ผู้กล้าตายด้าน แต่เขาเป็นนักบวช

ตอนที่ 8 พบกัน
        “กรุณาช่วยคบกับฉันด้วยเถอะค่ะ” สาวสวยหน้าดูละอ่อนนุ่ม ผมสีบลอนด์สว่าง พร้อมด้วยดวงตาสีเขียวมรกตกำลังจ้องมองมาที่ผม
        “เอ่อ ขอโทษนะครับ คือผมพึ่งจะรู้จักคุณเองนะครับ” ผมตอบออกไปตามตรง เพราะผมนั้นก็ไม่ได้ชอบเธอ
        “หรือว่าคุณมีคนอื่นแล้วคะ ใช่เลยสินะคะ เพราะคุณเองก็สนิทกับผู้หญิงสวยคนนั้นด้วยนี่คะ” ริต้ากล่าวออกมาด้วยท่าทางสิ้นหวัง
        “เอ่อ ผมยังโสดนะครับ แล้วก็ผู้หญิงสวยนี่ใครเหรอครับ” เอ่อ ผมชักจะเริ่มงงในสิ่งที่เธอพูดแล้วนะ
        “คุณคือพนักงานยกของที่ร้านอาหารเฟอร์น่าใช่ไหมคะ” ริต้าเอ่ยถามขึ้น
        “อะ เอ่อ ก็ใช่อยู่หรอก” ผมเริ่มงงกับเธอจริง ๆ แล้วนะ
        “เอ่อ คือฉันเป็นลูกค้าประจำของร้านนั้นค่ะ” อย่างนี้นี่เอง เพราะว่าเธอเป็นลูกค้าประจำสินะ เอ๊ะ แล้วมันเกี่ยวกันยังไงหว่า
        “เอ่อ งั้นเหรอครับ ขอบคุณที่มาอุดหนุนนะครับ” ผมที่ยังงง ๆ อยู่เลยตอบกลับไปตามมารยาท
        “มะ ไม่ใช่นะคะ คือฉันแอบชอบคุณตั้งแต่ที่เห็นคุณทำงานในร้านนั้นน่ะค่ะ” ริต้าก้มหน้าลง แต่ก็ยังเห็นหูของเธอนั้นแดงระเรื่อ
        “เอ๊ะ ชอบผมเหรอครับ แต่ผมแทบไม่เคยไปพบปะกับลูกค้าเลยนะ”
        “ไม่หรอกค่ะ เพราะแบบนั้นฉันถึงได้ชอบค่ะ เพราะว่าคุณนั้นทั้งหน้าตาดี ผมสีดำ ตาสีดำ ไหนจะพูดสุภาพ หุ่นก็ดี มีน้ำใจ ฉันรู้นะคะว่าคุณน่ะคอยไปซัพพอร์ทการทำงานในทุก ๆ ด้านของร้านน่ะ” เดี๋ยวดิเฮ้ย นี่หล่อนจะรู้จังเราดีเกินไปไหม นี่ตูหน้าตาดีเรอะ ตอนเป็นวีรยุทธ์นี่มีแต่คนบอกว่า ขี้เหร่ แต่ทำไมเธอถึงชอบเราฟะ
        “เพราะฉะนั้น ฉันขอทวนอีกครั้งนะคะ กรุณาคบกับฉันด้วยเถอะค่ะ” เดี๋ยว ๆ นี่สรุปคุณเธอจะเอาคำตอบให้ได้เรอะ แล้วแบบนี้จะให้ตูทำไงดีล่ะเฮ้ย ใช้ไพ่ตายเลยละกัน
        “แต่ฉันไม่ได้ชอบเธอ เพราะแบบนั้น เธอตัดใจไปซะ ยัยคนน่ารำคาญ” พูดไปแล้ว ๆ ว่าตามตรง ไม่ได้อยากปฏิเสธเพราะริต้าน่ะสวยสุด ๆ แต่เราน่ะ ยังมีงานที่ต้องทำอยู่นะเฮ้ย เท่าที่เคยได้ยินมา การมีแฟน มันก็เหมือนกับคุกไม่ใช่เรอะ แต่ถ้าเป็นเซร่า มันอาจจะเป็นสวรรค์ก็ได้นะ
        “....” ริต้าเงียบกริบ น้ำตาเธอไหลออกมาเล็กน้อย แล้วเธอก็เริ่มพูดอีกครั้ง
        “แหม ถ้าจะขนาดนี้ก็บอกกันได้นะคะ ดุด่าฉันได้เต็มที่เลยค่ะ ว้าย ท่านรีเชอร์ด่าฉันด้วย ว๊ายยยย” ริต้ายิ้มร่าไปด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความสุขและความปิติยินดี อย่าบอกผมนะว่านี่คือไอ้ที่เรียกกันว่า M น่ะ
        “ไม่ด่าแล้วว้อยยยย” คราวนี้ผมตะคอกใส่ทันที
        “ตะคอกใส่ฉันอีกสิคะ” เดี๋ยวดิเฮ้ย นี่ M จริง ๆ ใช่ไหมเฮ้ย
        “เอ่อ แต่ผมไม่ได้ชอบเธอ” ตอกย้ำไปอีกหน่อยละกัน
        “งั้นแสดงว่าคุณมีคนที่ชอบแล้วใช่ไหมคะ งั้นช่วยบอกทีค่ะว่ายัยนั่นเป็นใคร เพราะฉันจะไปเก็บให้เรียบร้อยเลยค่ะ” เดี๋ยวสิเฮ้ย เก็บเลยเรอะ แล้วทำไมจู่ ๆ หล่อนถึงได้ถือมีดได้ล่ะเฮ้ย มันผิดศีลธรรมหรอกเรอะ
