Book & Coffee:รักใสๆกับนายหมาป่า ตอน ความจริงของรักเรา
เขียนโดย 
TheGentleWolf
วันที่ 3 มกราคม พ.ศ. 2561 เวลา 18.48 น.
แก้ไขเมื่อ 13 พฤษภาคม พ.ศ. 2562 09.33 น. โดย เจ้าของนิยาย
11) Chapter 10:Home Sweet Home
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ“เอี๊ยด...” รถเก๋งสีดำจอดที่หน้าบ้านของเมย์ ก่อนที่จะมีมนุษย์หมาป่า หญิงสาว และเด็กหญิง เดินลงมาจากรถ
“เมย์ เธอเดินไหวไหม?” เดม่อนถามพลางเดินเข้าไปหาเธอ
“ฉันเดินไหวอยู่แล้วน่า” เมย์ตอบก่อนที่จะค่อยๆเดินไปที่ประตู แต่แล้วเธอก็ค่อยๆหยุดเดิน ยืนนิ่งไปสักพักหนึ่ง ซึ่งเดม่อนก็รีบวิ่งเข้ามาหาเธอทันที
“เมย์ เธอแน่ใจนะว่าเธอไม่เป็นอะไร” เดม่อนถาม “ถึงหมอจะบอกว่าให้เธอกลับบ้านได้ แต่เธอก็ยังต้องพักผ่อนอยู่นะ”
“ฉันยังไหวน่ะ” เมย์พูดก่อนที่จะเดินเอากุญแจไปไขที่ประตู แต่เธอก็ทำมันตก
“เมย์...” เดม่อนเข้าไปหยิบกุญแจที่ตกพื้นขึ้นมา “ฉันทำให้ดีกว่า” เดม่อนพูดก่อนที่จะไขประตูนั้น
“เดี๋ยวหนูช่วยพี่เอง” ลิซพูดก่อนที่จะเข้าไปช่วยประคองตัวเมย์
“ขอบใจจ่ะ” เมย์พูดก่อนที่จะค่อยๆเดินเข้าไปในบ้าน แล้วไปนั่งบนโซฟา
“เธอจะกินอะไรหรือเปล่า เดี๋ยวฉันจะออกไปซื้อมาให้” เดม่อนถาม
“ฉันกินอะไรก็ได้ เอามาเถอะ” เมย์พูดตอบ
“โอเคๆ ก็ได้ๆ” เดม่อนพูดก่อนที่จะเดินออกจากบ้านไป
“นี่ลิซ” เมย์เรียกน้องสาวของเธอ
“มีอะไรหรอ?”
“พี่ขอยืมโทรศัพท์หน่อยสิ”
“ได้เลย” ลิซยื่นโทรศัพท์ให้เมย์ จากนั้นเมย์ก็รีบโทรหาพ่อกับแม่ของเธอในทันที
“ฮัลโหล ลิซหรอลูก” เสียงหญิงผู้เป็นแม่ของเธอดังขึ้นมา
“นี่เมย์เองค่ะ” เมย์พูดตอบกลับไป
“อ้าว นี่เมย์เองหรอ!” แม่เธอตอบด้วยความตกใจ “เมย์ แม่โทรไปหาลูกหลายรอบมากเลย แต่ลูกไม่รับสาย ลูกเป็นอะไรหรือเปล่า?”
“เปล่าค่ะ ไม่ได้เป็นอะไรหรอก” เมย์ตอบ “โทรศัพท์หนูแค่ตกน้ำไปเฉยๆ”
“แน่ใจนะ?” แม่เธอถาม “ลูกไม่โกหกแม่นะ”
“ค่ะ” เมย์ตอบด้วยน้ำเสียงที่ตะกุกตะกัก เธอต้องทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ขอความจริง เมย์” แม่ของเธอถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง “แม่รู้ว่าลูกโกหกอยู่”
“ก็ได้ๆ” เมย์ยอมพูดความจริง “แต่อย่าตกใจไปนะ...หนูแค่โดนทำร้ายนิดหน่อยน่ะ”
“ห๊ะ! โดนทำร้ายหรอ? ใครทำร้ายลูกเนี่ย” แม่ถาม “แล้วลูกไปแจ้งตำรวจหรือยังเนี่ย?”
