เพลิงราชันย์

  เนลนอนนิ่งหายใจรวยริน ร่างกายเสียเลือดจากการต่อสู้ บูลก็ไร้การตอบสนอง หมาป่าตัวนั้นยังไม่ตายมันแค้น โมโห ลุกออกมาจากกองไฟนั้นก็พบกับร่างของเนลที่นอนนิ่งอยู่เบื้องหน้า ทันใดนั้นก็มีลูกธนูสีขาว ยิงใส่หมาป่ายักษ์นั้น ปักเข้าที่ตาซ้ายของมัน เมื่อมันเห็นท่าไม่ดี มันคิดว่าต้องเอาชีวิตให้รอดเพื่อแก้แค้นให้ได้ มันจึงวิ่งหนีเข้าป่าไป จากนั้นเจ้าของลูกธนูออกมา เป็นชายผมสีขาวตาสีฟ้า สูง หน้าตาคมราวกับภาพวาดงดงาม 

"เรามาไม่ทัน" ชายปริศนากล่าว 

ผู้หญิงที่เนลช่วยไว้"ได้โปรดช่วยน้องข้าด้วย เขามาช่วยข้า ข้าไม่อยากให้เขาต้องเป็นอะไร ได้โปรด ได้โปรดเถอะ"

"น้องเจ้ารึ? ข้าช่วยไม่ได้แล้วละ เสียใจด้วยจริงๆ" ชายปริศนาพูดแล้วส่ายหน้าเบาๆ

ชายปริศนากำลังจะเดินออก จู่ๆ เปลวเพลิงสีฟ้าก็ลุกโชติทั่วร่างของเนลที่นอนแน่นิ่งอยู่ บาดแผลจากหมาป่าก็ค่อยๆจางหายไป เนลเริ่มหายใจ แล้วลืมตาขึ้นมา เขาก็ลุกพรวดขึ้นมาตั้งท่าเพื่อเตรียมต่อสู้แล้วก็ล้มลง 

"เราต้องฆ่าเขา ไม่ใช่คนแล้วบาดแผลที่หายรวดเร็วแบบนี้ไม่น่าจะใช่คนธรรมดา"ชายปริศนาใส่ลูกธนูพร้อมที่จะยิง

"เดี๋ยว เขาเป็นมนุษย์ เขาเป็นน้องของข้า อย่าทำแบบนี้เลย"หญิงสาวพูดนํ้าตานองหน้ายืนขวางลูกธนู 

"ไม่มีเหตุผลอะไรที่ข้าจะไว้ชีวิตพวกเจ้าจะฆ่าทิ้งทั้ง2คนซะตอนนี้ยังได้"ชายปริศนาพูด สายตาจ้องตรงมาที่เนล 

หญิงสาวเห็นท่าท่างของชายปริศนาไม่ยอม ก็ล้มลงกอดเนลไว้ ชายปริศนายิงธนูออกไปหมายจะเอาชีวิตของ2พี่น้อง ทันใดนั้น ก็มีโล่อันใหญ่สีฟ้า มีลวดลายสวยงามอยู่บนโล่นั้นปรากฏบังลูกธนู หญิงสาวหวาดกลัวและตกใจสุดขีดจึงสลบไป

"นะ.!!!..นั้นมันหรือว่า"ชายปริศนาแสดงอาการตกใจ 

เนลตื่นมาด้วยท่าทางงุนงงกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้าของตัวเอง พบกับชายปริศนาที่นั่งอยู่ตรงหน้าของเนลและพี่สาวที่นอนอยู่ข้างเนลอย่างแน่นิ่ง ชายปริศนา ทำหน้านิ่งราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่จ้องมาทีเนลอย่างไม่ละสายตา

"นายเป็นไคร แล้วนายได้ลูกไฟสีฟ้านั้นมาจากไหน?" ชายปริศนาถาม พลางจ้องมาที่บูลที่อยู่กับมือขวาของเนล

"เราพบกันในถํ้าเหนือหมู่บ้าน ส่วนฉันชื่อเนล เขาชื่อบูล"เนลตอบและยิ้ม

"บูล นายคุยกับลูกไฟนั้นได้รึ ถึงตั้งชื่อให้ ?" หนุ่มปริศนาพูดนํ้าเสียงนิ่ง

"ใช่ เราคุยกัน แต่ตอนนี้ไม่รู้ บูลเงียบไปเลยตั้งแต่สู้กับหมาป่าตัวนั้น"เนลพูดนํ้าเสียงเศร้า

