Book & Coffee:รักใสๆกับนายหมาป่า ตอน ความจริงของรักเรา
เขียนโดย 
TheGentleWolf
วันที่ 3 มกราคม พ.ศ. 2561 เวลา 18.48 น.
แก้ไขเมื่อ 13 พฤษภาคม พ.ศ. 2562 09.33 น. โดย เจ้าของนิยาย
9) Chapter 8:Assassinate
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
หลังจากที่ทั้งคู่กลับมาจากงานเต้นรำ
“เอี๊ยด... กลับมาแล้ว” เมย์เปิดประตูเข้ามาโดยที่มีเดม่อนตามมาติดๆ
“เดม่อน...ฉัน....ขอโทษ” เมย์พูดพลางเดินไปนั่งบนโซฟา
“ขอโทษเรื่องอะไรกัน?” เดม่อนถามก่อนที่จะเดินไปนั่งข้างๆเธอ
“เรื่องงานคืนนี้น่ะสิ” เมย์พูด “มันคงเป็นคืนที่แย่มากสำหรับนายเลยน่ะสิ”
“ไม่หรอก คืนนี้น่ะ มันดีมากที่สุดในชีวิตฉันเลยล่ะ” เดม่อนพูด แต่เมื่อเขามองไปที่เมย์ เขากลับเห็นเมย์กำลังนั่งมองเขาด้วยสายตาหยาดเยิ้ม ราวกับคนเมา
“เมย์ เธอเป็นอะไรหรือเปล่า?”
“อารายยย” เมย์ตอบด้วยน้ำเสียงหยาดเยิ้ม “ช้านสบายดี...”
“เมย์ นี่เธอแอบกินไวน์นั่นใช่ไหมเนี่ย?”
“แล้วงายยฮะ...” เมย์ตอบ “ช้านจะกินมานก็เรื่องของช้านน”
“เมย์ เธอเริ่มไม่ไหวแล้วนะ”
“ช้านยางหวายอยู่..” เมย์พูด “นายอย่ามาส่างช้านน”
“เมย์ ฉันคงต้อง อุ๊บ!” ก่อนที่เดม่อนจะได้มีโอกาสพูดอะไร เมย์ก็ประกบริมฝีปากของเธอกับริมฝีปากของเดม่อนทันที ถึงแม้ว่ามันจะไม่ได้เป็นการจูบแบบตั้งใจ แต่นั่นก็ทำให้เดม่อนถึงกับมึนงง หน้าแดง ทำอะไรไม่ถูก หัวใจของเขาเต้นกระแทกอกราวกับว่ามันจะหลุดออกมา
“เมย์! เธอทำอะไรเนี่ย?” เดม่อนรีบถอนจูบออกมาในทันทีเขาหายใจหอบเพราะว่าหัวใจของเขาเต้นแรงมากจนแทบจะผิดจังหวะ
“ทามมายย” เมย์พูดเถียง “ฉันก็เหนคู่รักคนอื่นเขาก็ทามกาน”
“ไม่ใช่อย่างนั้นเมย์” เดม่อนพูด
“แล้วยางไง?”
“คือ...เออ...” เดม่อนถึงกับพูดอะไรไม่ถูกเมื่อถูกสายตาที่หยาดเยิ้มของเธอจ้องอยู่ตลอดเวลา “นี่ไม่ใช่เวลาเหมาะนะเมย์”
“แล้วทามมาย ก็ช้านอยากจะทาม” เมย์พูดพลางพยายามที่จะถอดเสื้อของเธอออก ซึ่งเดม่อนก็เข้ามาห้ามเธอเอาไว้
“เมย์ นี่มันดึกแล้วนะ เธอไปนอนซะเถอะไป” เดม่อนพูดพลางพยายามอุ้มเธอขึ้น
“อย่ามาสั่งช้านน!” เมย์พูดพลางพยายามดิ้นให้หลุด “ทามมายนายต้องทำอย่างนี้ฮะ?”
