สาป สืบ สยอง

หลังจากนั้นอีกประมาณ5นาที เราก็ได้รับไลจากลูซิสว่า เธออยู่ที่โรงเรียน อาจเพราะนางต้องการหลักฐานว่าได้ขอความช่วยเหลือจากฉันล่ะมั้ง หลังจากนั้น ฉันกับโรโระก็ตกลงกันว่านายโรโระจะไปตามตำรวจมา ส่วนฉันก็จะไปเพื่อถ่วงเวลาไว้  ฉันเดินขึ้นตึกไปเรื่อยๆ
แล้วฉันก็เห็นพี่ลูซิสวิ่งเข้ามาหา ด้วยท่าทางดีใจ
"มิดจี้ในที่สุดเธอก็มา"พี่ลูซิสโผเข้ากอดฉันพร้อมกับร้องไห้
"รุ่นพี่บาดเจ็บตรงไหนไม่คะ แล้วคนที่ไล่ตามรุ่นพี่ล่ะคะ"
"ไม่หรอก พอดีว่าเจ้าบ้านั้นมันดันพลาดถ้าตกบันไดลื่นจนสลบพี่เลยเอามันไปขังไว้ในห้องใกล้ๆนี่น่ะ ตามมาสิ"ฉันตามรุ่นพี่ไปตามทางเดินแล้วรุ่นพี่ก็มาหยุดอยู่หน้าห้อง4/1 แล้วเปิดประตูเข้าไป ฉันเห็นผู้ชายนอนสลบจมกองเลือดอยู่ เซย์!
 ฉึก! มีดเล่มหนึ่งปักเข้าที่ไหล่ แล้วคนที่จับมีดเล่มนั้นอยู่คือ รุ่นพี่...
"ทำไม......"
"หึ ยัยโง่เอ่ย เธอโง่เองนะที่ไม่ทำตามที่ฉัรบอกตั้งแต่แรกน่พ แล้วนี่นายองค์ครักษ์ของเธอล่ะไปไหนแล้วล่ะ ไม่มาปกป้องเจ้าหญิงของมันหน่อยเหรอ?"
"แล้วทำไมล่ะ หนูกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกันสะหน่อย ว่าแต่พี่เถอะ เกตุการณ์ที่เกิดขึ้นน่ะ ฝีมือพี่สินะ" เมื่อได้ยินที่ฉันพูดรุ่นพี่ก็หัวเราะอย่างบ้าคลั่งขึ้นมา
"ถูกต้อง! แต่แกก็น่าจะรู้ก่อนที่จะมาแล้วนี่ จากสมุดเล่มนั้นไง แต่เธอก็ยังจะมาอีก หาเรื่องตายแท้ๆเลยนะ"รุ่นพี่พูดไปหัวเราะไป
"ความตายน่ะหนูไม่กลัวมันหรอกนะ เพราะ ตอนนี้สิ่งที่น่ากลัวกว่าก็คือคนอย่างพี่นี่ล่ะ!"ฉันพูดขึ้นก่อนจะถูกกระชากผมขึ้นมาแล้วถูกจับโคกกับกำแพง จนเลือดไหลเริ่มไหลออกมาที่ใบหน้า
"เวลาแบบนี้ยังจะมาปากดีอีกนะ แต่เห็นที่ว่าอย่างน้องแกก็เป็นรุ่นน้องของฉันงั้นจะพูดอะไรให้ฟังแล้วกัน อย่างแรกเลยฉันเองก็โดนหลอกไปถ่ายหนังอย่างว่าเหมือนกันแล้วมันก็ขู่ฉันว่า ถ้าเธอหาเด็กมาเข้าสังกันได้ครบ10คนฉันจะปล่อยให้เธอเป็นอิสระ แต่ถ้าเธอไม่ทำเรื่องราวของเธอจะถูกแฉในสังคม"
"เพราะ งั้นคุณก็เลยหลอกเด็กทั้งหลายที่คลั่งไคล้คุณให้มาถ่ายแบบสินะ"
"แน่นอนสิฉันเกือบจะสำเร็จแล้วแท้ๆ ถ้ายัยเด็กนั้นไม่แจ้งตำรวจจนโดนฉันต้องโดนจับน่ะ ฉันก็เลยปล่อยคลิปของยัยนั้นไงล่ะ แต่ว่าแค่นั้น...มันไม่พอหรอก ฉันก็เลยแอบสืบดูว่ายัยนั้นตอนนี้อยู่ไหน แล้วก็แอบย้ายตามมานี่ไง"
"หมายความว่าพี่คิดจะฆ่าเวยเว้ยต้องนานแล้วเหรอ"
"ถูกต้องแล้ว แล้วฉันก็เห็นเธอที่เป็นเพื่อนสนิทของยัยนั้นพอดี ฉันก็เลยคิดจะหลอกเธอไปเข้าวงการไงล่ะ"
"หมายความว่า..."