“หนูแจ้งไปแล้วค่ะ แต่เหมือนว่าเขาคงใช้เวลานานเลยแหละที่จะหาพวกที่ทำร้ายหนูน่ะ”
“แล้วใครเป็นคนช่วยลูกเอาไว้เนี่ย?”
“เออ...เดม่อนค่ะ”
“เดม่อน...ที่เป็นมนษย์หมาป่าใช่ไหม?”
“ใช่แล้วค่ะ...”
“งั้น.....เดี๋ยวแม่จะกลับไปกับพ่อพรุ่งนี้เลย” แม่เธอพูด
“ห๊ะ! เดี๋ยวก่อนค่ะแม่...” ก่อนที่เธอจะได้อธิบายอะไร แม่ของเธอก็ตัดสายไปแล้ว “เฮ้อ...จริงๆเลย แม่”
“แม่ว่าไงบ้าง?” ลิซถาม
“เดี๋ยวแม่จะกลับมาวันพรุ่งนี้แล้ว” เมย์พูดพลางถอนหายใจ
“พรุ่งนี้เลยหรอ?”
“ใช่น่ะสิ เหมือเขาจะเป็นห่วงพี่มากเลย” เมย์ถอนหายใจ จากนั้นไม่ประตูบ้านก็เปิดออกก่อนที่เดม่อนจะเดินเข้ามาพร้อมกับกล่องพิซซ่ามาในมือด้วย
“พิซซ่ามาส่งแล้ว” เดม่อนพูด “ร้อนๆเลย”
“เย้ๆ พิซซ่ามาแล้ว” ลิซพูดด้วยความดีใจ พลางรีบวิ่งเข้าไปหาเดม่อน
“โว้วๆ ใจเย็นๆ เดี๋ยวก็หล่นหรอก” เดม่อนพูดก่อนที่จะเอาพิซซ่าไปวางไว้บนโต๊ะ ก่อนที่จะเปิดมันออก กลิ่นของพิซซ่าหอมฟุ้งไปทั่ว “ว้าว น่ากินจังแฮะ”
เดม่อนเดินไปพยุงเมย์ให้มานั่งบนเก้าอี้ข้างๆโต๊ะอาหาร
“ว้าว น่ากินจริงด้วยแฮะ” เมย์พูด ก่อนที่ทุกคนจะมานั่งพร้อมกันที่โต๊ะอาหาร และเริ่มจัดการพิซซ่าทีละชิ้นๆ
“นี่เดม่อน” เมย์เรียก
“มีอะไรหรอ?”
“ฉันโทรไปหาแม่ฉันน่ะ” เมย์พูด “ฉันเล่าเรื่องที่ว่าฉันโดนทำร้ายน่ะ”
“แล้ว..”
“แม่ฉันกับพ่อฉันจะกลับมาวันพรุ่งนี้”
“จริงสิ” เดม่อนถาม “กลับวันพรุ่งนี้เลยหรอ?”
“ก็ใช่น่ะสิ” เมย์ตอบ “เขาคงเป็นห่วงฉันมากเลย”
จากนั้นไม่นาน หลังจากที่พวกเขาได้จัดการพิซซ่าไปจนหมดเกลี้ยงแล้ว ต่างคนต่างก็แยกย้ายกลับขึ้นห้องใครห้องมัน
ส่วนเดม่อนก็ค่อยๆพยุงให้เมย์เดินขึ้นไปบนห้องของเธอ
“ขอบใจนะ” เมย์พูด
“เธอก็ดูแลตัวเองดีๆแล้วกัน” เดม่อนพูด ก่อนที่จะปิดประตูไปส่วนเมย์ก็ค่อยๆล้มตัวลงนอนไปบนเตียงของเธอ แล้วค่อยๆหลับตาลง ปล่อยให้ร่างกายเข้าสู่ภวังค์...
กลางดึกคืนนั้น
“ก๊อกๆ.....”
เสียงอะไรน่ะ...
“ก๊อกๆ....”
หยุดเคาะประตูได้แล้ว ฉันจะนอน...
“ก๊อกๆ...”