        “หยุดเล๊ยยย” ผมรีบตอบกลับก่อนที่เธอจะเดินกลับไป
        “เอ๊ะ อ่า ขอโทษที่ให้เห็นกิริยาที่ไม่เหมาะสมด้วยนะคะ” ริต้ายิ้มให้อ่อน ๆ เอิ่ม . . . นี่สรูป หล่อนเป็นยันเดเระด้วยเรอะ สรุปง่าย ๆ คือ ยันเดเระM หรือก็คือ ยัยนี่ น่ากลัวโคตร
        “เอ่อ แต่ที่ฉํนแปลกใจคือ สีหน้าของท่านรีเชอร์ถึงได้นิ่งอย่างนั้นล่ะคะ” เอ๊ะ หน้าเรามันทำไมงั้นเหรอ
        “เอ่อ หน้าผม มันทำไมเหรอครับ”
        “คือ น้ำเสียงคุณน่ะ บอกอารมณ์ได้ชัดเจนมากเลยนะคะ แต่สีหน้ากลับไม่แสดงท่าทางอะไรเลย
        “อันนี้ฉันก็ตอบไม่ได้น่ะนะ”
        “งั้นเหรอคะ”พวกเราเงียบไปซักพัก ก่อนที่เธอจะหยิบมีดออกมาอีกครั้ง
        “ว่าแต่ คนที่ท่านรีเชอร์ชอบคือใครเหรอคะ” เธอกล่าวออกมาด้วยนน้ำเสียงที่ฟังดูแล้วช่างเขย่าขวัญสุด ๆ
        “หยุดเลยเฟ้ย” ผมรีบห้ามไว้ทันที
        “ไม่ได้เหรอคะ” ครั้งนี้ริต้าอ้อนใส่ด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความบ๊องแบ๊ว
        “ไม่ได้ว้อยยยย” เฮ้อ ผมว่าริต้ารับมือยากเกินไปแล้วนะ
        ผมเริ่มพยายามเมินเธอ ในขณะที่เธอเดินตามผมมา จนผมไปเจอกลับ ซีฟตี้และสคาร์อีกครั้ง พวกเขากำลังจู๋จี๋กันอยู่เลยไม่ใช่เรอะ ผมรู้สึกตาร้อนแปลก จึงเข้าไปทักพวกเขาทั้งสอง แต่ดูท่าทางแล้วพวกเขาจะยังมีสติอยู่ เฮ้อ ค่อยยังชั่ว คิดว่าจะจู๋จี๋กันแบบไม่ลืมตาดูโลกเสียแล้ว
        พวกเราออกจากเขาวงกตกัน และดูเหมือนว่า ผมกำลังว่างมาก แต่เมื่อออกมาถึงทางออก ก็พบว่าข้างนอกนั้นเย็นมากแล้ว
        “เฮ้อ อะไรเนี่ย จะมืดแล้วแฮะ ทุกคนมีที่ไปกินข้าวรึยังล่ะ” ผมถามออกไป คู่ซีฟตี้และสคาร์นั้นไม่มีปัญหา แต่ริต้านั้นแสดงท่าทางอยากไปด้วยกันมาก
        ผมพาทุกคนไปที่ร้านเฟอร์น่า และดูเหมือนจะโชคดีที่มากที่ตอนผมไปถึงแล้วมีที่นั่งพอดี เมื่อผมมาถึง ดูเหมือนว่าพนักงานจะอยู่กันครบนะ
        “อ้าว ว่าไงรีช ดูท่าทางนายจะมีเพื่อนใหม่นะ” คุณกาลีนทักขึ้น
        “ฮะ ฮะ ไม่เชิงหรอกครับ ผมขอเมนูที่กินประจำ ๆ นะครับ”
        “ได้ ๆ เดี๋ยวฉันไปบอกอาร์กันให้”
        ผมสั่งอาหารเสร็จแล้ว และดูเหมือนอีกสามคนเองก็สั่งอาหารด้วยท่าทางเปี่ยมสุข
        “ว่าไง รีช วันนี้เนไงบ้าง” เสียงของหญิงสาวกล่าวขึ้น
        “อ๊ะ คุณเซร่า วันนี้สบายดีครับผม ผมมาตามที่สัญญาไว้แล้วนะครับ”
        “อื้ม เข้าใจแล้วล่ะ แล้ว ว่าแต่ ยัยผมบลอนด์นี่ใครเหรอ” จู่ ๆ คุณเซร่าก็แสดงท่าทางแปลก ๆ ออกมา
        “สวัสดีค่ะ ฉันริต้าค่ะ และตอนนี้กำลังหมายตาท่านรีเชอร์อยู่ค่ะ” ริต้าตอบข้อสงสัยของเซร่า ด้วยรอยยิ้มที่ดูแล้วน่ากลัวแปลก ๆ
        “งั้นเหรอคะ ฉันเซร่านะคะ เป็นตัวแทนผู้จัดการร้านนะคะ”
        ทำไมจู่ ๆ ผมก็รู้สึกเสียว ๆ ขึ้นล่ะ ก็แค่พวกเธอสองคนทักทายกันเองไม่ใช่เรอะ แต่ดูแล้วน่าจะสนิทกันง่ายล่ะมั้งนะ อ๊ะ ข้าวมาแล้ว รีบกินดีกว่า เดี๋ยวจะเย็นเสียก่อน
จบตอนที่ 8