Invisible(มัจจุราชไร้เงา)

เดี่ยว นั่งทบทวนการต่อสู้ที่ผ่านมาของเขาอยู่อย่างเงียบๆ รู้สึกว่าศักยภาพทางด้านร่างกายของเขานั้น มีมากขึ้นเขาไม่เคยกระโดดได้สูงแบบนี้มาก่อน และแน่นอนรวมทั้งการตีตังกากลางอากาศด้วยในชีวิตจริงเขาทำไม่ได้เลยทั้งสองอย่าง รู้สึกว่าร่างกายมันตอบสนองไปเอง แต่ว่าการลงสู่พื้นของเขายังเหมือนเป็นการแสดงตลก ถ้าคนอื่นได้เห็นคงหัวเราะเยาะเขาเป็นแน่แท้ และไม่ว่าจะเป็นการโยนมีดสลับมือเขาจำได้ว่า เขานั้นโยนมันขึ้นตรงๆแล้วทำไมมันถึงหมุน แล้วก็ความเร็วในการโจมตีของเขานั้นมันคืออะไรเขาจำได้ว่า การโจมตีครั้งสุดท้ายนั้นเขาได้โจมตีด้วยกำลังที่มีทั้งหมดของเขา เขาโจมตีแค่ครั้งเดียวแต่ทำไมถึงเกิดบาดแผลขึ้น2แผล และการโจมตีสุดท้ายนั้นเข้าแผลเดิมซะด้วย เขารู้สึกว่าร่างกายมันเป็นไปเอง เดี่ยวรู้สึกไม่ดีที่ร่างการตอบสนองไปเอง เขานั้นอยากจะควบคุมมันได้มากกว่า ว่าแล้วเขาก็คิดอะไรบางอย่างออก นั่นเป็นเพราะค่าAgi แน่นๆเลย คงต้องลองทดสอบอะไรบางอย่างแล้ว เดี่ยวลุกขึ้นยืนในทันที แล้วเขาก็ตั้งท่าจะกระโดด เขาย่อเข่าลงและพุ่งตัวกระโดดขึ้นไป
                   " เอ๊ะ!! "เดี่ยวอุทานขึ้นด้วยความประหลาดใจ ทำไมร่างกายเขาไม่ลอยขึ้นเหมือนเป็นการกระโดดแบบธรรมดาเอง ทันใดนั้นเดี่ยวก็เรียกมีดสั้นมาถือไว้ในมือทันที แล้วก็ตั้งท่ากระโดดพุ่งออกไปสุดแรง
                   "เหวอ!!" โครม!! ร่างของเดี่ยวลอยขึ้นฟ้าสูงประมาณ2เมตรครึ่งแล้วก็ม้วนตัวตีลังกากลางอากาศหนึ่งรอบแล้วเอาก้นลงสู่พื้น หน้าตาเขาไม่ได้แสดงถึงความเจ็บปวดแต่อย่างใดตรงกันข้ามกับเผลอยิ้มออกมาน้อยๆ
                  "ใช่แล้ว เพราะค่าAgiนั่นเอง" เขาพึมพำกับตัวเอง เมื่อเขาถือมีดค่าAgiของเขาจะเพิ่มขึ้นนั่นเองว่าแล้วเดี่ยวก็โยนมีดเปลี่ยนข้างถือดูโดยการโยนขึ้นตรงๆ
                    เมื่อมีดถูกโยนออกจากมือมันก็หมุนคว้างเป็นวงกลมกลางอากาศเดี่ยวก็ต้องแปลกใจอีกครั้งว่าทำไมมีดมันถึงต้องหมุน และเดี่ยวก็ไม่กล้ารับมันเพราะเขาคิดว่าจะรับมันโดยจับที่ด้ามมีดไม่ได้แน่ๆเดี่ยวเลยปล่อยให้มันตกสู่พี้นดิน ซึบ!!! มีดปักอยู่ที่พื้นอย่างมั่นคง เดี่ยวถอนหายใจออกมาสุดท้ายเขาก็ไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับมีด แต่อย่างน้อยเขาก็รู้ความลับของการกระโดดแล้ว ต่อไปเขาคงต้องฝึกการลงสู่พื้นอย่างองอาจให้ได้
