พ่ายรักกลลวงใจ (นสพ.ไลต์ ออฟ เลิฟ)

 
“อุ๊ย! ขอโทษค่ะ”
เพราะมัวแต่คุยโทรศัพท์กับพี่ชายสุดที่รักจนเพลิน ปอถักทอจึงไม่รู้ตัวว่าตอนนี้ตัวเองเดินมาจนถึงประตูทางออกของห้างดังและไม่ทันสังเกตเห็นว่ามีผู้ชายร่างสูงคนหนึ่งกำลังเดินสวนเข้ามา ร่างบางจึงเดินชนเข้ากับกำแพงมนุษย์โครมใหญ่ แรงปะทะไม่มากแต่ทำเอาปอถักทอถึงกับเซถลา แต่ทว่าก่อนที่คนตัวบางจะล้มลงไปกองกับพื้นให้เจ็บตัวกลับมีอ้อมแขนของใครคนหนึ่งคว้าเอวบางของหญิงสาวเอาไว้ได้เสียก่อน หญิงสาวที่พ้นจากการลงไปนอนวัดทางเดินเงยหน้าขึ้นหวังขอบคุณคนที่มีน้ำใจช่วยเหลือ แต่แล้วคำขอบคุณของปอถักทอก็ต้องเป็นหมัน เมื่อได้เห็นว่าใครที่เป็นคนช่วยเธอเอาไว้
“คุณ!!!”
“เจ็บตรงไหนหรือเปล่าครับ ผมต้องขอโทษด้วยที่ไม่ระวัง อ้าว!คุณปอนี่เอง จำผมได้หรือเปล่า?”
เสียงขอโทษขอโพยอย่างคนสำนึกผิดแปรเปลี่ยนเป็นน้ำเสียงของความตื่นเต้นระคนยินดีอย่างเห็นได้ชัดเมื่อได้รู้ว่าบุคคลที่อยู่ในอ้อมแขนของตนเองคือใคร
“จำได้ค่ะ แต่อย่าเรียกคุณเลยค่ะ เรียกปอเฉยๆดีกว่า คุณเลโอมาทำอะไรที่นี่เหรอคะ?”
‘ทำไมแม่หมอถึงได้ทายแม่นอย่างนี้นะ’ แม้จะดีใจที่ได้เจอคนตรงหน้ามากแค่ไหน แต่ปอถักทอก็อดถามออกไปด้วยความสงสัยไม่ได้ ในเมื่อบุคคลที่อยู่ตรงหน้าเธอตอนนี้น่าจะอยู่อีกฝั่งของทวีปโลกนี่นา
ย้อนกลับไปเมื่อประมาณสี่ปีก่อน ตอนนั้นปอถักทอตามไปเที่ยวกับพี่ชายที่เดินทางไปคุยธุรกิจที่ประเทศญี่ปุ่น ในขณะที่คาเลโอเดินทางมาทำธุระในประเทศแถบเอเชีย นิลปัทม์กับคาเลโอจึงถือโอกาสนัดเจอกันหลังจากที่ไม่ได้เจอกันมานาน และนั่นก็ทำให้เธอได้มีโอกาสรู้จักกับเพื่อนสนิทของพี่ชาย
ปอถักทอได้แต่เก็บชายหนุ่มเอามาฝันอยู่เงียบๆคนเดียว หญิงสาวไม่กล้าคิดอะไรไปมากกว่านั้น ในเมื่อเพื่อนสนิทของพี่ชายแค่เพียงทักทายเธอเล็กน้อยตามมารยาทเมื่อพี่ชายของเธอแนะนำว่าเธอคือน้องสาว ก่อนที่ชายหนุ่มจะหันความสนใจไปที่เพื่อนสนิทอย่างนิลปัทม์ โดยที่ชายหนุ่มเจ้าของกาสิโนแทบไม่ได้หันกลับมามองที่ปอถักทออีกเลย
