Sensuality รัก? รัญจวนใจ?

ฝนที่ตกในฤดูหนาวดูจะกลายเป็นเรื่องปกติของประเทศนี้ไปเสียแล้ว...

ฉันมองฝนที่ตก ๆ หยุด ๆ ตั้งแต่เช้าจนหลังเลิกเรียนแล้วก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุดลง ข้อสำคัญคือ ตอนออกจากบ้านในตอนเช้าฉันคาดว่าอีกไม่นานฝนจะหยุดตกหรือฝนคงไม่ตกหนักไปกว่าแค่ปรอย ๆ จึงไม่ได้พกร่มติดตัวมาด้วย ตอนที่ลงรถประจำทางก็ไม่คิดว่าฝนจะตกหนักจึงก้าวลงจากรถโดยไม่คิดอะไรมากเพื่อแวะซื้อของระหว่างทางกลับบ้าน พอกลับมายืนรอที่ป้ายเดียวกับที่ลงฝนกลับตกหนักขึ้น ที่ป้ายหยุดรถประจำทางนี่ก็ไม่มีที่กำบังฝนเลย ฉันจึงได้แต่อาศัยไปยืนรวมกลุ่มกับคนอื่น ๆ ที่ยืนกางร่มรอรถประจำทางอยู่ด้วยกันเพื่อลอบอาศัยบังฝนบ้าง พอยืนไปสักพักฉันหันมองรถประจำทางแล้วมองร่มที่ได้อาศัย เจ้าของร่มใจดีขยับร่มแบ่งปันให้ฉันอยู่ ฉันลอบมองเล็กน้อยจึงเห็นว่าเป็นเด็กมัธยมปลายวัยใกล้เคียงกัน ฉันนึกขอบคุณอยู่ในใจ แม้เส้นทางนี้ฉันจะนั่งรถผ่านอยู่ทุกวันแต่ไม่ได้แวะบ่อยนัก แน่นอนว่าฉันไม่เคยสนใจคนที่มายืนรอที่ที่ป้ายหยุดรถประจำทางหรอกถึงจะนั่งรถผ่านเช้า-เย็นมาหลายปีก็ตาม

เมื่อรถประจำทางสายที่จะขึ้นมาฉันจึงหันไปกล่าวขอบคุณคนที่ปันร่มให้ขึ้นก่อนก้าวไปขึ้นรถ ช่วงเวลาก่อนรถจะออกตัวฉันไม่ลืมที่มองหาคนที่แบ่งปันร่มให้ ฉันอาจจะมองเห็นหน้าเธอไม่ชัดนักแต่อย่างน้อย...ฉันก็จำเครื่องแบบนักเรียนคอนแวนต์นั้นได้

หลังจากนั้นจากป้ายรถเมล์ที่ไม่จำเป็นต้องลงก็ลงไปเพื่อมองหาใครบางคน...ที่ป้ายนั้น..เวลานั้นฉันพยายามไปยืนด้านหลังเพื่อที่ว่าจะได้เห็นภาพในมุมกว้าง ก็แค่...อยากจะพบกันอีก...

วันแรกฉันได้แต่เฝ้ามองรถประจำทางสายที่ตัวเองขึ้นผ่านไปหลายคันก็ยังไม่เจอ

วันที่สองฉันก็ไม่เห็น บางทีเธอคนนั้นอาจจะไม่ได้ขึ้นป้ายนี้เป็นประจำก็ได้ อาจจะแค่บังเอิญเหมือนกัน วันที่สามจึงได้พบ...ฉันทำใจกล้าเพื่อเข้าไปทัก

เริ่มจาก...สวัสดี คำทักทายสากล..

จากนั้นจึงเริ่มแนะนำตัวและไม่ลืมที่จะบอกว่า...วันก่อนที่ฝนตก...ขอบใจนะ

นับจากนั้นจากคนแปลกหน้าจึงกลายเป็นเพื่อนสนิทที่สนิทสนมกันมาก อยู่โรงเรียนฉันเป็นเพื่อนของคนอื่น นอกโรงเรียนฉันมีเธอเป็นเพื่อน พอมีเวลาว่างฉันไปที่บ้านเธอ เพื่อที่จะได้พูดคุยกัน ติวหนังสือด้วยกัน สำหรับนักเรียนมัธยมปลายที่ต้องการจะศึกษาต่อในระดับมหาวิทยาลัยนั้นชีวิตดูจะวนเวียนอยู่กับการเข้าออกโรงเรียนกวดวิชา ฉันก็มีเธอเป็นเหมือนโอเอซิส

วันนี้ฉันตั้งใจจะมาคุยเรื่องมหาวิทยาลัยที่เลือก แต่ก็ยังลังเล...ต่างคนต่างมีเส้นทางของตัวเองมาตั้งแต่ก่อนรู้จักกัน

พอฉันก้าวเข้าไปในห้องของเธออย่างทุกทีเธอดึงฉันนั่งลงบนพื้นข้างเตียงเธอส่งหูฟังข้างหนึ่งมาให้ ฉันสวมมันก่อนหันไปมองเธอ เธอโอนแขนรอบบ่าฉันเพื่อดึงเข้าไปใกล้ บ่าเราชนกันแขนของเราแนบติดกัน

เสียงเพลงดังขึ้นจากหูฟังเธอหลับตาลงซึมซับเสียงเพลงที่ขับร้องด้วยภาษาที่ฉันไม่เข้าใจ

ฉันจึงเอนศีรษะพิงศีรษะของเธอ ได้กลิ่นหอมอ่อนๆ ของแชมพู หรือบางทีอาจจะมาจากเสื้อผ้าของเธอ แต่สิ่งหนึ่งที่แน่ชัดคือ ไออุ่นจากร่างกาย

บางทีอาจจะเริ่มจากตรงนั้น...จากวันนั้น..ทั้งที่อากาศเย็นเพราะฝนตก แต่เพราะมีเธออยู่ข้างๆ ฉันจึงรู้สึกอบอุ่น

ฉันขยับศีรษะขึ้น เอื้อมมือไปกุมมือเธอก่อนจะเป็นฝ่ายเริ่ม แม้จะลังเลอยู่บ้าง

เธอกระชับมือฉัน ลืมตาขึ้นหันมองตาฉันก่อนจะเอ่ยออกมา

“เราไปเข้ามหาวิทยาลัยเดียวกัน แล้วย้ายไปอยู่หอด้วยกันเถอะนะ”

ฉันอมยิ้มทันที ดูเหมือนเธอจะเดาได้จากหนังสือระเบียบการแอดมิชชั่นของปีก่อนที่ฉันถือมาด้วย

“อืม...” ฉันไม่กลัวแล้ว ไม่อยากเป็นคนที่เธอบอกว่าเป็นเพื่อนสนิทจากเพื่อนสนิทหลายๆ คน

ก่อนอื่นคงต้องพยายามเข้ามหาวิทยาลัยเดียวกันให้ได้ ถึงจะต่างคณะก็ตาม ต่อจากนั้น...

ถึงตอนนั้น...คงจะกล้าพูดได้เต็มปากเต็มคำ...

(จบ)