My Darling Twenty l ไพน์รักเมียมาก l

Episode : 05 ซอลไม่อยู่ไพน์ร่าเริง
Song : L.I.E
By : EXID
Episode : 05
“ไม่เป็นไรแม่ซอลตกเตียง” ไพน์ตะโกนออกไปบอกแม่หน้าตาเฉย ตกเตียงบ้านแกสิอีไพน์อีผี ฉันมองค้อนไพน์แล้วอยากจะยกขาถีบมันตกเตียงหนักมาก
“หรอ เจ็บตรงไหนมากมั้ยลูกเปิดประตูให้แม่เข้าไปดูหน่อย” ฉันมองไพนืแล้วหน้าเหวอมาก เป็นเพราะมันคนเดียวเลย ฉันรีบติดกระดุมเสื้อแล้วพยักเพยิดหน้าไปทางประตูเชิงบอกให้ไพน์มันไปเปิด แล้วตัวเองเดินตามหลังไป
ไพน์ยอมไปเปิดประตูให้แม่ดูเขายืนพิงกรอบประตูแล้วเอียงไหล่ให้เห็นฉัน
“ซอลไม่เป็นไรหรอกค่ะแม่” ฉันว่าแล้วเดินจับสะโพกแล้วทำเป็นเดินกระเผลกๆไปที่ประตูสาบานเลยว่าฉันแสดงเหมือนครูเงาะมาเองเลยแหละ “เดี๋ยวก็หายแล้วค่ะลงไม่แรงมากเท่าไหร่” ฉันบอกแล้วเปลี่ยนท่าเดินให้กลับมาคล้ายปกติแล้วยืนข้างไพน์
“เอายานวดมั้ยลูก” แม่ไพน์ถามแล้วชูยานวดแก้ปวดฟกช้ำให้ดู “แม่หยิบติดมือมาว่าจะไปนวดให้พ่อน่ะเห็นบ่นๆว่าปวดไหล่ แต่แม่จำได้ว่าในห้องมีเหลืออยู่หลอดนึงแล้ว”
“ได้แม่เดี๋ยวไพน์นวดให้ซอลเองแม่ไปนวดให้พ่อเถอะครับ” ไพน์รับยานวดมาจากมือแม่แล้วยิ้มให้แม่ด้วยสาบานว่าถ้าแม่ไม่อยู่ฉันจะเตะมันแล้วไล่มันไปนอนข้างนอกซ่ะอีหลัวเวร
“ถ้าปวดมากก็ไปหาหมอนะเดี๋ยวช้ำแล้วปวดมากกว่านี้” แม่ไพน์บอกแล้วยิ้มให้ฉัน “แม่ไปนอนแล้วนะ” พอแม่ไพน์เดินออกไปแล้วฉันก็ปล่อยมืออกอจากสะโพกตัวเอง ฉันจะบาปมั้ยถ้ามาโกหกผู้ใหญ่แบบนี้เพราะไพน์คนเดียวเลย ไอ้หยอยไอ้กะหังไอ้หูกาง
“เอาออสก้าป่ะ ท่าปวดเอวอย่างเหมือน” มันว่าแล้วยักคิ้วใส่ฉัน “หรือจะเอาตุ๊กตาทองดี” ไพน์หัวเราะคิกคักแล้วเดินตามฉันมาที่เตียงสาบานว่าถ้าไม่อยู่บ้านไพน์ไพน์จะโดนฉันเนรเทศออกไปนอนนอกห้องพร้อมกับจับน้องฉลามของมันลงไปลอยน้ำในอ่าง
“กวนตีน” ฉันว่าแล้วเบะปากใส่มันรัวๆ “เพราะใครวะ”
“พูดไม่เพราะเลยนะครับเมีย” พอฉันนั่งลงไพน์ก็นั่งลงตามด้วย “กับผัวหัดพูดจาเพราะๆหน่อยสิ” ไพน์ว่าแล้วเอาคางมาเกยหัวไหล่ฉันไว้แล้วทำตาปริบๆ
“ก็ทำตัวไม่น่ารักเองนะไพน์” ฉันว่าแล้วหันหน้าหนีไปทางอื่นไม่อยากจะมองหน้าไพน์หรอกถึงปากจะบอกว่าไพน์ทำตัวไม่น่ารักแต่ตอนนี้ไพน์น่ารักมมากตอนที่ทำตาปริบๆใส่ฉัน
“ฉันออกจะน่ารักดูดิ” ไพน์ดึงปอยผมฉันให้หันไปหาเขา
