Book & Coffee:รักใสๆกับนายหมาป่า ตอน ความจริงของรักเรา

 
         
           นี่เดม่อน” เมย์เรียกเดม่อนในขณะที่พวกเขากำลังนั่งรออาจารย์อยู่ในห้องเรียน
          “หืม?”
          “นายจะอยู่ที่นี่จนถึงวันไหนหรอ?”
          “ก็ตอนที่ฉันเรียนจบปีหนึ่งน่ะ” เดม่อนตอบ
          “จริงหรอ?” เมย์พูด “น่าเสียดายจัง นายคงอยู่ได้อีกไม่นานแล้วใช่ไหม?”
          “อีกประมาณสองสามเดือนหน้านั่นแหละ” เดม่อนตอบ
          “หรอ....” เมย์พูดพลางทำสีหน้าเศร้า
          “แหมๆ” เดม่อนลูบหัวเมย์เล่น “อย่าเสียใจไปเลยน่า”
          “ฉันไม่ได้เสียใจซะหน่อย!” เมย์พูดขึ้นเสียง
          “แน่ใจหรอ?” เดม่อนถามพลางเลิกคิ้วสงสัย
          “แน่สิ!” เมย์พูด หน้าเริ่มเป็นสีแดงด้วยความอาย “นายจะถามอะไรฉันนักหนาเนี่ย”
          “เอี๊ยด” เสียงอาจารย์เปิดประตูเข้ามาในห้องพอดี “นายนี่มันงี่เง่าที่สุด”
 
 
 
 
 
          หลังจากเลิกคาบ
          “เธออยากจะไปไหนหรือเปล่า?” เดม่อนถาม
          “ไม่รู้สิ ว่าแต่นายอยากไปไหนหรือเปล่า?”
          “ฉันอยากไปเดินในสวนน่ะ”
          “อืม ก็ดีเหมือนกัน”
 
 
 
 
 
