My Darling Twenty l ไพน์รักเมียมาก l

Episode : 6

Song : Hate (싫어)

By :  4 MINUTE

​

​

“คนโกธรมันไม่เหมือนหมาโกธรนะ”

​by seol

Pine talk

               Seolysiri : ไม่มีคนกินก็เอาไปเททิ้งสิ

               แค่ผมเห็นเป็นข้อความยังรู้สึกสะดุ้งเมียผมเป็นอะไรอีก ผมรู้สึกตาขวากระตุกตั้งแต่เช้าคล้ายๆจะเจอเรื่องซวยๆแน่แต่ผมไม่รู้ว่าเรื่องอะไร แล้วซอลอารมณ์เสียอะไรมาถึงได้ตอบมาแบบนั้นปกติซอลจะไม่ส่งอะไรแบบนี้นอกจะโกรธ แล้วเธอโกรธผมเรื่องอะไร    

               “เป็นอะไรว่ะไพน์หน้าเจื่อนเลยมึง” ผมคงจะหน้าเจื่อนเหมือนที่ไอ้จินว่าจริงๆแล้วก็รู้สึกว่าตัวเองขมวดคิ้วด้วยนะ “ซอลไม่มากินข้าวที่นี่หรอ”

               “ไม่มาว่ะมึงกินป่ะ” ผมว่าแล้วดันจาดราดหน้าหมี่กรอบที่ปรุงรสที่ซอลชอบไปตรงหน้ามัน

               “เออกิน” มันบอกแล้วก็จับจานไป อีกสามคนที่เหลือก็กินด้วยถ้าไอ้โอมอยู่ก็คงกิน บอกตรงๆผมกินข้าวไม่ลงแล้วผมคิดว่าซอลน่าจะต้องโกรธผมแน่ๆ ว่าแต่เรื่องอะไรล่ะหรือว่าเธอจะรู้ว่าผมโกหก เอ้ยไม่ใช่สิไอ้จินสิเป็นคนโกหกซอลไม่ใช่ผม

               “ซอลโกรธมึงหรอ” ไอ้แทนดูท่าจะดูสีหน้าผมออกมันยื่นคอมาดูมือถือผมแล้วก็ถาม “แล้วโกรธเรื่องอะไรวะ”

               “กูคิดว่าน่าจะ” ผมตอบตามความคิดของตัวเองแต่ไม่รู้ว่าจะใช่เรื่องจริงมั้ย “แต่กูไม่รู้ว่าเรื่องอะไร”

               “หรือว่าซอลจะจับได้ว่ามึงไปผับเมื่อคืน” ไอ้ดลเงยหน้าขึ้นมาจากจานข้าวถามผม “แล้วซอลจะรู้ได้ไงไอ้จินก็บอกแล้วว่ามึงอยู่ห้อง”

               “โถ่ไอ้นี่มึงคิดว่ามันโกหกเนียนป่ะ” ผมว่าเอือมๆ “มึงพิมพ์ต่อว่ากูทานข้าวกับผัดกระเพราไก่เนี้ยนะกูไม่เคยแตะเลยไอ้สัตว์” ผมรัวคำพูดใส่เมื่อคืนเมื่ออ่านข้อความต่อไปอีกตอนสุดท้ายไอ้จินพิมพ์ไปบอกซอลไปว่าผมทานผัดกระเพราไก่ร้านข้างล่างคอนโดไป ผมล่ะเกลียดการโกหกของมันช่างไม่สือเสาะหาข้อมูลก่อน

               “โถ่ซอลอาจจะไม่อะไรเพราะคิดว่ามึงอยากเปลี่ยนบรรยากาศมากินก็ได้” ไอ้ดลตบหลังผมเบาๆ

               “มึงไม่รู้อะไรซอลแม่งรู้เรื่องกูดีกว่าตัวตัวกูเองอีก” ผมส่ายหัวแล้วเก็บมือถือใส่กระเป๋ากางเกง

               “เออว่าแต่มึงทำน้องโรสของไอ้โอมหน้าเจื่อนเลยนะเมื่อคืน” ไอ้แทนว่าขำๆ

               “ก็แหงสิพี่ไพน์ของเราเขามีเมียแล้วเขาต้องหวงตัวเป็นธรรมดา”

               “เออกูหวงตัวหวงตักไว้ให้เมียกูนั่ง” ถึงเมียจะไม่เคยนั่งก็ตามผมต่อคำพูดในนะ “ผู้หญิงอะไรวะกูบอกว่ากูมีแฟนแล้วยังจะมาชวนกูไปต่อแถมยังแกล้งเมามานั่งตักกูอีก” ผมทำหน้าแหยงๆ

               “โหมึงก็เกินไปมึงผลักออกแบบนั้นเขาหน้าเจ๋อไปเลยดิ”

