Book & Coffee:รักใสๆกับนายหมาป่า ตอน ความจริงของรักเรา
เขียนโดย 
TheGentleWolf
วันที่ 3 มกราคม พ.ศ. 2561 เวลา 18.48 น.
แก้ไขเมื่อ 13 พฤษภาคม พ.ศ. 2562 09.33 น. โดย เจ้าของนิยาย
14) Chapter 13:จับตัว
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ“มีเหตุรถตู้สองคัน พุ่งชนกันบนทางด่วน ทำให้เกิดไฟลุกไหม้ขึ้นมา แต่คนขับรถทั้งสองคันได้ใช้จังหวะชุนมุลหลบหนีไป...” เดม่อนนั่งดูข่าวจากทีวีภายในห้องนั่งเล่น ขณะที่เมย์ก็กำลังคุยกับลิซอยู่ภายในห้องครัว
“เธอคิดว่าตำรวจจะตามล่าตัวพวกนั้นได้หรือเปล่า?” เดม่อนถามขณะเปลี่ยนช่องทีวี
“ไม่รู้สิ” เมย์ตอบพลางเดินมานั่งข้างๆเดม่อนและลิซก็นั่งบนตักเธอ “พวกนั้นน่าจะวางแผนมาเป็นอย่างดีนั่นแหละ”
“ก๊อกๆ” เสียงเคาะประตูดังออกมาจาก)ระตูหน้าบ้าน ก่อนที่เมย์จะอุ้มลิซไปนั่งบนตักเดม่อนแล้วลุกขึ้นไปที่ประตู
“เอี๊ยด.....” และเมื่อเมย์เปิดประตูออกมา เธอก็รีบปิดมันอย่างทันที สิ่งที่เธอเห็นก็คือ จอห์น ยืนอยู่หน้าประตู เขายืนอยู่อย่างนั้นพร้อมกับชุดเสื้อตัวเก่งของเขา
“เดม่อน! รีบโทรหาตำรวจเร็ว!” เมย์ตะโกน
“หืม? มีอะไรหรอ?” เดม่อนถามด้วยความสงสัย
“อย่า! อย่าโทรหาตำรวจ!” จอห์นรีบตะโกนห้าม
“จอห์น นั่นนายหรอ?” เดม่อนถามก่อนที่จะให้ลิซรีบขึ้นไปบนห้องนอนของเธอ
“ใช่แล้ว”
“นายต้องการอะไร” เมย์ถาม
“ฉัน...ฉันต้องการให้พวกนายช่วย” จอห์นตอบ
“แต่นายพยายามจะฆ่าพวกเรานะ” เดม่อนพูดพร้อมกับเดินมาที่ประตู
“ฉัน...ขอโทษ....” จอห์นตอบน้ำเสียงแผ่วเบา
“นายขอโทษเป็นด้วยหรอเนี่ย?” เมย์ถาม “ฉันไม่อยากจะเชื่อนายเลยแฮะ”
“เอาเป็นว่าฉันขอโทษแล้วกัน ถึงแม้ว่าฉันจะทำตัวแย่ที่เราเรียนกันก็เถอะ แต่ที่ฉันทำไปเพราะฉันถูกบังคับ” จอห์นพูดตอบ “และฉันก็รู้ด้วยว่าใครเป็นหัวหน้าใหญ่”
“ห่ะ!” เมย์ร้อง “นายรู้ด้วยหรอว่าใครเป็นหัวหน้าใหญ่น่ะ”
“ก็ใช่น่ะสิ” จอห์นตอบ “คราวนี้ให้ฉันเข้าไปได้หรือยัง?”
และในที่สุดเมย์ก็เปิดประตูให้จอห์นเข้ามาภายในบ้าน
เดม่อนจับจอห์นนั่งกับโซฟาในขณะที่เมย์กับเดม่อนก็ยืนอยู่ข้างหน้าจอห์น
“แล้วไอ้หัวหน้าองค์กรนี่เป็นใคร?” เมย์ถาม
“ฉัน....ฉันไม่รู้”
“อ่าว! ไหนนายบอกว่ารู้ไง” เดม่อนถาม
“ใจเย็นๆกันก่อนสิ ฉันรู้แค่ว่ามันเป็นผู้หญิง” จอห์นตอบ “มันใส่ชุดดำปิดหน้าปิดตาหมดเลยน่ะสิ”
“แล้วนายไปร่วมมือกับมันทำไม?” เมย์ถาม
“มันเสนอบางสิ่งที่ฉันปฎิเสธไม่ได้น่ะสิ” จอห์นพูด “เงินยังไงล่ะ”
“นายนี่มันเห็นแก่เงินจริงๆเลย” เดม่อนพูด
“แต่มันฆ่าเพื่อนฉันไปคนนึง” จอห์นพูด “ฉันไม่มีใครเหลือให้ช่วยแล้ว”
“แล้วพวกของนายที่ตามนายตลอดล่ะ?”