เฮ้อ...ให้ตายเถอะ
เมย์ค่อยๆตื่นขึ้นมาจากภวังค์ ด้วยสภาพที่ไม่ค่อยพร้อมเท่าไหร่
“นั่นใครน่ะ?” เมย์ถาม
“ฉันเอง เดม่อน” เสียงของมนุษย์หมาป่าดังมาจากอีกฟากหนึ่งของประตู
“นายมาทำอะไรดึกดื่นป่านนี้เนี่ย” เมย์ถามแต่เดม่อนไม่ตอบ
“ประตูล๊อคอยู่หรือเปล่า?” เดม่อนถาม
“ไม่ได้ล๊อค ทำไมหรอ?” เมย์ตอบ
“ฉันขอเข้าไปได้ไหม?”
“เออ...ได้สิ”
จากนั้นประตูห้องก็ถูกเปิดออก เดม่อนก็ค่อยๆเดินเข้ามาในห้อง
“นายมาทำอะไรเนี่ย?” เมย์ถาม เพราะท่าทางของเดม่อนเริ่มแปลกไป
“ไม่รู้สิ...ฉันรู้สึก.....เป็นห่วงเธอน่ะ...” เดม่อนตอบพลางเข้ามานั่งข้างๆเตียงเธอ “ฉันนอนไม่ได้เลย”
“นายนี่จริงๆเลยนะ” เมย์พูดพลางต่อยแขนเขาเบาๆ “ชอบคิดมากไปตลอดเลย”
“ก็...นั่นแหละ...” เดม่อนพูด “คือ...เออ...ฉัน...”
“หืม?”
“ฉันขอนอนกับเธอคืนนี้ได้ไหม?”
“เออ...”
“น้า...ฉันขอร้อง...” เดม่อนพูดพลางส่งสายตา และทำตัวให้ดูน่ารักมากที่สุด
“ไม่เอาน่า เดม่อน” เมย์พูด แต่เดม่อนก็ยังไม่หยุด เขาเริ่มเอาหัวมาถูไถกับตัวของเธอ เหมือนกับสุนัขเวลาขออาหาร “เดม่อน....”
“จะให้ฉันนอนหรือยัง” เดม่อนพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อน
“ก็ได้ๆ” สุดท้ายเมย์ก็ยอม
“ในที่สุด ฮ่ะๆ” เดม่อนรีบมุดเข้าไปใต้ผ่าห่มของเมย์ในทันที
“นายนี่จริงๆเลย” เมย์พูดพลางค่อยๆล้มตัวลงนอน ก่อนที่เดม่อนจะโผล่หัวออกมาจากผ้าห่ม
“เป็นยังไงล่ะ วิชามารของฉัน” เดม่อนพูด
“เอาน่า...ช่างเถอะ นอนได้แล้ว” เมย์พูดก่อนที่จะค่อยๆหลับตาลงนอน และจากนั้นเธอก็ถูกดึงเข้าไปติดกับอะไรบางอย่าง
เมื่อเธอลืมตาขึ้นมา เธอก็พบว่า เธอถูกเดม่อนกอดจากด้านหลังเข้าไปติดกับตัวของเขา ลมหายใจอุ่นๆของเขาที่กระทบกับไหล่ของเธอ มันก็เป็นความรู้สึกที่ดีไม่น้อยเลยทีเดียว
“เมย์...” เขากระซิบพลางเอาแก้มมาถูไถกับหัวของเธอ “อย่าทำให้ฉันเป็นห่วงอีกนะ”
“เดม่อน...นายไม่ต้องเป็นห่วงฉันขนาดนี้ก็ได้” เมย์พูด และก่อนที่เธอจะพูดอะไรอีก
“ครอก....” เสียงกรนของเดม่อนดังขึ้นมา เขากรนเหมือนกับสุนัขเวลาหลับเลย ฟังแล้วก็ดูน่ารักไปอีกแบบ
“เฮ้อ...” เมย์ถอนหายใจก่อนที่จะค่อยๆหลับตาลงนอนไปพร้อมกับเดม่อน ปล่อยให้ร่างกาย เข้าสู่ภวังค์หลับใหล.....