          “เรื่องคดีคืบหน้าไปถึงไหนแล้วนะ?” เมย์พูดถามในขณะที่กำลังนั่งอยู่บนพื้นสนามหญ้าใต้ต้นไม้ในสวนสาธารณะ
          “ไม่รู้สิ” เดม่อนตอบ “มันไม่ทิ้งหลักฐานอะไรไว้ในที่เกิดเหตุเลยน่ะสิ”
          “เราคงทำอะไรไม่ได้แล้วล่ะตอนนี้” เมย์ตอบ
          “เมย์...” เดม่อนพูดพลางค่อยๆจับมือเธอ “เพราะฉันหรือเปล่า..”
          “เดม่อน”
          “ฉันไม่น่ามาที่นี่เลย” เดม่อนกระซิบเบาๆพลางบีบมือเมย์แน่น หูตกลู่ไปด้านหลัง
          “เดม่อน....” เมย์พูดเรียกสติเดม่อน
          “หืม?” เดม่อนสะบัดหน้าเล็กน้อยเพื่อดึงสติ “ฮะๆ ขอโทษที ฉัน...ฉันดันไปคิดเรื่องนั้นซะได้”
          “นายไม่ต้องห่วงหรอก” เมย์พูดพลางบีบมือของเดม่อนแน่น ก่อนที่เมย์จะค่อยๆเอนตัวลงมาซบที่ไหล่ของเดม่อน “ฉันจะอยู่ข้างๆนายเอง”
          “เมย์..”
          “เดม่อน...”
          “เมย์รีบลุกก่อนเร็ว” เดม่อนพูดพลางตบไหล่เธอเบาๆเพื่อให้เธอลุก
          “ทำไมล่ะ?”
          “ฉันไม่มีเวลาอธิบาย ลุกก่อนเร็ว” เดม่อนพูด “เราต้องรีบออกไปจากที่นี่”
          “ก็ได้ๆ” เมย์เห็นท่าไม่ดีจึงรีบลุกขึ้น แล้วเดินตามเดม่อนไป ซึ่งเดม่อนก็เดินเร็วซะจนเมย์ตามแทบจะไม่ทัน
          “นายจะรีบไปไหนเนี่ย?” เมย์ถามแต่เดม่อนไม่ตอบ “มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่”
          “เธอจำชายชุดดำที่โจมตีเธอได้ไหม?”
          “จำได้สิ”
          “คือฉันเห็นเขาเดินหาอะไรบางอย่างอยู่ในสวนนี่น่ะ” เดม่อนตอบ “แถมกลิ่นมันเหมือนกันกับที่ฉันจำได้เลย”
          “จริงหรอ?”
          “แต่ฉันว่ามันคงสายไปแล้วล่ะ” เดม่อนพูด “อย่าหันไปมองนะ มันกำลังตามหลังเราอยู่”
          “แล้ว...เราควรทำยังไงดีล่ะ?” เมย์ถาม “แถวนี้ไม่มีคนอยู่ด้วยน่ะสิ”
          “ลองเดินลัดเลาะหน่อยไหม?” เดม่อนถาม
          “อืม” เมย์ตอบ ก่อนที่ทั้งคู่จะเดินเร็วขึ้น แล้วรีบเดินลัดเลาะตามทางแยกต่างๆภายในสวน เพื่อหลบเลี่ยงจากชายชุดดำคนนั้น แต่ก็ดูเหมือนว่าจะไม่ได้ผล ชายชุดดำยังคงตามพวกเขามาติดๆ
          “ให้ตายสิ” เดม่อนพูด “มันยังเดินตามเรามาอยู่เลย”
          “จะให้มันตามพวกเราไปอย่างนี้ไม่ได้นะ”
          “เอาอย่างนี้แล้วกัน” เดม่อนพูด “เมื่อเราเดินไปถึงทางแยกข้างหน้าแล้วเนี่ย ให้เรารีบวิ่งแยกกันออกไป แล้วมาเจอกันที่รถมอเตอร์ไซค์”
          “นายแน่ใจหรอ?”
          “แน่สิ” เดม่อนพูด “เธอต้องเชื่อฉัน ถ้าเธออยากจะปลอดภัย”
          “โอเค ก็ได้”
 
          เมื่อทั้งคู่เดินมาได้สักพักโดยที่มีชายชุดดำตามหลังมาติด พวกเขาก็เดินมาถึงทางแยก และทันใดนั้น เดม่อน และเมย์ ก็รีบวิ่งแยกออกไปกันคนละทาง ทำให้ชายชุดดำยืนงงอยู่สักพักก่อนที่เขาจะตัดสินใจวิ่งตามเมย์ไป
          ในขณะที่ชายชุดดำกำลังวิ่งตามเมย์อยู่ เธอก็หยุดกระทันหันและได้ขัดขาชายชุดดำจนล้มหน้าครูดไปกับพื้นด้วยความเร็วที่วิ่งมา
          “โอ้ย! หนอยแน่!” ชายชุดดำร้อง และเสียงนั้นก็ทำให้เมย์ถึงกับตกใจ
          “จอห์น...นั้นนายหรอ?” เมย์ถามพลางมองชายชุดดำคนนั้น ก่อนที่ชายชุดดำคนนั้นจะค่อยๆเงยหน้าขึ้นมา ปรากฏให้เห็นใบหน้าของจอห์น ที่มีรอบเลือดจากการครูดหน้าไปกับพื้น
          “เมย์...ฉัน...ขอโทษ” จอห์นพูด
          “ทำไมนายถึงมาร่วมกับคนพวกนี้ล่ะ?”
          “ฉันโดนบังคับ” จอห์นตอบ “ฉันยังบอกอะไรไม่ได้ตอนนี้ เธอรีบหนีไปดีกว่า เดี๋ยวพวกมันจะมากันเพิ่มอีก”
          “แต่ จอห์น”
          “ช่างมันเถอะน่า! รีบหนีไป!”จอห์นพูด ก่อนที่เมย์จะรีบหันหลัง และวิ่งหนีไป
 
