Book & Coffee:รักใสๆกับนายหมาป่า ตอน ความจริงของรักเรา

          ทำไมกัน...
 
         
          ทำไมถึงเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น...
 
         
            เพราะฉันหรือเปล่า.....
         
 
          เพราะฉันแน่ๆเลย...
 
 
          ฉันไม่น่ารักเธอเลย...
 
          “คุณเดม่อนคะ?”
 
          ทำไมกัน...
 
          “คุณเดม่อน!”
          “ห่ะ?” เดม่อนตื่นขึ้นมาจากภวังค์ในขณะที่เขากำลังนอนอยู่บนม้านั่งหน้าห้องผู้ป่วย เบื้องหน้าของเขา เป็นนางพยาบาลวัยกลางคน “เออ...มีอะไรหรือเปล่าครับ?”
          “คุณเมย์ พร้อมให้เข้าไปเยี่ยมแล้วนะคะ”
          “จริงหรอครับ?” เดม่อนพูดพลางลุกขึ้นยืน “แล้ว อาการของเธอเป็นยังไงบ้างหรอครับ?”
          “ก็ เธอเสียเลือดไปมากจากการบาดเจ็บ” นางพยาบาลบอก และนั่นก็ทำให้เดม่อนถึงกับช๊อคไปเลยทีเดียว
          “ละ...แล้วเธอดีขึ้นหรือยังครับ?”
          “ตอนนี้คนไข้ปลอดภัยแล้วนะคะ วางใจได้” นางพยาบาลบอก ทำให้เดม่อนโล่งใจขึ้นมาบ้าง ก่อนที่เขาจะค่อยๆนั่งลงบนม้านั่ง “แต่ตอนนี้เธอยังหลับอยู่นะคะ”
          “ไม่เป็นอะไรหรอกครับ” เดม่อนพูด “ขอบคุณมากนะครับ”
 
 
 
 
          “เอี๊ยด....” เดม่อนค่อยๆเปิดประตูเข้ามาภายในห้องผู้ป่วย และเมื่อเขากวาดสายตาไปรอบๆ เขาก็เห็นเมย์กำลังนอนหลับอยู่บนเตียงผู้ป่วย
          “เมย์...” เดม่อนค่อยๆเดินไปที่เตียง ก่อนที่จะค่อยๆเขย่าเธออย่างแผ่วเบา แต่เธอก็ไม่ตอบสนองอะไรทั้งสิ้น จากนั้นเดม่อนก็ค่อยๆลากเก้าอี้มานั่งข้างๆเตียงของเธอ
            “ทำไมกัน...ทำไมฉันต้องรักเธอด้วยเมย์” เขาคิดพลางซิบหน้าของเขาลงบนเตียงที่เมย์นอนอยู่ “เธอจะรู้ไหมเนี่ย?”
         
          และในระหว่างนั้นเอง เดม่อนก็รู้สึกว่าผ้าห่มของเมย์กำลังขยับ และเมื่อเขามองไปที่เธอ เขาก็เห็นเมย์ค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมา
          “ดะ...เดม่อน”
          “เมย์!” เดม่อนรีบโผลเข้ากอดเมย์ในทันที “เมย์...ฉันเป็นห่วงเธอมากเลย รู้ไหม”
          “เดม่อน....”
          “ฮึก...” เขาเริ่มสะอื้นออกมา  “ฉันผิดเองเมย์...ฮึก...ฉันไม่น่ามาที่นี่เลย” เขาพูดพลางร้องไห้ในขณะที่กำลังกอดเธออยู่ เสื้อของเธอเริ่มชุ่มไปด้วยน้ำตาของเขา
          “เดม่อน...” เมย์เรียกแต่เขาก็ยังคงร้องไห้ไม่หยุด เอาตามตรง ตั้งแต่ที่เธออยู่กับเขามา เธอยังไม่เคยเห็นเขาร้องไห้มาก่อนเลย
          “ฉันผิดเอง...ฮึก...ฉันผิดเองแหละที่ฉันมาที่นี่....ฮึก...ฉันไม่น่ามาที่นี่เลย”
          “เดม่อน...นาย...”
          “ฉันไม่อยากให้เธอเจ็บ เมย์.....ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม....ฉันไม่อยากให้เธอเจ็บปวดอีกต่อไป...”
          “เดม่อน...” เมย์ลูบหัวของเขาเบาๆ ก่อนที่จะค่อยๆเชยคางของเขาขึ้นมา
          “เมย์...”
          “นายไม่ต้องเป็นห่วงอะไรหรอก” เมย์พูด “นายไม่ได้ผิดอะไรนี่”
          “ต...แต่”
          “ไม่หรอกเดม่อน...ที่มันเกิดขึ้นก็อาจจะเพราะว่าฉันดวงไม่ดีเองแหละ ที่ฉันดันออกไปวิ่งในวันที่ไม่มีคนอยู่น่ะ”
          “ม...เมย์” เดม่อนกอดเมย์แน่นขึ้นกว่าเดิม “ฉันจะไม่ยอมให้เธอเป็นอะไรไปอีกแล้ว”
          เดม่อนกอดเมย์แน่นซะจนเมย์ขยับอะไรไม่ได้เลย แต่เธอรู้ ว่าตอนนี้เขารู้สึกสบายใจขึ้นแล้ว เธอทำอะไรไม่ได้มาก นอกจากได้แต่กอดเขาคืน ทั้งคู่กอดกันอยู่พักหนึ่ง ก่อนที่จะมีเสียงจากประตูดังขึ้นมา
 
