เพลิงราชันย์

"ถึงแล้วล่ะ" พ่อค้าบอกกับเนลและเบลที่นั่งอยู่หลังรถ 

 

"ขอบคุณครับ/ค่ะ" เนลและเบลตอบด้วยนํ้าเสียงราบเรียบ

 

"ข้า ขอโทษกับเรื่องที่เกิดขึ้นนะ ขะ...ข้าไม่ได้อยากทำแบบนั้น ปล่อยให้คนของพวกเจ้าต้องตายแบบนั้น ทั้งที่เขาพยายามช่วยข้าไว้แท้ๆ"พ่อพูดด้วยความรู้สึกผิดกับเรื่องที่เกิดขึ้น

 

"ไม่เป็นไรครับ ท่านลุงก็พยายามอย่างเต็มที่ในส่วนของท่านแล้ว ท่านช่วยให้เรารอด พวกข้าก็ขอบคุณท่านอย่างมากแล้วท่านลุงรีบไปเถอะมันจะถึงช้า พวกเราไม่เป็นอะไรแล้ว" เนลพูด

 

"งั้นข้าไปละ ขอให้พวกเจ้าปลอดภัยนะ " พ่อค้าบอกลา แล้วก็ขับรถม้าไกลออกไป

 

"ฉันคิดว่าเขายังไม่ตาย"เนลพูด 

 

"แน่นอนอยู่แล้ว"เบล เนลหันมาที่บูล กุญแจที่คล้องอยู่กับสร้อย

 

"ที่นี้จะมีคำตอบเรื่องนายบูล"เนลพูดกับบูล

 

"อืม"บูล

 

เมืองวาดิช

 

กำแพงเมืองใหญ่ราวกับจะกั้นขอบฟ้าได้ มีทหารเดินอยู่บนกำแพงที่เป็นระเบียบ มีคนใส่ชุดเกราะเหล็กสีขาวมันวาวเดินวนเวียนอยู่หน้าประตูใหญ่ที่เหมือนกับไม่ได้จะเปิดรับแค่มนุษย์ เนลกับเบล เดินมาหยุดตรงหน้าทหารยาม 

 

"เจ้ามาทำอะไรหนุ่มน้อย มาสมัครทหารรึ เจ้ายังเยาว์เกินไป"ทหารถาม

 

"ข้ามาหาผู้เฒ่า "เนลพูด

 

"ใครบอกให้เจ้ามาหาท่านกิม"ทหารถาม

 

"ทารันบอกให้ข้ารีบมา"เนลบอกนํ้าเสียงราบเรียบ

 

"ทะ..ท่านทารันรึ เขาอยู่ไหน? ข้าอยากพบเขาเหลือเกิน

 

"เขา ..ไม่ว่างนะ"เนลก้มหน้าพูด

 

"โถ่...เสียดาย ข้าอยากเจอเขาสักครั้งจัง"ทหารยามพูด

 

"เฮ้อ...เอาละนะ เจ้าจะไปหาผู้เฒ่า เจ้าตรงไปจะเจอนํ้าพุ ถามคนจากตรงนั้นได้" ทหารบอกเนล

 

"ขอบคุณครับ/ค่ะ" เนลและเบลตอบ

 

"เปิดประตูให้แขกของท่านทารัน" ประตูใหญ่ถูกเปิดออก เผยให้เห็นสิ่งที่อยู่ภายในกำแพงยักษ์ ปกป้องสิ่งใดอยู่ ผู้คนมากมายเดินกันขวักไขว่ บ้านหลังใหญ่ราวกับปราสาทอยู่ทุกที สวยงามจนเนลและเบลต้องตกตะลึงอยู่พักใหญ่จนเบลต้องเรียกสติด้วยเองและเนลกลับมา

 

"ที่นี้สวยจัง"บูล

 

"ก็นายอยู่แต่ในถํ้าอะ นายจะเคยเห็นได้ยังไง"เนล

 

"..."บูล

 

"เราต้องไปที่นํ้าพุ"เบลบอก

 

"แต่ข้าหิวเหลือเกิน"เนลพูด 

 

"เนลมันไม่ใช่เวลามากินอะไรนะ"เบลพูดเสียงแข็งใส่เนล

 

"จ๊อก......"เสียงท้องเบลร้อง

 

เนลมองหน้าแล้วยิ้ม พี่สาวก็เขิล

 

"ข้าก็เหมือนกัน"เบลบอก 

 