“พวกนั้นมันก็แค่มาติดตามเฉยๆ เอาตามตรง ฉันยังรำคาญพวกมันเลย”
“แล้วคราวนี้เราจะทำยังไงกันล่ะ?” เมย์พูด “เราไม่รู้อะไรเกี่ยวกับไอ้ตัวบงการนี่เลย”
“ตรู๊ดๆ ตรู๊ดๆ” เสียงโทรศัพท์ของเมย์ดังขึ้นมา และเมื่อเมย์เปิดดูมันก็เป็นเบอร์ของเจส
“ฮัลโหลเจส มีอะไรหรือเปล่า?”
“เมย์ เธอมาที่สุสานหน่อยได้ไหม?”
“หืม? สุสานเนี่ยนะ เธอจะไปทำอะไรหรอ?”
“เอาเป็นว่าฉันมีเรื่องที่ต้องคุยกับเธอก็แล้วกัน”
“โอเคๆ เดี๋ยวฉันกำลังไป” เมย์ตอบก่อนที่จะเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋ากางเกง ก่อนที่จะหยิบกระเป๋าขึ้นมาใบนึง
“เธอจะไปไหนน่ะ?” เดม่อนถาม
“ฉันจะไปหาเจสน่ะ เดี๋ยวฉันกลับมา” เมย์พูดก่อนที่จะเปิดประตูออกมา “เดม่อน คอยดูเขาเอาไว้”
“แน่นอน” เดม่อนตอบก่อนที่เมย์จะปิดประตูออกจากบ้านไป “นายอยากดื่มอะไรหน่อยหรือเปล่า?”
หลังจากที่เมย์ออกมาจากบ้านไม่นาน เธอก็เดินมาถึงสุสาน ซึ่งเจสก็มายืนรออยู่แล้ว และเมย์ก็รู้ด้วยว่าเธอจะพาไปไหน เจสยืนอยู่พร้อมกับช่อดอกไม้ในมือของเธอ
“เจส มีอะไรหรอ?”
“ฉันมีเรื่องจะคุยหน่อยน่ะ” เจสบอกก่อนที่จะเดินนำเมย์เข้าไปภายในสุสาน
ขอบอกก่อนเลยว่าเมย์กับลิซได้มาที่สุสานแห่งนี้หลายครั้งอยู่เหมือนกัน
“เธอจำเรื่องพ่อของฉันได้หรือเปล่า?” เจสถามพลางเดินผ่านหลุมศพไปจำนสนหนึ่ง
“ฉันรู้ และฉันก็เสียใจด้วย” เมย์พูดตอบ
“หลังจากวันที่พ่อฉันถูกรถชน ฉันก็ยังคงคิดอยู่เสมอเลยว่า...ใครเป็นคนทำ” เมื่อทั้งคู่เดินมาสักพักเธอก็มาหยุดที่หน้าหลุมศพ ของผู้เป็นพ่อของเธอ
“แล้ว...เธอรู้แล้วงั้นหรอ?” เมย์ถามก่อนที่เจสจะวางช่อดอกไม้หน้าหลุมศพของพ่อเธอแล้วหันมามองที่เมย์ด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป มันเป็นสายตาที่เมย์ไม่เคยเห็นมาก่อน เป็นสายตาที่เต็มไปด้วยความเครียดแค้นกำลังจ้องมาที่เธอ
“ฉันรู้แล้วล่ะ...” เจสพูด ก่อนที่จะมีชายชุดดำจำนวนหนึ่งโผล่ออกมาจากหลังต้นไม้ข้างๆหลุมศพก่อนที่จะเดินตรงมาที่ทั้งคู่ก่อนที่จะจับตัวทั้งคู่เอาไว้
“นี่มันอะไรกันเนี่ย! ปล่อยฉันนะ!” เมย์พูดพลางพยายามที่จะดิ้นให้หลุดแต่ก็ไม่สำเร็จ
“ช่วยด้วย!” เจสตะโกนเรียกขอความช่วยเหลือ
“ฮึ่ย! เสียงดังชะมัด!” ชายชุดดำพูดก่อนที่จะเอาผ้ามัดปากของทั้งคู่เอาไว้ก่อนที่จะจับทั้งคู่แยกออกจากกัน
“อือ! อือ!” เมย์พยายามจะดิ้นให้หลุดแต่ก็ไม่สำเร็จตามเคย เมย์เลยใช้ท่าไม้ตาย ใช้ส้นเท้าของเธอกระทืบลงไปที่เท้าของชายชุดดำอย่างแรง
“โอ้ย!” ชายชุดดำร้องออกมาพลางปล่อยมือของเขาจากตัวเมย์ และเมย์ก็รีบวิ่งออกไปเพื่อที่จะไปช่วยเจสแต่เธอก็ถูกชายชุดดำกระชากผมอย่างแรงจนเธอล้มลงหัวฟาดพื้น ก่อนที่เธอจะแน่นิ่งไปและชายชุดดำก็พาเธอขึ้นไปบนรถตู้
“นี่เดม่อน” จอห์นเรียกเขาในขณะที่กำลังนั่งอยู่บนโซฟาส่วนเดม่อนก็พยายามโทรหาเมย์อยู่
“หืม?”