               “ก็ช่างดิกูไม่ชอบอ่ะ” ผมไหวไหล่แล้วกินข้าวที่เหลื่อบนจานจนหมด

              

***

               การเรียนวันนี้ผ่านไปอย่างเชื่องช้าทั้งๆที่ใจผมแทบอยากจะจับคลาสไปแล้ว พออาจารยืปล่อยผมก้ลุกพลวดพลาดออกจากห้องทันที วันนี้ซอลเอารถมาเองและคงกลับไปแล้วเพราะเธอมีเรียนถึงแค่บ่ายสามส่วนผมมีถึงห้าโมงเย็น สัญชาติญาณผมเดาว่าซอลคงกลับมาที่ห้องแล้ว

               พอมาถึงลาจอดรถยูนิตตัวเองก็เห็นว่ารถซอลจอกอยู่ก่อนแล้วจริงๆ แต่ทำไมผมถึงกลัวที่จะเข้าห้องตัวเองแบบนี้ อาจเป็นเพราะอีเหม่งอยู่ในนั้นแน่ๆ แต่ผมห้ามทำตัวเป็นวัวสันหลังหวะต้องอย่าตื่นตูม

               “ซอล” พอเปิดประตูเข้ามาก้เห็นว่าคุณนายเธอนั่งขัดสมาธิอยู่บนโซฟาเธอหันมามองผมไม่หือไม่อือแล้วหันกลับไปดูทีวีต่อ “เหม่งดูอะไอยู่อ่ะ” ผมวางของไว้บนโต๊ะแล้วนั่งลงข้างๆข้างแบบติดเลย

               “มีตาดูเอง” น่านเจอมาดอกหนึ่ง

               “ซอลโกรธเค้าเปล่า” สรรพนามใช้เรียกแทนเปลี่ยนไปแล้วผมก็กระกิดไหล่เธอ ซอลสะบัดไหล่ใส่ผมแล้วลุกหนีไป ชัว ชัวล้านเปอร์เซ็นซอลต้องโกรธผมแน่แต่ยังไม่แน่ใจว่าเรื่องอะไร “ซอลโกรธเค้างอนงอนเค้าเรื่องอะไรบอกได้มั้ย”

               “..........” พอเดินตามเข้ามาในห้องซอลกำลังกดมือถือซึ่งน่าจะเป็นเครื่องเก่าที่ซอลเคยใช้แล้วเครื่องเดิมไปไหน “อ่ะดูนี่” พอกดๆสักพักก็ยื่นมือถือมาให้ผม

               “ซอลเค้าอธิบายได้นะ”  พอเห็นสิ่งที่ซอลให้ดูผมก็ชะงักไปมันเป็นภาพที่ผู้หญิงคนเมื่อคืนนั่งตักผมอยู่ “ใครส่งมาอ่ะ” ผมถามต่อ

               “ใครส่งมาไม่สำคัญหรอกไพน์” ซอลบอกแล้วเสตาไปทางอื่น งานนี้กูต้องตาย ต้องตายแน่ๆ “สำคัญที่ออกไปตอนหนออกไปทำไมไม่บอกแล้วให้คนอื่นโดนตัวเธอก็รู้ว่าฉันไม่ชอบ” รัวชุดแรก

               “...............”

               “แล้วโกหกทำไมว่าอยู่ห้องอ่ะ” ซอลเท้าสะเอวมองผมหน้านี่พร้อมตบเต็มที่ R.I.P

               “ซอลเค้าไม่ได้โกหกนะเว้ยไอ้จินเป็นคนพิมพ์ตอบตอนเค้าไปเข้าห้องน้ำไม่เชื่อโทรถามดูได้” ผมรีบอธิบายกระทงแรกไปก่อน ซอลพยักหน้ารับสีหน้านิ่งเรียบหน้าซอลไม่ได้ดีขึ้นเลยยังพร้อมตบอยู่

               “แล้วทำไมไม่บอกก่อนออกไป....รู้มั้ยว่าไว้ใจรู้มั้ยว่าเชื่อใจ” ผมจุกไปอีกรอบงานนี้ท่าจะไม่หายง่ายๆด้วย “เธอก็รู้ป่ะว่าฉันไม่ใช้คนที่จะงี่เง่าขนาดไม่ให้ไปแต่ขอแค่บอกก่อนไปแค่นั้นจบ” เธอถอนหายใจออกเฮือกใหญ่แล้วหันหน้าหนีไปทางอื่น เธอคงโกรธจนไม่อยากมองหน้าผมแล้ว

               “รู้ครับแต่ถ้าเค้าขอออกไปตรงๆมันอาจจะดูไม่ดีไงแม่ตัวเองป่วยอยู่เค้าไม่กล้าขอ” ผมคงทำหน้าเหมือนหมาป่วยมากแน่ๆ “อีกอย่างวันเกิดไอ้โอมมันชวนเค้าก็อยากไป”