“ทำอะไรวะ” ฉันหันมาเห็นไพน์ทำปากพองลมใส่ฉัน จะว่าน่ารักมั้ยก็ไม่นะฮ่าๆ “น่าเกลียดว่ะ” ฉันบอกแล้วดันหัวไพน์ให้หลุดออกจากหัวไหล่ตัวเองแล้วครานขึ้นไปนอนบนเตียง
“เรามาต่อเรื่องเมื่อกี๊ดีกว่ามั้ยซอล” ไพน์ตามขึ้นมาพนเตียงแล้ววางคางลงบนกึ่งกลางระหว่างหน้าอกฉัน เขาทำสีหน้าออดอ้อนจนฉันเกือบจะใจอ่อนเลยล่ะ จะถามว่าสงสารแฟนตัวเองมั้ยก็สงสารนะ ฉันมีอะไรกันครั้งล่าสุดเมื่อสองอาทิตย์ก่อนจะเป็นประจำเดือนเพราะช่วงนั้นไพน์ทำงานกลุ่มแล้วฉันก็อ่านหนังสือหนักเพราะสอบกลางภาค “เนี้ยแม่ให้ยามานวดแล้วนวดหน้าอกหน่อยป่ะ ฮ่าๆ” ไพน์น่าโดนถีบตกเตียงมาก
“ไม่เอาแล้วไพน์เธอรุนแรง” ฉันเบะปากทำหน้าตาน่าสงสารใส่ไพน์เพราะว่าเดี๋ยวเกิดไพน์มันซาดิสแล้วแม่ได้ยินเสียงอีกฉันอายตายเลยนะ “นะไพน์ นะคะ เดี๋ยวก็หายแล้วทนเอานะ”
“ซอลลลลล” ไพน์เรียกชื่อฉันลากเสียงยาวแล้วไหวไหล่ตัวเองแรงๆเหมือนเด็กที่โดนขัดใจยังไงยังงั้นเลย “ฉันจะลงแดงตายอยู่แล้วนะ ขอแค่กินนมก็ไม่ได้หรอ” ถ้าไพน์ลงไปดิ้นกับพื้นเหมือนเด็กได้ก็คงทำไปแล้ว
“ไม่ได้หรอกไพน์เค้าเจ็บหน้าอกอยู่นะตัวไม่สงสารเค้าหรอ” สรรพนามไม้ตายฉันเลือกงัดออกมาใช้เวลาฉุกละหุกเวลาที่จะออดอ้อนไพน์มัน “มันใกล้หายแล้วน่าจะพรุ่งนี้ไม่งั้นก็มะรืน”
“ถ้าฉันขาดใจตายเธอจะรับผิดชอบมั้ย”
“มันไม่มีใครตายเพราะไม่ได้มีเซ็กส์หรอกไพน์” ฉันวางมือบนแก้มเขาแล้วเกลี่ยนิ้วโป้งไปมา “ถ้าตาฉันจะไม่มีผัวใหม่เลยเอาถือว่าไว้อาลัยให้ผัวเก่าตลอดชีวิต”
“ถ้าพรุ่งนี้หายสาบานว่าจะเอาให้ครานลงจากเตียงเลย” อิผีนี่มันจะห่ามหื่นไปถึงไหน ฉันทนมันมาได้ไงตั้งนานหลายปี
“จ้าๆ” ฉันบอกส่งๆแล้วมุดเข้าไปในผ้าห่ม ไพน์เดินไปปิดไฟตอนแรกนึกว่าไพน์จะเดินกลับมานอนแต่ไพน์มันเดินไปเข้าห้องน้ำ คิดดูว่ามันจะไปทำอะไร หมายถึงอาจไปถ่ายหนักถ่ายเบาก็ว่าไป ไม่ได้คิดอะไรอย่าคิดมากน่า
 ​****
“เธอจะเอาของฝากแวะบ้านก่อนมั้ย” หลังจากที่ขับรถเข้ามาถึงเขตตัวเมืองรถเริ่มติดเพราะเป็นช่วงๆเย็นหลังเลิกงานไพน์ถามฉัน
“ไปวันหลังก็ได้มั้งวันนี้เหนื่อยแล้วเธอจะได้พักผ่อนไง” ฉันคิดสักพักแล้วก็ตอบวันนี้เหนื่อยมากจริงๆไปเที่ยวกับไพน์ตั้งแต่เช้าพอบ่ายๆก็กลับกรุงเทพเลยตอนแรกกะจะกลับพรุ่งนี้เพราะเราเรียนบ่ายทั้งคู่แต่เกิดเปลี่ยนใจ “เดี๋ยวพ่อชวนคุยยาวจะกลับดึกเอา” ฉันบอกแล้วหันไปมอง