" เร่เข้ามา เข้าเลย อาหารอร่อยๆ เจ้าหนูเจ้าอยากกินอะไรไหมมาข้าพาไป" ชายแก่อ้วนตัวใหญ่ ไว้หนวดยาวพูด แล้วเอามือจับมือเนลและเบลแล้วดึงเข้าร้านไป 

 

"กินเลย กินเยอะๆ" ชายแก่บอกกับเนลและเบล

 

เนลกับเบลกินไม่หยุด จนกระทั่ง 

 

"พวกนายต้องจ่ายให้เราด้วยนะ"ชายแก่พูด

 

"จ่ายอะไร"เนลทำหน้างง

 

"พวกนายไม่มีเงิน?" ชายแก่ถามก่อนจะมองหน้าเนลก่อนจะพูดว่า

 

"งั้นพวกนายต้องจ่ายด้วยอย่างอื่นละมั้ง"ชาย2คน จับเนลไว้แล้วกดกับโต๊ะ 

 

"เนล!!!"บูลพูดด้วยความตกใจ

 

"บูลนายอย่าทำอะไรตอนนี้นะ"เนลห้ามไม่ให้บูลทำอะไร

 

"ผู้หญิงเอามานี้"ชายแก่บอก

 

ทันใดนั้น "พวกท่านจะทำอะไรกับแขกของข้ารึ?" ทันทีที่เสียงนี้เข้าหู2พี่น้องก็จำได้ทันทีว่าใคร

 

"ทารัน!!!"เนลบอกด้วยนํ้าเสียงดีใจในขณะที่โดนกดอยู่กับโต๊ะ

 

"ท่านทารัน"ชายแก่หน้าซีดขาอ่อนแรงจนล้มนั่งลงกับพื้น

 

"ข้าขอตัวทั้งเด็กทั้ง2คนนี้ได้ไหมท่านเจ้าของร้าน"ใบหน้าเรียบนิ่งกับนํ้าเสียงที่นิ่งราวกับสายลมพัด

 

"ดะ..ได้..ขอรับ" ชายแก่นั่งเฉยไม่ขยับ

 

"พวกเจ้ามากับข้า"ทารันบอกเนลกับเบล

 

เมื่อเดินออกมาจากร้าน ได้สักพัก เนลก็อดไม่ได้ที่จะถามทารัน

 

"ทารันเรารู้ว่านายต้องไม่ตาย แต่เป็นอะไรมากไหม?"

 

"เจ้าเห็นสิ่งที่ข้าทำบนรถม้านั้นเจ้ายังมีคำถามอีกงั้นรึ"ทารันพูดโดยไม่มองหน้าเนล

 

แต่เบลกลับสังเกตผ้าพันแผลที่มือของทารัน แล้วก็พูด

 

"ขอบคุณนะทารัน เราอยากจะบอกแบบนี้ ขอบคุณที่ช่วยเราและเนล" เบลพูดพร้อมนํ้าตานองหน้า

 

"ขอบคุณครับและบูลกับชั้นก็ขอโทษนายด้วยที่ไม่เชื่อใจนาย" เนลพูดพลางก้มหน้า

 

ทารันหยุดเดินแล้วหันหน้าไปทาง2พี่น้องพร้อมยิ้มที่มุมปากแล้วพูดว่า

 

"พวกเจ้านะ......งี่เง่าดีจริงๆ"นี้คงเป็นครั้งแรกที่เนลและเบลเห็นทารันยิ้ม

 

"ถึงที่อยู่ข้าแล้ว พักที่นี้ก่อน ข้ากลับจากธุระตอนเช้าข้าจะพาเจ้าไปหาท่านผู้เฒ่า"ทารันบอก

 

เมื่อหันไปมองที่อยู่ของทารัน 2พี่น้องตกใจสุดขีด ปราสาทหลังใหญ่สูงตระหง่าน พร้อมกับทหารเดิน

 

ไม่ว่าทารันเดินไปทางไหนก็มีแต่คนทำความเคารพ ทารันพาเดินเข้าปราสาทแล้วก็หยุด

 

"พวกเจ้าพักห้องนี้ละ เก็บบูลไว้ดีๆ"ทารันพูดแล้วเดินออกไปปล่อย2พี่น้องยังงงกับเรื่องที่เกิดขึ้น

 

รุ่งเช้า ณ ห้องประชุม ปราสาท 

 

โต๊ะยาวสีทองสวยงดงาม มีผู้ประชุม7คน แต่ละคนคือ เหล่าองครักษ์ของราชาเซิก

 

