สาป สืบ สยอง

   ณ เวลาพักเที่ยง ในห้องเรียนของฉันเอง
"นี่ๆๆ เธอจะไม่ไปจริงเหรองานใหญ่เชียวนะ รำรองว่าเริศแน่"รุ่นพี่ลูซิสชี้ไปที่โปสเตอร์ใบหนึ่งเป็นโปรเตอร์รูปวงดนตรีอะไรสักอย่างที่น่าจะดังอยู่พอสมควรซึ่งตอนนี้ขาดนักร้องนางเลยอยากให้ฉันลองไปดู
"ไม่อะ หนูบอกพี่แล้วไม่ใช่เหรอ? ว่าหนูไม่ชอบออกกล้องน่ะ แล้วอีกอย่างหนูแค่ชอบร้องเพลง แต่ถึงยังไงก็ไม่ได้เก่งขนาดนั้นสักหน่อย ขายหน้าเขาเปล่าๆ"ฉันแสร้งมองไปทางอื่น ให้ตายเถอะคนอื่นมีตั้งเยอะเยะทำไมต้องมาลงที่ฉันคนเดียวด้วยฟะ งานวงการบันเทิงที่มีคนจับตามองเป็นล้านๆแบบนั้นน่ะ ไม่เอาด้วยหรอก
"เออแล้วก็ อีโปรเตอร์นั้นน่ะ มันตั้งแต่ปี2559แล้วนี่คะ ได้ข่าวว่าได้นักร้องไปแล้วด้วย!"ฉันชี้ไปที่ด้วนข้างของโปรเตอร์ที่มีลายเซ็นและวันที่กำกับ
"อุ้ยตาย! สงสัยหยิบผิด"นางรีบลุกออกไปจากห้องฉันทันที
"ขอโทษนะคะ"สาวเนิร์ดใส่แว่นผูกผมเปียเดินมาหาฉันที่โต๊ะ เธอคืออายุมุ อดีตหัวหน้าห้องคนเก่าก่อนที่ฉันจะมาเรียนที่นี่
"ขอคุยด้วยหน่อยได้ไหม"เธอยิ้มให้ฉะนก่อนจะลากเก้าอี้มานั้งที่โต๊ะเดียวกัน
"มีอะไรเหรอ อายุมุ....?"
"ไม่มีอะไรหรอกคะ แค่เห็นดูเครียดๆก็เลยอยากจะมาคุยด้วยเพื่อช่วยอะไรได้บ้าง"เธอพูดไปยิ้มไป
"นี่ฉันดูเครียดขนาดนั้นเลยเหรอเนีย"ฉันแอบยิ้มมุมปากเล็กหน่อย
"แต่ฉันก็เข้าใจนะ ก็เวยเว้ยเป็นเพื่อนสนิทของเธอนี่นา"
"นี่แต่ขอถามอะไรเพิ่มเติมหน่อยได้ไหมคะ ฉันเห็นรุ่นพี่ตามมาตอแยคุณอยู่ตั้งหลายวันแต่.....ทำไมถึงไม่ยอมไปล่ะ"
"เพราะว่าฉันไม่อยากไปน่ะสิ งานแบบนั้นน่ะ ฉันไม่เอาหรอก งานแสง สี เสียง ตอแหลไปวันๆแบบนั้นน่ะไม่เอาหรอกนะ.... มันไม่ใช่ตัวฉันน่ะ"ฉันก้มลงอธิบายด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
"อืม จริงๆแล้วหนูก็เคยอยากเป็นน่ะ เป็นแบบรุ่นพี่ลูซิสน่ะ แต่สุดท้ายก็มาคิดได้ว่าถ้าจะต้องโดนเหล่าfcตามติดทุกวันทุกเวลาจนไม่มีอันกินอันเรียนล่ะก็.....ขอเป็นเด็กธรรมดาสะจะดีกว่าน่ะ แต่ว่ารุ่นพี่น่ะแปลกจังเลยนะ...."
"แปลง?"
"ก็นะ เพื่อนของเพื่อนพึ่งตายไปไม่นาน ก็ยังจะมาตามตื้ออีก เขาไม่รู้หรือไงว่าเธอทำลังเศร้าอยู่น่ะ"อายุมุทุบโต๊ะไปหนึ่งที่จนฉันแอบสะดุ้งเล็กน้อย
"เขาคงรู้ละมั้ง ก็รู้นี่นาว่า ตั้งแต่รุ่นพี่ได้เป็นเน็ตไอดอล แต่ก็มีแต่งานๆๆ ทั้งถ่ายหนัง ถ่ายละคร ไม่หยุดเลยละ"
"แต่มันก็แปลกๆจริงๆละนะ ก็ทั้งที่วันๆเอาแต่ถ่ายหนังถ่ายละครแท้ๆ แต่ทำไมถึงยังไม่มีผลงานออกมาสักทีนะ เห็นมีแต่รูปพี่แกใส่ชุดว่ายน้ำ ไม่ก็ไลสดขายครีมอะ แต่เรื่องนั้นช่างมันเถอะนะ.... ถ้าไม่ยังไม่อยากจะพูดก็ไม่เป็นไร มีอะไรให้ช่วยก็บอกละ"แล้วเธอก็ลากเก้ากี้กลับไปนั้งที่เดิมของเธอ ส่วนฉันเองก็ยังคงนั้งเรียนต่อไปแม้ในหัวจะไม่รับรู้อะไรเลยก็ตาม และฉันก็นั้งทนฟั้งมันมาตลอดจนในที่สุดก็ได้กลับบ้าน
 
 
ที่ห้องนอนเวลาสองทุ่มตรง
"ทำไมถึงรู้สึกแปลกๆนะ.....แต่เอาเขาจริงๆรู้สึกว่ารุ่นพี่เองก็แปลกไปนิดหน่อยทำไมช่วงนี้ถึงตามตื้อแต่ฉันนะ" ในขนาดที่ฉันกำลังนอนคิดอะไรบางอย่างอยู่นั้นเอง
ไล! เสียงในไลดังขึ้น
ใครสักคนในห้องเรียนเธอ:รบกวนมาที่โรงเรียนตอนนี้ เดี่ยวนี้ที
ใครสักคนในโรงเรียนเธอ:นี่เป็นเรื่องสำคัญมาก แต่ฉันไม่สามารถบอกเธอได้
ใครสักคนในโรงเรียนเธอ:ขอร้องละ ช่วยทีเถอะ....
"อืม.....ถึงจะไม่เข้าใจ......แต่จะไปให้ก็ได้"ฉันคิดในใจ