กับดักหัวใจ...พี่ชายตัวร้าย

และเมื่อคืนหลังจากที่เขาได้พูดประโยคนั้นออกไป พี่โรมก็ลุกออกมาจากห้องของเขาโดยที่ไม่ได้พูดอะไรกับเขาอีกเลย ซึ่งเขาเองก็ยังไม่เขาใจในสิ่งที่พี่โรมทำและยังคงสับสนมาจนถึงตอนนี้
 
ซีเลนยืนคิดหนักอยู่ตรงหน้าห้องของอีกคนก่อนที่เขาจะยกมือขึ้นมาเคาะที่ประตูเพื่อเรียกอีกคนในห้อง ก็ถึงแม้ว่าเขากับพี่โรมจะโกรธกันยังไงแต่เขาก็ยังต้องมาดูแลพี่โรมอีกอยู่ดี
 
[ก๊อกๆๆ]
 
"พี่โรมครับ สายแล้วนะครับตื่นได้แล้ว"
ดีนะที่พี่โรมมาเจ็บตัวตรงกับวันหยุดพอดีไม่งั้นเขาคงต้องแย่แน่ๆเลย
"พี่โรมครับ...ได้ยินผมหรือเปล่าครับ"
ซีเลนเริ่มรู้สึกใจไม่ดีเมื่อเขาไม่ได้รับเสียงตอบรับใดๆมาจากคนด้านในเลย ซึ่งถ้าเป็นปกติถึงแม้ว่าพี่โรมจะโกรธเขามากขนาดไหนแต่พี่โรมก็ไม่เคยที่จะเงียบใส่เขาขนาดนี้
 
 
"พี่โรม..."
 
ซีเลนกำลังจะอ้าปากเรียกพี่โรมอีกรอบแต่ประตูห้องของพี่โรมดันเปิดออกมาซะก่อน
 
"อ่าว...ผมก็คิดว่าพี่ยังไม่ตื่นซะอีก"
"…………."
ซีเลนพยายามพูดกับอีกคนให้เป็นปกติที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้  แต่…เขาก็ยังไม่ได้ยินคำพูดใดๆออกมาจากปากของอีกคนอยู่ดีซึ่งจะได้กลับมาก็เพียงแค่ท่าทีที่เฉยชาของพี่โรมก็เท่านั้น
"พี่โรม เป็นอะไรหรือเปล่าครับ"
ซีเลนเงยหน้าไปถามอีกคนด้วยหัวใจที่เริ่มจะหวั่นกลัว เพราะพี่โรมไม่เคย…ไม่เคยที่จะเงียบใส่เขาถึงขนาดนี้เลยจริงๆ
"พี่โรมครับ... นี่พี่โรมยังโกรธผมอยู่เหรอครับ..."
ซีเลนหันมาหาพี่โรมที่กะลังขยับตัวเดินผ่านหน้าของเขาไป  และนี่ก็คือประโยคเดียวที่เขาใช่ถามพี่โรมทุกครั้งที่พี่โรมเงียบใส่เขา
 
"เดี๋ยวสิครับพี่โรม...นี่พี่จะออกไปไหนอ่ะ..."
 
 
"ปล่อย...!"
 
มือของซีเลนที่เลื่อนไปคว้าแขนของพี่โรมเอาไว้ถูกสะบัดออกด้วยแรงของพี่โรมก่อนที่ซีเลนจะขยับตัวถอยหลังออกมาจากพี่โรมนิดนึง แต่ถึงแม้ว่าเขาจะตกใจกับสิ่งที่พี่โรมพึ่งจะทำลงไปแต่เขาก็ยังเงยหน้าไปถามคำถามเดิมกับพี่โรมอีกอยู่ดี
 
"พี่โรมจะไปไหนเหรอครับ"
"เรื่องของฉัน"
"แต่พี่ยังเจ็บข้อเท้าอยู่นะครับ"
"เรื่องของฉัน"
"นี่พี่เป็นอะไรอ่ะครับ…"
 
รอบนี้พี่โรมไม่ได้ตอบคำถามของเขาแต่กลับหันหลังใส่เขาก่อนที่จะทำท่าว่าจะเดินออกจากบ้านไป ซีเลนเลยต้องรีบวิ่งไปขวางหน้าของอีกคนเอาไว้ก่อน
 
 
"หลบไป"
 
"ไม่ครับ จนกว่าพี่จะคุยกับผมก่อน…"
 
"ถ้าไม่อยากให้ฉันไปยุ่งกับนาย นายเองก็อย่ามายุ่งกับฉัน และต่อจากนี้ไปก็ต่างคนต่างอยู่ ฉันจะกลับไปอยู่ที่บ้านใหญ่นายจะได้ไม่ต้องมารู้สึกอึดอัดเวลาที่มีฉันอยู่ด้วย ส่วนกุญแจรถ..."
 