"นายจะส่งพวกเขาไปไม่ได้ ที่นั่นมันอันตราย มันไม่ต่างกับบอกให้พวกเขาฆ่าตัวตายเลยนะเรซ"เสียงทารันในชุดเกราะสีเงินลวดลายสวยงาม ดังขึ้นอย่างไม่พอใจในห้องประชุมไหญ่ท่ามกลางเหล่าผู้ประชุม

 

"ถ้าพวกเขายังอยู่สเบียงของเราจะน้อยลงคนของเราจะต้องอดอยากแล้วเราก็จะเสียดินแดนอื่นเพราะเราอ่อนแอนายเข้าใจไหมทารัน"เรซ ชายในชุดเกราะสีแดงมันวาวตัวใหญ่ใส่ที่สีแดงปิดตาขวา ตะโกนใส่ทารันเสียงดัง 

 

"พวกเจ้าทะเลาะกันตั้งแต่เด็กยันโตเลยนะ" ราชา ผมสีทอง ตาสีฟ้ากับชุดเกราะสีทองที่ดูดุดัน ใบหน้าไม่แสดงอารมณ์ หยุดการถกเถียงลง

 

"ข้าเห็นด้วยเราควร ชะลอไปก่อนการจะไปยึดพื้นที่คืนทางเรามีแต่เสียกับเสียเราเป็นฝ่ายเสียเปรียบหากเราทำอะไรไม่คิด" องครักษ์ หญิงสาวผิวขาวเหมือนหิมะ ใบหน้าราวกับนางฟ้า ตาสีดำผมยาวถึงกลางหลังกับชุดเกราะสีขาวส่องประกาย พูดด้วยนํ้าเสียงที่หนักแน่น

 

"โถ่...ซิล..แต่ข้าอยากได้ความมั่นคงแก่เมืองเรา สถานะของเมืองเราล่อแหลมมาก เมืองหน้าด่านเรา ก็โดนตีแตกหมดแล้วเหลือเมืองหลวง การที่จะเลี้ยงพวกเชลย หรือชาวบ้านจากที่อื่นมันเปลืองเสบียงเปล่าๆ เจ้าอย่าไปเชื่อเจ้าทารันมาก เจ้านั้นหาแต่ภาระมาให้"เรซพูดพลางมองไปที่ทารัน

 

"พวกเขาก็มีชีวิตเช่นเจ้ากับข้า มีความกลัว เช่นกัน พวกเราต้องช่วยพวกเขาไม่ใช่ ให้พวกเขาไปตายข้างนอกนั้น........"ทารันพูดสวนทันทีไม่รอให้อีกฝ่ายโต้กลับ

 

"พอแล้ว!!!!หยุดแค่นี้ละ"ราชาเซิก พูดเสียงดังเพื่อหยุดอารมณ์ของทั้ง2คน 

 

"ขออภัย ฝ่าบาท"ทารันกับเรซพูดพร้อมกันด้วยความตกใจ

 

"พวกเจ้าทั้ง2ควรจะคิดก่อนจะพูดสิ่งใด และตั้งใจฟังอีกฝ่าย ไม่ใช่ใช้แต่อารมณ์ ข้าเรียกพวกเจ้าก็เพื่อหาทางออกของปัญหาไม่ใช่มาทะเลาะกันต่อหน้าข้า ปัญหาของพวกเราตอนนี้มีทั้งทหารที่บาดเจ็บ เสบียงที่เหลือน้อยลง พวกเจ้ายังจะมาหน้ามาทะเลาะกันอีก ออกไป!!!" ราชาเซิกพูดเสียงบ่งบอกอารมณ์โกรธไล่ ทารันกับเรซ ออกจากห้องประชุม ทารันกับเรซ ก้มคำนับแล้วเดินออกไปแบบเงียบๆ 

 

"ซิล เดล ฟิร่า เอลดอล พวกเจ้าทั้ง4คน ไปหาพื้นที่เพาะปลูก แก้ไขเรื่องทหาร และเสบียงที ข้าฝากดูแลด้วย"ราชาเซิกพูดเสียงโมโห

 

เดลชายในผ้าคลุมสีดำปกปิดใบหน้า

 

ฟิร่า หญิงในชุดเกราะสีเขียว ลวดลายสวยงาม ใส่หน้ากากสีขาวเป็นรูปลูกตาอยู่ตรงกลาง

 

เอลดอล ชายในชุดผ้าสีขาว ใบหน้ายิ้ม

 

ทั้ง4 ก้มคำนับแล้วออกไปแบบเงียบๆ

 