"แล้วนายเอามันมาทำไม?"ชายปริศนาถาม

"บูลอยากออกมา"เนล

"นายรู้ตัวไหมตอนนายสลบนายทำอะไรบ้าง"ชายปริศนาถาม

"ไม่รู้เลย"เนลตอบทันใด

"นายรู้ไหม สิ่งที่นายมีทำอะไรได้ แล้วมันคืออะไร นายรู้มันจะทำให้ แผ่นดินของพวกเราถูกทำลายในไม่ช้าด้วยการตื่นของมัน นายทำอะไรลงไป นายมันโง่สิ้นดี เอาของแบบนี้ออกมา นายไม่คิดหรือว่าทำไมมันไปอยู่ที่นั้น แล้วทำไมต้องผนึกใว้แบบนั้น"ชายปริศนาพูดเสียงดังขึ้นเรื่อยๆ สีหน้าท่าทางของชายปริศนาโกรธมาก "การตื่นของมันจะทำให้คนมากมายต้องตายลง"ชายปริศนาจับคันศรเพื่อที่จะฟาดใส่เนลแต่ก็หยุดใว้ได้โดยพี่สาวของเนล  

"เบล" เนลพูดด้วนนํ้าเสียงดีใจที่พี่สาวปลอดภัย

"นายจะทำอะไร พอแล้วพวกฉันไม่รู้อะไรแล้วเนลบอกไปหมดแล้ว นายไม่คิดจะบอกส่วนที่นายรู้บ้างรึไง?" เบลพูดด้วยนํ้าเสียงเข้มใส่ 

"ฉันไม่มีอะไรต้องบอกพวกเธอ"ชายปริศนาบอกพร้อมกับจ้องมาที่เบล

ชายปริศนาตั้งสติแล้วบอกกับ2พี่น้องว่า "เอาละ......นี้คือที่ฉันรู้ สิ่งที่น้องเธอเจอฉันไม่แน่ใจว่ามันคือเพลิงราชันรึเปล่า? จะหาคำตอบให้แต่นายต้องให้ฉันเอามันไปให้ผู้เฒ่าที่อยู่เมืองของข้าดู" ชายปริศนายื่นข้อต่อรองกับความอยากรู้ของ2พี่น้อง

"ไม่ ถ้าบูลอันตรายเราเก็บบูลไว้..แต่เราจะไปด้วย"เนลบอกด้วยเสียงหนักแน่น 

"ไช่"เบลยํ้าอีกครั้ง 

"ชั้นไม่มั่นใจในความปลอดภัยของพวกเจ้านะ แต่ในเมื่อพวกนายมั่นใจขนาดนั้นฉันพาไปตายเอง"ชายปริศนาพูดเสียงนิ่งและยิ้ม

"งั้นไปตอนนี้เลย"เนลบอกด้วยนํ้าเสียงตื่นเต้น

"ชั้นชื่อ ทารัน จำเอาไว้อย่าห่างฉันมากละ เราเดินทางตอนตะวันตกดิน"ชายปริศนาพูดแล้วเดินออกไป

 ในระหว่างเดินไปได้สักพัก 

"เบลคนในหมู่บ้านเราไปไหนหมดละ"เนลถามอย่างตั้งใจ

"ทุกคนหนีออกไปหมด แต่ฉันเป็นห่วงเธอเลยออกตามหาจนเจอกมาป่าตัวนั้น นั้นละ แต่แปลกจังทำไมเราไม่เจอไครสักคนที่หนีมาเลย"เบลยังงงกับเรื่องที่เกิดขึ้น ทันใดนั้น ทารันก็หยุดนิ่งทำให้2พี่น้อง ต้องหยุดตามไปด้วย ทารันชี้ไปเบื้องหน้า ก็เจอตัวปัญหา หมาป่าตัวเดิม แต่มันไหญ่ขี้น ดูน่ากลัวขี้นคมเขี้ยวสีแดงฉาน ทำให้ทารันไม่อยากไปใกล้มันมาก 2พี่น้องภาวนาไม่ให้มันพบพวกเขา เหมือนเวลาหยุดนิ่ง หมาป่าตัวใหญ่สีดำ ค่อยๆเดินผ่านๆ 2พี่น้องโล่งอก แต่ทันใด้นั้น เจ้าหมาป่าสีดำตัวนั้นก็วิ่งเข้ามาด้วยความเร็วกัดทารันจมเขี้ยวเข้าที่แขนที่ถือธนู แล้วสบัดจนจนธนูกระเด็นออกไป เนลผลัก เบลออกไปจากแนวโจมตีของหมาป่าตัวนั้น หมาป่ากัดที่ขาของเนลแล้วลากตัวเนลออกห่างจากจุดที่ ทารันกับเนลอยู่ออกไปเรื่อย จากนั้นหมาป่าก็สะบัดเนลออกจากปาก 