และก่อนที่เมย์จะพูดอะไรไปมากกว่านี้ เดม่อนก็ประกบริมฝีปากของเขาลงไปที่ริมฝีปากของเมย์ในทันที เขาทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว ความรู้สึกที่เขาพยายามอัดอั้นมานาน
“อืม...” เขาร้องครางออกมาเบาๆ ก่อนที่จะขยับริมฝีปากของเขา แล้วค่อยๆแทรกลิ้นอุ่นๆของเขา เข้าไปในโพรงปากของเธอ ซึ่งเมย์ก็ขยับปากตอบ ลิ้นของทั้งคู่ตวัดเกี่ยวพันกันไปมา มือสองข้างของเมย์แนบกับแผงอกของเดม่อน หัวใจของทั้งคู่เต้นกระแทกอกจนน่ากลัว เขารู้สึกผิดมากที่เขาทำอย่างนี้ แต่เขาก็หยุดมันไม่ได้อีกต่อไปแล้ว ทั้งคู่จูบกันอยู่สักพักจนในที่สุดทั้งคู่ก็ก็ค่อยๆถอนจูบออกจากกัน
ทั้งคู่หอบเหนี่อยก่อนที่เมย์จะค่อยๆโอบรอบคอของเดม่อนเอาไว้
“เดม่อน...” เมย์เรียกเขา
“หืม?”
“พาช้านขึ้นไปบนห้องที...”
เมื่อเดม่อน พาเมย์ซึ่งอยู่ในสภาพที่เมาจนเดินไม่ได้ขึ้นมาถึงบนห้องของเธอ เดม่อนจึงค่อยๆวางเมย์ลงไปบนเตียง แต่เมย์ก็ดึงเนกไทของเขา ทำให้เดม่อนล้มลงไปนอนคร่อมบนตัวเธอ
“ฮ่ะๆ หน้านายตลกชะมัด” เมย์หัวเราะเมื่อเธอเห็นหน้าที่ขึ้นสีของเดม่อน
“ไม่เอาน่าเมย์” เดม่อนพูดก่อนที่จะค่อยๆลุกขึ้นยืนด้วยท่าทีอ้อยอิ่ง
“นายจะไปไหน?” เมย์ถาม “นายจะทิ้งฉันหรอ?”
“เปล่า คือฉัน...”
“ใช่ซี้! นายทั้งฉันเสมอแหละ!” เมย์พูด “ทำไมนายต้องเป็นแบบนี้ด้วยล่ะ?”
“แล้ว...เธอจะให้ฉันทำอะไรล่ะ?” เดม่อนถามพลางเดินมาหาเมย์ ซึ่งเมย์ก็ค่อยๆดึงเนกไทของเขา ให้ใบหน้าของเขา เข้ามาใกล้เธอ
“นอนลงบนเตียงฉันสิ” เมย์พูด ซึ่งนั่นก็ทำให้เดม่อนถึงกับหน้าแดงเลยทีเดียว
“นอนบนเตียงหรอ? เธอคิดจะทำอะไรเนี่ย?” เดม่อนคิด หัวใจเขาเต้นกระแทกอกอย่างแรง ก่อนที่เขาจะค่อยๆลงนอนลงไปบนเตียงข้างๆเมย์ ก่อนที่เมย์จะขึ้นมาคร่อมบนตัวของเดม่อนเอาไว้
“ฉันอยากให้นายมาเป็นของฉัน...” เมย์พูด ซึ่งนั้นก็ทำให้เดม่อนตื่นเต้นมากกว่าเดิม ให้มาเป็นของฉันงั้นหรอ มันหมายความว่ายังไงกัน
เมย์ค่อยๆถอดเนกไทของเขาออก ก่อนที่จะค่อยๆปลดกระดุมเสื้อเชิตเขาออกทีละเม็ด แล้วค่อยๆถอดเสื้อเชิตของเขาออก ก่อนที่เธอจะค่อยๆลูบไล้ไปบนแผงอกของเขา เดม่อนรู้สึกร้อนผ่าวบริเวณอกของเขา
“โอ้ เมย์...ถ้าเธอเมาแล้วเป็นแบบนี้ ฉันยอมให้เธอกินไปหมดขวดดีกว่า” เดม่อนคิดพลางถูกเมย์ลูบไล้ไปบนตัวของเขา แต่เขาก็ไม่ได้ขัดขืนแต่อย่างใด