          “ว้าว....!” เสียงอันคุ้นหูนั่น และเมื่อทั้งคู่หันไปมอง พวกเขาก็เห็นเจสกำลังยืนอยู่ข้างหน้าห้อง พร้อมกับเพื่อนๆอีกจำนวนหนึ่ง ในมือของเธอถือดอกไม้ช่อใหญ่อยู่
          เมย์และเดม่อนรีบผละออกจากกันในทันที แต่ก็คงจะไม่ทันเสียแล้ว
          “ฉันว่าแล้ว!” เจสตะโกนพลางโยนดอกไม้ขึ้นไปบนอากาศด้วยความดีใจ เพื่อนเธอต่างก็รีบคว้าดอกไม้นั้นเอาไว้
          “แหม..รู้จนได้นะเจส” เมย์พูดพลางลูบหัวอย่างเขินอายเจสและเพื่อนๆต่างเดินเข้ามาหาเมย์และเดม่อน และยื่นดอกไม้ช่อใหญ่ให้
          “เออ...ขอบใจนะทุกๆคน” เมย์พูด
          “ไม่เป็นอะไรหรอกเมย์ เรื่องแค่นี้ง่ายๆ” เจสพูดพลางดึงเก้าอี้อีกตัวมานั่งข้างเตียงของเมย์
          “เอ...แล้วพวกเธอรู้ได้ยังไงเนี่ยว่าฉันอยู่ที่โรงพยาบาลนี้?” เมย์ถาม “ฉันยังไม่ด้ส่งข้อความหรือบอกใครเลยนะ”
          “แหม เพื่อนกัน ก็ต้องรู้กันสิว่าเป็นอะไร อยู่ที่ไหนใช่ไหมล่ะ?” เจสตอบ “แต่อย่าไปคิดมากหรอก แค่เธอปลอดภัยก็ดีแล้วล่ะ
          “ก็ใช่แหละ...” เมย์พูด
            “เดม่อน” เจสเรียกมนุษย์หมาป่าที่นั่งอยู๋ข้างๆเธอ
          “หืม?” เดม่อนหันหน้ามา
          “นายนี่กล้าหาญมากเลยนะเนี่ย” เจสพูด
          “ก็...เออ...ไม่เท่าไหร่หรอก” เดม่อนตอบ “มันเป็นสัญชาตญาณน่ะ”
          “แหม แค่ดูแขนเธอก็รู้แล้วล่ะ” เจสพูดแซวพลางจับแขนของเดม่อนที่มีกล้ามเป็นมัดๆซึ่งนั่นก็ทำให้เดม่อนหน้าแดงขึ้นมานิดหน่อย
 