ปอถักทอยังจำความรู้สึกยามที่เจอกับผู้ชายคนนี้ได้ดีไม่เคยลืม ชายหนุ่มหล่อรูปร่างสูงใหญ่ราวกับนายแบบระดับโลกที่มีดวงตาสีน้ำทะเลคู่สวยที่ทำให้หัวใจดวงน้อยๆของเธอเต้นรัวแรงตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้สบตายามเมื่อเขาหันมาทักทาย ตอนแรกเธอยังคิดว่าเป็นเพราะความหล่อเหลาของเขาที่ทำให้หัวใจของเธอหวั่นไหว หากนานวันไปเธอก็คงลืมเขา แต่ระยะเวลาที่ผ่านมานานวันช่วยพิสูจน์แล้วว่ามันไม่ใช่ เพราะในชีวิตของเธอที่ผ่านมามักมีชายหนุ่มรูปร่างหน้าตาดีเข้ามาแจกขนมจีบอยู่เรื่อยๆ แต่เธอกลับไม่เคยรู้สึกหวั่นไหวกับใครเลยสักนิด เธอสามารถพูดคุยทำความรู้จักกับผู้ชายเหล่านั้นได้ในฐานะเพื่อนเท่านั้น และเมื่อเธอได้พบกับเขาโดยบังเอิญในวันนี้ก็ทำให้เธอมั่นใจได้ว่าเขายังคงอยู่ในใจของเธอเสมอ เพราะแม้เวลาจะล่วงผ่านเลยมานานหลายปีความรู้สึกนี้ก็ไม่เคยจาง หัวใจของเธอยังคงเต้นรัวแรงเหมือนอย่างวันนั้นไม่มีผิด เธอไม่รู้ว่าความรู้สึกแบบนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร รู้แต่ว่าตอนนี้เธออยากกลับไปอยู่ในห้องนอนของตัวเองเพียงลำพังแล้วร้องตะโกนเรียกชื่อเขาออกมาให้ดังที่สุดเท่าที่จะทำได้
“ผมมาทำธุระที่เมืองไทย เพิ่งเดินทางมาถึง แล้วปอล่ะครับ”
“ปอมาทานขนมกับเพื่อนที่นี่ค่ะ กำลังจะกลับแต่พี่ปัทม์โทรมา ปอเลยคุยโทรศัพท์เพลินไปหน่อย ปอขอโทษคุณเลโอด้วยนะคะที่ไม่ระวัง แล้วก็ขอบคุณด้วยค่ะที่ช่วยปอเอาไว้”
ปอถักทอเอ่ยตอบคำถามของคาเลโอเสียงใส ก่อนเอ่ยขอโทษออกมาเมื่อความจริงแล้วอุบัติเหตุครั้งนี้เกิดขึ้นจากความไม่ระวังของตัวเธอ พูดมาถึงตรงนี้ก็ทำให้ปอถักทอนึกขึ้นได้ว่าตอนนี้ร่างบางๆของตัวเองถูกอ้อมแขนแข็งแรงของคาเลโอโอบกอดเอาไว้กระชับชิดกับเรือนกายสูงใหญ่ของเขา มือบางจึงค่อยๆดันร่างออกห่างจากร่างสูงสมาร์ทอย่างขวยเขิน แก้มขาวนวลทั้งสองข้างค่อยๆซับสีเลือดจางๆไปทั้งวงหน้าจนคาเลโอกดยิ้มที่มุมปากอย่างพอใจ
“ไม่เป็นไรครับ เพราะผมเองก็ไม่ทันระวัง แต่ถ้าปออยากขอโทษผมจริงๆ ปอช่วยไปนั่งทานข้าวเป็นเพื่อนผมหน่อยได้ไหม นะครับ ตอนนี้ผมหิวมากแต่ผมไม่อยากทานข้าวคนเดียว”
“อืม...ก็ได้ค่ะ”
ปอถักทอยกนาฬิกาข้อมือเรือนสวยขึ้นมาดู เมื่อเห็นว่าเพิ่งจะเป็นเวลาช่วงบ่ายแก่ๆ หญิงสาวจึงตัดสินใจพยักหน้ารับคำชวนของคาเลโอด้วยรอยยิ้มสดใสจนคนมองตาพร่าไปเล็กน้อยกับรอยยิ้มนั้น ไม่มีเหตุผลที่เธอต้องปฏิเสธ เพราะใช่ว่าโอกาสได้เจอกับเพื่อนสนิทของพี่ชายแบบนี้จะเกิดขึ้นได้บ่อยๆ เธอจึงเลือกทำตามเสียงเรียกร้องที่ดังก้องอยู่ข้างในด้วยความปลื้มปริ่มที่ตัวเธอมีโอกาสได้นั่งทานอาหารเคียงข้างกับผู้ชายที่นั่งอยู่ในใจของเธอมานาน