“นายต้องมาเป็นของฉัน” เมย์กระซิบพูดพลางค่อยๆประกบริมฝีปากของเธอลงไปบนริมฝีปากของเดม่อน ลิ้นของทั้งคู่เกี่ยวตวัดกันไปมา เสียงหอบหายใจและเสียงครางของทั้งคู่ดังระงมก่อนที่เมย์จะค่อยๆถอนจูบออกอย่างอ้อยอิ่ง
“เดม่อน...” เธอกระซิบ
“เมย์....” เขากระซิบตอบกลับ
“หันหลังไปสิ” เมย์พูด
“ทำไมล่ะ?” เดม่อนถาม “เธอไม่ต้องอายหรอก ฉันรู้ว่านี่คือครั้งแรก”
“หันไปเถอะน่า” เมย์พูดอย่างหงุดหงิด
“โอเคๆ ก็ได้ๆ” เดม่อนพูดก่อนที่จะค่อยๆพลิกตัวกลับหลังไปทำให้หางที่นุ่มฟูของเขาหันขึ้นมา และจากนั้นเมย์ก็รีบคว้าหางของเดม่อนเอาไว้“นายเป็นของฉันแล้ว!”
“นี่เธอทำอะไรเนี่ย?” เดม่อนถาม แต่เมย์ไม่ตอบ
“ว้าว หางนายนุ่มมากเลย” เมย์พูดพลางกอดหางของเขาเอาไว้ “ฉันอยากทำอย่างนี้มานานแล้ว”จากนั้นไม่นานเมย์ก็ค่อยๆล้มตัวลงนอนอย่างหมดแรงลงข้างๆเดม่อน
“เมย์..ไม่เอาน่า” เดม่อนคิด เขารู้สึกเสียดายที่มันไม้ได้เป็นตามที่เขาคิดเอาไว้ แต่แล้วไม่นานเดม่อนก็ค่อยๆนอนหลับตามเมย์ไปเช่นกัน
“ฝันดีนะเมย์...”
ณ ห้องประชุมลับในตึกร้างแห่งหนึ่ง
“นายหญิงครับ” ชายปริศนาพูด “ตกลงเราจะเริ่มทำภารกิจตอนดีครับ?”
“ตอนเช้านี่แหละ” หญิงปริศนาตอบ “ฉันรู้ว่ามันจะออกมาเวลาไหน”
“แล้วจะให้พวกเราทำยังไงกับมันหรอ?” ชายปริศนาพูดถาม
“เอาตัวมันมาให้ได้” หญิงปริศนาพูด “ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม...”
เช้าวันต่อมา
“อืม...” เมย์ค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมา มือของเธอรู้สึกว่ากำลังสัมผัสกับอะไรนุ่มๆอยู่ และเมื่อเธอสังเกตดีๆ เธอก็เห็นเดม่อนกำลังนอนอยู่บนเตียงเดียวกับเธอโดยที่สภาพเปลือยท่อนบน
“กรี๊ด!” เมย์ร้องออกมาก่อนที่จะถีบเดม่อนจนตกเตียง
“โอ๊ย! เธอทำอะไรเนี่ย?” เดม่อนถามพลางลูบหัวปอยๆ
“นายมาทำอะไรในห้องฉัน!” เมย์พูดพลางเอาผ้าห่มมาปิดร่างกายเอาไว้
“ก็เมื่อคืนเธอเมา” เดม่อนตอบ “ฉันเลยพาเธอขึ้นมาบนนี้”
“แล้วทำไมนายถึงมานอนเตียงเดียวกับฉัน!”
“ก็พอฉันวางเธอลง เธอก็กอดฉันเอาไว้” เขาตอบ “ฉันเลยต้องนอนกับเธอไปด้วย”
“เดี๋ยว...เมื่อคืนฉันเมาหรอ?” เมย์ถามพลางเกาหัวตัวเอง
“ใช่สิ เธอเมาไม่รู้เรื่องเลยแหละ” เดม่อนพูด
“แล้ว เมื่อคืนฉันทำอะไรนายหรือเปล่า?” เมย์ถาม ซึ่งนั่นก็ทำให้เดม่อนถึงกับหน้าแดงขึ้นมา เมื่อเขาคิดถึงเรื่องเมื่อคืน
“เออ...เปล่านี่” เดม่อนตอบ หน้าเขาแดงขึ้น
“จริงหรอ?”