 
          หลังจากที่วิ่งผ่านทางแยกมาแล้ว เดม่อนก็รีบวิ่งมาที่รถมอเตอร์ไซค์ในทันที เขารอมาสักพักหนึ่งแต่เมย์ก็ยังไม่มาสักที
          “เธอไปอยู่ที่ไหนกัน” เดม่อนคิด และทันใดนั้นเขาก็เห็นเมย์กำลังวิ่งตรงมาที่เขา
          “เดม่อน!”
          “เมย์! รีบขึ้นรถมาเร็ว!” เดม่อนบอกก่อนที่เมย์จะรีบกระโดดขึ้นมาบนมอเตอร์ไซค์ จากนั้นก็สตาร์ทรถ และขับออกไป
 
 
          “รีบโทรศัพท์หาตำรวจเลยเร็ว!” เดม่อนพูดในขณะที่พวกเขากำลังขี่มอเตอร์ไซค์อยู่
          “มันอาจจะไม่ตามมาแล้วก็ได้” เมย์พูด
          “ไม่หรอก มันยังตามมาอยู่” เดม่อนพูด “ฉันได้กลิ่นพวกมันอยู่”
          และทันใดนั้นก็มีรถตู้สีดำสองคันวิ่งออกมาจากซอยข้างทาง แล้ววิ่งไล่ตามทั้งคู่
          “ให้ตายสิ!” เดม่อนพูด “เมย์! รีบโทรขอความช่วยเหลือเลยเร็ว!”
          “กำลังทำอยู่!” เมย์พูดพร้อมกับกดเบอร์ 911 “ฮัลโหล ช่วยพวกเราด้วยค่ะ!”
          “มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นหรอครับ?”
          “คือ...มีพวกคนร้ายกำลังไล่ล่าเราอยู่ค่ะ!”
          “แล้วตอนนี้คุณอยู่ตรงไหนครับ”
          “เออ....ไม่รู้สิ..เออ...คือตอนนี้ฉันกำลังนั่งมอเตอร์ไซค์อยู่น่ะค่ะ”
          “ช่างมันเถอะเมย์” เดม่อนพูด “ตอนนี้ตำรวจก็คงช่วยอะไรเราไม่ได้หรอก”
          “แล้วเราต้องทำยังไงต่อล่ะ?” เมย์ถาม
          “ฉันคิดแผนได้แล้วล่ะ” เดม่อนตอบ “เกาะเอาไว้ให้ดีนะ”
          เดม่อนรีบเร่งเครื่องอย่างเร็ว ก่อนที่จะพยายามขับปาดหน้ารถคันต่างๆเพื่อที่จะหนีให้พ้นจากรถตู้ทั้งสองคันนั้น แต่ดูเหมือนว่าเขาจะพยายามเท่าไหร่ เขาก็สะบัดไปไม่พ้น
          “ให้ตายสิ พวกนี้มันดื้อด้านนัก” เดม่อนคิด และในขณะนั้นเขาก็เหลือบไปเห็นว่าแยกข้างหน้า กำลังมีรถติดอยู่พอดี “ไหนดูซิ พวกนายจะแน่แค่ไหนกัน”
          เมื่อเห็นดังนั้น เดม่อนจึงรีบขี่รถแทรกผ่านช่องระหว่างรถอย่างรวดเร็ว และรีบขับฝ่าไฟแดงไปในทันที ส่วนรถตู้ทั้งสองคันก็ตามมาไม่ได้เนื่องจากติดรถจอดรอไฟแดงอยู่
          “เราทำสำเร็จแล้ว!” เมย์พูดด้วยความดีใจ
