koku-soja

ลงเลยไม่ได้ตรวจคำผิดถ้าเจอตรงไหนบอกด้วยนะ คอมเมนต์แนะนำกันได้ถ้าไม่ผิดพลาดอะไรวันนี้จะมาลงอีกตอนที่กำลังเขียนอยู่

 
________________________________________________________________________________________________
 

ถามว่าเสียใจไหมกับเรื่องที่เกิดขึ้นก็บอกได้เลยว่าไม่เสียงใจเลย ผมดีใจด้วยซ้ำไปที่เรื่องเกิดขึ้นกับผม ไม่ใช่พี่ผมหรือกับใคร เรื่องแค่นี้ผมยอมให้ได้แลกกับการได้ปกป้องครอบครัวของผม แต่ก็ไม่ใช่ว่าผมจะชื่นชอบการถูกทารุนหรือต้องการที่จะมีเซ็กซ์ในสถานการณ์แบบนั้นอีกก็ไม่ได้อยากโดนข่มขืนเค้าไม่ชอบอะไรก็ตามที่ถูกบังคับ ถ้าถามว่ากลัวไหม คำตอบคือกลัวแต่ ผมอาจดูเหมือนเฉยชาแต่จริงๆแล้วไม่ใช่เลยผมไม่ได้เฉยชาเลย ผมเพียงแค่คิดว่าต่อให้ผมร้องไห้ ฟูมฟายไปอะไรทีเสียไปแล้วมันก็ไม่ได้กลับมา ผมจะจมอยู่กับมันไม่ได้ และถ้าการที่ผมเสียไปแลกมาด้วยความปลอดภัยของครอบครัวผมยอม
ผมลืมตาขึ้นมาหลังรู้สึกตอนได้สักพักหลังจากปล่อยให้ตัวได้จมลงไปกับความคิดของตัวเอง
“รู้สึกดีขึ้นแฮะไม่ค่อยเจ็บระบบแล้ว รู้สึกสะอาดสบายตัวด้วย ช่องทางนั้นก็ไม่ได้รู้สึกถึงอะไรที่คลั่งค้างอยูข้างในดูเหมือนจะมีคนเช็ดตัวให้ผมแล้ว” ผมค่อยลุกนั่งทั้งที่ยังไม่ตื่นดี เมื่อสติครบถ้วนทำให้ตัวผมตระหนกได้ว่าผมไม่ได้อยู่ที่ห้องรับแขกอีกแล้ว แต่ทำเนาได้ว่าผมน่าจะอยู่ห้องสักห้องหนึ่งในปราสาทของพี่เขยของผมว่าแต่ผมบอกรึยังว่าปราสาทของพี่เขยผมอยู่ระหว่างโลกมนุษย์และโลกเวทย์มนตร์จะกล่าวได้ว่าบ้านของพี่เขยคือเกตอีกแห่งของทั้งสองโลกก็ได้ แต่จะพูดว่าไม่ได้อยู่ที่โลกมนุษย์หรือโลกเวทย์มนตร์ก็กล่าวได้อีกเหมือนกัน
ผมลงมาจากที่นอนแสนนุ่มสายตาของผมก็ปะทะกับหม้อปรุงยาลอยได้ที่สูงและกว้างประมาณหนึ่งไม้บรรทัดและมีไม้คนยากำลังคนหม้อยาอยู่ด้วยตัวเองข้างใต้หม้อยาแทนที่จะมีเตาไฟอยู่ก็มีเพียงแค่ขวดแก้วสีแดงเพลิงวางเรียงอยู่สี่ขวดไม่มีหมอปรุงยายืนจัดการ อยู่กลางห้อง
“พี่เขยเรียกหมอปรุงยามาแล้วเหรอ มิน่าละถึงรู้สึกดีขึ้นตอนเดินก็ไม่ขัดแล้วด้วย ว่าแต่พี่เขยอยู่ไหนกว่ายังคุยกันไม่รู้เรื่องเลย” ผมแน่ใจว่าพี่เขยไม่อยู่ในห้องนี้เลยตกลงปลงใจกับตัวเองว่าจะไปดูที่ห้องรับแขกดีกว่า