“เอางั้นก็ได้” ไพน์พยักหน้ารับแล้วขับรถต่อไปเงียบๆ เวลาฉันพาไพน์ไปบ้านพ่อก็ชอบชวนคุยนานๆเพราะว่าลูกชายคนกลางอย่างอีพี่โซ่มันไม่ค่อยกลับบ้านส่วนพี่ป่านก็เป็นผู้หญิงแถมทำแต่งานพ่อเลยไม่ค่อยได้คุยด้วย
Pine talk
ผมวางของฝากหายอันพันอย่างลงบนโต๊ะในครัว แม่เอาของฝากหลายอย่างฝากมาให้พี่พีคให้ยัยแพรแล้วอีกประมาณครึ่งหนึ่งของของที่วางอยู่ตรงนี้เป็นของนางมารร้ายที่ชื่อว่าซอลนั่นเองนี่ขนกว่าสามรอบกว่าจะเสร็จโดยที่คุณนายเธอช่วยขนแค่สองรอบส่วนรอบสุดท้ายให้ผมไปขนเองคนเดียวเรื่องใช้แรงงานผัวนี่งานถนัดเลย
“เอ้าทำไมไม่ไปเทใหม่” ซอลบ่นตอนที่ผมคว้าแก้วน้ำมือเธอมากินต่อ ปกติผมจะไม่ค่อยกินน้ำแก้วเดียวกับใครยกเว้นซอล
“เปลืองแก้ว” ผมตอบส่งๆแล้วเดินไปนอนที่โซฟา บอกตรงๆว่าวันนี้โคตรจะเหนื่อยเลย
คลืด คลืด
เสียงสั่นของมือถือที่วางอยู่บนโต๊ะกระจกข้างๆทำให้ผมชำเรืองตาไปมอง เป็นมือถือซอลที่สั่นแต่ผมไม่รู้ว่าใครโทรมาเพราะขี้เกียจลุกขึ้นดู
“ซอลมีคนโทรมา” ผมบอกแล้วหันหน้าไปทางพนักโซฟารู้สึกว่าถ้าได้งีบสักหน่อยก็คงดีผมได้ยินแค่เสียงฝีเท้าของซอลเดินมาแล้วความรุ้สึกยวบยุบของโซฟาที่ว่างๆใกล้ๆหน้าท้องตัวเอง ทั้งๆที่มีที่ว่างอีกหลายที่แต่ก็มาเบียดคนอะไร
“ฮัลโหลว่าไงพี่โซ่ / อ๋อซอลถึงกรุงเทพแล้ว / หรอ โอเคได้ๆเดี๋ยวซอลไป” ผมหันหน้ามางมองซอลที่พึ่งกดวางสายไป พี่โซ่พี่ชายเธอคงโทรมาแต่ไม่รู้ว่าคุยอะไรกันหรอกนะซอลถึงได้บอกว่าเดี๋ยวไป
“แม่ไม่สบายเดี๋ยวกลับบ้านนะวันนี้” ซอลทำสีหน้าดูกังวล
“แม่เป็นอะไรหรอ” ผมลุกขึ้นนั่งแล้วก็ถาม “ให้ไปด้วยมั้ย”
“เป็นไข้อ่ะแต่วันนี้พ่อกับพี่ป่านมีประชุมส่วนพี่โซ่แข่งอยู่พัทยาแหนะ” ซอลตอบแล้วก็ลุกขึ้นยืน “เดี๋ยวไปเองได้ไพน์อยู่นี่แหละกลับมาเหนื่อยๆ” เธอบอกแล้วเดินหายเข้าไปในห้องนอนพร้อมกับเปลี่ยนชุดใหม่แล้วก้หยิบกุญแจรถตัวเองออกมาด้วย
“เอาของไปวันนี้เลยแล้วกันเดี๋ยวถือไปส่งจะได้ไม่เทียวมาเทียวไปหลายรอบ” ผมบอกซอลพยักหน้ารับแล้วเดินมาช่วยผมแยกของ
“หิวข้าวก็ทำกินเองก่อนนะวันนี้อ่ะ”
“โอเค” ผมตอบรับแล้วถือของลงไปส่งซอลที่รถ บางที่รู้สึกไม่อยากให้ไปนะ วันนี้ห้องต้องโล่งมากแน่ๆเลย
ผมหลับไปนานมากรู้สึกตัวอีกทีตอนได้ยินเสียงมือถือดัง
“ฮัลโหล” ผมควานหามือถือมารับสายแต่ยังไม่ลืมตาว่าใครโทรมามันรู้สึกเพลียๆคงเป็นเพราะนอนช่วงเย็น
[ไอ้ห่าไพน์กูนึกว่าตายห่าไปแล้วกว่าจะรับ] ปลายสายส่งคำแช่งให้ผมทันทีที่กดรับได้ยินแค่เสียงก็รู้ว่าเป็นไอ้โอมโทรมา [กูโทรไปประมาณสิบสายแล้วมั้งไอ้สัตว์]