          “ยังหรอก” เดม่อนพูด “ฉันยังได้กลิ่นพวกมันอยู่เลย”
          “แล้วเราจะทำยังไงต่อดีล่ะ?” เมย์ถาม และทันใดนั้นก็มีรถตู้สีดำสองคันวิ่งตามมาอย่างรวดเร็ว และมาประกบข้างทั้งคู่เอาไว้
          “ซวยแล้ว!” เดม่อนคิด ในขณะที่รถตู้ทั้งสองค่อยๆขับเบียดเข้าใกล้พวกเขามากขึ้นเรื่อยๆ
          “เสร็จฉันแน่!” ชายชุดดำในรถตู้พูด ก่อนที่จะเบียดรถเข้ามาหาอย่างรวดเร็ว แต่เดม่อน รีบถอนคันเร่งและเหยียบเบรกกระทันหันถอยไปด้านหลัง
          “เฮ้ย!” รถตู้ทั้งสองคันเบียดชนกันเอง แต่คนขับยังคุมรถได้อยู่
          “สงสัยเราคงต้องใช้ไม้ตายสุดท้ายแล้วล่ะ” เดม่อนพูดก่อนที่จะรีบบิดมอเตอร์ไซค์ แล้วรีบขี่ขึ้นไปบนทางด่วนในทันที
          “เดี๋ยวนะเดม่อน” เมย์พูด “ทางด่วนเขาห้ามให้มอเตอร์ไซค์ขึ้นมาไม่ใช่หรอ? อย่างนี้มีสิทธ์ดดนตำรวจจับได้นะ”
          “ก็นั่นแหละที่ฉันต้องการ”
          “อะไรล่ะ....อ๋อ....”
          “เราต้องทำอะไรก็ได้ที่ให้ตำรวจมาสนใจเรา” พูดไม่ทันขาดคำ รถตู้สีดำสองคันก็ตามมาข้างหลังพวกเขาอย่างรวดเร็ว
          “คราวนี้พวกแกเสร็จฉันแน่!” ชายชุดดำพูดก่อนที่จะค่อยๆเบียดรถสองคันเข้ามาอีกครั้ง คราวนี้เดม่อนตัดสินใจรีบเร่งเครื่องขึ้นนำรถทั้งสองคันไปอีกรอบหนึ่ง
          “เฮ้ย!” รถตู้ทั้งสองคันเบียดขนกันเอง จนทำให้รถทั้งสองคันพลิกคว่ำหลายตลบกลางถนน ชิ้นส่วนรถกระจัดกระจายไปทั่วพื้นถนน และแถมยังถูกรถที่ขับตามมาพุ่งชนอย่างเต็มแรงจนตัวรถยับยู่ยี่ด้วยแรงกระแทกและไถลไปไกล
          “แฮก...แฮก...” เดม่อนหอบด้วยความเหนื่อยล้าก่อนที่จะหยุดรถมองดูเหตุการณ์ “เราทำสำเร๊จแล้ว...”
          “หวอๆ” และในขณะนั้นก็มีรถตำรวจ และรถพยาบาลวิ่งเข้ามาในพื้นที่ มีรถตำรวจหนึ่งคันมาจอดที่ข้างหน้าพวกเขา
          “ขอโทษนะครับ คุณผู้หญิงและ...คุณมนุษย์หมาป่า” ตำรวจพูด “พวกคุณถูกจับแล้ว รู้ไหมว่าข้อหาอะไร?”
          “รู้ครับ ขี่รถจักรยานยนต์บนทางด่วนครับ”
          “อ่ะ รู้ก็ดีแล้ว งั้นพวกคุณก็มากับผมซะ” ตำรวจพูดก่อนที่จะจับทั้งคู่ยัดเข้าไปในรถตำรวจ และขับออกไปโรงพักในทันที
 
 
 