ยิ่งได้เดินเข้าไปใกล้ยิ่งได้ยินเสียงคนคุยกัน ไม่รู้ว่าเพราะผมเพิ่งตื่นหรือเพราะร่างกายยังไม่แข็งแรงทำให้ผมจับเสียงที่พูดไม่ได้เลย รู้แค่ว่ามีคนหลายคนที่คุยกับอยู่ ทั้งที่เป็นปกติเสียงระยะแค่นี้ผมได้ยินแน่นอน
ผมเดินเข้ามาในห้องรับแขกก็เห็นว่านอกจากพี่เขยก็ยังมีคุณพ่อที่ยังดูหนุ่มทั้งที่ก็ห้าสิบกว่าแล้วยังดูราวกับชายหนุ่มที่อายุเพียงแค่30เท่านั้น คุณปู่ผู้กำลังเก็บตัวจากโลกมนุษย์เพื่อทำให้มนุษย์ทุกคนเชื่อว่าตายไปแล้วจะทำไงละก็พ่อมดแม่มดนะอายุยืนเป็นร้อยปีพันปี คุณย่าที่นับวันยิ่งเด็กและไม่เคยอยู่ห่างคุณปู่ และคนที่ดูอายุน้อยที่สุดอายุไม่น่าเกิน12ขวบที่ไม่คุ้ยเคยกำลังจับกลุ่มคุยกันอยู่ แต่ทั้งหมดก็เงียบเสียงลงเมื่อคุณปู่เป็นคนแรกที่เห็นผมแล้วบอกทุกคน คุณพ่อรีบลุกขึ้นก้าวมาถึงตัวผมคนแรก
“พ่อฮะ...กี่โมงแล้ว ผมมีสอบชิงทุน” ผมเอ่ยถามพ่อผมแต่เมื่อผมจะพูดอะไรผิดไปทำเอาทุกคนชะงักไปเลย พ่อผมไม่ได้พูดอะไรสีหน้าของพ่อก็ไม่ค่อยจะดีนัก
“จาจา”เสียงทีพ่อเรียกผมมันแหบแห้งยังไงพิกล...พ่ออุ้มผมแบบที่พ่อแม่อุ้มลูกมาวางบนโซฟาอย่างอ่อนโยน แล้วลูบหัวผม ผมคิดว่าท่านคงรู้เรื่องหมดแล้วแม้พ่อจะไม่ได้พูดอะไรออกมา ผมรู้ว่าพ่อคงจะเศร้าใจมากมันออกมาจากแววตาของพ่อ ยังไม่ทันจะมีอะไรพูดอะไรออกมือถือของผมก็ดังขึ้นมันเป็นเบอร์ของคนคนนั้น คนที่ผมเพิ่งหนีมา ผมกวาดสายตามองทุกคนก่อนเอ่ย
“เงียบนะครับ...คนที่ชื่อโคคุโทร..คนที่....ทำผม” ผมเห็นแววตาของพ่อที่ทั้งซีดและโมโหมันไม่ต่างจากคนที่ยืนอยู่ปู่ของผมที่คุมอารมณ์เก่งก็เช่นกัน
“เปิดลำโพงด้วยจาจา” พี่เขยผมพูดออกมา ผมพยักหน้าตอบรับก่อนจะรับสายและเปิดลำโพง
“(หลุดจากฉันก็ไปซบไอ้โทชิ)” น้ำเสียงเหยียดๆดังออกมาจากมือถือ ยังไม่ทันจะจบประโยคดี ผมก็เห็นพี่เขยของผมใข้มือเขียนกลางอากาศเป็นคำว่า [โคคุตัวจริงแน่นอน] ทั้งหมดยิ่งดูเครียดกันขึ้นไปอีก
“ก็ไซโซเป็นของโทชิ ไซโซก็ต้องมาหาโทชิ” ผมก็ตอบไปตามแบบพี่ชายของผม
“(หึ...แค่กูไม่พอ..ล่อไปให้ไอ้โทชิเอาซ้ำรอยกูหรือไง)”  ปลายสายยิ่งมีโทสะในการคุยกับผม