"เธอคิดเหรอ ว่าอย่างเธอจะได้ถ่ายละครกับเขาน่ะ น้ำหน้าอย่างเธอ อย่างมากก็ได้แค่ละครลิงเท่านั้นล่ะ จะบอกให้"รุ่นพี่หัวเราะซ้ำ
"หึ ถ้าสวยแล้วเป็นแบบพี่ หนูยอมหน้าเป็นปลวกเลยดีกว่า"พอพูดจบฉันก็โดนเก้าอี้เขวี้ยงมาที่หน้า
"อีสถุน! แกรู้ไหมว่าพวกแกมันทำร้ายชีวิตฉันแค่ไหน "
"แล้ว2คนนั้นน่ะ ทำไมต้องฆ่าเขาด้วย"
"ก็อีหัวหน้าชมรมคอมนั้นน่ะ มันแอบไปรู้ประวัติเก่าฉันน่ะสิ รู้ไหมว่ากว่าจะยัดตังนักข่าวจนมันเลิกตามราวีไปได้นี่ต้องเสียไปกี่บาท ส่วนไอ้แม็กนั้นฉันก็แค่อยากสอนให้ไอ้น้องชายผู้น่ารักนั้นรู้ว่ามาเสือกเรื่องฉันแล้วจะเป็นยังไงก็แค่นั้นล่ะ"
"พี่มันเลว" แล้วพี่ก็ตบหน้าฉันอย่างแรง
"ใช่ ฉันมันเลว แต่แก่รู้ไหม ถ้าแกฟังฉันตั้งแต่แรกแกก็คงจะสบายไปแล้ว แต่เพราะ แกมันเป็นสะแบบนี้ไง ฉันก็เลยกะจะแกล้งให้เธอเสียโฉมไม่ก็ตายไปสะ ไอ้เสี่ยบ้านั้นจะได้ไม่ต้องมาตามตื้ออีก ไม่รู้ว่าจะติดใจแกอะไรนักหนา ฉันก็เลยจ้างคนให้ไปสาดน้ำกรดใส่แกไงล่ะ แต่แกก็ดันรอดมาได้อีกแกนี่มัน......"
 
หวอ.....
"หึ ขอบคุณที่มาดล่าให้ฟังแต่ดูเหมือนจะหมดเวลาแล้วละคะ"
"นี่มันหมายความว่า นี่พวกแก"
"อีกไม่นาน พวกตำรวจก็จะมา และอีกไม่นานพี่ก็จะไม่ อัก..." มีดอีกเล่มถูกปักเข้าไปที่หน้าท้อง
"เวรเอ่ย!"รุ่นพี่สบทขึ้นก่อนจะวิ่งไปที่ประตู แต่
ปัง!  เสียงปืนดังขึ้น ก่อนรุ่นพี่จะล้มลงพร้อมกันมือที่กุมไหล่ขวา
"เวรพวกตำรวจไม่น่าจะมาได้เร็วขนาดนี้นี่นา" ฉันหันไปตามที่มาของเสียงพบแขนที่ยื่นออกมานอกตู้ ใครบางคนกำลังเดินออกมา โรโระ....
"โทษทีนะ ผมคงมาขัดจังหวะล่ะสิ"
"ไอ้เวร"รุ่นพี่พูดขึ้นมาพร้อมกับหันไปมองทางโรโระด้วยสายตาอาฆาต  นายนั้นค่อยๆเดินเข้ามาทางฉันก่อนดวงตาฉันจะค่อยๆหลับลงไปอย่างช้าๆ