“พวกแกนี่มัน ห่วยแตกสิ้นดี!” หญิงชุดดำพูดกับชายในชุดดำทั้งสองคน
“เออ...นายหญิงครับ เราพยายามแล้วนะครับ แต่ไอ้หมาป่านั่นมันมีกำลังมากเลยครับ”
“ไร้สาระ!” หญิงชุดดำพูดพลางทุบโต๊ะเสียงดัง“ฉันอุตส่าห์ไว้ใจพวกนาย แต่พวกนายก็ดันทำให้ฉันผิดหวังอีก”
“นายหญิงครับ เราจะไม่ทำให้ท่านผิดหวังอีกแล้ว”
“ฮึ...งั้นฉันจะให้โอกาสนายทั้งสองอีกครั้งหนึ่ง คราวนี้นายต้องไม่พลาดอีก เข้าใจไหม?”
“เข้าใจครับ!” ชายชุดดำทั้งสองตอบพร้อมกัน
“เข้าใจแล้วก็ไปจัดการซะ!” หญิงชุดดำสั่ง ก่อนที่ชายชุดดำทั้งสองจะรีบวิ่งออกจากห้องไป
เช้าวันต่อมา..
“เอาล่ะเดม่อน” เมย์พูดกับเดม่อนในขณะที่เธอกำลังนั่งอยู่บนโซฟา ส่วนเดม่อนก็กำลังนั่งดื่มกาแฟอยู่ “ในเมื่อ ฉันต้องพักฟื้นจากแผล”
“แล้ว..ยังไง?”
“ฉันเลยไม่สามารถที่จะทำงานบ้านที่ฉันเคยทำได้” เมย์บอก “ฉะนั้น ฉันเลยจะให้นายทำงานบ้านห็ฉันหน่อย”
“พรวด” เดม่อนถึงกับสำลักกาแฟออกมาเลยทีเดียว “แค่กๆ เธอจะให้ฉันทำงานบ้านทั้งหมดเนี่ยนะ?”
“ใช่” เมย์ตอบด้วยสีหน้าระรื่น “นายจะได้รู้ว่าฉันต้องทำงานอะไรบ้าง”
“อย่างนี้มันไม่แฟร์เลย” เดม่อนพูด “เธอต้องมีข้อแลกเปลี่ยน ไม่งั้นฉันก็จะไม่ทำ”
“งั้น...ถ้าหากว่านายทำตัวดี ทำงานบ้านได้เรียบร้อย ฉันอาจจะพาเธอไปเที่ยวห้างด้วยกัน”
“อืม...ก็ได้” เดม่อนตอบตกลง ก่อนที่จะเดินเอาแก้วกาแฟไปล้าง “แล้วฉันต้องทำอะไรก่อนล่ะ?”
“ไม่รู้สิ ล้างจาน กวาดบ้าน ถูบ้าน อะไรประมาณนี้แหละ” เมย์ตอบพลางดูทีวีสบายใจเฉิ่ม
“ก็ได้ๆ” เดม่อนพูดก่อนที่จะเดินไปหยิบเครื่องดูดฝุ่นมา เปิดมัน แล้วเริ่มดูดฝุ่นภายในบ้าน
“วืด!” เสียงเครื่องดูดฝุ่นดังขึ้น เดม่อนค่อยๆไล่ดูดฝุ่นไปเรื่อยๆ จนกระทั่งมาถึงตรงที่เมย์กำลังนั่งดูทีวีอยู่ เสียงเครื่องดูดฝุ่นที่ดังจนหนวกหู ทำให้เมย์แทบจะไม่ได้ยินเสียงในทีวีเลยแถมเดม่อนยังมายืนบังหน้าจอทีวีอีก
“เดม่อน! หลบไป! ฉันกำลังดูมีวีอยู่!” เมย์บ่น แต่เดม่อนก็ยังไม่หลบไปไหน “มันกำลังจะถึงฉากสำคัญแล้ว!”
“อะไรนะ!” เดม่อนพูดถาม “ฉันไม่ได้ยินเลย เครื่องดูดฝุ่นมันดังมาก!”