“ไม่ได้เอาซ้ำรอย ก็แค่ให้ลบรอย ”ก็แค่เอาตัวรอดไป เพราะไม่รู้จะตอบอะไรเหมือนกัน ผมมัวแต่คุยมือถือโดยไม่ได้ดูรอบข้างเลยไม่ทันเห็นว่า คุณปู่รายเวทย์ใส่คุณย่าและพ่อที่กำลังเหมือนจะหลุดส่งเสียงออกมา
“(มึงนี่มันร่านดีนะ ผัวเดียวไม่พอต้องมีผัวสอง)”
“(ผัวที่ได้มาโดยไม่ตั้งใจ ผัวที่ได้มาโดยข่มขืนผม...ผัวที่มาที่หลังพี่โทชิ ใครกันแน่ที่ทำให้ผมต้องมีสองผัว แต่ก็ถือว่าผมทำตามที่คุณบอกแล้วอย่ามายุ่งกับครอบครัวผมอีก)”
“(สงสัยกูต้องสอนมารยาทที่เมียแบบมึงต้องปฏิบัติกับผัวอย่างกูหน่อยแล้วมั้ง..หรือว่ากูจะส่งวิดีโอที่กูกับมึงเย็ดกันส่งให้ไอ้โทชิดีละ ให้มันเป็นของขวัญที่มันกับกูมีเมียเดียวกันในวันเดียวกัน..หรือเอาให้ครอบครัวดีละ)”
“อย่างมายุ่งกับครอบครัวกู” ผมหลุด..ผมโมโหจนเผลอหลุดคำหยาบออกไป
“(พูดกับผัวให้มันดีดีหน่อย จะว่าไปจะบอกให้ไหมว่าทำไมโทชิมันถึงโสดอยู่จนถึงทุกวันนี้)”
“ผมไม่สน”
“(กูจะบอกให้เอาบุญ มันรักคู่หมั้นเก่ามัน เรียวโกะ ผู้หญิงที่เป็นภรรยาของผู้นำตระกูลมินาโมโตะตอนนี้ แล้วถามหน่อยเธอมีอะไรสู้เรียวโกะได้ มันก็แค่หลอกฟันมึงเท่านั้นละเด็กน้อย)”ผมเหลือบมองคุณย่ากับคุณปู่ ก็เห็นทั้งคู่ยิ้มๆป่นกับแสดงออกว่าแปลกใจ
“กูไม่สน..เรื่องนี้เป็นเรื่องของกูกับพี่โทชิ” ผมแกล้งแว๊กกลับไปให้สมจริง
“(หึ..มึงนี่มันน่ารักน่ะตอนอยูบนเตียงตอนโดนกูเอา พอห่างกูนี่มันน่าโดนตีนจริงๆว่าไงหรือมึงอยากโดนค_ _ยัดปากมึงเลยปากดีแบบนี้)” ผมตกใจที่เขาพูดแบบนี้ใส่ผม เมื่อตั้งสิติไดด้วยความโมโหที่โดยพูดใส่แบบนี้ ผมเลยโพล่งกับไป
“ของของมึงเก็บไปยัดปากมึงเถอะ..ไม่พอยัดปากกูหรอกเล็กกว่าของพี่โทชิอีก.อ๋อ อีกอย่างนะลีลามึงนะเทียบกับพี่โทชิไม่ได้เลย ก็ห่วยซะขนาดนั้น ถ้ามึงไม่ขืนใจกูอย่าหวังเลยว่ากูจะยอมลดตัวไปเอากับมึงทั้งที่กูก็มีพี่โทชิอยู่แล้ว” พูดจบผมกดวางสายด้วยอารมณ์เสีย แล้วปิดเครื่องทันที ผมหลับตาลงเอนตัวพิงโซฟา
“จาจา..ทำไมลูกไม่ใช้เวทย์ฟื้นฟูตัวเอง” เสียงของพ่อผมเอ่ยขึ้นมา ผมลืมตามองพ่อกับทุกคน
“ไม่ใช้ว่าผมไม่ใช่นะครับ แต่เวทย์ของผมมันไม่ยอมรักษาครับ ขนาดว่าหายตัวมาหาพี่โทชิยังมาไม่ถึงเลย”ผมเองก็ไม่รู้จะทำยังไง
“เวทย์หาย” เสียงคุณปู่แทรกขึ้นมา สีหน้าทุกคนดูแย่เข้าไปอีก
“พ่อครับ..” เสียงพ่อของผมหันไปเรียกปู่ด้วยน้ำเสียงกังวล
