เพลิงราชันย์

     ท่ามกลางสงครามการปะทะของคนนับแสน ต่างมุ่งหมายจะเอาชีวิตฝ่ายตรงข้าม แต่จู่ๆทุกอย่างก็หยุดลง เพราะเปลวเพลิงสีฟ้าลุกโชติช่วงฉาบท้องฟ้า ทุกสายตาจับจ้องเจ้าเปลวไฟนั้นเป็นสายตาเดียวกัน เป็นเพียงเด็กหนุ่ม เด็กหนุ่มชูแขนขึ้น เปลวไฟนั้นแปรสภาพเป็นอาวุธนับพันล่องลอยกลางท้องฟ้า

อีกฝั่งเป็นเปลวไฟสีดำที่พร้อมจะกลืนกินทุกอย่าง เด็กหนุ่มเจ้าของเพลิงสีดำยิ้ม หยิบดาบใหญ่ปักลงกับพื้น ทันใดนั้นเกิด ดาวหางสีดำมากมายตกลงกลางสนามรบราวกับห่าฝน

การรบของราชากำลังเริ่มขึ้น

"ฟันเฟืองแห่งโชคชะตาเริ่มหมุ่นแล้ว วันเวลาแห่งสงครามกำลังมา ข้ารอวันนั้นแทบไม่ไหวแล้ว หืม...ฮ่า...ฮ่า..."เสียงหัวเราะก้องกังวาลจากบุรุษในเงามืด โซ่พันธนาการนับร้อย พูดด้วยแสบอันแหบแห้ง ราวกับเสียงของปีศาจ

ปฐมบทแห่งราชันย์

ท่ามกลางหุบเขาอันโดดเดียวฟาเรน มีหมู่บ้านเล็กๆแห่งหนึ่ง แสงสีทองของแสงอาทิตย์สาดส่องเข้าซอกหินเหนือหมู่บ้าน มีเสียงเล็กๆ ร้องเรียก

"เฮ้..เฮ้...ฉันอยู่นี้ มีไครอยู่ไหม?"เสียงเด็กหนุ่มผมสั้นสีดำตัวมอมแมมตะโกนร้องเรียก ใครสักคนเพื่อมาช่วยตัวเองออกจากซอกหินที่ตัวเองตกลงมา แต่..ก็ไม่มีเสียงตอบรับกลับมาแม้แต่น้อย เด็กหนุ่มพาตัวเองเข้าไปในความมืดที่อยู่เบื้องหน้า เอามือแตะคลำไปตามทาง นานจนคิดว่าไม่มีทางออกแน่ แต่แล้วก็มีแสงสีฟ้าสาดสองมาจากปลายทาง เด็กหนุ่มดีใจมากรีบพาตัวเองไปให้ถึงแสงสว่างที่อยู่ตรงนั้นให้เร็วที่สุด เมื่อไปถึง "โอ้!!!!!โห้......" เด็กหนุ่มร้องออกมาโดยไม่รู้สึกตัวเลย ห้องสีฟ้าขนาดใหญ่ มีแผ่นอิฐขนาดยักษ์วางต่อกันเป็นผนังขนาดใหญ่ ตรงกลางแท่นหินมีไฟสีฟ้าส่องสว่างอยู่กลางห้อง ใจกลางของไฟมีลูกกุญแจโบราณสีดำสนิทอันเล็ก สายตาเด็กหนุ่มกวาดตามองรอบๆห้องสีฟ้ารูปสี่เหลี่ยม กำแพงด้านข้างมีหญ้าเกาะอยู่เหมือนมันมีอายุมานานแล้ว

"เราคงออกไปไม่ได้ซินะ เฮ้ออออ..."เด็กหนุ่มถอนหายใจ เฮือกใหญ่ 

จากนั้นก็ได้ยินเสียงปริศนาถามเด็กหนุ่มว่า 

"นายอยากออกไปหรอ" 

เด็กหนุ่มตกใจ "ใคร !!! นายเป็นใคร? นายอยู่ตรงไหน? " 

"ฉันอยู่นี้ไง" เด็กหนุ่มพยายามมองหาสิ่งมีชีวิตต้นทางของเสียงที่ตัวเองได้ยินแต่ก็ไม่พบ 

