koku-soja

จริงตอนแรกก็แต่งเป็นวายแบบธรรมดา แต่อยากให้นายเอกท้องได้ แต่จะท้องแบบธรรมดาก็แบบ..จะดีเหรอ คลอดทางไหนละ ก็ตัวเองยังตอบตัวเองไม่ได้ ก็เลยเอาวะ ไหนๆก็ตอบตัวเองไม่ได้แล้ว งั้นเอางี้แล้วกัน เอาเป็นมีเวทย์มนตร์นี่ละ เอาเป็นมีเวทย์มนตร์แล้วกัน ก็ในเมื่อเวทย์มนตร์ก็ตอบอะไรไม่ได้เหมือนกัน ยังไงก็ฝากเรื่องนี้ด้วย

บทที่6 หลังสอบเสร็จ

ผมมองเห็นเขาหยิบมือถือขึ้นมาอ่าน ผมมองไปที่เขาก็เห็นเขาขมวดคิ้วแล้วเดินกลับมาหาผม ผมที่เห็นเขาเดินกลับมาก็ตั้งใจไปที่ห้องพยาบาลให้อาจารย์ที่นั้นทำแผลให้ การที่เวทย์มนตร์ของผมหายไปทำให้ผมเองลำบากหลายเรื่องเลยที่เดียว ผมเดินต่อไปกี่ก้าวเขาก็ตามมาทัน

ร่างหน้าแขนบางแล้วออกแรงบีบทันที่ที่ตามทัน ยังไม่ทันที่ร่างหนาจะพูดอะไร เด็กชายก็เอานิ้วแตะที่ริมฝีปากตัวเองทำนองว่าให้เงียบ แล้วขยับปากตัวเองโดยไร้เสียง

“พี่สาวผมเป็นว่าที่ฮิเมโกะ” ผมพูดบอกโคคุโดยไร้เสียง และดูเหมือนเขาจะเข้าใจทัน

โคคุโอะแตะนิ้วชี้กับนิ้วกลางที่ปากตัวเองแล้วร่ายคาถาเบาๆก่อนตวัดปากนิ้วที่แตะปาก ผมเห็นปลายนิ้วทั้งสองนั้นมีแสงสีดำฉาบอยู่ที่ปลายเล็บและมันก็หายไปทันที่โคคุเอามือลง ผมจับคำพูดเขาไม่ได้ว่าเขาร่ายคาถาว่าอะไรไป

“มึงจะไปไหน...กูบอกแล้วใช่ไหมว่าให้ไปรอที่บ้าน” เสียงเย็นพูดออกมา แต่เขาคงเห็นว่าผมนิ่งไม่ยอมพูด เขาเลยพูดออกมาว่า

“กูปิดกันการรับรู้แล้ว พี่มึงไม่ได้ยินแน่นนอน” ร่างหนาพูดออกมาอย่างรำคาญ

“ขอ..ขอผมไ