“เออกูก็รับแล้วนี่ไง” ผมลืมตาขึ้นแล้วพลิกตัวมานอนหงาย “มีห่าไร”
[วันนี้วันไร] ผมขมวดคิ้วแล้วนึกสักพัก
“วันอาทิตย์ไง” ผมรู้ว่าวันนี้เป็นวันที่สำคัญกว่าวันอาทิตย์เพราะเป็นวันเกิดมันแต่ผมแค่จะกวนมันเฉยๆ
[แค่นี้?] มันดูจะหัวเสียตอนที่ถามผมกลับมา [นี่มึงจำไม่ได้จริงๆหรอ]
“วันเกิดมึง กูรู้น่า” ผมตอบแล้วกระเด้งตัวลุกขึ้นนั่งแล้วใช้มือขยี้ตาที่พล่าๆของตัวเอง
[กูรู้ว่ามึงต้องจำได้เพื่อนรัก] เสียงปลายสายดูดีขึ้นกว่าเดิมมากผมส่ายหัวอย่างเอือมๆ [มึงทำอะไรอยู่นอนหรอ]
“เออเพราะมึงโทรมากูถึงตื่นเนี้ย”  
[วันนี้วันเกิดกูมาเจอกะที่X’zees สี่ทุ่มเลยนะเพื่อนรักพรุ่งนี้กูต้องกลับบุรีรัมย์กูนัดไอ้ดลไอ้แทนไอ้จินเรียบร้อย ไม่มากูโกรธยันชาติหน้า แค่นี้บาย…….]
“เห้ยเดี๋ยวๆ” มันไม่รอให้ผมตอบแต่กดวางไปเลย ผมเหลือบมองนาฬิกาบนหน้าจอมือถือกูเห็นว่าเป็นเวลาสองทุ่มกว่าแล้วซอลยังไม่ได้โทรมาหรือไลน์มาเลย ระหว่างนั้นก็คิดอยู่ว่าจะไปดีมั้ยจะเสี่ยงโดนตีนเมียหรือเปล่า แต่ซอลคงไม่ใจยักใจมารขนาดนั้นหรอกมั้ง
ไป หรือ ไม่ไปดีล่ะ ถ้าไปแล้วไม่บอกจะเสี่ยงตีนนางมารร้ายคนนั้นมั้ยนะ 
​
***
“ว่าไงไพน์สหายรักกูคิดว่ามึงจะหนีบสุดที่รักของมาด้วย อ่ะๆเอาไป” พอผมมาถึงไอ้โอมก็แซวผมแล้วยกเหล้ามาให้ ผมว่ามันชงรอตั้งเห็นผมเดินเข้ามาแล้วล่ะ
“ซอลไม่อยู่” ผมบอกแล้วก็รับแก้วเหล้าจากมือมันมาแต่ยังไม่ได้ยกดื่ม “ทำไมถึงกลับบุรีรัมย์พรุ่งนี้วะ” ที่ผมถามเพราะปกติมันจะกลับช่วงปิดเทอมกลับไปสองสามอาทิตย์ค่อยกลับมา
“พี่สาวแต่งงาน” ผมเลิกคิ้วมองเพราะมันเป็นลูกคนเดียวทำให้ผมสงสัย “กูหมายถึงพี่สาวลูกพี่ลูกน้อง”
“อือ” ผมครางรับแล้วก้มลงมองเหล้าในแก้วที่น้ำแข็งค่อยๆละลายออกไป 
“ทำไมไม่ดื่มว่ะ” ไอ้แทนมองผมสลับกับแก้ว “กลัวเมียฆ่าตายหรอ” นี่พวกมันเห็นผมเป็นคนกลัวเมียขนาดนั้นเลยหรอ
“กูไม่กลัวกูแค่.....เกรงใจ” ผมบอกแล้วกรดะดกเหล้าทีเดียวหมด รสชาติขมปร่าของเหล้าผ่านคอทำให้ขนลุกได้นิดหน่อยแต่เพราะมันเริ่มละลายเลยทำให้รู้สึกว่าไม่ค่อยเข้มแล้ว
คร้าบๆ แค่เกรงใจคร้าบ นี่เป็นเสียงไอ้จิน แล้วนี้แม่เขาไม่สบายมึงออกมานี่บอกเขามั้ยเนี้ย
“ยังว่ะ” ผมตอบนิ่งๆ “บางทีก็ไม่ต้องรายงานทุกเรื่องก็ได้มั้งเดี๋ยวรู้ว่ากูมาเที่ยวตอนไม่อยู่จะพาลโกรธเอาช่วงนี้ยิ่งอารมณ์แปรปรวน”