“นายอย่ามาหลอกฉันนะ!” เมย์ขึ้นเสียงก่อนที่จะขว้างหมอนข้างเธอใส่เดม่อน
“โอ๊ย!” เดม่อนร้อง “เมย์ ฉันกำลังดูดฝุ่นอยู่นะ”
“ฉันรู้ว่านายดูดฝุ่นอยู่” เมย์พูด “แต่นายไม่เห็นหรือไง ว่าฉันกำลังดูทีวีอยู่”
“แล้วยังไงล่ะ” เดม่อนพูดกลับ “เธอไม่ดูทีวีสักแปบเดียวไม่ได้หรือไง”
“ก็นี่มันฉากสำคัญ” เมย์เถียง “นี่นายจะแกล้งฉันหรือเปล่าเนี่ย?”
“แกล้งอะไร” เดม่อนพูดด้วยน้ำเสียงยียวน “ฉันไม่เคยแกล้งเธอซะหน่อย”
“นายนี่งี่เง่า!จริงๆ!” เมย์พูดพลางปาหมอนอีกใบใส่เดม่อนแต่เขาก็หลบได้ ก่อนที่จะหยิบหมอนใบนั้นมาวางเอาไว้ที่เดิมก่อนที่จะดูดฝุ่นต่อไป
“ก๊อกๆ” เสียงเคาะประตูดังขึ้น ก่อนที่จะมีเสียงหญิงวัยกลางคนดังขึ้นมา“เมย์ นี่แม่เองลูก”
“แม่หรอคะ?” เมย์ตกใจ ก่อนที่จะรีบวิ่งไปที่ประตู แล้วค่อยๆเปิดออกมาเธอได้พบกับพ่อ และแม่ของเธอ
“พ่อคะ แม่คะ!” เมย์รีบกระโดดกอดพ่อและแม่ของเธอทันที “หนูคิดถึงพ่อกับแม่มากเลย”
“แม่ก็คิดถึงหนูเหมือนกันลูก”
“พ่อด้วย”
ทั้งสามกอดกันอยู่สักพักหนึ่ง
“เออ แล้วลูกเป็นอะไรมากหรือเปล่าเนี่ย?” แม่ของเธอถาม
“ก็ไม่เท่าไหร่หรอกค่ะ แค่มีแผลนิดหน่อยน่ะ”
“แล้วใครช่วยลูกไว้เนี่ย?” พ่อของเธอถาม
“ผมเองครับ...” เสียงผ็ชายหนุ่มดังขึ้นมา และเมื่อทั้งสามหันไปมอง พวกเขาก็เห็นมนุษย์หมาป่า เดินออกมายืนข้างๆเมย์
“...” พ่อกับแม่ของเธอยืนอึ้งพูดอะไรไม่ออก
“เออ...พ่อคะแม่คะ นี่...เดม่อนค่ะ” เมย์พูดแนะนำ
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ คุณแอนนา กับคุณไมเคิล ผมเดม่อน” เดม่อนพูดทักทายพลางจับมือกับทั้งคู่
“ฉันไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเองเลย” แม่ของเธอพูด “มนุษย์หมาป่าจริงๆ”
“พ่อด้วย” พ่อของเธอพูดเสริม
“เออ...เข้ามาคุยกันในบ้านก่อนไหมคะ?” เมย์พูดก่อนที่ทั้งหมดจะเดินเข้าไปภายในบ้าน
“แล้ว ลูกอยู่กับเดม่อนแล้วเป็นยังไงกันบ้างล่ะ?” แม่ของเธอถาม
“ก็อยู่ได้เรื่อยๆค่ะ” เมย์ตอบพลางเดินเข้าไปยืนข้างๆเดม่อน
“แล้ว...เดม่อนล่ะ” แม่ของเมย์ถาม “อยู่กับเธอได้หรือเปล่า?”
“อ๋อ มันก็ดีแหละครับ มันรู้สึกเหมือนกับอยู่ที่บ้านผมเลยล่ะครับ”
“อืม...ดีแล้วล่ะ”
“เอ...เดี๋ยวก่อนนะ” เมย์คิดก่อนที่จะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูนาฬิกา “เดม่อนเราต้องรีบไปแล้ว!”