“เรายังไม่รู้สาเหตุก็ทำอะไรไม่ได้ จะว่าเป็นผลกระทบทางด้ายจิตใจจากการโดนกระทำ พ่อก็ว่าไม่ใช่จาจาดูพอรับได้” คนเป็นปู่พูดออกมาก็มองหน้าหลานชายไปด้วย
“ระหว่างที่มีอะไรกับโคคุ มันทำอะไรแปลกๆกับเธอรึเปล่า” เสียงเย็นของพี่เขยเอ่ยถาม
“เปล่าครับ..ไม่ได้ทำอะไรเลย ตอนที่หนีมาก็ไม่เจอด้วย”
“ว่าแต่ทำไมเราถึงมาหาคุณโทชิ ไม่ติดต่อพ่อหรือปู่”คนเป็นพ่อเอ่ยถามลูกชายที่นั่งอยู่
“ก็กะขอความช่วยเหลือครับ ผมต้องการทำให้เค้าเชื่อว่าผมคือไซโซ แต่ตอนนี้คงไม่เป็นไรแล้วมั้งฮะ คงไม่มีปัญหาอะไรหรอกเขาคงไม่มีอะไรต้องการจากผมแล้ว ”
“มึงว่าไงโทชิ มึงรู้จักมันดีกว่ากู” คุณปู่หันไปถามคุณโทชิ
“เอาตรงๆนะ นิสัยของมันนะไม่ชอบใช่ของร่วมกับใคร แต่เมื่อครู่ตอนที่มันได้ยินว่ากูกับจาจามีอะไรกันมันก็ไม่ยินดียินร้าย กูคิดว่ามันไม่จบแน่” โทชิกับโคคุเป็นคนรู้จักกันตั้งแต่สมัยยังเยาว์
“พี่เขยพี่รู้จักกับคนที่ชื่อโคคุเหรอ” ผมถามสิ่งที่ค้างคำตอบอีกครั้ง พี่เขยจ้องหน้าผมก่อนพยักหน้าแล้วพูดต่อ
“มันอายุเท่าฉัน มันและฉันเรียนที่โรงเรียนราชวงศ์ในห้องเดียวกันกับฉัน ปู่เธอ ย่าเธอ เจ้ายามิ(หลายเขยของโคโยแต่งงานกับยู หลายของโคโยลูกของโยซา)และราชาจักรพรรดิ ห้องที่เราเรียนเป็นห้องพิเศษ ห้องที่นักเรียนถูกเรียกว่านักเรียนผู้เพียบพร้อมในด้านต่างๆหรือที่สมัยนี้เรียกว่าอัจฉริยะ อาณาจักรไม่กล้ามายุ่งกับเราสุ่มสีสุ่มห้าเพราะอาจจะจะเกิดสงครามระหว่างดินแดนพ่อมดตระกูลเก่าแก่ได้ เพราะแต่ละคนล้วนแล้วแต่เป็นเจ้าชายหรือคนสำคัญของแคว้นหรือเมืองต่าง ตระกูลของโคคุโอะเองตอนนี้ก็ยังเป็นราชาของพ่อมดที่อยู่ติดจากอาณาจักรพ่อมดของฉัน
“ถ้าอย่างนั้น..หากว่าเราทำให้เขาไมพอใจก็เป้นไปได้ว่าครอบครัวผมอาจจะเป็นอันตราย”ผมนึกถึงแม่ขึ้นมาผมห่วงแม่
“แล้วเขาเป็นคนที่รักษาคำพูดไหมครับ” ผมไม่รู้จักคนที่ชื่อโคคุผมไม่รู้ว่าเขาเชื่อได้ไหม
“เชื่อได้..ถ้ามันรับปาก ก็เชื่อเถอะว่ามันทำให้จริงๆ ไม่ว่าจะฉัน หรือ ปู่ หรือย่าเราแม้กระทั้งไอ้ยามิก็ไม่เคยเห็นมันผิดคำพูดที่มันรับปาก” พี่เขยพูดน้ำเสียงจริงจัง คุณปู่ คุณย่าก็พยักหน้า คำมั่นที่ได้ยินทำให้ผมตัดสินใจได้ว่าจะกระทำอะไรลงไปยังไงซะผมก็ไม่มีอะไรจะเสียอีกแล้ว