“อารมณ์แปรปรวนหรือมึงทำเขาท้องว่ะ” ไอ้ดลถามขึ้นไอ้นี่ชอบคิดเป็นตุเป็นตะไปได้
“ท้องพ่อง” สามสี่วันก่อนยังไปซื้อผ้าอนามัยให้อยู่เลย ผมต่อประโยคถัดมาในใจขืนรู้ว่าไปซื้อผ้าอนามัยให้เมียไม่โดนล้อยันลูกบวชเลยหรอ ผมชำเรืองมองด้วยสายตาที่ไม่ค่อยจะชอบใจเท่าไหร่
“ถ้าไอ้กางมันทำซอลท้องนอกจากจะโดนลูกปืนพ่อเขากับตีนพี่ชายเขาแล้วตีนกูจะเป็นของแถมให้มัน” ไอ้แทนบอกแล้วแสยะยิ้มใส่ผม เออใช่สิซอลเพื่อนรักมันนี่เนอะ ส่วนไอ้กางที่พวกมันชอบเรียกผมคือหูกางของผมคือมันก็ไม่กางขนาดนั้นมั้ย
“ มโนเป็นตุเป็นตะเมียกูเป็นเมนส์เลยอารมณ์แปรปรวนไม่ได้ท้อง” ผมบอกแล้วหยิบมือถือขึ้นมา “กูไปเข้าห้องน้ำแป๊บเดี๋ยวมา” ผมวางมือถือลงบนโต๊ะด้านหน้าแล้วเดินออกไป
“ไพน์สุดที่รักมึงไลน์มากูตอบให้มึงล่ะนะ” ไอ้จินบอกแล้วพยักพเยิดหน้าไปที่มือถือผมที่วางอนยู่บนโต๊ะ
“ไอ้ห่านี่” ผมจิ๊ปากใส่มันแล้วหยิบมือถือขึ้นมาดูข้อความที่ซอลไลน์มา
Seolysiri : อยู่ไหน
Seolysiri : กินข้าวยัง
Pine : อยู่ห้องกินข้าวแล้ว
ผมอ่านแล้วเสตาที่ขวางเต็มที่ไปมองมันคือถ้าเป็นผมที่ตอบผมจะบอกความจริงไม่ได้โกหกเธอถึงจะออกมาก่อนจะบอกแต่ผมก็จะยอมบอกความจริง
“ไอ้เชี้ยจินมึงแม่ง” ผมด่ามันแล้วถอนหายใจออกมอย่างเอือมๆถ้าเกิดว่าเมียผมจับได้ขึ้นมาจะไปฆ่าตัดตอนผมหรอ ซอลเป็นคนที่จะไปไหนไม่ได้ว่าอะไรมากนะขอแค่บอกความจริงเท่านั้นเพราะเธอเป็นประเภทที่ไม่ชอบมารู้อะไรทีหลัง
“เออเอาน่าเมียมึงไม่รู้หรอกมึงก็เนียนไปสิ” ไอ้โอมบอกแล้วเอาแก้วเหล้าผมไปชงใหม่ให้ “อย่าซีเรียสวันนี้วันเกิดกูสนุกให้เต็มที่วันนี้กูนัดสาวๆมาด้วยนะเว้ย”
“รีบๆจัดมาเลยมึงเอามานั่งข้างๆพี่ไพน์เราคนนึงนะเมียเป็นเมนส์คนจะอดยากปากแห้งมากแน่ๆ” นี่ไอ้ดลเป็นคนพูด
“อดยากพ่อง กู ไม่ ยาก!” ผมย้ำทีละคำให้มันฟัง เหมือนเป็นการโกหกคำโตไปในตัวไม่ยาก เหี้ยอะไรเกือบจะเดือนอยู่ล่ะ ประโยคถัดมาผมต่อในใจ
ไม่นานสาวๆที่ไอ้โอมบอกก็พากันมาผมไม่รู้ว่ามันไปหามาจากไหนหรอกนะแต่ที่แน่ๆน่าจะเป็นเพื่อนของกิกในฮาเรมมันนั่นแหละ เศรษฐีโรงโม้หินโคตรจะไวไฟผมบอกเลย ในบรรดาพวกเราไอ้โอมเป็นคนที่เจ้าชู้สุดในตอนนี้ถ้าเมื่อก่อนไม่อยากจะโม้ว่าเป็นผมเอง
“สาวๆจ๋ามานี่เร็ว” ไอ้โอมพิงหลังกับพนักพิงโซฟาแล้วกระดิกนิ้วเรียกเด็กของมัน “เลือกเอาเลยจะนั่งกับคนไหนโสดหมดทุกคนครับ” โสดพ่องมึงสิบักหำถ้าผมโดนเมียเชือดตายคาผมจะมาเอามันไปอยู่ด้วยคนแรก
