สาป สืบ สยอง

"หึ เท่านี้เธอคงทำอะไรผมไม่ได้แล้วล่ะ"นายนั้นยิ้มให้ฉันอีกใคร

"ปล่อยนะโว้ย อีโรคจิต"ฉันพยายามดิ้นให้หลุดจากเชือกที้นายนั้นมันไว้ทั้งที่มือและขา

"ไม่!"นายนั้นเดินอ้อมมาข้างหลังแช้วกอดฉันไว้

"ยะ...อย่ามาจับตัวฉันนะ อีโรคจิต ใครก็ได้ช่วย อุบ "นายนั้นใช้มืออุดปากฉันไว้แล้วกระชิบมาข้างหู

"ทำอย่างงี้ไม่น่ารักเลยนะครับ"

"อ้วย ด้วย โอด อิดๆ อือ!"ฉันพยายามดิ้นให้ลุดออกจากตัวของนายนั้นที่กอดรัดฉันจนแทบขยับไม่ได้

"ดื้อกว่าที่คิดอีกนะเนีย สาวน้อยของผม~~..... ทำตัวแบบนี้ระวังจะโดนจับกินเอานะ~~"นายนั้นพูดไปยิ้มไป ก่อนจะปล่อยมืออกจากปากฉัน

"น่ะ.....นาย เป็นพวกเปิบพิศดารหรืออะไรทำนองนั่นน่ะเหรอ?"นายนั้นไม่ตอบกลับแต่หัวเราะ หึๆ แทนคำตอบ ตายห่าแล้วกูเอ่ย....

"คะ....ใครก็ได้ช่วยด้วย ไอ้โรคจิตจะจับฉันกิน ช่วยด้วย!!"ฉันพยายามตะโกนออกไปก่อนนายนั้นจะหยิบผ้าขนหนูสีขาวในกระเป๋าออกมามัดปากฉันอีก

"อือ ไอ อ่อ ดาย อ้วย ด้วย ๆ"ฉันพยายามดิ้น แต่ก็ถูกนายนั้นจับอุ้มขึ้นตักโดยใช้มือหนึ่งล็อกช่วยตัวเอาไว้ไม่ให้หนี

"หึๆๆๆ ไม่ต้องกลัวนะ~~ ไม่เจ็บอย่างที่คิดหรอก~~"นายนั้นก้มลงมาจ้องหน้าฉัน จนฉันต้องหันหน้าหนี ก่อนจะถูกจับหัวให้หันหน้ามาอีกครั้ง

"เป็นยังไงล่ะ กลัวละสินะ แต่น่าเสียดายนะ ที่เธอตัวเล็กไปหน่อย แต่ก็ถือว่าหน้ากินไม่เบาเลยนะ"นายนั้นเลียริมฝีปากตัวเองก่อนจะยิ้มออกมา แล้วดึงร่างของฉันเข้ามาใกล้อีก 

"อ้วยด้วยๆๆๆ"

"อย่าพยายามเลย ไม่มีใครมาช่วยหรอกนะหึๆ"นายนั้นจับฉันล็อกคอแล้วดึงแขนเสื้อด้านขวาของฉันลง จนเผิยให้เห็นช่วงไหล่

"ยอมให้จับกินสะดีๆเถอะนะ~~"แล้วนายนั้นก็กัดเข้าไปที่ลำคอของฉัน

"อื้อ!!  อ้วยด้วยๆๆๆ "ฉันดิ้นอย่างแรง เพราะ ความเจ็บและความกลัว

"หึๆ เป็นไงล่ะ การที่ถูกโรคจิตจับมาทรมานเล่นในห้องตัวเองน่ะ สนุกไหมล่ะ สาวน้อย"นายนั้นจับฉันวางลงกับเตียงก่องจะนั้นค่อมร่างฉันไว้

"อุดนะ อะทำอะไออะ"ฉันพยายามเลื่อนตัวหนีแต่ถูกตะครุบเอาไว้

"อย่าขัดขืนสิครับ สาวน้อยไม่ต้องกลัวว่าผมจะจับเธอกินหรอกนะ"นายนั้นใช้นิ้วชี้ลูบแก้มฉันเล่นอย่างแผ่วเบา แต่ก็ให้ความรู้สึกขนลุกอย่างที่สุด

"หึๆ เอาล่ะคราวนี้ผมจะให้โอกาศเธอ ออดอ้อนผมสะสิ เหมือนลูกแมวกำลังอ้อนเจ้าของน่ะ ถ้าเธอยอมทำล่ะก็ผมอาจจะใจดีปล่อยเธอไปก็ได้นะ"นายนั้นค่อยๆใช้มือเกะผ้าที่มัดปากอยู่ออกจากฉัน

"ปะ....ปล่อยหนูไป...เถอะ..."

"อะไรนะ ไม่เห็นได้ยินเลย~~"

"ปล่อยหนูไปเถอะคะ ขอร้องล่ะ อย่าทำอะไรหนูเลยนะ"

"ไหนร้องเสียงแมวสิ"

"เหมียว~~"

"เชื่องขึ้นเยอะเลยนี่"

"ทีนี่ปล่อยฉันไปได้แล้วใช่ไหม"

"ไม่!"

