สาป สืบ สยอง

ณ เวลา 20:00 ฉันตรงเข้าไปอ่านบันทึกที่เก็บมา พอเปิดมันอ่านก็รู้ทันทีว่าเล่มนี้มันคือของเวยเว้ยแต่นอน ก็นี่มันลายมือเธอทั้งนั้นเลยนี่

วันที่13/6/2557

     "ฉันได้รับข่าวมาว่า เน็ตไอดอลดัง ลูซิสจะย้ายมาเรียนที่นี่ในวันพรุ่งนี้  ฉันกับเพื่อนๆดีใจมาก ตั้งหน้าตั้งตารอวันพรุ่งนี้ไม่ไหวแล้ว ฉันก็เลยคิดว่าน่าจะเขียนบันทึกเอาไว้ (แม้จะขี้เกียจก็ตาม) เพราะ จะได้รู้ว่าครั้งหนึ่งเคยใช้ชีวิตร่วมกับเน็ตไดดอลชื่อดังอย่างพี่ลูซิสไงล่ะ ปล.แค่คิดก็มีคาวมสุขแล้วล่ะ" 

    นี่คงเป็นเรื่องราวของเวยเว้ยก่อนที่จะมาเจอกับฉันสินะ

วันที่14/6/2557

    "วันนี้มัแต่คนมาเช้ามากกว่าปกติ อาจเป็นเพราะรุ่นพี่จะมาเรียนที่นี่ละมั้ง"

วันที่15/6/2557

    "ฉันรวบรวมความกล้าไปขอลายเซ็นรุ่นพี่ แล้วฉันก็ได้มันมา หลังจากนั้นรุ่นพี่ก็เริ่มมาหาฉันบ่อยๆ แล้วเราก็ได้กลายเป็นเพื่อนกัน ฉันดีใจมากๆที่คนที่ไม่ค่อยมีเพื่อนอย่างฉันได้เป็นเพื่อนกับเน็ตไดดอลดังแบบนั้นน่ะ"

วันที่25/6/2557

      "เซย์ขอฉันเป็นแฟน จริงๆเราก็สนิทกันมานานแล้วล่ะ (ก่อนที่พี่ลูซิสจะมาแล้วรู้ว่าเซย์เป็นน้องแท้ๆของพี่ลูซิสซะอีก) อะไรมันจะดีไปกว่านี้อีกน้า~~~"

วันที่1/7/2557

    "พี่ลูซิสบอกว่าหนังที่แสดงอยู่กำลังขาดตำแหน่งตัวละครหญิงอยู่ เลยอยากให้ฉันไปลองแคสบทให้หน่อย แน่นอนว่าฉันตอบตกลงทันที แหงล่ะจะได้เล่นละครคู่กับรุ่นพี่ทั้งที ให้ปฏิเสธก็บ้าแล้ว"

วันที่2/7/2557

    "ฉันโทรไปเล่าเรื่องที่รุ่นพี่ลูซิสจะพาไปเล่นหนังให้เซย์ฟัง เซย์เขากลับมีน้ำเสียงเหมือนกำลังโมโหอะไรสักอย่างแถมยังบอกว่าให้ปฏิเสธไปห้ามไปเด็ดขาดแต่ฉันก็ยังไม่ฟัง แถมยังวางสายใส่เขาไปอีก"

วันที่3/7/2557

 "ฉันซ้อมบททั้งคืน ถึงพออ่านๆดูแล้วมันจะเป็นบทที่ดูออกแนวแปลกๆหน่อยก็เถอะ แต่ช่างเถอะอีก3วันก็จะถึงวันงานละจะเล่นให้เต็มที่เลยละกัน"

วันที่5/7/2557

   "เป็นวันเขาฉากวันแรกรุ่นพี่บอกให้ฉันถอดเสื้อผ้าให้หมดจนเหลือแต่ชุดชั้นใน พอฉันถามว่าทำไม รุ่นพี่ก็บอกแค่ว่าทำๆไปเถอะ หลังจากนั้นเขาก็พอฉันไปที่สถานถ่ายทำ ฉันเห็นแค่ชาย3คนที่ใส่บ็อกเซอมาแค่ตัวเดียวทั้ง3คนเหมือนกัน ตอนี้ฉันเริ่มรู้แล้วว่าตัวเองจะต้องเจอกับอะไร แล้วมันก็เกิดขึ้นกับฉันแล้วจริงๆตอนนี้ หลังจากที่การถ่ายทำเสร็จสมบูร รุ่นพี่ก็บอกแค่ว่ากลับบ้านไปสะ แล้วยังบอกว่าห้ามบอกใครเรื่องนี้ ไม่เช่นนั้นเรื่องราวของเธอจะถูกแฉลงอินเตอร์เน็ต แล้วหลังจากนั้นฉันก็ขาดการติดต่อจากรุ่นพี่ไปเลย ทำไมนะ ฉันน่าจะเชื่อนายตั้งแต่แรกฉันขอโทษ....."