“สวัสดีค่ะเราชื่อโรสนะคะแล้ว.............” สาวผมแดงหน้าตาโฉบเฉี่ยวเดินมานั่งข้างผมแล้วแนะนำตัวเองเนียนๆถามชื่อผมด้วย
“ไพน์ครับ” ผมบอกไปตามมารยาทเท่านั้นแหละไม่ได้สนใจมากเท่าไหร่หน้าตาแบบนี้ไม่ใช่สเป็คของผมเลยผมชอบผู้หญิงน่ารักๆมากกว่า
“แล้วนี่ไม่มีแฟนเหมือนที่โอมบอกจริงๆหรอคะ” ร่างเล็กนั่งขาไขว้ห้างแล้วเท้าข้อศอกกับขาตัวเองแล้วช้อนตามองผม กระโปรงที่เธอใส่ล่นขึ้นไป ผมไม่ได้มองมาหรอกรู้แค่ว่าขาเรียวแล้วก็ขาวมาก
แบบนี้ต้องตอบว่าโสดหรือไม่โสดดีนะ
 
***
Seolpart
“ไอ้ไพน์มึง”
เพล่ง
ฉันเรียกชื่อแฟนตัวเองดังมากแล้วโยนมือถือไปกระทบกับผนังห้องจนรู้สึกว่ามือถือรุ่นใหม่ล่าสุดที่ฉันถอยมาได้ไม่ถึงสองเดือนแตกกระจายกับพื้น
ฉันไม่ได้เสียใจถึงกับร้องไห้ฟูมฟายมีเพียงแค่ความรู้สึกร้อนๆในอกคล้ายๆอยากจะฆ่าคนให้ตายคามือ รู้สึกเหมือนหูร้อนๆแล้วก็ขอบตาที่ร้อนนิดหน่อย
ไหนไอ้คนที่มันบอกว่าอยู่ห้อง ฉันทะแม่งๆตั้งแต่บอกว่ามันกินข้าวกับผัดกระเพราไก่แล้วนะ ไอ้ผัวตัวดีมันชอบกินที่ไหน คงจะรีบโกหกจนลืมล่ะสิ สาบานว่าพรุ่งนี้ต้องมีคนตายคามือฉันแน่ๆ
แต่พอผ่านไปสักพักดึงสติกลับมาได้ฉันมองมือถือลูกรักของตัวเองด้วยความอาลัยอาวรแต่ก็ยังดีที่มีอีกเครื่องอยู่ถึงมันจะไม่ใช่รุ่นเดิมแต่ก็พอได้อยู่ ฉันเอาซิมการ์ดใส่แล้วกดเปิดเครื่องล็อคอินไลน์อันเดิมเพื่อเอาหลักฐานการออกจากห้องไว้สำเร็จโทษอีไพน์
ถ้าถามว่าฉันรู้ได้ไงน่ะหรอบอกเลยเส้นสายฉันเยอะนะไม่ได้โม้ด้วย น้องไนต์น้องรหัสฉันเป็นคนล์มาบอกว่าเห็นพี่ไพน์ทำไมไม่เห็นพี่ซอลฉันเลยซักไซ้ต่อได้ความว่าอีไพนฺมันอยู่X’zees เป็นผับที่มันชอบไปกับผองเพื่อน เดี๋ยวต้องตบรางวัลให้น้องรหัวสุดหล่องามๆส่วนอีไพน์น่ะหรอจองโลงรอ
อันที่จริงฉันไม่ใช่คนปิดกั้นไพน์นะอยากไปก็ไปได้เพียงแค่พูดกันตรงๆบอกกันก่อนไม่ใช่โกหกแล้วให้มารู้ทีหลังแบบนั้นฉันไม่โอเคเหมือนไพน์เอาความไว้ใจฉันมาล้อเล่นซึ่งฉันไม่ชอบเลย
คลืด คลืด
ผ่านไปประมาณสิบนาทีหลังจากล็อคอินไลน์ข้อความก็เข้าอีก
               Tonight : เจ้ซอลดูนี่
               Tonight : ได้ส่งรูปภาพ
               ภาพที่ไนต์ส่งมาทำให้ฉันสติขาดอีกรอบกำมือถือแน่นแต่ไม่โยนเพราะถ้าโยนจะไม่มีใช้แล้ว ฉันสูดหายใจเข้าลึกๆแล้วค่อยๆคลายมือที่กำมือถืออยู่ออก เพราะภาพที่ไนต์ส่งมาเป็นภาพผู้หญิงที่นั่งตักไพน์อยู่แต่ถึงภาพมันจะสลัวๆแต่ฉันก็รู้ดีว่านั่นเป็นไพน์ส่วนอีผู้หญิงหัวแดงคนนั้นเป็นใครฉันไม่รู้จักหรอกนะ