ราชาเซิก หันมองหน้าต่างบานใหญ่บนปราสาทแล้วพูดเบา"เมื่อไรท่านจะมา"

 

ณ ปราสาทของทารัน

 

"ท่านกิม ทำไมท่านถึงมาที่นี้ได้"พ่อบ้านตัวสูงใหญ่พูดกับชายแก่ ใส่หมวกทรงยาวคล้ายนักเวทย์

 

"ข้ารู้สึกแปลกๆ เจ้าทารันแอบเอาอะไรเข้ามาอีกแล้ว"ชายแก่พูด

 

"ขออภัยที่ ข้าไม่รู้ว่าท่านมาท่านอาจารย์"ทารันพูดกับชายแก่

 

"เจ้ามีอะไรให้ข้าดูไหมรับสารภาพมา"ผู้เฒ่ากิมพูดเชิงตำหนิทารัน

 

ทารันพาผู้เฒ่ากิมเดินมาถึงห้องที่พักของเนลกับเบล เนลกับเบลนั่งรอทารันในห้อง

 

"พวกเจ้าตื่นแล้วรึ?" ทารันพูดแปลกใจ กับอาการที่เนลเหมือนรู้ว่าผู้เฒ่ากิมมา

 

"บูลบอกพวกเรา"เนลยกบูลขึ้นมาเพื่อให้ชายแก่เห็นชัดขึ้น

 

"นี้พวกเจ้า!!!ทารันเจ้ารู้ไหมว่าทำอะไรลงไป"ชายแก่หน้าซีดอย่างเห็นได้ชัด "มีใครรู้เรื่องนี้อีกไหม หือ!"ผู้เฒ่ากิมพูดด้วยนํ้าเสียงสั่น

 

"ไม่มีครับมีแค่เราเท่านั้น"ทารันรีบตอบกลับ

 

จากนั้นผู้เฒ่ากิมกระทืบเท้าเบาๆ ทั้งห้องก็เปลี่ยนไปเป็นห้องสมุดขนาดใหญ่ ชั้นหนังสือยาวสุดตาและสูงจนมองไม่เห็นแม้แต่ด้านบน จากนั้นผู้เฒ่ากิมเหมือนกำลังหาอะไรสักอย่างกลางกองหนังสือที่กองไม่เป็นระเบียบ

 

"อยู่ไหนนะ มันไม่เคยมี ไม่เคยมี เป็นไปไม่ได้"ผู้เฒ่ากิมก้มหา ปากก็พูดอยู่ตลอด

 

"ท่านอาจารย์ ข้าไม่เคยเห็นท่านเป็นแบบนี้ ช่วยบอกข้าที ได้ไหม"ทารันแปลกใจกับท่าทางของผู้เฒ่ากิม

 

ผู้เฒ่ากิมนิ่งและสงบสติอารมณ์ได้ก็หันมาพูดกับทารัน "ทารันเจ้ารู้จักราชันแห่งเปลวเพลิงทั้ง4ใช่ไหม ที่ข้าเคยสอนเจ้า มีอะไรบ้าง?"

 

"ครับ มีราชันเพลิงนิล ราชันเพลิงเลือด ราชันเพลิงสีเงินและราชันเพลิงมายา แต่ละราชันมีอายุมานานจนนับไม่ได้"ทารันพูด

 

"แล้วแต่ละคนก็มีดินแดนของตัวเอง ใช่ไหม แต่เจ้า เจ้าลูกไฟน้อย เจ้าคือไฟสีฟ้าที่แม้แต่ข้าก็ไม่รู้จัก เจ้าบอกข้าทีเจ้าคืออะไร"

 

"ขะ..ข้า...ไม่รู้ ข้ารู้แต่ว่าข้าตื่น ข้าก็เห็นเนลเป็นคนแรก ข้าอยู่ในห้องที่ดูสกปรกมีหญ้าขึ้นเต็มไปหมดแค่นั้นเอง"บูลตอบเฒ่ากิม

 

"ท่านอาจารย์ครับ เขามีพลังของอาภรณ์ราชันครับ"ทารันพูดแทรกขึ้น ผู้เฒ่าได้ฟังก็ตกใจ 

 

"หะ อะ อาภรณ์ราชัน......ทำไมถึงมีพลังของราชันเพลิงสีเงินได้ละ"ผู้เฒ่ารีบวิ่งหาอะไรสักอย่างอีกครั้ง 

 

แต่แล้วจู่ๆก็มีทหาร วิ่ง กระหืดกระหอบเข้ามา "ท่านกิมแย่แล้ว พระราชาเรียกรวมพลแล้วท่าน"