ด้วยอารามดีใจหรือเพราะความใสซื่อที่ทำให้ปอถักทอไม่ได้ฉุกคิดเลยว่าคนระดับเจ้าพ่อแห่งวงการกาสิโนอย่างคาเลโอ ไคลน์ มีความจำเป็นต้องออกมาทานอาหารในห้างสรรพสินค้าที่มีคนพลุกพล่านอย่างนี้ด้วยหรือ มหาเศรษฐีอย่างเขาน่าจะเหมาะสมกับห้องอาหารหรูหราที่มีความเป็นส่วนตัวตั้งอยู่ในโรงแรมใหญ่ๆมากกว่าหรือไม่
ปอถักทอเดินเคียงข้างมากับคาเลโอด้วยหัวใจเบิกบาน หัวใจดวงน้อยลิงโลดด้วยความตื่นเต้นแต่ก็ต้องพยายามเก็บซ่อนอาการดีใจเอาไว้ เพราะนอกจากชายหนุ่มในฝันของเธอก็ยังมีบอดี้การ์ดหน้านิ่งอีกสี่ห้าคนที่ทำหน้าที่อารักขาเดินตามมาด้วย หากเธอแสดงออกถึงความดีใจมากไปเดี๋ยวเขาจะว่าเอาได้ว่าเธอช่างไม่สำรวมเอาเสียเลย
 นานแค่ไหนแล้วนะที่เธอได้แต่วาดฝันถึงเขาอยู่แค่เพียงความคิด ไม่นึกไม่ฝันมาก่อนว่าคำทำนายของแม่หมอที่เธอภาวนาอยู่ในใจจะเป็นเรื่องจริง หญิงสาวจมอยู่ในภวังค์ของตัวเองจนไม่รู้ตัวว่ากำลังจะเดินไปคนละทางกับร้านอาหารที่คาเลโอตั้งใจพาเธอมาทาน จนกระทั่งมืออุ่นนุ่มของชายหนุ่มสัมผัสกับมือนุ่มนิ่มของเธอนั่นแหละปอถักทอจึงรู้สึกตัว แรงบีบกระชับน้อยๆไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกเจ็บที่ฝ่ามือแต่อย่างใด แต่ใบหน้าของเธอนี่สิ!ทำไมถึงรู้สึกเห่อร้อนจนมืออีกข้างที่ว่างต้องยกขึ้นเพื่อวัดอุณหภูมิของแก้มนวลว่ามีไอร้อนแผ่ออกมาหรือเปล่า
“ใจลอยไปถึงไหนกันครับปอ”
“เอ่อ...”
เสียงนุ่มทุ้มเอ่ยถามด้วยขบขัน ยิ่งเห็นหญิงสาวที่ถูกเขาถือโอกาสจับจูงมือนุ่มไม่ปล่อยก้มหน้าก้มตาซ่อนใบหน้าแดงๆนั่นก็ยิ่งเอ็นดู โดยที่คาเลโอไม่รู้ตัวเลยว่าอาการที่เขาแสดงออกมาอย่างไม่ตั้งใจนั้น ตกอยู่ในสายตาประมวลผลของลูอีสตลอดเวลา
จนเมื่อทั้งสองเดินเข้ามาภายในร้านอาหาร คาเลโอก็ทำให้ปอถักทอยิ่งเพิ่มระดับความรู้สึกดีๆที่มีต่อชายหนุ่มมากขึ้นไปอีก เมื่อเจ้าพ่อผู้ยิ่งใหญ่พาเธอมาทานอาหารอิตาเลี่ยนซึ่งเป็นอาหารที่เธอชื่นชอบเป็นพิเศษ โดยที่หญิงสาวคิดว่าคงเป็นเรื่องบังเอิญมากกว่าที่ชายหนุ่มจะรู้เรื่องราวความชอบส่วนตัวของเธอ  คาเลโอคอยดูแลเธอในเรื่องเล็กๆน้อยๆอย่างเลื่อนเก้าอี้ให้เธอนั่งหรือแม้กระทั่งคลี่ผ้ากันเปื้อนที่พับไว้เป็นดอกไม้สวยงามมาวางบนตักของเธอ