               “ก็ถึงถามไงว่าถึงไม่บอกก่อนแค่บอกมันจะตายป่ะไพน์” ถ้าฆ่าผมได้เธอคงทำไปแล้วฟังจากน้ำเสียงก็รู้ว่าโกรธขั้นสุดแล้ว “แล้วอีกอย่างทำไมต้องให้คนอื่นนั่งตักว่ะชอบเขามากหรอชอบแบบนั้นหรอ”

               “ไม่ได้ชอบบอกผู้หญิงคนนั้นไปแล้วว่ามีแฟนแล้ว แล้วอีกอย่างเค้าผลักออกแล้วด้วยไม่เชื่อก็โทรไปถามไอ้พวกนั้นดูดิ” ผมอธิบายกระทงที่สองให้ฟัง “นั่งไม่ถึงสองนาทีเลย” ผมพูดความจริงแต่เป็นสองนาทีที่ไอ้คนถ่ายดันถ่ายทันซ่ะด้วย ถึงคราวซวยจริงๆ

               “ตัวเองเค้าขอโทษยกโทษให้เค้าเถอะนะ” ผมเดินเข้าไปจับต้นแขนซอลแล้วทำหน้าออดอ้อนสุดฤทธิ์

               “คิดว่าง่ายมากหรอไพน์” ซอลมองหน้าผมพักหนึ่งแล้วก็หันไปทางอื่นอีก “คนโกธรมันไม่เหมือนหมาโกธรนะ” ผมแทบจะตายให้ได้เมื่อขอโทษแล้วแต่คุณนายเธอยังทำท่าทีจะไม่หายโกรธกันง่ายๆ ว่าแต่หมาโกรธมันเป็นยังไงว่ะไม่เคยเลี้ยงหมาซ่ะด้วยอ่ะ

               “แล้วต้องให้เค้าทำไงให้เค้ากราบเลยป่ะตัวถึงจะหายโกรธอ่ะ”

               “ไม่ต้อง ไม่ต้องมากราบฉันไม่ใช่แม่!” ซอลกกระแทกเสียงแล้วสะบัดไหล่ให้มือผมหลุดออกจากไหล่เธอแล้วเดินไปนั่งหน้าบึ่งบนเตียง

               “ซอลขอร้องเถอะ” ผมเดินไปนั่งลงข้างๆ “ขอร้องเถอะเค้าอธิบายแล้วซอลจะโกรธแต่เค้าฝ่ายเดียวไม่ได้นะเว้ยต้องโกรธไอ้พวกนั้นมันด้วยมันเป็นคนตอบไลน์เธอนะ”

               “แล้วถ้าเธอเป็นคนตอบเธอจะโกหกป่ะว่าอยู่ไหน” ซอลหันหน้ามามองหน้าผมเธอดูจริงจังมาก

               “ก็ต้องบอกตรงๆสิว่าอยู่ไหน” ผมไม่ได้ตอนะที่ผมไม่บอก่อนเพราะไปถึงแล้วค่อยจะบอกต่างหากล่ะ

               “หรอ” ซอลทำหน้าทำตาและทำเสียงเหมือนไม่เชื่อ “ถ้าคนมันบริสุทธิ์ใจมันก็ต้องบอกก่อนไปแล้วล่ะไพน์”

               “โอเคเค้าไม่แก้ตัวไม่แก้ต่างเค้ารับสารภาพแล้วต้องทำแบบไหนถึงจะหายโกรธ”

               “.............” ซอลไปไม่ตอบแต่นั่งนิ่งๆผมจึงคิดหาวิธีที่จะง้อเธออย่างเช่น

               “โอเคไม่หายงอนก็ได้แต่เดี๋ยวพาไปกินบุพเฟ่ทะเลเอาป่ะ” ผมถามแล้วก็กระแซะไหล่เธอแต่ซอลยังคงนิ่งอยู่ นี่คือพยายามง้อด้วยของกิน “หรือจะไปกินซูชิดี”

               “ไม่!” ซอลหันมาปฏิเสธเสียงแข็ง “ออกไปอย่ามาใกล้” ซอลผลักไหล่ผมออกให้ห่างจากตัวเองเพราะผมดันเอาหน้าไปถูแขนเธอ

               “งั้นตัวอยากกินอะไรจะตามใจหมดเลย” ผมว่าอ้อนๆแต่ซอลยังทำเมินแล้วผมจะง้อยังไงดีว่ะ

               “ไม่เอาไม่อยากกิน” ซอลเมินหน้าไปทางอื่นพร้อมทั้งกอดอกเชิดหน้า “ไม่อยากเห็นหน้าด้วย”

               “โอเคงั้นเดี๋ยวเค้าออกไปข้างนอกนะถ้าซอลไม่อยากเห็น” ผมคิดว่าซอลคิดแบบนั้นจริงๆผมจะขอออกไปตั้งหลักข้างนอกก่อน

              

***

               [ไงน้องชาย] ผมเดินออกมาข้างนอกแล้วโทรหาพี่ชายสุดที่รักไม่นานไอ้พี่พีคก็กดรับ

               “เฮียผมมีเรื่องปรึกษาว่ะ”

               [ว่าไงเรื่องไร] ปลายสายกรอกเสียงมา [เมียงอน?]