                   เดี่ยวก้มลงหยิบมีดของเขาขึ้นมาและกำลังจะเดินไปต่อ และสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น ตาทั้ง 2 คู่ได้สบตากันโดยบังเอิญ ใช่แล้วมันเป็นมอนเตอร์ ทั้ง2ต่างจ้องหน้ากันไม่มีใครพูดอะไร และเดี่ยวก็เห็นชื่อปรากฎที่บนหัวของมัน
                   โจรป่าคลั่งLv.2(ระดับขาว)
                  โจรป่าคลั่งLv.2ระดับขาว!!  เดี่ยวอุทานอยู่ในใจ นี่มันเก่งกว่าตัวที่แล้วนี่ เขารู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก การต่อสู้ครั้งที่แล้วเขาแทบจะเอาตัวไม่รอด และตอนนี้ก็ต้องมาเจอกับคู่ต่อสู้ที่เก่งกว่าก่อนหน้านี้มาก ไกลออกไปก็ยังมีบุคคล2คนที่ยังคงจับตามองดูเดี่ยวกับมอนเตอร์อยู่และ1ใน2คนนั้นก็พูดขึ้น
                   "ซังมิน ท่านว่ารอบนี้เขาจะรอดหรือไม่ " ชายสวมชุดยาวสีขาวเหมือนชุดนักศึกษามีกระบี่สะพายที่หลัง ถามชายหนุ่มอีกฝ่าย ที่ใส่ชุดผ้าสีน้ำตาล ท่าท่างทะมัดทะแมง โดยในมือเขากำธนูอยู่
                    "ข้าก็ไม่ค่อยแน่ใจนักถึงแม้ว่า ไม่ได้เห็นชื่อเลเวลและระดับของมอนเตอร์ตัวนั้นแต่ข้ารู้สึกได้ถึงกลิ่นไอความไม่ธรรมดาของมัน ขนาดตัวข้าเองยังไม่แน่ใจว่าจะรับมือมันได้หรือไม่"
                   "โอ้!! ขนาดท่านยังไม่แน่ใจว่าจะรับมือมันไหวหรือนี่ ชักน่าสนใจซะแล้วสิ" ชายสวมชุดนักศึกษายาวสีขาวได้กล่าวขึ้นแล้วมันก็เบือนหน้าหันไปมองทางที่เดี่ยวกับมอนเตอร์ประจัญหน้ากันอยู่
                    ทางด้านเดี่ยวเอง ก็ยังยืนนิ่งจ้องหน้ากันไปมากับมอนเตอร์ต่างฝ่ายต่างเงียบ และแล้วเดี่ยวก็เป็นฝ่ายเริ่มจู่โจมก่อน!! เดี่ยวกระชับมืดอยู่ในมือไว้แน่นแล้วเป็นฝ่ายวิ่งเขาหามอนเตอร์ก่อน ฝ่ายทางมอนเตอร์เองก็เตรียมท่าต่อสู้พร้อมที่จะโจมตีเหมือนกัน เดี่ยววิ่งมาก่อนจะถึงตัวมอนเตอร์ประมาณ2ก้าวมอนเตอร์ก็เงื้อมือฟันดาบใส่เขาทันที ทันใดนั้นเดี่ยวเบี่ยงตัวหลบการโจมตีของมอนเตอร์แล้วย่อเข่ากระโดดขึ้นสุดแรง เดี่ยวใจหายวาบเมื่อดาบของมอนเตอร์เฉียดหัวไหล่ซ้ายของเขาเพียงนิดเดียวแต่แขนเสื้อนั้นได้ขาดเป็นทางยาว พริบตาเดียวเดี่ยวก็เข้ามาถึงตัวมอนเตอร์ แล้วเขาก็โจมตีสุดแรงเป้าหมายคือเส้นเลือดใหญ่ที่คอของมัน มอนเตอร์เลิกคิ้วสูงมันตื่นตระหนกในความรวดเร็วในการหลบและการเข้ามาประชิดตัวมันได้อย่างรวดเร็ว และมันต้องตระหนกยิ่งกว่าเมื่อมันรู้สึกถึงไอสังหารพุ่งมาที่คอของมัน ทันไดนั้นมันเบี่ยงตัวเล็กน้อยและเอาดาบของมันมาสะกัดกับคมมีดของเดี่ยวไว้
                         ซึบ!! เป้งงง!! เกิดประกายแสงไฟแว่บขึ้น เมื่อโลหะทั้ง2ชนิดมากระทบกันด้วยความรุนแรง
                         15! บ็อค!!