"ไง เจ้าตัวแสบ ทำข้าเจ็บมากนะ " หมาป่าพูด

"เจ้าพูดได้ อ๊ากก!!"เนลตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น และเจ็บแผลจากที่มันกัด

จากนั้นเหตุการณ์จู่ๆหมาป่าตัวนั้น ก็โดนหมาป่าตัวสีขาวใหญ่กว่ามากนัก อีกตัวโจมตี งับที่คอของหมาป่าสีดำสะบัดไปมาเหมือนเศษผ้าที่ขาด ไม่นานหมาป่าตัวสีดำก็นิ่งไป 

"ในฐานะ จ่าฝูงเจ้าสมควรโดนลงโทษด้วยความตาย"หมาป่าตัวสีขาวพูดด้วยนํ้าเสียงแหบแห้ง

"เจ้าหนุ่มกลับไปหาพวกของเจ้าซะ รีบไป"หมาป่าตัวสีขาวตะคอกใส่

เนลรีบพาตัวเองออกไป ทุลักทุเล ใช้เวลาไม่นานก็กลับเข้ากลุ่มกับทารันได้ 

"เนล นายพาปัญหามาให้อีกแล้ว" ทารันพูดด้วยนํ้าเสียงเข้มเมื่อหันมองรอบๆตัว

เงาสีดำที่อยู่ในป่า คือ ฝูงหมาป่า6-7ตัว 

"มันหลอกให้นายพามาเพื่อกินพวกเราทั้งหมด"ทารันพูดเสียงเข้ม

"นายต้องปลุกบูลขึ้นมา ทำยังงัยก็ได้ รีบทำเร็ว"ทารันตะโกนใส่เนล

"บูล เฮ้!!! บูล นายช่วยพวกเราด้วย นายเป็นอะไรบูล"นิ่งไม่มีการตอบสนองจากเปลวเพลิงสีฟ้า

ทันใดนั้นหมาป่าหมาป่าก็กระโจนใส่เนลแบบไม่ทันตั้งตัว แต่จู่ๆเปลวเพลิงสีฟ้าก็พวยพุ่งไปรอบๆ ไล่ฝู่หมาป่าออกไปให้ห่างจากนั้นก็หุ้มตัวทั้ง3คนไว้

"รีบเดินออกไปจากที่นี้"บูล พูดด้วยนํ้าเสียงจริงจัง

"ไปเถอะ"เนลบอก

แผลที่โดนหมาป่าโจมตีค่อยๆหาย อาการเหนื่อยล้า ค่อยๆหายไป เนล ทารันเละเบล ฝูงหมาป่า ค่อยๆถอยออกไป 

"ครั้งหน้าพวกแกไม่รอด" หมาป่าตัวสีขาวที่เป็นจ่าฝูงพูด แล้วหายไปในเงามืด

"เพราะนายเรียกฉันเลยตื่น ว่าแต่นายเป็นยังงัยบ้างเนล"บูลถามด้วยนํ้าเสียงเป็นห่วง

"ไม่เป็นไร เพราะนายช่วยไว้ไง พวกเราเลยรอด ว่าแต่ทำแบบได้ยังงัย" เนลถาม

"นี้ละความสามารถของ อาภรณ์ราชัน"ทารันพูดแทรกด้วยนํ้าเสียงนิ่งราวกับรู้ว่ามันจะเกิด

