สาป สืบ สยอง

ตึก ตึก ตึก ฉันก้าวเดินไปเดินมาตั้งแต่ชั้น1ถึงชั้น2 ก็ยังไม่เจอใครสักคน หรือว่ามันจะเป็นแค่การล้อเล่นกันนะ แต่เอาเถอะถ้าถึงชั้น5แล้วยังไมาเจอใครก็กลับแล้วกัน และแล้วก็มาถึงชั้น3 "ให้ตายเถอะนี่ฉันมาลาดตระเวรแทนยามรึไง?" ฉันชะโงกหน้าออกมาจากลาวบันไดแล้วก็เห็นเงาของอะไรสักอย่างกองอยู่กับพื้น ดูเหมือรชิ้นส่วนแขนขา หรือลำตัว มองในแง่ดีอาจจะเป็นใครเอาหุ่นในห้องวิทมาเล่นแล้วไม่ได้เก็บก็ได้.... ฉันเริ่มเดินเข้าไปดูใกล้ๆ พร้อมกับส่องไฟฉายเข้าไปให้เห็นชัดๆ ทันทีที่ส่องไฟฉายไปตอนนี้มันชัดเจนแล้วว่า นี่มันไม่ใช่หุ่น แต่เป็นศพ ศพโดนหันเป็นชิ้นๆด้วย ภาพที่เห็นทำเอาฉันแทบทรุดลงกับพื้น "นั้นมัน...ถ้าจำไม่ผิดนี่มันหัวหน้าชมรมคอมพิวเตอร์นี่"ฉันมองไปที่หน้าของศพที่ยังจะพอเห็นเขาโครงหน้าได้อยู่ พอมองไปข้างๆก็เห็นตัวอักษรที่เขียนด้วยเลือดว่า "ฉันเป็นคนทำเองล่ะ555 ทายสิ กูคือใคร?" "ทำไมคราวนี้ถึงไม่มีวงเวทนะ...หรือคนร้ายจะมีอีกคน...?"ฉันคิดไป พร้อมกับชะโงกหน้าดูกระเป๋าที่อยู่ข้างๆ ในนั้นไม่มีอะไรนอกจากคราบเลือด "ไอ้กระเป๋านี้ก็คงใช้ขนศพมาที่นี่สินะ แต่ว่าถ้าฆ่าแล้วทำไมไม่เอาไปทิ้งจะเก็บไว้ทำไม แต่ถ้าฆ่ามาแล้วเลือดมันจะเยอะพอให้เขียนอะไรแบบนี้ได้เหรอ...หรือว่า?"ฉันใช้ทิสชู่ที่พกมาจิ้มไปที่กองเลือดนั้น เลือดจริงนี่ ในขณะที่กำลังคิดอยู่นั้นสายตาก็ไปเห็นอะไรบางอย่างที่กำแพงใกล้ๆ ฉันจึงส่องไปฉายเข้าไปดู สิ่งที่ฉันเห็นคือร่างของชายคนหนึ่งที่สลบอยู่ที่กำแพงที่ศรีษะมีเลือดไหล พอมองดูดีๆนั้นมันอาจาร! "อาจารค่ะ!"ด้วยความตกใจฉันจึงรีบเข้าไปเขย่าตัวอาจารอย่างแรง "อาจารเคย์ อาจารเป็นอะไรไหม! อาจาร!" "โอ้ย..."อาจารค่อยๆลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ "อาจาร...ค่อยยังชั่ว..."ฉันล้มลงไปที่ตัวอาจารหน้าของฉันไปสบอยู่ที่หน้าอกของอาจารพอดี "นี่เธอ...มาทำอะไรที่นี่ ลุกขึ้นก่อนเถอะ.."อาจารค่อยๆประคองร่างของฉันให้ลุกขึ้นมา "พอดีหนูลืมของเอาไว้น่ะคะ แล้วอาจารล่ะ ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้ แถมยัง..." "อาจารเองก็ลืมของเอาไว้เหมือนกัน ก็เลยกลับมาเอา แล้วก็เจอกับศพนั้น อาจารก็เลยพยายามจะโทรแจ้งตำรวจ แล้วก็เหมือนมีใครมาตีหัวจากข้างหลังล่ะนะ" "แต่ก็เอาเถอะนี่ก็ดึกแล้ว ปะกลับบ้านกันเดี่ยวผมจะแจ้งตำรวจให้เอง" "อืม...แล้วอาจารล่ะคะ แผลนั้นน่ะ...." "ไม่ต้องห่วงแค่นี้เองเดี่ยวพอผมไปส่งเธอกลับบ้านเสร็จแล้ว ผมจะไปแวะโรงพยาบาลเองไม่ต้องกลัวนะ" "แต่..." "ไม่มีแต่ กลับบ้านสะเดี่ยวไปส่ง"อาจารลูบหัวฉันอย่างแผ่วเบา พร้อมกับส่งยิ้มให้ฉัน "ค่ะ...."แล้สฉันกับอาจารก็เดินลงจากตึกไปพร้อมกัน