" หรือว่านายเป็นผี " เด็กหนุ่มน้อยถาม

" ก็ไม่เชิงหรอกนะ " เสียงปริศนาตอบ

" อย่านะ!!!!! อย่าหลอกฉันนะ ฉันขอร้องละ!!! " เด็กหนุ่ม

" เฮ้!!!ฉันไม่ใช่ผีนะ นายก็ท่าจะบ้า"เสียงปริศนา

"แล้วนายอยู่ไหนละ ฉันหานายไม่เจอ" เด็กหนุ่มมองหาต้นเสียงอย่างหวาดกลัว 

"ข้างหน้านายนี้ไง" เสียงปริศนา

"นะ..นาย...คือ ไฟสีฟ้านี้นะ"เด็กหนุ่มตกใจ เมื่อมองไปที่ไฟสีฟ้าที่อยู่เบื้องหน้า มีเสียงตอบกลับมา

"ใช่แล้ว" เสียงของไฟสีฟ้าบอกอย่างภูมิใจ เด็กหนุ่มนิ่งไปสักพัก ก็ตั้งสติได้ ก็ยิงคำถาม 

"นายเป็นไคร นายคืออะไร นายเป็นตัว..." ยังไม่ทันได้จบคำถามก็โดนสวนกลับมาว่า

"ฉันไม่รู้"นํ้าเสียงที่ฟังดูหดหู่ พูดออกมาอย่างแผ่วเบา

เด็กหนุ่มตั้งสติได้ "ขอโทษด้วยนะ เออ..นายพอจะรู้ทางออกจากที่นี้ไหม?" 

"ไม่รู้"สวนกลับมาอย่างรวดเร็วเหมือนกับแทบไม่ได้คิด 

"นายอยู่ที่นี้นานแล้วหรอ?"เด็กหนุ่มถาม

"ฉันก็ไม่แน่ใจ"เปลวเพลิงสีฟ้าตอบ

เด็กหนุ่มถอนหายเฮือกไหญ่ ก่อนจะพูดไปว่า

"เอางี้นะ นายชื่ออะไร ฉันชื่อเนล!" ก่อนจะโมโหเนลต้องเปลี่ยนเรื่อง

"ไม่รู้"เป็นคำตอบที่พาเด็กหนุ่มหัวร้อน

"นายพูดเป็นแต่ ไม่รู้ รึไง?ฉันจะตั้งให้นายเอง อืมมมมมม.....บูล นายต้องชื่อบูล เอางี้นะ" เด็กหนุ่ม

"ได้"เปลวไฟสีฟ้า

"บูล นายช่วยหาทางออกให้ฉันออกไปได้ไหม ฉันหลงเข้ามานายช่วยฉันออกไปที"เนล

"ฉันไม่แน่ใจหรอกนะ แต่ใจกลางตัวฉันนะมีกุญแจอยู่ นายน่าจะไขกับผนังตรงนั้นได้อยู่นะ"บูลพูด

เนลพยายามมองหารูกุญแจโดยรอบจนเจอ

"แล้วฉันจะเอามือไปหยิบได้ยังงัย นายเป็นไฟนะบูล" เนล

"ตัวฉันไม่ร้อน นายเอามือมาซิ"บูล

"นายอย่าแกล้งนะ"เนลยืนมืออย่างลังเลจับกุญแจที่อยู่ใจกลางเปลวเพลิงสีฟ้า อย่างระวัง

"เห็นใหมฉันบอกนายแล้ว"บูล

เนลแปลกใจอยู่ก็ตั้งสติได้ เอากุญแจไปใขที่ผนัง หลังจากนั้นก็มีเสียงของแผ่นหินเคลื่อนที่เสียดสีกันดังสนั่น แผ่นหินยักษ์ที่อยู่เบื้องหน้าเปิดออก เห็นเป็นอุโมงค์ขนาดยักษ์ ปลายทางคือแสงสว่างสีขาว เนลดีใจรีบวิ่งพาตัวเองกับบูลออกจากความมืด เมื่อออกมาพบแสงสว่าง ภาพที่อยู่เบื้องหน้าทำให้เนลต้องตัวสั่น ภาพของหมู่บ้านที่ตัวเองอยู่ถูกปกคลุมด้วยเปลวเพลิงสีแดงฉาน เสียงร้องขอความช่วยเหลือโหยหวน บูลที่อยู่กับมือของเนลเมื่อตอนวิ่งออกมา

"เขาทำอะไร เฮ้อ!!.เนล นายเป็นอะไร? " ไร้คำตอบจากเนล

"นะ เนล นายบีบฉันเเน่นเกินไป"บูล

" นายจะไปไหน? เฮ้..!เนลฉันว่าที่นั้นมันอันตรายนะนายไม่ควรไปนะ"บูล

ไร้คำตอบ เนลมุ่งหน้าไปยังหมู่บ้านที่ถูกเคลือบด้วยไฟสีแดงที่เป็นบ้านของเขา เมื่อมาถึง บ้านถูกไฟไหม้ด้วยเพลิง สีแดง เนลได้ยินเสียงของหญิงสาวร้องขอความช่วยเหลือ เนลรีบวิ่งไปพบกับต้นเสียง ก็พบกับสิ่งที่หญิงสาวกรีดร้องขอความช่วยเหลือ สุนัขสีดำตัวใหญ่สูงราวยักษ์ กำลังจะเข้าทำร้ายหญิงสาว 