วันที่6/7/2557

      "รุ่นพี่และคนพวกนั้นถูกจับ ซึ่งฉันก็ดีใจนะ ที่พวกนั้นมันถูกจับไปจนได้"

วันที่10/7/2558 

    "ฉันพบว่าคลิปของฉันถูกปล่อยจนว่อนเน็ต ทำให้พ่อกับแม่รู้สึกเสียใจและอับอายมาดจนไปกล้าสู่หน้าใครทั้งคู่จึงแทงตัวตายในบ้านนั้นเอง"

วันที่12/7/2558

     "ฉันย้ายไปอยู่กับคุณย่า คุณย่าเอาแต่ด่าฉัน ทั้งๆที่ไม่ได้ทำอะไรผิด บางทีฉันก็ถูกแทงเหล็กที่เอาไปอังไฟจนร้องของคุณย่าจี้ตามตัว พร้อมกับคำพูดที่ว่า แกมันอีอัปปรีที่รับมาเพราะว่าสงสารแค่นั้นล่ะ!"

วันที่13/7/2558

     "ฉันได้ค้นพบวิธีที่ทำให้ฉันไม่คิดถึงเรื่องพวกนี้มากที่สุดคือ การใช้เข็มเย็บผ้าจิ้มไปตามรอยแผลที่เกิดจากย่าพวกนั้นจนเลือดและหนองไหลออกมาร่วมกัน"

วันที่15/7/2559

     "ฉันไปเข้าโรงเรียนใหม่ครั้งแรก ที่นั้นทุกคนมองฉันด้วยสายตารังเกียจ ยกเว้นเธอคนนั้น เธอชื่อ มิจิรุ เธอเป็นเด็กผู้หญิงผมสั้น เธอทั้งน่ารักทั้งจิตใจดีแต่ในขนาดเดียวกันเธอก็แข็งแกร่งจนถึงขนาดต่อยผู้ชายครั้งเดียวล้มได้ แล้วเราสองคนก็เป็นเพื่อนกัน"

วันที่17/7/2559

    "ฉันถูกแกล้งจนล้ม แล้วพวกนั้นก็มารุ่มฉีกเสื้อของฉัน พอมันเห็นสิ่งที่อยู่ใต้แขนเสื้อ พวกนั้นก็รังเกียจ แถมยังตะโกนบอกว่า "ยัยสำส่อนนี่มันต้องเป็นเอดแล้วแน่ๆ" ก่อนจะรีบไป แต่เธอคนนั้นกลับไม่พูดอะไรพร้อมกับชวนฉันไปกินข้าวเย็นที่บ้านเธออีก หลังจากนั้นพวกเราก็ไปที่บ้านของเธอคนนั้น มันเป็นบ้านที่ไม่ได้ดูหรูอะไรมากแต่เต็มไปด้วยความอบอุ่น พอฉันถามถึงพอแม่ของเธอเธอก็บอกว่ายังไม่กลับ แล้วเธอก็ไปหยิบกล่องพยาบาลออกมาจากลิ้นชัก แล้วทำในสิ่งที่ฉันขาดไม่ถึงเธอทำแผลให้ฉันงั้นเหรอ?"

วันที่20/7/2559

    "ฉันมากินข้าวบ้านเธอเป็นประจำ กับข้าวไม่มีอะไรมากนอกจากมาม่า ฉันจึงอาสาเป็นแม่ครัวทำกับข้าวให้ แม้จะรสชาติไม่ค่อยดีมาก(จริงๆแล้วหมาไม่แดกเลยต่างหาก) แต่ยัยนั้นก็ฝืนกินจนหมด แถมยังบอกอีกว่ารสชาติดีกว่ามาม่าละกัน"

"วันที่21/7/2559

    "พวกเรากลับมาที่บ้านพร้อมกันตามปกติ แต่สิ่งที่ไม่ปกติคือ บ้านของเธอตอนนี้พังเละเทะ และคนที่ทำก็ไม่ใช่ใครย่าของฉันเอง แล้วทันทีที่ย่าของฉันหันมาเห็นพวกเราเธอ ก็เธอเข้ามากระชากผมฉันออกไป "อยู่นี่เองยัยตัวดี!" แต่แทนที่เธอจะกลัวเธอกลับเธอเข้ามาจับมือคุณย่าแล้วบีบแรงๆ

"อีนี่มาเสือกอะไร"คถณย่าหันไปตอบด้วยความโมโห

"ก็ไม่ได้อยากเสือกหรอกคะ แต่ประทานโทษนี่บ้านกูคะ แล้วก็การเข้ามาในบ้านของคนอื่นโดยไม่ได้รับอนุญาติแถมยังมาทำลายข้าวของอีกเนีย มันผิดกฎหมายนะคะ"