“คุณพ่อ คุณปู่ คุณย่า พี่เขยครับ ทุกคนจะช่วยผมได้ไหมครับ ช่วยให้ผมเป็นพี่ไซโซจะได้ไหมครับ ผมจะกันเขาออกจากพี่ไซโซ คุณแม่ และครอบครัวของเรา ผมไม่มีอะไรจะเสีย ยังไงเขาก็ได้มันไปหมดแล้ว แฟนเหรอ คนรักเหรอ หรือคนที่ผมสนใจผมก็ไม่มี แล้วจากที่ผมเจอมาคนคนนั้นเอาแต่ใจตัวเองเป็นไปได้ว่าผม..อาจะหลุดทุนและอภิสิทธิ์ของการเข้าถึงหนังสือบางอย่างของนักเรียนทุนนั้นเป็นสิงที่ผมเสียดายที่สุด”ผมพูดสิ่งที่ใจคิดออกมา
“จาจาลูกไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้ก็ได้นะลูก” พ่อผมพูดออกด้วยท่าทางเคร่งเครียด
“แต่ถ้าผมไม่ทำก็เป็นไปได้ว่าเขาจะหาเรื่องอาณาจักรพ่อมดของพี่เขย อันนั้นผมก็ยอมให้มันเป็นไปได้ยังไงพี่เขยก็คงจัดการได้ แต่เรื่องที่ทำให้ผมต้องทำก็เพราะผมห่วงความปลอดภัยของแม่ ของพี่ผม ของครอบครัวของเราครับพ่อ การที่ผมแค่คนเดียวแลกกับการที่เขาไม่เข้ามาทำอะไรกับครอบครัวของเราผมว่าคุ้ม แต่เพื่อการนั้นเขาต้องคิดว่าผมคือพี่ชาย” ผมมองหน้าผู้ใหญ่ทั้งหลายที่นั่งอยู่
“ถ้าแม่รู้เรื่องใหญ่แน่” พ่อพูดขึ้นมาด้วยสีหน้าที่ไม่ดีนัก
“แม่จะรู้ไม่ได้..ถ้าแม่รู้พี่ชายก็ต้องรู้ ถ้าพี่ชายรู้พี่ชายจะเข้าหาโคคุโอะแน่ไม่งันก็เลิกกับว่าที่พี่เขยหรือทำอะไรก็ตามตามที่โคคุโอะต้องการ” ”ผมพูดกับอย่างมั่นใจพี่ชายถึงจะรักพี่โทชิมาก แต่ก็ไม่มากพอที่จะล่ะทิ้งผมที่เป็นฝาแฝดได้ พี่ชายเคยพูดว่าฝาแฝดคือคนคนเดียวกัน ที่ตัวใหญ่เกินไป พระเจ้าก็เลยแบ่งเราออกเพื่อให้เราตัวปกติเหมือนกับคนอื่นๆเพราะงันแล้วพี่เค้าจะไม่ยอมให้แฝดของตัวเองต้องเกิดเรื่องขึ้น พี่เค้าต้องทำทุกทางแน่ แม้ทางนั้นจะทำให้เค้าเจ็บปวดก็ตามที่ พี่เค้าก็เหมือนผมนั้นล่ะตัวเองเจ็บได้แต่คนในครอบครัวต้องมีความสุข
อยู่ๆเด็กที่อายุประมาณ12ที่ไม่ได้เดินเข้ามาคุยด้วยก็เดินเข้ามาร่วมวง เด็กคนนั้นไม่ได้พูดอะไรกับผม แต่เดินไปหาพี่เขยแล้วส่งขวดแก้วสีดำใสกับห่อกระดาษให้พี่โคคุแล้วก้มหัวให้กลับทุกคนกระทั้งผมก่อนเดินจากไป
พี่โคคุที่เห็นสีหน้าของผมดูงงก็เลยพูดขึ้นมาด้วยรอยยิ้ม