"หยุดนะ" นํ้าเสียงสั่นกลัวของเนลทำให้สัตว์ตัวนั้นหันมา 

"เนล นายทำให้มันโมโหรู้ไหม"บูล

"เออ...จะให้มันกินเบลพี่สาวฉันไม่ได้" 

จากนั้นเจ้าหมาตัวใหญ่วิ่งเข้ามาหาเนลโดยที่ไม่ได้ตั้งหลัก พุ่งชนกับเข้าเนลโดยที่ไม่ได้ตั้งหลัก เนลกระเด็นไปกระแทกเข้ากับต้นไม้อย่างแรงจนแน่นิ่งไป จากนั้นเนลมารู้สึกตัวก็ได้ยินเสียงของบูล "เนล เนลนายเป็นอะไรไหม ตื่น!!! เนลนายตื่น!!! อย่าหลับ ฉันจะช่วยนายไม่ไหวแล้ว เนลลลลลล....ตื่นโว้ยยยย!!!!!!" เมื่อเนลตื่น ก็พบกับเปลวเพลิงสีฟ้าคลุมตัวอยู่ สิ่งที่อยู่ข้างหน้าจากกุญแจสีดำเปลี่ยนเป็น แผ่นเหล็กขนาดใหญ่คล้ายโล่วงกลมที่ป้องกันตัวเนลจากการโจมตีอย่างบ้าคลั่งของหมาป่าตัวใหญ่นั้น 

"จะทำอะไรก็ทำเร็วๆ ฉันจะไม่ไหวแล้ว" เสียงออกจากแผ่นเหล็กนั้น

"บูล นั้นนายหรอ ทำไมนายทำแบบนี้ได้" เนลถาม ในขณะที่การโจมตีจากหมาป่ายังไม่หยุดโจมตีใส่ "เลิกถามแล้วทำอะไรซักอย่างเถอะ ฉันจะไม่ไหวแล้ว!!" นํ้าเสียงหงุดหงิดของบูล ทำให้เนลได้สติอีกครั้ง เนลคิดซักพักก็หันมองหาสิ่งที่ต้องการ 

"บลู พวกเราต้องวิ่งไปที่นั้น"เนลชี้ไปที่บ้านหลังหนึ่งที่ไฟกำลังไหม้อยู่ 

"นายพร้อมนะ เอาละ ไป " เนลวิ่งไปพร้อม ยกแผ่นเหล็กขนาดยักษ์ไปด้วย 

"เบาไม่หนักเลย ทำไมยกง่ายเบามาก"เนลนึกในใจแปลกใจว่าทำไมตัวบูลถึงเบาทั้งที่เป็นแผ่นเหล็กขนาดใหญ่ เมื่อถึงบ้านเป้าหมาย เนลก็ตั้งท่าล่อให้หมาป่าวิ่งชนอีกครั้ง

"เนลครั้งนี้น่าจะเป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันจะทนได้ นายอย่าพลาดนะ ฉันเชื่อใจนาย"บูลบอกด้วยนํ้าเสียงโรยแรง 

"ฉันก็ไม่อยากพลาดนะ แต่นายต้องใว้ใจฉัน"เนลบอกแบบมั่นใจ 

หมาป่าตัวใหญ่มันพร้อมโจมตี มันเดินวนรอบๆ จากนั้นมันวิ่งมาด้วยความเร็ว พร้อมจะเอาชีวิตศัตรูของมัน กระโดดใส่เนล คมเขี้ยวกัดจมเข้าที่ไหล่ขวาของเนล 

"อ็ากกกก"เนลร้องด้วยความเจ็บปวด หมาป่าเมื่อกัดเป้าหมายได้ก็สะบัดเหยื่อของมันราวกับหุ่นฟางไปมา ทันใดนั้นบ้านหลังใหญ่ที่ถูกไฟไหม้ก็ล้มลงทับกับหมาป่าตัวนั้นเข้าอย่างจัง เนลอาศัยจังหวะนั้น ดิ้นหลุดออกจากปากของหมาป่า รอดแบบฉิวเฉียด เนลนอนจมกองเลือดที่ไหลออกมาจากไหล่ขวาของตัวเอง " เฮ้...บูล ฉันเหนื่อยเหลือเกิน นายเป็นไรไหม?" ไร้เสียงตอบจากบูล จากนั้นเนลที่นิ่งไป