                         ตัวของมอนเตอร์ได้ล้มลงตามแรงการโจมตีของเดี่ยว ทางด้านเดี่ยวเองก็โดนแรงสะท้อนทำให้ตัวเขาหมุนคว้างในอากาศไปด้านข้างทางซ้าย2รอบและเท้าเขาก็เหยียบพื้นได้อย่างพอดีเท้าทั้ง2ข้างของเขายังไถลไปตามพื้นเดี่ยวย่อตัวลงตามสัญซาตญาณเพื่อรักษาความสมดุลของร่างกายมือด้านซ้ายยันพื้นไว้ และมือขวาของเขาปักมีดลงบนพื้นดิน รอยมีดบนพื้นดินเป็นรอยยาวกว่า1เมตรตัวเขาถึงได้หยุดนิ่งอยู่กับที่แล้วเขาก็เงยหน้าขึ้นจ้องมองที่มอนเตอร์ซึ่งมันกำลังลุกขึ้นยืน
                         "โอ้ววว!!" ชาย2คนที่แอบมองดูการต่อสู้ของเดี่ยวต่างอุทานออกมาพร้อมเพียงกัน นี่มันฉากต่อสู้อันไดกันถึงได้รวดเร็วและบีบคั้นอย่างนี้  และที่สำคัญชายที่กำลังต่อสู้กับมอนเตอร์ทำไมถึงพัฒนาได้ไวเช่นนี้หรือว่ามันจะฟลุค!! ชายทั้ง2ต่างคิดไปต่างๆนาๆ
                             ย้อนกลับมาทางด้านเดี่ยว เขาคิดในใจมันหลบเลี่ยงจุดสำคัญแถมยังป้องกันมีดสุดท้ายได้อีกนี่มันจะเก่งเกินไปแล้ว แล้วเดี่ยวก็ลุกขึ้นเตรียมที่จะจู่โจมโจรป่าคลั่งอีกครั้ง ไม่ทันคาดคิดอยู่ๆมันก็พูดขึ้นมา
                    "ข้าได้นัดน้องชายของข้ามาเจอกันที่นี่ แล้วมันไปไหน หรือว่าเจ้าได้สังหารมันไปแล้ว!!" โจรป่าคลั่งพูดออกมาด้วยน้ำเสียงกระแทก พร้อมกับหรี่ตามองมาทางเดี่ยว 
                    เดี่ยวขบคิดอยู่ในใจมอนเตอร์ในเกมส์นี้ซับซ้อนกว่าที่เขาคิดไว้มากนัก
                    "เช่นนั้นแล้วจะทำไม" เดี่ยวพูดออกมาอย่างไม่แยแส โจรป่าคลั่งตาแดงก่ำด้วยความโกรธและมันก็พุ่งเข้ามาโจมตีเดี่ยวในทันที น่าแปลกที่เดี่ยวยังคงยืนนิ่งสงบได้อย่างเยือกเย็นสีหน้าของเขานั้นช่างเรียบเฉยยิ่งนัก การต่อสู้แค่2ครั้งกลับทำให้เขากลายเป็นคนละคนกับเมื่อก่อนไปแล้ว ดาบของโจรป่าคลั่งประกายแว่บขึ้นคราวนี้การโจมตีของมันไม่ใช่การฟันลงตรงๆแต่เป็นการฟันตามแนวขวางเดี่ยวกระโดดกลับหลังในทันทีซึ่งทำให้เขาล้มไม่เป็นท่าแต่ก็สามารถหลบการโจมตีของโจรป่าคลั่งได้ ไม่มีเวลาได้ทันให้เดี่ยวได้หายใจเมื่อการโจมตีแรกไม่ได้ผลการโจมตีที่2ก็ตามมาเป็นการตวัดดาบขึ้นแนวเฉียงจากล่างซ้ายขึ้นบนขวาช่างเป็นการโจมตีที่รวดเร็วยิ่งนัก เดี่ยวรู้สึกถึงคมดาบกำลังเขาใกล้ถึงตัวเขา เมื่อตั้งหลักได้เดี่ยวก็เบี่ยงตัวหลบแล้วกระโจนพุ่งเข้าหาโจรป่าคลั่งในทันทีแต่มันก็ยังไม่เร็วพอ ขณะที่เท้าของเดียวกำลังลอยขึ้นกลางอากาศก็ปรากฎบาดแผลเป็นทางยาว  ฉัวะ!!!
                        35!