               “โหเฮียเดาโคตรแม่นไปเป็นหมอดูมั้ย” ผมว่ากวนๆแล้วจุดบุหรี่สูบตอนนี้ผมยืนอยู่ที่ระเบียง

               [เออกูเก่ง] ไม่ค่อยจะโม้เลย [ว่าแต่น้องซอลคนสวยโกรธมึงเรื่องอะไร]

               “เรื่องเข้าใจผิดนิดหน่อยอ่ะ”

               [ไม่นิดมั้งถึงขนาดโทรมาหากูเลย ฮ่าๆ] พี่ชายพูดติดตลกแล้วหัวเราะลั่น [สรุปเรื่องอะไร]

               “คือว่า..........” ผมเล่าเรื่องทั้งหมดให้ไอ้พี่พีคฟังให้ทายว่ามันจะตอบว่าไง

               [สมควร] สรุปไอ้พี่พีคนี่มันพี่ชายซอลหรือพี่ชายผมกันแน่วะงงใจ [ที่โทรมาคือง้อเขาอธิบายแล้วแต่เขาไม่หายโกรธว่างั้น]

               “ใช่ดิเฮียผมอธิบายแล้ว เอาของกินมาล่อก็แล้วไม่ยอมหาย” ผมว่าออกมาอย่างอยากระบายเมียผมเป็นคนง้อง่ายที่ไหนแต่ก็ผิดที่ผมเองแหละที่ทำให้เธอโกรธเอง เพราะไอ้พี่ชายมันเจนเรื่องผู้หญิงเลยต้องถามมันนี่ไง

               [ถ้างั้นเหลืออยู่วิธีเดียวแล้วน้องรัก]

               “วิธีไหนอ่ะ”

               [จับง้อบนเตียงเลย] พอปลายสายบอกผมก็ยิ้มร้ายออกมา [โบราณว่านะผัวเมียทะเลาะกันให้นอนคุยกันถึงจะเข้าใจกัน]

               “ผมลืมคิดไปเลยว่ะ........ขอบคุณมากเฮีย”

               [แต่มึงอย่ารุนแรงนะเว้ย.......] ปลายสายยังพูดไม่จบแต่ผมตัดสายไปก่อน ผมลืมวิธีนี้ได้ไงลืมไปได้ไงผมเคยใช้วิธีนี้ออกบ่อยจับง้อบนเตียงเดี๋ยวตื่นมาก็หาย เสร็จโจรล่ะที่นี้

               Seol talk

               โมโห

               โกรธ

               ฉันกระทุ้งหมัดใส่น้องฉลามของไอ้ไพน์จนเมื่อยมือ น้ำตาไม่มีสักหยดเดียว ขอบอกว่าฉันจะร้องไห้ให้กับอะไรแค่ครั้งเดียว  ฉันโกรธมากโกรธตลอดทั้งวันแต่พอมาเห็นหน้าน์มาฟังไพน์มันอธิบายบอกเลยว่าใจอ่อนนะแต่แค่หนึ่งเปอร์เซ็นเท่านั้นแหละ

               “ซอล” เสียงเรียกที่แสนกระตือรือร้นของไพน์ดังจากทางหน้าห้องฉันหันไปมองแป๊บเดียวแล้วก็หันหนีมา ไพน์ยืนยิ้มแฉ่งอยู่กับกรอบประตูแล้วมองมาทางฉัน

               “............” ฉันไม่ตอบเพราะฉันไม่อยากคุย ไพน์ออกไปข้างนอกออกไปไหนมาก็ไม่รู้อุส่าไร่ให้ไปไกลๆแล้วแท้ๆแต่ก็ยังกลับมา

               “หายงอนยังที่รัก” น้ำเสียงออดอ้อนค่อยๆดังเข้ามาใกล้ๆตัวเองสาบานว่าอยากลุกขึ้นไปกระชากหัวแล้วโยนออกนอกระเบียงไปซ่ะ “หายงอนเค้าหรือยัง” น้ำเสียงโคตรจะดัดจริต แรดมาก

               “รำคาญ!” ฉันโมโหมากเลยพลั้งปากไป

               “หายโกรธเถอะขอร้องซอลจะตบจะตีเค้ายังไงก็ได้แต่หายเถอะนะ”