คาเลโอเลือกอาหารเรียกน้ำย่อยลำดับแรกเป็นสปาเก็ตตี้ซอสเนื้อที่น้ำราดเข้มข้นอัดแน่นไปด้วยเครื่องและเนื้อชิ้นใหญ่กลิ่นหอมน่าทาน ส่วนปอถักทอเลือกเป็นสปาเก็ตตี้ผัดขี้เมาทะเลไสตล์อิตาเลี่ยนที่มีกุ้งตัวโตๆ หมึกเนื้อแน่นกับหอยแมลงภู่ตัวเบิ้มๆจัดวางอยู่บนจานอย่างสวยงาม อาจเป็นเพราะบ้านเกิดของเธออยู่ในจังหวัดที่มีทะเล ปอถักทอจึงชอบทานอาหารทะเลเป็นที่สุด ในระหว่างที่ทานอาหารคาเลโอก็ชวนหญิงสาวตรงหน้าคุยเรื่องทั่วๆไปเพื่อให้หญิงสาวลดอาการประหม่า
จนเมื่อจัดการกับอาหารลำดับแรกจบเรียบร้อย คาเลโอจึงเลือกฟิเลมิยอง เนื้อเสต็กที่นุ่มที่สุดจนแทบไม่ต้องเคี้ยวเป็นอาหารลำดับที่สอง ส่วนปอถักทอจำต้องโบกมือลาเนื่องจากกระเพาะน้อยๆของหญิงสาวในตอนนี้เต็มไปด้วยเครื่องดื่มกับขนมเค้กชิ้นโตที่ทานมากับอันนาก่อนหน้า บวกกับสปาเก็ตตี้จานย่อมที่เพิ่งทานเข้าไป หญิงสาวจึงเลือกนั่งมองคาเลโอที่บรรจงหั่นเสต็กตรงหน้าด้วยท่าทางเป็นธรรมชาติแต่กลับดูดีอย่างไม่น่าเชื่อ หญิงสาวเก็บข้อมูลอยู่ในใจเงียบๆว่าคาเลโอคงชอบทานอาหารจำพวกเนื้อเป็นพิเศษ และถึงแม้ว่าเธอจะไม่ทานเนื้อ แต่ถ้ามีโอกาสปอถักทอก็อยากลองทำอาหารที่มีเนื้อเป็นส่วนประกอบโดยมีชายหนุ่มรูปงามตรงหน้าเป็นผู้ช่วยชิมรสชาติบ้างคงดี หญิงสาวยิ้มน้อยๆกับความคิดของตัวเองแต่แล้วร่างบางก็ต้องสะดุ้งเฮือกหลุดออกจากภวังค์ เมื่อได้ยินคำถามจากผู้ชายที่เป็นส่วนหนึ่งในความคิดเพ้อฝันของเธอเอ่ยถามขึ้นมา...
“มีอะไรติดอยู่บนหน้าผมหรือเปล่าครับ?”
“เอ่อ...ไม่มีค่ะ”
คนถูกจับได้ว่าแอบมองเจ้าพ่อหนุ่มถึงกับอึกอักพูดไม่ออก หน้าแดงแล้วแดงอีกจนกลัวว่าเลือดลมจะสูบฉีดแรงเกินไปจนร่างกายรับไม่ไหว
“แต่ปอมองหน้าผมแล้วยิ้ม ผมเลยคิดว่ามีซอสติดอยู่ที่ข้างแก้มผมซะอีก”
“ปอขอโทษค่ะ ปอคิดอะไรเพลินไปหน่อย”
“ปอยิ้มแบบมีความสุขจนผมชักอยากรู้แล้วสิว่าปอคิดอะไรอยู่ ถ้าไม่รังเกียจ เล่าให้ผมฟังบ้างได้ไหม?”
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ปอแค่คิดว่าปออยากลองทำอาหารจากเนื้อบ้างก็เท่านั้น”
“อยากลอง? แสดงว่ายังไม่เคยทำ แล้วปอมีคนช่วยชิมหรือยังครับ? ถ้ายังไม่มีผมขออาสานะ”
‘เพราะผมอยากชิม ’เนื้อ’ ของปอ...เป็นคนแรก หึ!’