 
          “ภารกิจล้มเหลวอย่างนั้นสินะ” เสียงหญิงชุดดำพูดอยู่ในมุมมืดของห้องโดยที่มีชายชุดดำทั้งสอง รวมถึงจอห์นยืนอยู่บริเวณกลางห้อง ซึ่งมีเพียงโคมไฟเพียงดวงเดียว
          “ครับนายหญิง” ชายชุดดำพูด
          “ฉันเคยบอกพวกนายไปแล้วใช่ไหมว่า ถ้าหากนายทำพลาดอีกพวกนายจะโดนอะไร”
          “เออ...โดน....” “เปรี้ยง!” ทันใดนั้น ลูกตะกั่วก็ถูกยิงทะลุหัวของชายชุดดำไปภายในพริบตา ก่อนที่ร่างของชายชุดดำจะลงไปนอนกองกับพื้น จอห์นได้แต่ยืนมองด้วยความกลัว
          “ส่วนนาย...” หญิงชุดดำพูดก่อนที่จะเล็งปืนมาที่จอห์น แล้วค่อยๆเหนี่ยวไกปืน...
          “แกร็ก” เสียงไกปืนดังไปทั่วทั้งห้อง แต่ไม่มีเสียงของกระสุนปืนแต่อย่างใด
          “ว้า...ให้ตายสิ นายนี่โชคดีจังเลย” หญิงชุดดำพูด “ปืนดันขัดซะงั้น”
          หญิงชุดดำโยนปืนไปที่มุมห้อง
          “นายรีบออกไปจากที่นี่ซะ” หญิงชุดดำพูด “อย่าให้ฉันเห็นหน้านายอีก”
          เมื่อได้ยินดังนั้น จอห์นจึงรีบหันหลังแล้ววิ่งหนีออกไปจากที่นั่นให้ได้เร็วที่สุด...
 
 
 
          “นายคิดว่าพวกชายชุดดำจะเป็นยังไงกันบ้างล่ะ?” เมย์ถามในขณะที่ทั้งคู่กำลังนั่งอยู่ภายในห้องขังของโรงพักทางหลวง
          “ไม่รู้สิ พวกมันคงไม่น่ารอดหรอก” เดม่อนตอบพลางเกาะลูกกรงและมองไปรอบๆ “ว่าแต่ฉันได้กลิ่นของหนึ่งในพวกมันน่ะ กลิ่นมันคุ้นๆมากเลย”
          “เดม่อน...ฉันมีบางอย่างที่จะต้องบอกนาย” เมย์พูด
          “หืม?” เดม่อนหันกลับมาถาม
          “ฉันรู้ว่าหนึ่งในชายชุดดำพวกนั้นเป็นใคร” เมย์พูด
          “เมย์...เธอรู้หรอ แล้วมันเป็นใครล่ะ?” เดม่อนถาม
          “เขาคือ...จอห์น” เมย์ตอบ
          “จอห์น....จอห์นจากห้องของเราหรอ?” เดม่อนถามพลางเดินไปจับไหล่เมย์ “เธอรู้เรื่องนี้ได้ยังไง?”
          “ตอนที่เราแยกกันตรงทางแยกน่ะ ฉันทำเขาสะดุดล้มแล้วผ้าที่คลุมหน้าของเขาอยู่มันหลุดมาน่ะ”
          “ให้ตายสิ!” เดม่อนปล่อยมือจากไหล่ของเมย์ “ทำไมฉันถึงคิดไม่ได้นะ”
 