               “มานี่มา” อยากให้ตบให้ตีนักใช่มั้ยเดี๋ยวแม่จะจัดให้

               เพลี๊ยะ

               “โอ้ย” ไพน์ร้องเสียงหลงแล้วลูบแก้มตัวเองปอยๆ ฉันไม่ได้ตบแรงขนาดนั้นเถอะ “พอใจยังให้ตบบแล้วพอใจยัง” น้ำเสียงโคตรจะประชดเลยแต่ฉันไม่แคร์หรอก

               หง่ำ

               “โอ้ย” ไพน์ร้องอีกเมื่อฉันงับเข้าที่ต้นแขนมันอีกทีนึงมองดูมันเป็นรอยเขี้ยวเลยและแต่ไม่มีเลือดหรอกไพน์มันหนังหนาจะตายชัก ทั้งตบทั้งกัดอย่างโดนอย่างอื่นยัดหรอ ไพน์พูดทีเล่นที่จริงแล้วเดินตรงดิ่มาหาฉัน ฉันกำลังโกรธมันอยู่นะ

               “กรี๊ดดด ออกไปนะ” ไพน์ผลักฉันให้หงายหลังลงบนเตียงแล้วตามมาทาบทับ

               “ทั้งตบทั้งกัดคืนนี้เตรียมสลบคาอกยัง?” ไพน์พูดเสียงเข้มเขาแสยะยิ้ม ไพน์มันต้องบ้าแน่ๆใครใช้ให้มันมาข่มขู่ทั้งๆที่มีความผิดอยู่เต็มอก “ทำร้ายร่างกายผัวนี่ขอให้บอกงานถนัดเลยไง?” ไพน์เลิกคิ้วขาฉันโดนไพน์ทับไว้รู้สึกเหมือนเลือดลมขาไม่เดิน

               “ฉันโกรธอยู่นะไพน์เธอจะมาทำแบบนี้ไม่ได้” ฉันถลึงตาใส่ไพน์ “ถ้าทำจะไม่ยอมคุยด้วยจะหนี.... อื้อ” ปลายประโยคฉันถูกดูดกลืนหายไปเมื่อรีมฝีปากหน้าทาบทับลงมา เขากระแทกปากลงมาแรงมากจนรู้สึกเหมือนปากแตกเลย มันเจ็บแปลบๆฉันพยายามทำลิ้นให้แข็งไม่ให้เขาควบคุมฉัน กำลังจะโกรธเขาหนักกว่าเดิม

               “ก่อนจะหนีหาทางลงจากเตียงให้ได้” ไพน์บอกนิ่งๆเขาใช้ลิ้นดันกระพุงแก้มเห็นแล้วอยากจะยกเข้าขึ้นกระแทกเป้ากางเกงมันจริงๆนะ “ที่ตบที่กัดไปถือว่าให้ระบายส่วนเซ็กส์ใช้ง้อแล้วกัน”

               “ฉันโกรธเธออยู่เธอไม่ควรมาทำแบบนี้ไพน์ฉันไม่มีอารมณ์” ฉันหน้าบึ้งใส่เขามันต้องบึ้งมาแน่ๆ แล้วมันก็ไม่ใช่วิธีง้อที่ดีด้วย ฉันหันหน้าหนีเขา

               “เดี๋ยวก็มีอารมณ์อ่ะ” ไพน์บอกหน้าตาเฉย “นี่แหละวิธีง้อที่ดีที่สุดแล้วเดี๋ยวเธอก็ชอบเอง” ไพน์นิ่งตอนนี้ไพน์คนนี้ไม่ใช่แฟนบ้าบอของฉันแล้วมันคือไอ้ไพน์ที่เลือดหื่นขึ้นหน้า ไพน์ตึงข้อมือทั้งสองข้างฉันไว้เหนือหัวด้วยมือข้างเดียวส่วนอีกมือหนึ่งกำลังจะ

               แคว้ก

               เสื้อนักศึกษาฉันขาดออกกระดุมเม็ดหนึ่งตกอยู่ไม่ไกลจากฉันมาเสื้อฉันขาด มันขาดเพราะไพน์ หื่นแล้วชอบทำรายข้าวของ ผิวฉันน่าจะเป็นรอยเพราะตึงเสื้อแรงมากแล้วโยนทิ้งไปตรงไหนก็ไม่รู้

               “ไพน์ฉันไม่เล่นนะเว้ย” ฉันบอกเขาสาบานว่าวันนี้ฉันไม่มีอารมณ์จะมาทำอะไรแบบนี้กับเขาหรอกยิ่งคิดถึงภาพที่ยัยหัวแดงนั่นมันนั่งตักเขา เขาโดนตัวคนอื่น ฉันไม่ชอบเลย