"อย่าไปเลยนะครับ..."
ซีเลนไม่อยากจะเชื่อเลยว่าแค่เรื่องเล็กๆของเมื่อคืน มันจะทำให้พี่โรมคิดมากได้ถึงขนาดนี้
"ทำไมล่ะ ก็นายอึดอัดนักไม่ใช่หรือไงที่มีฉันอยู่ด้วย วันก่อนนายยังบอกกับฉันอยู่เลยว่านายอยากย้ายออกไป"
"แต่ผมไม่เคยบอกว่าผมอึดอัดที่มีพี่อยู่ด้วยเลยนะครับ..."
ซีเลนเงยหน้าไปบอกกับพี่โรมก่อนที่เขาจะรู้สึกว่าขอบตาเขามันจะร้อนๆขึ้นมา  เพราะว่าพี่โรมกำลังเข้าใจเขาผิดและกำลังเข้าใจผิดมากๆเลยด้วย
 
"แต่ว่าคำพูดของนายมันตัดกับการกระทำของนายมากเลยนะซีเลน"
"แต่พี่กำลังเข้าใจผมผิด อย่าออกไปเพราะความเข้าใจผิดเลยนะครับ"
เขาจะบอกกับพี่โรมยังไงดีว่าทุกสิ่งที่เขาทำลงไปมันเป็นเพราะว่าเขารักพี่โรม  แต่พี่โรมเองก็มีพี่เฟย์อยู่แล้ว แต่กลับยังมาทำแบบนั้นกับเขาแล้วจะไม่ให้เขาคิดได้ยังไงกันว่าพี่โรมอ่ะใจร้ายกับเขา
 
"กุญแจรถอยู่ในห้อง ถ้าจะขับก็ระวังด้วยล่ะ"
 
พอหันมาบอกกับเขาเสร็จพี่โรมก็ขยับตัวเดินผ่านหน้าของเขาไปเลย
 
และนี่ไงที่มันเป็นเหตุผลของเขา…ว่าทำไมเขาถึงเลิกรักผู้ชายคนนี้ไม่ได้สักที...ก็เพราะว่าพี่โรมคอยเป็นห่วงเขาแบบนี้ไงเขาถึงได้ไม่อยากให้พี่โรมจากเขาไป ….และทุกความเฉยชาที่ซ้อนเอาไว้ด้วยความห่วงใยจากพี่โรม ซีเลนไม่เคยลืมมันเลย…
…เพราะทุกครั้งที่เขาทำอะไรซุ่มซ่ามจนตัวเองต้องบาดเจ็บ พี่โรมก็จะเป็นคนแรกที่หันมาดุใส่เขา แต่ทุกครั้งที่เขาโดนดุนั้นพี่โรมก็จะคอยถามเขาอยู่เสมอว่าเขาเจ็บมากมั้ยหรือว่าเป็นอะไรมากหรือเปล่า
…ทุกครั้งที่เขาถูกคนเดินชนเวลาที่ต้องไปไหนด้วยกัน พี่โรมก็จะหันมาดุใส่เขา ก่อนที่จะบอกให้เดินระวังๆแล้วก็คอยจับมือของเขาเอาไว้ ไม่ให้เขาเดินห่างตัวไปเลย
…และทุกครั้งที่เขาทำอะไรชักช้าพี่โรมก็จะคอยดุและค่อยเร่งเขาอยู่เสมอว่ามัวทำอะไรอยู่ แต่ก็ยังคงยืนรอเขาอยู่ที่เดิมและไม่เคยที่จะเดินหนีเขาไปไหนเลย
 
 
"ผมไม่ให้พี่ไปครับ..."
 