               ฮึก ฉันว่าจะไม่ร้องไห้แล้วนะแต่มันก็ทนไม่ได้ โกธรที่เขาออกไปข้างนอก โกธรที่เขาโกหกโกรธที่ให้ผู้หญิงคนนั้นนั่งตัก โกธรผู้หญิงคนนั้นถูกตัว ฉันไม่ชอบไม่ชอบเลยฉันไม่ชอบจริงๆ
              
               ฉันไม่รู้ว่าตัวเองหลับไปตั้งแต่ตอนไหนรู้สึกตัวอีกทีคือสายมากแล้ว ฉันกลิ้งตัวไปคว้ามือถือที่โต๊ะข้างเตียงมาไว้ในมือแต่หลับตาลงอีก อยากตื่นแต่รู้สึกปวดตามากๆฉันเดาว่าตัวเองคงร้องไห้จนหลับไปแน่ๆความรู้สึกเสียใจไม่เหลืออยู่แล้วเหลือแค่ความรู้สึกโกรธไพน์เท่านั้น
               ไพน์ทั้งไลน์มาทั้งโทรมาในตอนประมาณหกโมงเช้าแต่ฉันยังไม่ได้รับสายแล้วก็จะไม่รับไม่ตอบด้วย ฉัน จะ งอน ไพน์แล้วก็จะไม่ไปกินข้าวที่โรงอาหารด้วยขอบอก แต่ฉันจะไม่ทะเลาะกับไพน์ที่มอแน่เดี๋ยวกลับห้องมันจะได้ตายสมใจยาก
               “อีซอลลลลลลลลลล ทำไมมึงถึงชวนกูมาโรงอาหารกลางกูอยากไปโรงอาหารวิดวะ” เสียงชีนาฟบ่นตามหลังฉันมา
               “กูเบื่อ” ฉันกระแทกเสียงใส่มันแล้วเดินต่อไปส่วนเมย์ก็ยังไม่พูดอะไรเพื่อนฉันคนนี้อะไรก็ได้ง่ายๆปฟร์ไม่เหมือนอีนาฟหรอก
               “อย่าบอกกูนะว่ามึงงอนผัวเลยไม่ไปอ่ะ” นาฟกระแซะไหล่ฉัน อีนี่ช่างรู้ดี
               “เออ” ฉันตอบแล้วก็ยู่ปากใส่ฉันอารมณ์ไม่ดีเลยนะวันนี้ไพน์ไลน์มาหาฉันก็ไม่ยอมตอบฉันโกรธมาก โกรธไพน์มันมาก
               “เบื่อนาฟเบื่อคนมีผัวค่ะ” นาฟพูดแล้วส่ายหัวใส่ฉันแต่นางก็ยอมไปโรงอาหารกับฉันแต่โดยดี เอออีโบกับอีมิ้นท์ก็อยู่โรงอาหารกลางนะมันไลน์มาเมื่อกี๊ นาฟว่าต่อฉันกับเมย์พยักหน้ารับไป โบกับมิ้นเป็นเพื่อนของเราแต่เรียนคนละคณะกันเลยไม่ค่อยได้มาเจอกันบ่อยเหมือนฉันกับนาฟแล้วก้เมย์ที่เรียนคณะเดียวกัน
               “เป็นอะไรคะชะนีทำหน้าเป็นตูดเลย” พอฉันวางจานข้าวลงโบเห็นก็เลยถามฉันทันที
               “ชะนีซอลทะเลาะกับไพน์สุดหล่อจ้า” ฉันกำลังจะอ้าปากพูดแต่อีกระเทยถึกก็พูดตัดหน้าไปก่อน
               “อีกแล้วหรอวะ” เพื่อนฉันไม่ได้แปลกใจอะไรมากนักหรอก “คราวนี้เรื่องอะไรอีกล่ะ”