 

"พวกเธอรออยู่นี้ ฉันกับทารันจะไปเอง"ผู้เฒ่ากิมบอก

 

ณ ปราสาทของราชาเซิก 

 

"ตอนนี้ ขุนพลกาลานของราชันสีนิลยกพลอยู่หน้าเมืองของเรา เขาต้องจะเจรจากับเรา เพื่อแลกกับเสบียงเราเรียกพวกเจ้ามาเพื่อถามความเห็นพวกเจ้าข้าควรทำยังไง"ราชาเซิกพูดด้วยนํ้าเสียงลังเล

 

"แบบนี้มันมาขูดรีดเราชัดๆ และแอบมาสอดแนมเราอีก นี่มัน..."เรซพูดพลางกัดฟัน

 

"เราจะไม่ให้ก็จะเป็นการเป็นการแข็งข้อกับราชันสีนิล"ทารันพูดขึ้น 

 

"กระหม่อมขอเจรจากับกาลานได้ไหม" ซิลพูด

 

"กระหม่อมขอไปด้วย"ทารันพูดขึ้นอย่างรวดเร็ว

 

"พวกเจ้ามีวิธีรึ"ราชาเซิกพูด

 

"ข้าก็ไม่แน่ใจ แต่ข้าคิดว่าน่าจะแก้ปัญหาได้"ซิลพูด

 

การต่อรอง

 

หน้าเมืองวาดิช

 

ซิลกับทารัน เดินออกจากกำแพงยักษ์ เพื่อไปเจรจา เมื่อประตูเมืองเปิด เผยให้เห็นกองทัพราชาเพลิงนิลกว้างใหญ่สุดตาจะมองเห็น แต่ราวกับแต่ละคนไม่มีชีวิตยืนนิ่งเหมือนหุ่นเชิด ซิลกับทารันเดินมาหยุดหน้ากองทัพราชาสีนิล

 

"ข้ามาเจรจา กับท่านแม่ทัพกาลาน"ซิลพูดเสียงดัง  

 

"เข้ามา" เสียงมาจากหลังทหารไม่กี่แถว ทหารเปิดแถวเพื่อให้ ซิลกับทารันเดินเข้าไป ลึกเรื่อยๆ เรื่อยๆ ก็หยุดอยู่ตรงชาย ตัวใหญ่ร่างกายกำยำ ใส่ชุดเกราะสีดำดุดันเหมือนผ่านใช้งานมีร่องรอยมากมายเกิดขึ้นบนชุด หัวโล้นนั่งอยู่ เบื้องหลัง มีขวานสีดำสนิทเล่มใหญ่ปักพื้นอยู่

 

"ว่ามา คนสวย"กาลานพูดด้วยเสียงหยอกเย้า

 

"พวกเรามีคนที่ต้องเลี้ยงดูมากมาย และ พวกเรามีเสบียงไม่พอที่ให้ท่าน ขอเวลาให้เราสักระยะได้ไหม"ซิลพูด

 

กาลานไม่ตอบกลับ นิ่งจ้องมองมาที่ซิลตาเขม้ง

 

"ขอเวลาให้พวกเรา เราจะหามาให้แต่อาจจะไม่มากตามที่ท่านขอ....."ซิลยํ้าอีกครั้ง

 

กาลานลุกขึ้นยืนเดินมาหาซิล เอามือจับที่แขน

 

"ข้าเปลี่ยนใจ ไม่เอาเสบียง แลกกับเจ้า ข้าสัญญาณจะยกทัพผ่านไปเฉยๆเลยละ....."กาลานพูด

 

ยังไม่ทันจะจบคำของกาลาน ทารันผลักกาลาน แต่กาลานไม่แม้แต่สะเทือน นั้นยืนยันได้ว่าเขาแข็งแกร่งมาก

 

"ถ้าเจ้าต้องการสงคราม ข้าก็พร้อมเสมอ"กาลานพูด พรางยิ้มใส่ทารันเหมือนเย้ยใส่ ทารันกัดฟัน

 

"กลับไปได้แล้วพวกเจ้า การเจรจาจบเพียงแค่นี้"กาลานพูดด้วยนํ้าเสียงนิ่ง

 

"ไปบอกราชาของพวกเจ้า ข้าให้เวลาแค่รุ่งเช้าทันทีที่พระอาทิตย์ขึ้น นั้นคือหมดเวลา ข้าจะทำลายทุกอย่างให้ย่อยยับจำเอาไว้" กาลานพูดเสียง

 

การต่อรองล้มเหลว