สาป สืบ สยอง

...... ฉันลืมตาขึ้นมากลางห้องสีขาว 

"นี่มันอะไรเนีย...."ฉันค่อยๆลุกขึ้นนั้งด้วยท่าทางติดๆขัดๆ

"มิจิ..."ฉันได้ยินเสียงนายโรโระดังขึ้นก่อนจะมีอะไรพุ่งเข้ากอดฉันจากด้านหน้า

"นายเองเหรอ..?"ฉันนั้งนิ่งๆ รู้สึกเหมือนน้ำตาของนายนั้นไหลลงมาที่ไหล่

"ถ้าไม่ใช่ผมแล้วจะเป็นใครล่ะ เป็นห่วงแถบแย่ให้ตายเถอะ"ในที่สุดนายนั้นก็ผละตัวออกห่างจากฉันก่อนจะไปลากเก้าอี้มานั้งข้างๆ

"รุ่นพี่เขาคุกไปแล้วสินะ"

"อืม เรียบร้อยแล้วล่ะ"

"ให้ตายเถอะนะ....."ฉันเบื้อนสายตาไปทางช่อดอกไม้ที่มีกระดาษที่ติดชื่ออาจารกับทุกคนในห้องเอาไว้ 

"นี่อย่าบอกนะว่าเธอสงสารเขาน่ะ ขนาดโดนทำขนาดนี้อะนะ"

"ก็...ฉันคิดว่าถ้าพี่เขาไม่โดนแบบนั้น เขาอาจจา....." 

"ไม่ต้องเลยเธอ พี่เขาเองก็มีทางเลือกอื่นๆอีกเยอะ  แต่ดันเลือกทางผิดเองนี่นา"

"...."

ก็อกๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้น ก่อนที่จะมีคนคนหนึ่งเข้ามา

"แม่....."

"ลูกแม่....ไม่เป็นไรใช่ไหม"แม่รีบโผเข้ากอดฉัน พร้อมกับมิงไปทางโรโระด้วยความสงสัย

"หนูไม่เป็นอะไรแม่ แล้วพ่อล่ะ"

"พ่ออยู่ในรถ พ่อคงกลัวว่าถ้าเห็นหน้าลูกแล้วจะทำใจไม่ได้น่ะ"

"หนูไม่ได้อาการหนักขนาดนั้นสักหน่อย"

"ไม่เป็นไรเดี่ยวพรุ่งนี้พ่อกับแม่จะมาหาพร้อมกันนะ แล้วนายคนนั้นเป็นใครน่ะ?"แม่หันไปทางที่โรโระนั้งอยู่

"เขาชื่อโรโระคะ เป็นเพื่อนหนูเองแล้วก็เป็นคนที่ช่วยหนูเอาไว้ด้วย..."

"จริงเหรอ ขอบใจที่ช่วยลูกน้าน่ะ"แม่ยิ้มให้โรโระ

"เอาไว้ปิดเทอมนะ พวกเราไปกินข้าวกันนะ แล้วเธอก็ไปด้วยกันนะโรโระ"แม่ยิ้มออกมาพร้อมกับลูบหัวฉันอย่างอ่อนโยน

"ส่วนระหว่างนี้ก็.....ฝากนายโรโระนี่ดูแลลูกน้าไปก่อนนะ ดูแลให้ดีล่ะเดียวจะลดค่าสินสอดให้"

"แม่คะ! หนูยังไม่จบม.6เลยนะ"

"ล้อเล่นน่า เครียดไปได้นะเธอ"แม่แอบยิ้มในขนาดที่ฉัน หน้าแดงขึ้นมา

"ท่าจะเขินนะครับ"นายโรโระยิ้ม

"เขินก็บ้าแล้วโว้ย!"ฉันตะโกนใส่หน้านายนั้นไป

    หลังจากนั้น2อาทิต ฉันได้รับอนุญาติให้ออกจากโรงพยาบาลได้ แล้วฉันก็มุ่งหน้าไปที่สุสานของเวยเว้ย ซึ่งเต็มไปด้วยรอยเขียนยันและตัวหนังสืออื่นอีกมากมาย ฉันก้มลงพร้อมกับยิบกระดาษเปียกสำหรับทำความสะอาดมาเช็ด

"ให้ตายเถอะ ขนาดตายแล้วยังโดนแบยนี้เลยเธอคงเศร้ามากสินะ..."ฉันเช็ดออกไปเลื่อยๆจนหมด จนกระทั้งเห็นคนนั้งวิลแชรเข้ามาคนนั้นคือ เซย์

"ว่าไงล่ะ สบายดีไหม"นายเซย์ยกมือทักทาย

"ฉันโอเค แต่ว่านาย....."ฉันก้มลงไปแล้วก็สังเกตุได้ว่าเซย์ไม่มีขา...