               “ไม่มีอะไรมากหรอกมึง เรื่องเดิมๆ” ฉันบอกปัดๆแล้วตักข้าวเข้าปาก แล้วหยิบมือถือขึ้นมาดูอะไรต่างๆแล้วอีกอย่างก็จะดูว่าคนไลน์มาแชทมามั้ย รวมถึงไพน์ด้วยนั่นแหละเมื่อเช้าฉันไม่ได้ตอบเขาแล้วก็ไม่รู้ว่าเขาจะไลน์มาอีกมั้ย สรุปคือมีไลน์เข้าจริงๆ
               Pine : เธออยู่มอแล้วใช่ป่ะ
               Pine : กินข้าวยัง
               เขาไลน์มาตอนประมาณสิบเอ็ดโมงแต่ฉันพึง่งเห็น ฉันกดอ่านอีกแต่ก็ไม่ตอบเหมือนเดิม  แต่อ่านก็ดีมากแล้วสำหรับคนมีความผิดแบบไพน์น่ะ
               คลืด คลืด
               พอฉันวางมือถือลงบนโต๊ะได้ประมาณห้านาทีไลน์ก็เข้าอีก ฉันไม่สนใจหรอกกินข้าวต่อไปเงียบๆจนมันสั่นอีกครั้งหนึ่ง
               “อีซอลผัวมึงไลน์มาค่ะ” อีนาฟอีกแล้ว มันสะกิดให้ฉันมองมือถือ “สั่นเป็นจ้าวเข้าแล้วมือถือมึงอ่ะถ้ามึงไม่อ่านกูอ่านให้เอาป่ะ”
               “มึงจะทำอะไรก็ทำเถอะนาฟ” ฉันบอกแล้วก้มหน้าลงไม่อยากสนใจไม่อยากอะไรเพราะฉันยังโกรธไพนือยู่ไง แต่ไม่อยากตอบตอนนี้เดี๋ยวฉันคุมตัวเองไม่ได้ไว้กลับห้องก่อนค่อยเคลียร์
               “อีซอลไพน์มันบอกว่าซื้อราดหน้าหมี่กรอบรอมึงแล้วส่งรูปมาด้วย” อีนาฟนี่มันอีนาฟจริงๆตอนแรกฉันนึกว่ามันจะล้อเล่นที่จะเปิดไลน์ฉันดูแต่สรุปคือมันเปิดจริง แล้วไม่ว่าเปล่าเอามือถือยื่นมาให้ฉันด้วย
               Pine : ซื้อของโปรดไว้รอแล้วเนี้ย
               Pine : ได้ส่งรูปภาพ
               ฉันรับมือถือมาดูก็เห็นว่าเป็นอย่างที่อีนาฟบอกจริงๆไพน์ซื้อของกินไว้รอฉันแล้ว เหอะแต่ฉันไม่อยากกินหรอก
               Seolysiri : ไม่อยากกิน
               ฉันตอบห้วนแล้ววางมือถือลงตรงหน้าพอส่งปุ๊บไพน์มันก็อ่านทันทีเลย
               Pine : อ้าวซื้อมาแล้วนึกว่าเธอจะมา
               Pine : ไม่มาหรอเสียดายนะไม่มีคนกินเลย
               ฉันอ่านแล้วถอนหายใจออกมาแรงๆ เพราะตอนนี้ไพน์ทำอะไรก็ดูขัดใจฉันไปหมดเลย ระหว่างนั้นฉันกำลังช่างใจอยู่ว่าจะตอบดีไหมแล้วจะตอบอะไรดี
               Seolysiri : ไม่มีคนกินก็เอาไปเททิ้งสิ
               
___________________________
คนจริงมากจ้า ไม่กินก็ทิ้งไป คนโกรธอยู่ต่อให้เอาของกินมาล่อก็ไม่หายหรอก 
รักไพน์หลงไพน์กดไลค์กดเม้นด้วยนะคะ  ถือเป็นกำลังใจเล็กให้ไรท์คนนี้ด้วยนะคะ รักส์
ตามทวงตามติดตามข่าวสารการอัพได้ใน Labell princess
ตามหวีดอีไพน์ในทวิตเตอร์ #ไพน์รักเมียมาก