“จริงสิ”
“...งั้น...ฉันเชื่อก็ได้” เมย์พูดก่อนที่จะเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าแล้วหยิบชุดออกกำลังกายออกมา
“เธอจะไปไหนน่ะ?” เดม่อนถาม
“ฉันจะออกไปวิ่งหน่อยน่ะ” เมย์ตอบ “นายจะไปกับฉันไหม?”
“ไม่เอาดีกว่า” เดม่อนพูด “ฉันยังง่วงอยู่เลย”
“งั้นก็ได้ นายนอนอยู่นี่ก็แล้วกัน” เมย์พูดก่อนที่จะหยิบโทรศัพท์และหูฟังจากนั้นก็เดินออกจากห้องไป
“แฮ่กๆ” หลังจากที่เมย์วิ่งมาสักพัก เธอก็มานั่งลงที่ม้านั่งตัวเดิมที่เธอเคยมานั่งกับเดม่อน
“เมื่อคืนฉันได้ทำอะไรไปหรือเปล่านะ?” เธอคิดพลางดื่มน้ำ “ฉันเมาหนักขนาดนั้นเลยหรอ?”
แต่แล้วในขณะที่เธอกำลังนั่งพักอยู่ สายตาเธอก็เหลือบไปเห็นชายในชุดดำคนหนึ่งพันหน้าพัตาอำพรางตัว กำลังเดินเข้ามาหาเธอจากทางขวา และเมื่อเธอลองมองไปรอบตัว เธอก็ไม่เห็นใครในสวนสาธารณะนี้เลยนอกจากเธอ
เมื่อเธอเห็นดังนั้น เธอจึงรีบลุกขึ้นยืน แล้วรีบเดินหนีชายคนนั้น แต่แล้ว เธอก็เห็นชายในชุดดำอีกคนหนึ่งกำลังเดินมาจากทางซ้ายของเธอ เธอถูกล้อมไว้แล้ว
“ฉันจะทำไงดี” เธอคิด “อ๋อ รู้แล้ว” เมย์รีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แล้วรีบโทรหาเดม่อนทันที
“ตรู๊ด....ตรู๊ด...ตรู๊ด”เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นภายในห้องที่เดม่อนนอนอยู่ เขาค่อยๆลุกขึ้นมาอย่างงังเงียก่อนที่จะรับโทรศัพท์
“เมย์ มีอะไรหรอ?”
“เดม่อน! ช่วยฉันที!”
“หา?” เดม่อนถามพลางรียลุกออกจากเตียง “เธออยู่ไหนเนี่ย?”