               “ใครบอกว่าเล่นฉันเอาจริง”ๆ ฉันเกลียดไพน์โหมดนี้เขาจริงจังใส่ฉันเขาไม่น่ารักเขาไม่ยอมฉันเหมือนทุกครั้งเขากำลังทำร้ายจิตใจฉันไอ้ไพน์บ้า

               “ไพน์........” ฉันเรียกชื่อเขาตอนที่ใบหน้าได้รูปกดลงไปตรงเนินเนื้อที่โผล่พ้นบราสีดำ

               “เงียบเหอะน่า” เขาบอกเสียงงึมงำพร้อมกับบีบเค้นทรวงอกข้างซ้ายของฉัน

               “ไพน์ฉันบอกให้หยุดอ๊ะ” ฉันกำผมนุ่มๆของไพน์แน่นกำลังจะดึงให้ไพน์มันเงยหน้าขึ้นแต่เลื่อน บราข้างขวาลงความรู้สึกชื้นแฉะของลินที่ประทับลงบนยอดออกทำให้ฉันสะดุ้ง ใครๆก็รู้ว่าส่วนนั้นไวต่อความรู้สึกแค่ไหน

             

  Cut NC

 

               ฉันรู้สึกปวดเมื่อยตามตัวมากแถมขอบตาหนักอึ้งยากที่จะลืมขึ้นรู้สึกเหมือนเจ็บๆคอด้วยแหละ หรือฉันจะเป็นไข้ ไม่นะไม่ฉันไม่ชอบเลย

               พอตั้งสติลืมตาขึ้นมาได้ก็พบว่าน่าจะสายมากแล้วฉันพยายามหยัดตัวลุกขึ้นนั่งแต่ครั่นเนื้อครั่นตัวไปหมดเลยแล้วก็รู้สึกหนาวๆทั้งๆที่ห่มผ้าอยู่ อ๋อ ฉันโป๊ อยากจะกี๊ดให้โลกแตกเพราะไพน์ เพราะเขา เพราะเขาคนเดียว พอหันไปมองข้างๆไพน์ไม่อยู่แล้วเลยเอื้อมไปหยิบมือถือไพน์ที่วางอยู่บนหมอนมาดูเวลา

               เที่ยงยี่สิบ ให้ตายเถอะฉันมีเรียนเช้านะแต่คงไปไม่ทันแล้วแหละเพราะไพน์ เพราะเขาคนเดียวเลยไอ้หยอย

               ฉันตั้งสติแล้วกะจะลุกเดินแต่รู้สึกเหนื่อยเลยนอนลงอีกครั้ง ผ้าห่มมากองอยู่ฝั่งฉันหมดทำให้เห็นสภาพร่องรอยมรสุมเมื่อคืนคราบสีขาวขุ่นติดผ้าปูที่นอนสีพีชสีโปรดฉันด้วย มันมีอยู่หลายจุดรวมทั้งสภาพห้องที่เสื้อผ้ากระจัดกระจาย น์ไปไหน ทำไมมันถึงไม่เก็บห้องให้เรียบร้อย

               “ไพน์!” รู้ตัวอีกทีคือตะโกนเรียกไพน์ดังมาก

 “เรียกทำไมเสียงดั”ง ไพน์เดินงุ่นง่านออกจากห้องน้ำสภาพคือมีแค่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียวบนร่างกาย เหนือสิ่งอื่นใดหน้าอกหน้าท้องไพน์มีรวยข่วนด้วย “มองนานขนาดนั้นไม่กินเข้าไปเลยล่ะ” แหมคุณคะพูดออกมาได้มั่นหน้า

               “ไม่กินหรอก” ฉันเบะปากใส่ไพน์แล้วกระชับผ้าห่มที่คลุมกายให้แน่ขึ้น “เอาเสื้อคลุมมาให้หน่อย แล้วก็มาเก็บห้องด้วยขี้เกียจเก็บรู้สึกเหมือนจะเป็นไข้” ฉันบอกส่งๆแล้วขยับไปเอามือถือตัวเองที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียง

               “เห้ยฉันรุนแรงขนาดเธอป่วยเลยหรอ” ไพน์ถลาตัวมาอามือทาบหน้าผากฉัน “ตัวร้อนรุมๆจริงๆด้วย” ไพน์ทำหน้าหงอยๆแล้วลุกไปหยิบเสื้อคลุมมาให้ฉัน

               “แค่เป็นไข้เอง” ฉันรับเสื้อคลุมมาสวมแล้วเดินเข้ามาอาบน้ำพอผิวน้ำกระทบตัวทำเอาตัวฉันสะดุ้งโหยงทั้งคลั่นเนื้อคลั่นตัวด้วย สงสัยต้องรีบหาข้าวกินจะได้กินยาถ้าเป็นหนักมันจะไม่ดี