                        ใจของเดี่ยวตกใปอยู่ที่ตาตุ่มแต่สีหน้าของเขายังคงเรียบเฉย นี้มันพลังโจมตีอันไดกันถ้าโดนอีกทีได้กินดินแน่เลยเดี่ยวคิดในใจ และแล้วเขาก็ต้องสะลัดความคิดทั้งหมดออกไปโดยพุ่งสมาธิไปที่การโจมตีของเขาช่วงเวลาแค่หายใจเข้า-ออก เดี่ยวก็เข้าถึงตัวโจรป่าคลั่งเรียบร้อยแล้วเพราะการโจมตีของโจรป่าคลั่งทำให้หน้าอกของมันเปิดโล่ง!! เดี่ยวกระชับมีดในมือไว้แน่นแล้วโจมตีไปที่หน้าอกของมันอย่างสุดแรง ซึบ!! ซึบ!! มีดสีดำสนิทความยาวของใบมีดประมาณครึ่งฟุตจมอยู่ที่หน้าอกของโจรป่าคลั่ง
                        15!  20!!
                         เดี่ยวไม่ข้องใจแม้แต่น้อยว่าทำไมมีดสุดท้ายถึงเกิดความเสียหายแบบคิติคอลเพราะว่ามันปักที่ตำแหน่งหัวใจของโจรป่าคลั่งนั่นเอง!! โจรป่าคลั่งยังคงมีความตกใจในแววตาแล้วมันก็ทรุดตัวลงแล้วแตกสลายกลายเป็นแสงไปค่าประสบการณ์ของเดี่ยวเพิ่มเป็น60%  พร้อมกับมีไอเท็มหล่นลงมา1ชิ้น เดี่ยวหยิบของชิ้นนั้นขึ้นมาแล้วตรวจดูทันที
                         ผ้าปิดปาก(ระดับขาว)
                         คำอธิบาย : ผ้าปิดหน้าของโจรป่า ใช่ว่ามันจะมีได้ทุกคน ผ้าผืนนี้บ่งบอกถึงฐานะของผู้ถือครองที่สูงกว่าโจรป่าทั่วไป
                         คุณสมบัติ : เพิ่มค่า Dex 3แต้มให้กับผู้สวมใส่
                                                
                         "นี่มันของดีนี่หน่าสมแล้วที่เป็นของจากมอนเตอร์ระดับขาว" เดี่ยวยิ้มออกมาอย่างลืมตัวเขาดีใจจนลืมความเจ็บปวดจากบาดแผลที่ขาของเขาแล้วเขาก็สวมใส่มันทันที ผ้านี้มีสีดำสนิทเมื่อเดี่ยวสวมใสมันแล้วผ้าผืนนี้ก็ปิดปากกับจมูกของเขาทันทีทำให้มองเห็นแค่ครึ่งใบหน้าของเขา มันทำให้เขาดูลึกลับยิ่งนัก
                          "ดีแฮะ นึกว่าจะหายใจลำบากเสียอีก รู้สึกเหมือนไม่ได้สวมใส่มันเลย" แล้วเดี่ยวก็กำลังจะเดินต่อไป
                          "โอ้ย!! ลืมไปเลยว่าขาเราเจ็บนี่หว่าเลือดก็เหลือแค่15เอง นั่งพักก่อนก็แล้วกัน" เดี่ยวค่อยๆเดินไปที่โคนต้นไม้แล้วก็นั่งลงแล้วก็ยิ้มอย่างคนอารมณ์ดี
                            ทางด้านชาย2คนที่แอบดูการต่อสู้ของเดี่ยวอยู่นั้น พวกเขาประหลาดใจเป็นอย่างมาก ที่เดี่ยวสามารถจัดการมอนเตอร์ตัวนั้นได้ ซึ่งตั้งแต่พวกเขาเก็บระดับเลเวลมายังไม่เคยเห็นใครสู้กับพวกมอนเตอร์ตัวต่อตัวเลย มีแต่ใช้คนเยอะกุ้มลุมพวกมัน แล้วพวกเขาทั้ง2คนก็กำลังเดินเข้าไปหาเดี่ยวด้วยแววตาประกายเจิดจ้า
                  
 
                         
                                                          
 
 
                       *เรื่องนี้มีพล็อตเรื่องคราวๆแล้วครับคิดไว้หลายแบบ แต่ความยากอยู่ที่การพิมพ์ เพราะผมพิมพ์สัมผัสไม่เก่งต้องจิ้มที่ละปุ่ม ผิดพลาดประการใดต้องขออภัยด้วยนะครับ และพร้อมน้อมรับทุกคำติชม ด่าได้แต่อย่าแรงนาจา