“ฉัน...เฮ้อ....ฉันขอโทษ.....ที่.....ฉันทำตัวแย่กับนายน่ะ” จอห์นพูด
“ช่างมันก่อนเถอะจอห์น” เดมอ่นพูด “ตอนนี้เราต้องรู้ก่อนว่าเมย์หายไปไหน”
“เธอก็ไปที่สุสานไง” จอห์นตอบ “เห็นเธอก็บอกอยู่นี่”
“ไม่ใช่ คือแนโทรไปหาแล้วเธอก็ไม่ยอมรับสายสักที” เดม่อนพูด
“สัญญาณแถวนั้นมันไม่ดีหรือเปล่า?”
“สุสานมันอยู่ในเมืองนะ สัญญาณมันจะขาดไปได้ยังไง” เดม่อนพูด “ฉันจะไปตามหาเธอ”
“นายคิดดีแล้วหรอ?” จอห์นพูด “นายจะพาตัวเองเข้าไปหาอันตรายนะ”
“ถึงยังไงก็เถอะ ฉันก็ต้องทำ” เดม่อนพูด “ฉันจะไม่ให้เธอเป็นอะไรอีกเป็นอันขาด”
“.....งั้น...ก็....ตามสบายเลยก็แล้วกัน” จอห์นพูด “ระวังตัวด้วยล่ะ”
เดม่อนหยิบเสื้อคลุมขึ้นมาสวมก่อนที่จะรีบเดินออกจากบ้านไป
“เมย์! เธออยู่ไหน!” เดม่อนตะฏกนเรียกหาเมย์ในขณะที่เขากำลังเดินวนเวียนอยู่ในสุสาน “เธอหายไปไหนเนี่ย?”
เดม่อนเดินเข้าไปภายในสุสานเรื่อยๆ ผ่านป้ายหลุมศพและรูปปั้นของสัตว์ประหลาดต่างๆนาๆ และทันใดนั้น
“ช่วยด้วย! ใครก็ได้ช่วยที!” เสียงของเจสดังออกมาและตามมาด้วยตัวของเจสเองกำลังวิ่งออกมาจากภายในสุสานก้วยสภาพที่สะบักสะบอม
“เจส! นั่นเธอหรอ!” เดม่อนรีบวิ่งเข้าไปหาเจส
“เดม่อน ช่วยฉันด้วย!” เจสวิ่งเข้ามาหาเดม่อนและทิ้งตัวลงด้วยความเหนื่อยล้า
“เจส ทำใจดีๆเอาไว้” เดม่อนพูดพลางประคองตัวเจสขึ้นมา “ใครเป็นคนทำเธอ?”
“พวก....ชายชุดดำ” เจสตอบเสียงแผ่วเบาและในขณะนั้นก็มีชายชุดดำจำนวนหนึ่งปรากฏตัวและเดินเข้ามาหาทั้งคู่
“กรรร...” เดม่อนขู่ “ถอยออกไปนะ!”
เหล่าชายชุดดำก็ค่อยๆเดินเข้ามาใกล้ทั้งคู่มากขึ้น
“ใม่ต้องกลัวเจส เธอจะต้อง...ฉึก!” ทันใดนั้นเดม่อนก็ถูกเข็มฉีดยาปักลงมาที่คอ และเมื่อเขาหันไปมองเขาก็เห็นว่าเจสกำลังกำเข็มฉีดยานั่นอยู่
“เสร็จฉันล่ะ” เจสบอกก่อนที่จะลุกขึ้นยืน ส่วนเดม่อนก็ค่อยๆฟุบตัวลงไป
“นี่...นี่มันอะไรกัน...” เดม่อนพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่าและอ่อนแรง และในที่สุดเขาก็ฟุบหน้าหมดสติไป
“เห็นไหม จัดการไม่เห็นจะยากเลย” เจสพูดพลางหยิบเสื้อคลุมสีดำมาคลุม “ต้องให้ฉันจัดการอยู่เรื่อย”
“แล้วเราต้องทำยังไงต่อล่ะนายหญิง”
“จับมันกับเมย์ไปไว้ที่โกดัง ตามแผน”
End
Chapter 13
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้ฉันแต่งขึ้นเอง
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