"ไม่ต้องห่วงฉันโอเค ที่ฉันมาที่นี่เพื่อบอกลาเป็นครั้งสุดท้ายน่ะ กับเธอแล้วก็เวยเว้ยด้วย"นายนั้นเข็นรถเข้าไปใกล้ๆกับหลุมศพก่อนจะพูดอะไรขึ้นมา

"ขอโทษนะ ถ้าผมปกป้องเธอได้ คงไม่เกิดเรื่องแบบนี้หรอก ขอโทษที่แกล้งเธอแต่ที่ทำไปก็เพราะกลัว ผมกลัวว่าถ้าผมอยู่ใกล้เธอพี่สาวจะต้องมาทำร้ายเธอแน่ ผมเลยทำเป็นเกียจเธอผมขอโทษนะ...."น้ำตาของเซย์ไหลออกมา

"นี่เธอเข็นฉันไปส่งข้างหน้าหน่อยได้ไหม"

"อืม!" ฉันเข็นรถของนายเซย์ออกไป นายเซย์บอกว่าหลังจากนี่พวกเราคงไม่ได้เจอกันแล้ว เพราะหลังจากข่าวที่ออกมาทำให้บริษัทของพ่อโดนเลิกจ้าง ทำให้ล้มละลาย นายเซย์จึงต้องไปอยู่กับตายายที่อเมริกา และคงไม่ได้กลับมาอีก  พอฉันเข็นรถไปหาพ่อบ้านของนายเซย์เสร็จฉันจึงบอกลา แล้วเดินกลับมา ฉันเเจอชายใส่ฮูดสีดำ กำลังทำอะไรกับสุสานของเวยเว้ยอยู่

"ทำอะไรน่ะ!"ฉันตะโกนออกไป ร่างนั้นหันมาพร้อมกับแววตาที่หน้ากลัว

"แก...."ฉันถูกจับบีบคออย่างแรง

"เพราะแก ลูซิสของฉันเลยถูกรุมกระทืบตายในคุกแบบนี้ไง ถ้าไม่มีแกสักคนเราสองคน คงได้รักกันไปนานแล้วยัยตัวมาร  

ตุบ! ชายคนนั้นล้มลง พร้อมกับภาพนายโรโระที่ถือไม้หน้าสามมาปรากดตัวต่อหน้า

"เธอโอเคไหม?"

"โอเค ก็แค่เกือบตายอะนะ ฮาๆ"ฉันหัวเราะกบเกลื่อนก่อนจะลุกขึ้นมา

"แบบนี้ยังจะหัวเราะได้อีกนะ รีบๆมาได้แล้ว"

"ไปไหนอะ"

"เดี่ยวก็รู้ ส่วนไอ้หมอนั้นปล่อยไว้งั้นล่ะ ผมแจ้งตำรวจไว้แล้วเดียวก็คงมา"

"ส่วนเธอเองก็มีความผิดข้อหาไปไหนมาไหนโดยไม่ได้รับอนุญาตจากผมนะ"

"แล้วทำไมล่ะ คดีก็จบแล้วจะไปไหนมาไหนทำไมต้องบอกด้วยล่ะ"ฉันมองกน้านายนั้นด้วยความสงสัย

"แก...."ชายฮูดดำลุกขึ้นมาก่อนจะถูกนายโรโระเตะซ้ำจนล้มลงไปอีกที หวังว่าคราวนี้คงไม่ลุกขึ้นมาอีกนะ

"แล้วใครบอกล่ะว่าแค่ตอนนั้นล่ะ ผมหมายถึงหลังจากนี้ต่อไปต่างหากล่ะ แล้วก็.....ถ้าไม่ทำตามระวังจะโดนคำสาปนะ"

"หวา....น่ากลัวจัง คำสาปอะไรเหรอคะ"ฉันยิ้มให้นายนั้นก่อนจะถูกรวบตัวจากด้านหลัง

"ก็คำสาปที่จะทำให้เธอดิ้นไม่หลุดยังไงล่ะ"นายนั้นกระซิบข้างหูฉันก่อนจะแอบหอมแก้มฉันไป1ที ก่อนจะรีบผละตัวออกมา

"นี่นายแบบนี้มันฉวยโอกาศนี่นา!"ฉันชี้หน้านายนั้นที่กำลังหัวเราะอยู่

"ช่วยไม่ได้อยากเผลอเองนี่นา ปะรีบไปกินข้าวกันเถอะ เริ่มหิวแล้วนะ"นายนั้นจับมือฉันไว้

"ชิ ไปก็ได้...คะ...."