“เขาเป็นหมอปรุงยาประจำตัวพี่นะ เห็นแบบนั้นแบบนั้นนะอายุมากกว่าปู่เราอีก ยาที่เขาปรุงให้มันชั้นหนึ่ง วิธีการกินนะ เขาเขียนไว้ที่ฝาขวดกับห่อยา ผมไปดื่มให้หมดด้วย”
“คืนนี้เรานอนที่นี่แล้วกันนะ แล้วเดี๋ยวปู่จะให้คนเอาเสื้อผ้าของเรามาที่นี่ ส่วนโยลูกไปคุยกับเมียเราให้เรียบร้อย แล้วมาบอกพ่อกับจาจาด้วยว่าไปบอกเมี่ยว่ายังไง ยังไงจาจาต้องเป็นไซโซ” คุณปู่สรุปเรื่องขึ้นมาทันที่ที่พี่เขยพูดเรื่องยาจบ คุณปู่หันมาหาด้วยรอยยิ้มอีกครั้ง พร้อมส่งขวดแก้วที่เป็นยาให้ผมสองขวด
“ดื่มก่อนนอนด้วย ดื่มแล้วไปนอนเราอยากไปสอบนี่ ตอนเช้าก็ดื่มอีกขวด” ผมรับยาที่คุณปู่ส่งให้ ก่อนบอกลาทุกคน
“ฝันดีครับ”
ผมนอนไปได้นิดเดียวก็เช้า..ผมรีบเตรียมตัวไปสอบโดยใส่ชุดนักเรียนตัวใหม่ที่พ่อเอามาให้ในตอนเช้าและเล่าเรื่องที่บ้านให้ฟังก่อนกลับไปส่งพี่พี่น้องๆไปโรงเรียนส่วนคุณแม่ก็ทำอาหารมาให้ด้วย พ่อบอกผมว่าเมื่อเช้าก่อนพ่อมาพ่อได้บอกทุกคนที่บ้านว่าผมเกิดอุบัติเหตุทำให้เวทย์ของผมหายไป แต่โชคดีว่างูพี่โทชิไปเจอผมเข้าและช่วยเอาไว้ตอนนี้ผมนอนพักอยู่ที่บ้านพี่โทชิ..หมอของโทชิที่มีความสามารถพิเศษได้บอกว่าช่วงนี้จาจามีเคราะห์จะเกิดอุบัติเหตุบ่อยมีดวงที่จะถึงฆาต ต้องสลับชื่อเวลาที่อยู่ข้างนอนต้องเรียกโซจาว่าไซโซและเรียกไซโซว่าโซจา..หรือไม่ก็เรียกชื่อเล่นว่าจาจาก็ได้แต่ยังไงก็ต้องเรียกไซโซว่าโซจาเพราะไซโซดวงชะตาแข็งแรงน้องจะได้พึ่งดวงของไซโซ และที่สำคัญเลยห้ามให้คนนอกรู้ว่าไซโซกับโซจาสลับชื่อกันไม่งั้นจาจาดวงจะถึงฆาตถ้ารอดไม่ตายก็อาจจะเป็นเจ้าชายนิทราหรือดีหน่อยก็พิการ ไซโซได้ยินแบบนั้นก็บอกว่าสลับชื่อเลย แต่แล้วไซโซก็ทำหน้าเครียดแล้วพึมพำว่าบอกพี่โทชิไม่ได้ด้วยสิน่ะฮะ พ่อเลยบอกว่าโทชิคือคนในครอบครัวเรานานแล้ว ตั้งแต่เขาเอาแหวนของเค้าให้ไซโซแล้ว..ทำเอาพี่ชายเรายิ้มแก้มปริเลย คุณพ่อยังบอกว่าแม่อยากมาหาแต่พ่อให้มาไม่ได้ ถ้าแม่มาเห็นเราตอนนี้แม่จะรู้ทันที่..ว่าผมเจออะไรมาตอนนี้พ่อว่าจะต้องให้ผมพักที่บ้านของโทชิโร่ก่อนเพื่อดูว่าจะรักษาเรื่องเวทย์มนตร์ของผมได้ไหม  เลยขอให้แม่อย่าเพิ่งมา




 




ผมรักครอบครัวของผม และครอบครัวของเราก็รักกันมาก ผมจะไม่ยอมให้ใครมาอะไรครอบครัวผม แม้จะแลกด้วยชีวิตผมก็พร้อม