"ไหนนายบอกว่าจะปล่อยฉันไง ไอ้โรคจิต!! ไอ้หื่นกาม ไอ้...."นายนั้นใช้มืออุดปากฉันก่อนที่ฉันจะพูดต่อ

"เธอนี้จริงๆเลยนะ แม้แต่กับฆาตกรเธอก็เชื่อเหรอ? คิดว่าผมจะปล่อยไปจริงๆหรือไง แล้วก็จะบอกอะไรให้อีกอย่างหนึ่งนะ"นายนั้นก้มลงมาแล้วกระชิบข้างหูฉัน

"ที่จริง ผม....ไม่ใช้ฆาตกรหรอกนะ"แล้วนายนั้นก็เดินลงจากเตียงพร้อมกับไปลากเก้าอี้มานั้งอยู่ข้างๆ

"หา?"ฉันได้สติแล้วรีบลุกขึ้นนั้ง

"ก็นะ พิธีกรรมนี้น่ะมันต้องใช้ชื่อจริงเท่านั้น แต่ของเวยเว้ยน่ะ มีแค่ชื่อเล่นอย่างเดียว แถมวงเวทยังเป็นคนล่ะแบบกันด้วย เพราะที่เวยเว้ยตายเป็นวงเวทดาวห้าแฉกซ้อนกัน2อัน แต่ของจริงมันต้องเป็นวงเวท4แฉกซ้อนกัน3อันต่างห่างล่ะ พอเลือดมันเริ่มจางเธอก็เห็นว่ามันเป็นอันเดียวกันเลยละสินะ"

"งั้นก็หมายความว่า?"

"แหงล่ะ ฆาตกรรมอำพรางโดยใช้พิธีกรรมเป็นตัวกลบเกลี่อน" แล้วนายนั้นก็ลากฉันเข้ามาใกล้ๆ

"เดี่ยวสิคิดจะทำอะไรอีกเนีย"

"ก็จะแก้เชือกให้ไงช่วยอยู่นิ่งๆก่อนจะได้ไหม?"นายนั้นค่อยๆเกะเชือกออกจากตัวฉันจนหมด

"งั้นถ้านายไม่ใช่ฆาตกร แล้วใครกันก็มีแต่นายไม่ใช่เหรอที่รู้เรื่องนี้น่ะ"

"ใครว่าล่ะ จริงๆฉันมีเพจด้วยนะ ชื่อเพจว่าชมรมคนคลั่งเวทอะนะ แล้วฉันก็เผยแพร่เรื่องพวกนี้ลงทางเพจไงล่ะ หึ แต่เพจโดนยุบไปล่ะ"

"จริงดิ!"

"อืม พึ่งโดนยุบไปเมื่อไม่กี่วันนี้เองพวกกระทรวงบอกว่ามันเป็นเนื้อหาไม่เหมาะสมจะทำให้ผู้คนยมงายอะนะ แล้วอีกอย่างถึงฉันจะชอบเรื่องพวกนี้แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าฉันจะอยากจะทำอะไรแบบนั้นนี่นา ไสยเวทก็เหมือนงูพิษพิษ ของมันทำร้ายคนอื่นได้ฉันได้ มันก็สามารถทำร้ายคนใช้ได้ฉันนั้น"

"เอาเป็นว่าตอนนี้คนร้ายอาจจะเป็นใครก็ได้ที่เคยอ่านเพจของนายใช้ไหม?"

"ก็คงงั้น"

"ให้ตายเถอะนี่มันยากกว่าเดิมอีกนะเนีย!"ฉันกุมหัวตัวเองด้วยความเครียด

"แล้วอีกอย่างนึงนะ ถ้านายไม่ใช่คนร้าย แล้วนายจะจับฉันมาทำอะรแบบนี้ทำไมละ"

"อ่อ ไม่มีอะไรมากหรอก ก็เห็นท่าทางแบบนั้นของเธอเลยหมั่นใส้ ก็เลยกะจะแกล้งสักหน่อยสงสัยจะเล่นแรงไปสินะ~"

"แรงอย่างไม่ต้องสงสัยเลยล่ะไอ้บ้า! ไอ้โรคจิตเอย!"

"555 งั้นก็โทษทีที่แกล้งเพลินไปหน่อยแล้วกันนะ"

"อีบ้า!"ฉันชี้หน้าด่านายนั้น

"เอาล่ะเสียเวลามามากละ ผมไปดีกว่าแล้วก็ ผมแอบแลกเบอร์โทรศัพมือถือไว้ในเครื่องเธอล่ะ มีอะไรให้ช่วยก็บอกนะ หลับให้สบายล่ะ บาย~~"นายนั้นรีบเดินออกจากห้องไป

"ชิ ใครจะไปหลับลงฟะ อีโรคจิตนี่"ฉันบ่นกับตัวเองก่อนจะลุกขึ้นไปล็อกประตูห้อง