"เรื่องของมึง กูจะเอาอีเด็กนี่กลับบ้าน ดูสิอยู่กับเพื่อนจนกินดีอยู่ดีแต่เสือกปล่อยให้ย่าแก่ๆอยู่บ้านคนเดียวถ้ากูเป็นอะไรขึ้นมาจะทำไงฮะ อีอกตัญญู"

"ดูจากสภาพป้าเนียคงไม่เป็นไรง่ายๆหรอกคะ ก็ดูสิมีแรงหอบสังคารมาจนถึงบ้านหนูได้แถมพังบ้านจนเละเทะขนาดนี้อีก ถ้าจะอายุสิ้นก็คงเป็นเพราะโดนกระทืบตายละมั้ง"

"อ่าว อิเด็กนี่ กูเป็นรุ่นย่ามึงนะโว้ย ด่ากูขนาดนี้ระวังไว้เถอะนรกจะกินกบาลพวกเอ็ง"

"แต่คนที่มันทำให้หนูต้องด่าคือคุณเองนะคะ คิดว่าไม่รู้หรือไง ที่คุณรังแกเวยเว้ยน่ะ"

"ก็ได้ถ้ารักกันมากก็เชิญเลยจากนี้ไปแกไม่ต้องกลับมาที่บ้านอีกจำไว้!" คุณย่าพลักฉันออกไป 

"เดี่ยวก่อนคะ"เธอรั้งคุณย่าไว้

"หึ สำนึกผิดตอนนี้ก็...."

"เอามา16000 เล่นทำบ้านคนอื่นพังเละขนาดนี้ยังคิดจะชิ่งอีกเหรอคะ"

"อยากได้ก็ไปฟ้องเองสิ!"แล้วคุณย่าก็ออกไป ทุกอย่างที่เกิดขึ้นตอนนี้มันทำฝห้ฉันคิดได้อยากเดียว อยาก.....ตาย..... ฉันหยิบเศษแจกันแถวนั้นมาแต่เธอก็จับมือฉันไว้ "ฉันรู้จักหอพักราคาถูกๆแนวนี้อยู่นะเดียวฉันพาไป" แล้วเธอก็วิ่งไปหยิบของในลิ้นชักออกมามันคือผ้าพันคอที่ถักจากไหมพรม เกือบ10ผืนเธอบอกว่าถ้าขายก็น่าจะได้ผืนละหลายร้อยอยู่ แถมยังบอกว่าจะถักมาให้อีกเรื่อยๆ ฉันไม่รู้จะขอบคุณเธออย่างไรดี เธอนี่มันใจดีเกินไปจริงๆ

วันที่14/6/2560

    "รุ่นพี่ลูซิสย้ายมาที่นี (ถ้าทางจะยัดเงินแล้วออกมาละสิ) ดูเหมือนเธอจะเล็งมิจิรุไว้ด้วยสิ แต่ว่า....ถึงยังไงฉันก็จะต้องปกป้องเธอให้ได้ ก็เธอคือคนสำคัญของฉันนี่นา"

วันที่16/6/2560

    "ฉันแอบติดต่อกับเซย์เพื่อเอาบันทึกที่ไปฝากไว้กับเขา เมื่อถึงเวลาบันทึกที่จะต้องบอกทุกอย่างที่เกิดขึ้นให้ทุกคนได้รู้.....สักวัน...."

"เวยเว้ย ที่เธอตายก็เพื่อฉันด้วยใช่ไหม?"ฉันพูดขึ้นมาก่อนที่จะได้ยินเสียงโทรศัพดังขึ้น พี่ลูซิสโทรมางั้นเหรอ 

"กรีด!!!!!!!!!!"

"เกิดอะไรขึ้นคะพี่"

"พะ.....พี่โดนไล่ตาม"

"ใครไล่ตามพี่คะ"

"ใครก็ไม่รู้ช่วยพี่ด้วย กรีด!!!!!!! ตุบ!"

"พี่เป็นอะไรไปคะพี่!" แล้วพี่ลูซิสก็วางสายไปแต่ฉันก็รู้แล้วละนี่คงเป็นแผนอะไรสักอย่างชองเธอแน่ๆ  ดังนั้นฉันจึงกดโทรศัพแล้วโทรไปหานายโรโระ

"ว่าไงเธอ มีอะไรกันตอนนี่มันค่ำแล้วนะ"

"นายโรโระ ตอนนี้ฉันได้ข้อมูลใหม่มาตอนนี้พวกเราคงต้องวางแผนกันแล้วล่ะ"

"แผนอะไร...?"

"แผนการปิดคดีไงล่ะ..."