          “ว่าแต่เจส  ในวันที่เธอบอกว่าเธอไปบ้านญาติน่ะ” เมย์พูด “ฉันลองส่งข้อความไปหาเธฮ แต่ทำไมเธอไม่ตอบล่ะ?”
          “อ๋อ คือ...บ้านญาติฉันอยู่แถวๆชนบทน่ะ สัญญาณมือถือเลยไม่ค่อยดีเท่าไหร่” เจสตอบ
จากนั้นไม่นาน หลังจากที่ทั้งหมดคุยธุระกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว “เอาล่ะเมย์ ฉันกับเพื่อนๆต้องกลับแล้วล่ะ” เจสพูดก่อนที่เธอกับเพื่อนๆจะเดินออกจากห้องไป “หวังว่าเธอจะหายในเร็วๆนี้นะ”
“จ้า ขอบใจทุกๆคนเลยนะ...” เมย์พูดก่อนที่จะถอนหายใจแล้วหันมาหาเดม่อน “นี่เดม่อน นายจะอยู่เฝ้าไข้ฉันที่นี่หรอ?”
“ก็ใช่น่ะสิ” เดม่อนตอบ “ถ้าหากฉันไม่อยู่แล้วใครจะคอยดูแลเธอล่ะ?”
“อืม...ก็ถูกแหละ” เมย์พูด “ตอนนี้มันก็เริ่มเย็นแล้วแหละ นายก็ไปอาบน้ำซะไป”
 