“สวน...สวนสะ...พวกนายจะทำอะไรน่ะ!.....ปิ๊บ” สายถูกตัดไป
“เมย์ เมย์! ได้ยินไหม!” เดม่อนรีบลุกขึ้นจากเตียง เอาเสื้อมาสวมแบบลวกๆก่อนที่จะรีบวิ่งลงไปชั้นล่าง ผ่านลิซที่กำลังนั่งดูทีวีอยู่
“เดม่อน พี่จะไปไหนคะ?” ลิซถาม แต่เดม่อนไม่ตอบและรีบวิ่งออกไปข้างนอกบ้านทันที
“นี่นายจะทำอะไรน่ะ! เอามือถือฉันมานะ!” เมย์ตะโกนพลางพยายามคว้าโทรศัพท์ของเธอเอาไว้
“มันสายไปแล้ว” ชายชุดดำพูดก่อนที่จะโยนโทรศัพท์ของเธอลงไปในบ่อน้ำใกล้ๆ
“ไม่นะ!” เมย์ร้อง
“คราวนี้เธอก็ขอความช่วยเหลือไม่ได้แล้ว” ชายชุดดำพูดก่อนที่จะเดินเข้ามาใกล้เธอขึ้นเรื่อยๆ
“พวกแกต้องการอะไร!” เมย์ถาม
“ยอมมากับพวกเราซะ” ชายชุดดำพูด “เธอจะได้ไม่เจ็บตัว”
“ฝันไปเถอะ!” เมย์พูดก่อนที่จะกำหมัดแล้วชกเข้าไปที่ชายชุดดำคนนั้น แต่ชายคนนั้นก็คว้าหมัดเธอเอาไว้ได้ก่อนที่จะบิดข้อมือของเธอ ทำให้เธอขยับแขนไม่ได้
“โอ๊ย! ฉันเจ็บนะ!” เมย์ร้อง
“ทำอย่างนี้แสดงว่าเธออยากเจ็บตัวใช่ไหมล่ะ?” ชายชุดดำพูดก่อนที่จะหยิบมีดออกมาแล้วแทงเข้าไปที่ท้องของเมย์อย่างจัง
“อั่ก!” เมย์ร้องออกมาก่อนที่จะทรุดตัวลงไปนอนกับพื้น
“ฉันบอกแล้ว ถ้าไม่อยากเจ็บตัวก็มากับเราซะดีๆ”
“สองรุมหนึ่งนี่หว่า! แถมนายยังมีอาวุธด้วย!” เมย์พูดพลางกุมแผลที่ถูกแทง
“ช่วยกันลากเธอไปเร็ว” ชายชุดดำพูดก่อนที่ทั้งสองจะช่วยกันลากเมย์ไป
“เมย์!” เสียงหนึ่งดังขึ้นมา และเมื่อทั้งคู่หันไปมองพวกเขาก็เห็นเดม่อน กำลังยืนอยู่ “นี่พวกแกทำอะไรกับเมย์!” เขาคำรามก่อนที่จะวิ่งเข้าไปหาชายชุดดำทั้งสองด้วยความเร็วก่อนที่จะชกเข้าไปที่ชายชุดดำคนแรกจนกระเด็นไปโขกกับเสาไฟ
“เฮ้ย! แก!” ชายชุดดำอีกคนคว้ามีดออกมาแล้วพุ่งเข้าไปแทงเดม่อน แต่เดม่อนก็คว้ามีดของเขาเอาไว้ได้ ก่อนที่จะบิดข้อมือทำให้มีดที่อยู่ในมือของชายชุดดำหลุดออกจากมือ แล้วจากนั้นเดม่อนก็เหวี่ยงชายชุดดำคนนั้นลงไปในบ่อน้ำข้างๆ
“เมย์ เธอเป็นอะไรไหม?” เดม่อนถามพลางค่อยๆพยุงตัวเธอขึ้นมา และเขาก็ต้องตกใจ เมื่อเห็นรอยแผลที่ท้องของเธอ
“ช่วย...ฉันที” เมย์พูด
“ใจเย็นๆนะเมย์ เดี๋ยวฉันจะช่วยเธอเอง”
“เฮ้ย! พวกแก!” ชายชุดดำที่ถูกเดม่อนเหวี่ยงตกน้ำค่อยๆปีนขึ้นมาจากบ่อน้ำ สภาพตัวเปียกโชก “ฉันจะฆ่าพวกแก!”
“นายจะทำอะไรน่ะ!” ชายชุดดำอีกคนที่ถูกเดม่อนต่อยพูดขึ้นมา“รีบหนีก่อนเร็ว!”
“ฮึ่ย! ฝากไว้ก่อนเถอะ!” ชายชุดดำพูดก่อนที่จะรีบวิ่งหนีไปกับชายชุดดำอีกคนหนึ่ง
“ใช่! หนีไปเลยไอ้ขี้ขลาด!” เมย์ตะโกน “โอ๊ย....เจ็บแผลชะมัด”
“อย่าขยับสิเมย์” เดม่อนพูดพลางโอบตัวเมย์เอาไว้ ก่อนที่จะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา โทรหาตำรวจ
“เธอจะต้องไม่เป็นอะไรนะเมย์...เธอจะต้องรอด...”
End
Chapter 8
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้ฉันแต่งขึ้นเอง
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