          ในขณะที่ทั้งคู่กำลังพูดคุยกันอยู่ ก็มีเสียงฝีเท้าของใครบางคนกำลังเดินมา และสักพักหนึ่งพวกเขาก็เห็นเจ้าหน้าที่ตำรวจกำลังเดินมาหาทั้งคู่พร้อมกุญแจ
          “เอาล่ะ มีคนมาประกันตัวพวกเธอแล้ว” เจ้าหน้าที่พูดพร้อมกับไขกุญแจห้องขัง และปล่อยทั้งคู่ให้เป็นอิสระ
และเมื่อทั้งคู่เดินออกมาจากห้องขัง พวกเขาก็เห็นพ่อแม่ของพวกเขา และเจส
          “เมย์!” เจสรีบวิ่งเข้ามากอดเมย์เอาไว้ “เมย์ฉันเป็นห่วงเธอแทบแย่”
          “ขอบคุณนะที่เป็นห่วงน่ะ” เมยืพูดก่อนที่เจสจะคลายกอด
          “ลูกไปหนีใครมาล่ะเนี่ย?” แม่ของเมย์พูด
          “หนีพวกกลุ่มต่อต้านน่ะ” เจ้าหน้าที่ตำรวจพูด
          “แล้ว...คุณรู้ได้ยังไงหรอคะ?” เมย์ถาม
          “พักนี้มีแต่คดีที่พวกต่อต้านก่อขึ้น” ตำรวจพูด “ส่วนใหญ่ก็จะเล็งแต่พวกที่มาจากต่างมิติน่ะ”
          “แล้วคุณพอจะตามตัวคนที่ไล่เราได้ไหมคะ?” เมย์ถาม
          “คงยังไม่ได้ตอนนี้น่ะครับ” ตำรวจตอบ “เพราะตอนที่เราไปกู้ซากรถมา เราก็ไม่เจอใครในรถเลย”
          “มันคงหนีไปแล้วล่ะดูท่า” เดม่อนพูด “เอาเถอะ เราคงต้องคอยระวังตัวมากกว่านี้แล้วล่ะ”
          “แล้วเรื่องคดีล่ะ?” แม่ของเมย์ถาม
          “เดี๋ยวผมจะจัดการเองครับคุณนาย” เจ้าหน้าที่ตำรวจพูด “แต่คงจะอีกนานแหละครับ เพราะว่าเรายังหาตัวการไม่เจอเลย”
          “หนูว่าเรากลับบ้านกันเถอะค่ะ” เมย์พูดก่อนที่จะพยายามคะยั้นคะยอให้ทุกคนรีบกลับบ้าน
 
 
 
 
 
 
 
          เมื่อมาถึงบ้าน
 
          “เดม่อน” เมย์เรียกในขณะที่เขากำลังจะเดินเข้าห้อง
          “หืม?” เดม่อนเลิกคิ้วในขณะที่เมย์เดินเข้ามาหาเขาก่อนที่จะโผขเกอดเขา
          “ขอบคุณที่ช่วยฉันเอาไว้นะ...” เมย์พูด
          “...เมย์...” เดม่อนกระซิบพลางลูบหัวเธอเบาๆก่อนที่เมย์จะคลายกอดและเดม่อนเชยคางเธอขึ้นมา ทั้งคู่จ้องตากัน ดวงตาสีเขียวมรกตของเดม่อนจ้องผสานกันกับดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลของเมย์ “ฉันว่าเราน่าจะรีบไปนอนได้แล้วนะ”
          “โอเค” เมย์ตอบและทันใดนั้นเธอก็ดึงปกเสื้อของเดม่อนลงมาก่อนที่จะจูบลงบนแก้มอันนุ่มฟูของเดม่อนทันทีอย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะรีบเดินกลับเข้าห้องของเธอไปในทันที
          “...” เดม่อนยืนยิ้มลูบแก้มข้างที่โดนจูบพลางมองมาที่ห้องของเมย์ ก่อนที่เขาจะเดินเข้าห้องของเขาไป
          “ตึกๆ...ตึกๆ” หัวใจของเมย์เต้นรัวหนักมาก ในขณะที่เธอนั่งลงบนพื้นห้องหลังพิงประตู หน้าของเธอแดงแจ๋
“นี่....นี่ฉันทำอะไรลงไป.....”
 
 
 
End
Chapter 12