“จริงหรอ?” เดม่อนถามก่อนที่จะรีบวิ่งขึ้นไปที่ห้องนอนของเขา เมย์ก็เช่นกัน
เมื่อทั้งคู่ลงมา
“เดี๋ยวหนูต้องไปเรียนแล้วนะคะแม่” เมย์บอก ส่วนเดม่อนก็รีบวิ่งออกไปข้างนอกก่อนแล้ว
“โชคดีนะลูก”
“เช่นกันค่ะแม่”
หลังจากเลิกเรียนในวันนั้น
“นี่เดม่อน” เมย์เรียกในขณะที่ทั้งคู่เดินออกมาจากห้องเรียน
“หืม?”
“นาย...เออ...อยากไปเดินห้างกับฉันไหม?”
“หืม? ฉันเนี่ยนะ?”
“ก็ใช่น่ะสิ”
“งั้น...ฉันไปก็ได้” เดม่อนตอบก่อนที่จะยื่นกุญแจให้กับเมย์
“หืม? นายให้ฉันทำไม?”
“ฉันไม่รู้วิธีไปน่ะสิ” เดม่อนตอบ “เธอช่วยพาฉันไปหน่อยสิ”
“ให้ตายเถอะ นายนี่งี่เง่าจริงๆ” เมย์พูดพลางรับกุญแจมาแล้วเดินไปที่รถมอเตอร์ไซค์
เมื่อทั้งคู่มาถึงที่ห้างสรรพสินค้า
“เอาล่ะ ถึงแล้ว” เมย์พูดพลางจอดรถมอเตอร์ไซค์ที่หน้าห้าง
“ที่นี่น่ะหรอ”
“ใช่น่ะสิ” เมย์พูด “คราวนี้ลงมาจากรถได้แล้ว”
“ได้เลยๆ” เดม่อลงมาจากรถก่อนที่เมย์จะเข้ามาคล้องแขนเขาไว้
“เข้าไปกันเลยดีกว่า”
“ว้าวห้างใหญ่ดีแฮะ” เดม่อนพูดขณะที่เขากำลังเดินอยู่ในห้าง
“มันเจ๋งใช่ไหมล่ะ?” เมย์พูดถาม
“ใช่แหละ” เดม่อนตอบ
“เออ...แล้ว เธอพาฉันมาที่นี่ทำไมเนี่ย?” เดม่อนถามด้วยความสงสัย
“คือ...” เมย์หยุดเดิน “ฉันอยากจะ...ขอบคุณนายที่นายช่วยฉันน่ะ”
“หรอ?” เดม่อนถามน้ำเสียงกวน
“จริงสิ!” เมย์ขึ้นเสียง “ฮึ่ย...เอาอย่างนี้ นายอยากได้อะไร นายก็บอกฉันแล้วกัน ฉันจะซื้อให้”
“หืม?” เดม่อนเลิกคิ้ว “ทุกอย่างเลยหรอ?”
“แต่อย่าแพงเกินไปก็แล้วกัน” เมย์พูดดักเอาไว้
“โถ่เอ้ย...เกือบแล้วเชียว” เดม่อนพูดพลางถินหายใจ “ฉันกะจะซื้ออะไรแพงๆซะหน่อย”
“เอาเถอะน่า แล้วนายจะซื้ออะไรล่ะ”
“อืม....” เดม่อนยืนคิดอยู่สักพัก ก่อนที่จะเดินจูงมือ พาเมย์ไปที่ร้านที่เขาต้องการ
“นายจะพาฉันไปไหนเนี่ย?” เมย์ถามแต่เดม่อนไม่ตอบ จนทั้งคู่ไปหยุดอยู่ที่หน้าร้านขายเครื่องดนตรี
“นายพาฉันมาทำอะไรที่นี่เนี่ย” เมย์พูด “อย่าบอกนะว่านายจะมาซื้อของที่นี่?”
“ใช่น่ะสิ”
“แหม ไม่เคยคิดเลยนะเนี่ยว่านายก็เล่นดนตรีเป็นด้วยน่ะ”
“เธอยังรู้จักฉันน้อยไป” เดม่อนพูดพลางยิ้มก่อนที่จะจูงมือเมย์เดินเข้าไปในร้าน
End
Chapter 10
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้ฉันแต่งขึ้นเอง
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