คำพูดฟังดูเหมือนมีความนัยอะไรบางอย่างจากปากของคาเลโอทำเอาสาวน้อยหน้าหวานตรงหน้าอายม้วนต้วน นับเวลาตั้งแต่ที่ได้เจอกับปอถักทอเพียงไม่กี่ชั่วโมงแต่เขากลับได้เห็นหน้าแดงๆอย่างคนขี้อายของสาวน้อยไปไม่รู้กี่ครั้ง นับคร่าวๆแล้วน่าจะมากกว่าที่เขาเคยเห็นมันจากผู้หญิงหลายๆคนของเขามาทั้งชีวิตเลยก็ว่าได้ แต่นอกจากจะไม่รู้สึกรำคาญแล้วคาเลโอยังรู้สึกเพลินตา ชอบมองเอามากๆอีกด้วย
“ปอชอบทำอาหารเหรอ? หรือว่าปอเรียนเชฟมาครับ”
“ปอเรียนการโรงแรมค่ะ แต่ชอบทำอาหาร ใจจริงปอเองก็อยากเป็นเชฟแต่พี่ปัทม์ไม่ยอม ปอเลยอาศัยเรียนคอร์สทำอาหารสั้นๆเอาน่ะค่ะ”
“แล้วปอเรียนอยู่ชั้นไหนแล้วครับ”
“ปอเพิ่งเรียนจบค่ะ วันนี้เข้าไปฟังผลสอบวิชาสุดท้ายมา ผ่านหมดแล้วค่ะ”
“จริงเหรอเนี่ย ผมนึกว่าปอเป็นนิสิตปีหนึ่งซะอีก ว่าแต่เรียนจบแล้วต้องเข้าไปช่วยงานที่บ้านเลยหรือเปล่า?”
“ยังหรอกค่ะ พี่ปัทม์เพิ่งโทรมาบอกเมื่อกี้นี้เองว่าจะหนีปอไปล่องเรือชมธรรมชาติสักพัก ปอเลยคิดว่าจะใช้โอกาสนี้ลองสมัครงานที่อื่นดูก่อน”
ประกายวาววับจากดวงตาคมกริบยามได้ยินชื่อของนิลปัทม์เรืองรองขึ้นมาเล็กน้อยก่อนที่ดวงตาสีน้ำทะเลคู่นั้นจะกลับมาทอประกายความอบอุ่นเหมือนเดิมจนปอถักทอไม่ทันสังเกตเห็น สมองอันชาญฉลาดของคาเลโอทำงานอย่างรวดเร็วเมื่อได้ฟังหญิงสาวหน้าใสตรงหน้าเอ่ยจบ
“ถ้าไม่รังเกียจปอมาทำงานกับผมไหม? ผมเพิ่งได้หุ้นมาจากโรงแรมอินทิรา กำลังต้องการผู้ช่วยเลขาอยู่พอดี ปอสนใจหรือเปล่า?”
“แต่ปอไม่ได้จบเลขามานะคะ ปอเกรงว่าปอจะทำได้ไม่ดี”
“ไม่เป็นไร ผมเชื่อว่าปอทำได้ ส่วนเรื่องงานเดี๋ยวผมให้คุณนุจรีเลขาคนเดิมช่วยสอนให้ ตกลงว่าไงครับ ปอจะมาทำงานกับผมไหม?”
“เอ่อ...ตกลงค่ะ ปอจะทำงานกับคุณเลโอค่ะ”
เมื่อเห็นดวงตาเว้าวอนจากคาเลโอที่จ้องมองมาก็ทำเอาปอถักทอที่ปกติเป็นคนปฏิเสธใครไม่ค่อยเป็นอยู่แล้วยิ่งใจอ่อนเข้าไปใหญ่ แม้จะรู้สึกหนักใจนิดๆว่างานผู้ช่วยเลขาเป็นงานที่เธอไม่ได้ร่ำเรียนมาโดยตรง แต่การได้อยู่ใกล้ๆกับชายหนุ่มที่เธอแอบชอบมานานก็เป็นเหตุผลและกำลังใจอย่างดีให้เธอตั้งใจว่าจะต้องทำมันให้ได้
“ขอบคุณครับ ผมดีใจนะที่ปอตกลงมาทำงานกับผม”
คาเลโอคว้ามือนุ่มนิ่มของปอถักทอขึ้นมากุมอย่างขอบคุณ แววตาของหนุ่มหล่อเต้นระยิบแพรวพราวจนทำให้ปอถักทอเขินอายไม่สามารถสู้สายตาคู่นั้นได้ หญิงสาวจำต้องเสมองออกไปทางอื่น คาเลโอไม่ได้พูดเกินความจริงเลยสักนิด ในตอนนี้ชายหนุ่มรู้สึกดีใจอย่างที่สุดจนอยากจะลุกตะโกนออกมาดังๆด้วยความสะใจ ไม่คิดว่าอะไรๆจะง่ายดายและลงตัวกว่าที่เขาคิดเอาไว้มาก อย่างนี้หรือเปล่าที่เขาเรียกว่า ’สวรรค์เป็นใจ’
**************************************************
อิพี่เลโอลุกหนักมากอ่ะ พูดเลย แล้วใสๆซื่อๆอย่างยัยหนูปอจะรอดไหมเนี่ย