"ไม่ว่าจะเจ็บป่วยหรือบาดเจ็บขนาดไหน จะรักษาให้หายได้ในพริบตา "ทารันกล่าวด้วยนํ้าเสียงนิ่งอีกครั้ง

"บูล นายเป็นแบบที่ทารันบอกรึเปล่า?"เนลถามด้วยความอยากรู้

"ฉันไม่รู้ รู้แค่ว่าจะช่วยนายแค่นั่น มันออกมาเอง แต่ฉันไม่ไว้ใจเขาเลยท่าทางไม่น่าไว้ใจเลย"บูลพูดด้วยนํ้าเสียงระแมวง

"ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนนาย"เนลพูด

"ฉันเบลพี่ของเนล ขอบคุณนะบูล ที่ช่วยพวกเรา"เบลพูดด้วยนํ้าเสียงยินดี

"ครับ" บูลกล่าวด้วยนํ้าเสียงยินดี

"อีกไม่นานก็เช้าเราจะเดินไปถึงหมู่บ้านข้างหน้าแล้วอาศัยรถม้าพ่อค้าไปเมืองของข้า"ทารันพูดแทรกและวางแผนการเดินทาง

"เราจะไปที่ไหน" เบลถามด้วยความสงสัย

"วาดิช เมืองของข้า ถ้าเจ้ามีคำถามอะไรที่นั้นจะมีคำตอบให้เจ้า" ทารันพูด

เข้าสู่ร่งเช้า บนรถม้า

"พวกเจ้าไปไหนกันมา" พ่อค้าถาม

"ข้าจะพาหลานสาว หลานชายข้าไปส่งที่วาดิช"ทารันพูดแกล้งปลอมเรื่องราว

"พวกเจ้าโชคดีนะ แถวนี้ มีทหารเยอะไปหมด พวกสัตว์ดุร้ายมากมายเต็มไปหมด ทำร้ายผู้คน ทำลายหมู่บ้าน ปราบไม่หมดซักที"พ่อค้าพูด

"มันจากไหนครับ ลุง"เนลถาม

"พวกมัน น่าจะหนีมาจากดินแดนสงครามของราชันเปลวเพลิงสีนิลกับราชันเปลวเพลิงสีเลือด รึเปล่า ข้าก็ไม่แน่ใจ หลายวันก่อน ก็มีกลุ่มคนหนีออกมาจากป่าแบบพวกเจ้านี้ แต่ไปกับทหารหมดแล้วน่าจะปลอดภัยนะ" พ่อค้ากล่าว

"ราชันเปลวเพลิงคืออะไร" บูลถามเนลด้วยความสงสัย

"ราชันเป็น......"ไม่ทันได้จบคำถาม รถม้าก็หยุด สีหน้าของพ่อค้าแปลกไป เนลมองออกไปพบกับฝูงหมาป่าตัวเดิม มันพุ่งเข้ามาโจมตีรถม้าที่เนล ทารัน เบล นั่งอยู่ ด้วยสัญชาตญาณของม้า มันก็วิ่งสุดชีวิตเพื่อเราตัวรอด หมาป่าก็ตามไม่ลดละ 

ทารันจับธนูเตรียมเล็ง แล้วก็ยิงออกไป

"สายลมเอ๋ย ด้วยนามของข้าทารันจงตอบรับและทำลายศัตรูของข้าให้ราบคาบ"ทารันพูดแล้วกำมือยื่นออกไปข้างหน้า ลูกธนูเปล่งแสงสีเขียว

" ริส" ลูกธนูกลายเป็น ลมพายุขนาดไหญ่ พัดฝูงหมาป่าลอยไปคนละทิศละทาง 

"คงถ่วงเวลาให้สักพัก รีบไป " ทารันพูด

 หมาป่าสีขาวตัวไหญ่ งับเข้าที่แขนทารัน ดึงตกรถม้า ต่อหน้าต่อของเนลเเละเบล 

"หยุดก่อน..."เนลร้องสุดเสียง

"ไม่!!!!รีบไป!!ปล่อยข้า ไปหาผู้เฒ่าไปซะ" ทารันตะโกนสุดเสียงกับใบหน้าที่เจ็บปวดที่โดนหมาป่ากัดที่แขนไม่ยอมปล่อย

รถม้าวิ่งห่างออกไปๆเรื่อยๆ จบลับตา มองไม่เห็นทารันอีกเลย