 
ภายใต้แสงอาทิตย์ที่กำลังค่อยๆลับหายไปจากท้องฟ้า เดม่อนค่อยๆเดินไปรูดปิดม่านในห้อง จากนั้นเขาก็เดินไปที่มุมห้อง หันหลังให้กับเมย์ ก่อนที่จะค่อยๆถอดเสื้อของเขาออก เผยให้เห็นแผ่นหลังเปลือยเปล่าของเขา
         “...” เมย์ถึงกับพูดอะไรไม่ออก ได้แต่เอามือปิดปากด้วยความตื่นเต้น
         “หืม?” เดม่อนหันมามองเมย์ “เธอกำลังหาอะไรอยู่หรือเปล่า?”
         “เออ...เปล่านี่” เมย์รีบเบือนหน้าหนี พร้อมกับเอามือปิดหน้าเธอเอาไว้เพื่อไม่ให้เห็นใบหน้าที่แดงระรื่นของเธอ
         “แน่ใจนะ?” เดม่อนถามซ้ำ
         “แน่ซิ!” เมย์ขึ้นเสียง แต่เธอก็ยังหันหน้าหนีเดม่อนอยู่จากนั้นเดม่อนก็ค่อยๆเดินเข้ามาใกล้เมย์มากขึ้น จนเมย์ได้กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆของเขา มันใกล้มากเกินไปแล้ว
         เมื่อเมย์รู้สึกตัวอีกที เธอก็ถูกเดม่อนดึงตัวของเธอให้มาแนบกับแผงอกของเขา  เมย์ถึงกับอึ้งไปชั่วขณะ หัวใจของเธอเต้นในจังหวะที่เปลี่ยนไป เธอค่อยๆใช้มือข้างหนึ่งจับแขนของเขาเอาไว้ อีกข้างก็ค่อยๆลูบไล้ไปบนแผงอกอันนุ่มฟูของเขา
         “นี่ใช่ไหมที่เธอหาอยู่” เดม่อนพูดพลางกอดเธอแน่นขึ้นแล้วค่อยๆเอาคางวางลงบนหัวของเธอ “เป็นยังไงล่ะ รู้สึกดีไหม?”
         “อืม....” เมย์ตอบพลางลูบไล้เส้นขนบนแผงอกของเขาอย่างลืมตัว กลิ่นหอ มอ่อนๆจากตัวเขา มันทำให้เธอเคลิบเคลิ้ม
         “ก๊อกๆ” เสียงหนึ่งดังขึ้นมาที่หน้าประตูก่อนที่จะมีเสียงน้อยๆอีกเสียงดังเข้ามา “พี่เมย์คะ?พี่อยู่ในห้องนี้ใช่ไหมเอ่ย?”
“หืม?” เสียงนั้นทำให้เมย์ดึงสติกลับมาได้ “นั่นลิซหรอ?”
“ใช่ค่ะ! พี่เมย์อยู่ในห้องนี้จริงๆด้วย!” เสียงของลิซดังขึ้นมา “เดี๋ยวหนูจะเข้าไปล่ะนะ”
“เดี๋ยวก่อนลิซ อย่าเพิ่งเข้ามา” เมย์พูดบอกก่อนที่จะหันมาหาเดม่อน “นายรีบใส่เสื้อผ้าเร็ว”
“ทำไมล่ะ?” เดม่อนถาม
“ฉันให้น้องฉันเห็นสภาพนี้ไม่ได้” เมย์พูดก่อนที่เดม่อนจะเดินไปหยิบเสื้อของเขามาสวม “โอเค เข้ามาได้”
“เอี๊ยด...” ประตูค่อยๆถูกเปิดออกพร้อมกับเด็กผู้หญิงร่างเล็กที่ค่อยๆเดินเข้ามาในห้อง
“พี่เมย์!” ลิซรีบวิ่งเข้ามากอดเมย์ด้วยความดีใจ “หนูคิดถึงพี่มากเลย”
“ฮ่ะๆ...พี่ก็คิดถึงหนูเหมือนกันนั่นแหละ”เมย์ตอบพลางกอดลิซแน่น ส่วนเดม่อนก็นั่งมองทั้งสองอยู่บนเก้าอี้
“พี่คะ แล้วใครช่วยพี่ไว้ล่ะ?” ลิซถามพลางคลายกอด
“เดม่อนไงล่ะ” เมย์พูดพลางมองที่เดม่อน ก่อนที่ลิซจะเดินเข้าไปหาเดม่อน
“เดม่อน” ลิซเรียก
“หืม?” จากนั้นลิซก็โผลเข้ากอดเดม่อนในทันที “โว้ว อะไรเนี่ย..”
“ขอบคุณที่ช่วยพี่สาวหนูไว้นะ”
“จ่ะๆ ก็ไม่เท่าไหร่หรอก” เดม่อนพูดบอกพลางคลายอ้อมกอด
“นี่ลิซ แล้วเธอมาทำอะไรที่นี่ล่ะ?” เมย์ถาม
“อ๋อ คือหนูได้ข่าวว่าพี่อยู่โรงพยาบาล หนูเลยรีบมาที่นี่ เพราะว่าหนูไม่อยากอยู่บ้านคนเดียว”
“อย่างนี้นี่เอง” เดม่อนพูด “กลัวผีล่ะสิ”
“ไม่ใช่ซะหน่อย! พี่นี่มั่วจริงๆเลย” ลิซเถียง
“แล้วพรุ่งนี้เธอไม่ต้องไปโรงเรียนหรอ?” เมย์ถาม
“ไม่หรอก พรุ่งนี้วันหยุดนี่นา” ลิซตอบ “ว่าแต่ เมื่อไหร่พี่จะกลับบ้านล่ะ?”
“ก็น่าจะเป็นพรุ่งนี้ตอนบ่ายๆแหละ” เมย์ตอบ “เอาล่ะ ฉันเริ่มง่วงแล้วล่ะ”
“นี่เพิ่งจะหนึ่งทุ่มเองนะ” ลิซพูด
“เหมือนว่าฤทธิ์ยาสลบยังไม่หมดน่ะ” เมย์ตอบพลางปิดไฟที่หัวเตียงของเธอ “พวกเธอก็นอนไปโซฟาแล้วกัน”
“ก็ได้” ลิซพูด “หนูนอนกับเดม่อนแล้วกัน”
“ได้เลย” เดม่อนพูดพลางดึงลิซมาแนบกับตัวของเขา “มานี่เลย ยัยแสบ”
“นี่พี่จะทำอะไรน่ะ?” ลิซถามยังไม่ทันจบ เดม่อนก็เริ่มจักจี้เอวเธอ “ฮ่ะๆๆ หยุดนะ ฮ่ะๆ”
“เป็นยังไงล่ะ” เดม่อนพูดพลางจักจี้เธอไปเรื่อยๆ
“ฮ่ะๆ พอแล้ว ฮ่ะๆ” ลิซหัวเราะไม่หยุด ดิ้นไปมาในอ้อมกอดของเดม่อน
“ก๊อกๆ” จู่ๆมีเสียงเคาะประตูดังขึ้นมาตามด้วยเสียงของนางพยาบาล “ขอโทษนะคะ กรุณาช่วยเงียบเสียงหน่อยค่ะ”
“เออ...ขอโทษครับ” เดม่อนพูดก่อนที่จะหยุดจักจี้ลิซ
“พี่นี่จริงๆเลย” ลิซพูด
“เอาล่ะๆ ทั้งคู่นอนได้แล้ว” เมย์พูดก่อนที่จะเอนตัวนอนลงไปบนเตียง หันหน้าออกไปทางหน้าต่าง มองดูวิวยามค่ำคืนของเมืองก่อนที่จะหันมามองเดม่อน ที่นอนกอดลิซอยู่บนโซฟา
“น่ารักซะจริง...” เธอคิด
 
 
End
Chapter 9