               พอเดินออกมาจากห้องแต่งตัวก็เห็นว่าไพน์กำลังเปลี่ยนผ้าปูเตียงใหม่อยู่แหงละสภาพมันไม่โอเคมากๆเลยแต่ฉันไม่ได้ทำนะ

               “อยากกินข้าวต้มมั้ยเดี๋ยวทำให้กิน” ไพน์ถามตอนที่เห็นฉันนั่งลงบนเตียงที่เขาปูเสร็จแล้ว “หรือจะกินอะไรดีกินแล้วจะได้กินยา”

               “เดี๋ยวทำกินเองอ่ะไปเรียนเถอะ” เพราะรู้ว่าวันนี้เขามีเรียนช่วงบ่ายฉันเลยไม่อยากกวนส่วนฉันไม่มีเรียนช่วงบ่ายแล้ว ไม่เป็นไรมากหรอกแค่ปวดหัวนิดหน่อยเอง ฉันไม่อยากให้ไพน์เป็นห่วงมากวันนี้ฉันเกเรไม่ไปเรียนแล้วแต่ไพน์ห้ามเสียการเรียนเพราะฉันเด็ดขาดเลย

               “พอเธอป่วยก็ไม่อยากไปเรียนเลยอ่ะ เป็นห่วง” ไพน์ทำหน้าหงอยๆแล้วนั่งลงข้างๆ ไพน์จับมือฉันด้วยนะ

               “เวอร์ละเป็นแค่นี้เอง” ฉันบอก “ถ้าไม่ไปจะโกรธนะ”

               “โอเคๆ ไปก็ได้” ไพน์บอกแล้วลุกขึ้นยืนแต่ยังไม่ปล่อยมือจากฉัน “กินข้าวกินยานะจะได้หายไวๆ”

               จุ๊บ

               ไพน์พูดจบก็ก้มลงมาจูบหน้าผากฉันเบาๆ ใครไม่เขินแต่ซอลเขิน ฮ่าๆ

               “ไปได้แล้วอย่ามาลีลา” ฉันบอกแล้วแกล้งทำเป็นหน้าบูดใส่ไพน์ ไพน์ยิ้มแล้วก็เดินออกไป ฉันกับไพน์คงเป็นไบโพล่าแหละเมื่อคืนยังโกรธกันอยู่เลย วันนี้ดีกันละ

 

                                                                                           ***

               พอทานข้าวทานยาเสร็จฉันก็พาสังขารที่จะร่วงแหล่ไม่ร่วงแหล่มานอนบนเตียง รู้สึกเหนื่อยแล้วก็ปวดเนื้อปวดตัวไปหมด ความจริงรู้สึกเหมือนจะไข้ตั้งแต่เมื่อวานตอนบ่ายๆแล้วแหละแต่คิดว่าน่าจะไม่หรอกแต่พอมาเจอเหตุการณ์เมื่อคืนก็อย่างที่เห็นแหละ

               “อือ” ฉันส่งเสียงในลำคออย่างรำคาญใจรู้สึกเหมือนมีอะไรเย็นๆมาคลอเคลียแถวแก้มตัวเอง ฉันจำได้ว่ากินยาแล้วนอนแล้วแต่ยังไม่ลืมตา แต่รู้สึกเหมือนว่าตัวเองจะไข้ขึ้นกว่าเดิมมันหนาวแล้วก็รู้สึกลมหายใจตัวเองมันร้อนมากผิดปกติ “หนาว” ฉันบอกอย่างรำคาญใจแล้วดึงผ้าห่มแน่นขึ้น

               “ซอลตัวร้อนกว่าเมื่อเช้าอีกนะ” เสียงไพน์แหละเสียงเขาแน่ๆเลย “ไปหาหมอมั้ย”

               “งื้อไม่เอา” ฉันส่ายหัวทั้งๆที่ตัวเองหลับตาอยู่แต่ต้องเบ้หน้าเพราะว่าส่ายหัวแล้วรู้สึกปวดหัวมากเลย “ปวดหัวอ่ะไพน์” ฉันพูดเสียงเบา

 

Pine talk

               “ปวดหัวอ่ะไพน์” คนตัวเล็กพูดงึมงำแล้วย่นคิ้วเข้าหากัน ซอลตัวร้อนกว่าเมื่อเช้ามากตอนนั้นแค่รุมๆแต่พอผมกลับมาจากมหา’ลัยตัวร้อนกว่าเดิมมาก

               “ไปหาหมอกันเดี๋ยวมันเป็นหนักกว่านี้จะแย่เอานะ”

               “ไม่อยากไปอยากนอน” ซอลบ่นอุบอิบไม่ยอมลืมตาขึ้นมาเลย

               “ไปเถอะขอร้อง” ผมเขย่าแขนซอลเบาๆแต่ซอลยังนอนนิ่งอยู่ “ไปเร็วถ้าหายเดี๋ยวจัด canel ให้สองใบ” พอบอกแบบนั้นคนตัวเล็กก็ยกแขนตัวเองขึ้นทันที

               “ดึงขึ้นหน่อยลุกไม่ไหว” ผมแอบขำกับท่าทางของเธอที่แบบนี้ล่ะก็ไปอย่างเร็ว “ห้ามโกหกนะ” ซอลย้ำ

               “ไม่ลืมหรอก แหมทีแบบนี้ล่ะนะไปอย่างไวเลยห่วงแต่ของสุขภาพไม่ห่วง” ผมบ่นแล้วเดินไปหยิบบัตรประชาชนของซอลในกระเป๋าซอลมาใส่ไว้ในกระเป๋าตัวเอง

               “ถึงแล้วเดินไหวมั้ย” ไม่นานผมก็พาเธอมาถึงโรงพยาบาลที่ใกล้คอนโดที่สุดแต่รถค่อนข้างติด   

               “ไหวๆ” ซอลพยักหน้ารับเบาๆ ผมเดินลงไปเปิดประตูแล้วพยุงเธอเดินซอลดูไร้เรี่ยวแรงหน้าซีดเซียวจนน่าสสาร เพราะผมที่ทำให้เธอเป็นแบบนี้

               “ไพน์ฉันไม่อยากฉีดยาอ่ะ กลัวเข็ม” ซอลดึงชายเสื้อผมแล้วบอกพลางทำหน้าน่าสงสาร ตอนนี้ผมกำลังนั่งรอซอลฉีดยาอยู่ พยาบาลกำลังเตรียมยาอยู่

               “ไม่ต้องกลัวหรอกมันไม่เจ็บ” ผมปลอบแล้ววางมือลงบนหัวเธอ ระหว่างนั้นพยาบาลกำลังใช้สำลีชุบแอลกอฮอเช็ดตรงข้อพับแขนขวาซอลอยู่ “เห็นมั้ยน้องเขาไม่ร้องเลย” เพราะมีเด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารักนั่งอยู่ใกล้ๆน้องก็เจอพยาบาลอีกคนกำลังจะฉีดยาให้เหมือนกัน

               “ไพน์” ซอลเรียกเสียงลากยาวตอนที่พี่พยาบาลจิ้มเข็มลงบนเนื้อเธอ ซอลหันหน้ามาซุกกับเอวผมซอลกำเสื้อผมแน่นมาก

               “ซอลเสร็จแล้ว” ผมบอกตอนที่พี่พยาบาลดึงเข็มออก อยากให้เห็นหน้าซอลตอนนี้มากทั้งน่าขำทั้งน่าสงสาร เมียสายโหดแพ้ทางให้เข็มฉีดยาเมียไม่สตรองเหมือนตอนด่าผัวเลย

               “ไพน์อยากกินข้าวต้มกุ้งจัง” พอขับรถออกจากโรงพยาบาลมาได้สักพักซอลก็บอก

“เดี๋ยวแวะซื้อให้นะขามาเห็นร้านอยู่” โชคดีที่เห็นร้านข้าวต้มที่เปิดอยู่ผมเลยบอกไปแต่เมียไม่เอออตามผมนะ

“ไม่เอา ฉันอยากกินฝีมือเธอ อยากให้เธอทำให้กินนะไพน์” ซอลพูดเสียงออดอ้อนตาเธอกำลังจะปิดแล้วเดาว่าน่าจะฤทธิ์ยาที่ฉีดเข้าไปแน่ๆ ซอลเป็นแบบนี้เอาแต่ใจตลอดเวลาป่วยเอาแต่ใจแล้วก็ชอบออดอ้อนด้วย

“โอเคจ้าเมียนอนเถอะเดี๋ยวแวะโลตัสซื้อกุ้งไปทำให้แล้วกัน”  ผมบอกแล้วยีหัวเมียเบาๆ เอ็ดดูเมียโหมดนี้พูดเลยโหมดออดโหมดอ้อนมันน่ารักกว่าตอนที่ไม่ป่วยเป็นไหนๆเลย

​

___________________________

ต้องง้อรุนแรงแค่ไหนถึงป่วย เมียป่วยแล้วสิ้นฤทธิ์เลยเหอะๆ

รักไพน์หลงไพน์กดไลค์กดเม้นด้วยนะคะ  ถือเป็นกำลังใจเล็กให้ไรท์คนนี้ด้วยนะคะ รักส์

ตามทวงตามติดตามข่าวสารการอัพได้ใน Labell princess

ตามหา Nc ได้ในหน้าเพจหรือว่า labell pricess H+

ตามหวีดอีไพน์ในทวิตเตอร์ #ไพน์รักเมียมาก 

​

​