 
ซีเลนรีบวิ่งตามพี่โรมออกมาจากบ้านก่อนที่เขาจะเลื่อนแขนเข้าไปกอดพี่โรมเอาไว้จากทางด้านหลัง ณ ชั่วโมงนี้...นาทีนี้เขาไม่สนใจอะไรอีกแล้วนอกจากการรั้งพี่โรมเอาไว้
 
"ปล่อย...ซีเลน"
 
"ไม่...จนกว่าพี่จะบอกกับผม ว่าพี่จะไม่ออกไป"
ซีเลนเลยต้องเก็บอาการสะอื้อของตัวเองเอาไว้ก่อนที่เขาจะบอกกับพี่โรมออกไป เขาพยายามแล้วว่าจะไม่ร้องให้แต่เขาก็ทำไม่ได้จริงๆ
 
"นี่นายร้องให้..."
 
แต่เพราะน้ำตาของเขาที่มันกำลังไหลออกมาเลยทำให้พี่โรมต้องแกะมือเขาออกก่อนที่จะหันมามองหน้าเขา
"ผมขอโทษครับ ฮึก...แต่ผม...ฮึก...ไม่อยากให้พี่ไปจริงๆ…"
สุดท้ายซีเลนก็กั้นน้ำตาของตัวเองเอาไว้ไม่ไหว เขาเลยปล่อยมันให้ไหลออกมาก่อนที่จะพยายามบอกกับอีกคน
"หยุดร้องให้เดี๋ยวนี้เลยนะซีเลน นี่นายโตแล้วนะ..."
พี่โรมเลยหันมาดุใส่เขาก่อนที่จะเลื่อนมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาให้กับเขา  แต่ให้ตายเถอะ...พอทำไมพี่โรมยิ่งปลอบเขาถึงยิ่งอยากร้องมันออกมานะ
"นี่ซีเลน…นี่นายเป็นอะไรไปเนี่ย…"
และเพราะพี่โรมไม่รู้ว่าจะต้องปลอบเขายังไงพี่โรมเลยถามขึ้นก่อนที่จะดึงตัวเขาเข้าไปกอดเอาไว้  
…สงสัยว่าพี่โรมคงจะตกใจที่รอบนี้พอยิ่งปลอบเขาก็ยิ่งร้องให้ออกมา ซึ่งเขาเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมเขาถึงหยุดร้องให้ไม่ได้สักที
 
 
"ถ้านายยังไม่หยุดร้อง...ฉันจะไปจริงๆด้วย"
 
"ไม่...ผมไม่ให้พี่ไป..."
ซีเลนร้องบอกกับพี่โรมทั้งๆที่เขาเองก็ยังหยุดร้องให้ไม่ได้สักที
 
"แล้วทำไมฉันต้องทำตามที่นายขอด้วย"
พี่โรมเลยถามขึ้นก่อนที่จะเลื่อนมือมาแกะมือของเขาที่กอดพี่โรมอยู่นั้นออก และทันทีที่แขนของเขาถูกพี่โรมดึงออกมาจากตัวของพี่โรม เขาเลยต้องพลั้งปากพูดบางอย่างออกมาด้วยความตกใจ
 
 
"เพราะผมรักพี่..!"
 
 
"มะ...เมื่อกี้นายพูดว่าอะไรนะ..."
 
พี่โรมเลยขยับมาจับหน้าเขาให้เงยหน้าขึ้นไปหาก่อนที่จะถามออกมาอีกครั้ง
 
"เออ...คือ..คือว่า..."
นี่เขาจะทำยังไงดี...เขาจะตอบอีกคนกลับไปว่าอะไรดี…
 
"คือ..อะไรซีเลน ถ้านายไม่ยอมพูด ฉันจูบนายตรงนี้แน่"
 
"มะ...ไม่ได้นะครับ"
ซีเลนเลยต้องรีบยกมือขึ้นมาปิดปากของตัวเองก่อนที่เขาจะส่ายหัวเพื่อห้ามอีกคน
"ถ้าไม่ได้ นายก็พูดมา"
พี่โรมเลยเลื่อนมือของตัวเองขึ้นมาดึงมือของเขาที่ใช้ปิดปากอยู่นั้นออกก่อนที่จะขยับมาถามเขาอีกครั้ง
 
 
"ผม..รักพี่ครับ…"
สุดท้าย ซีเลนเลยจำใจต้องพูดมันออกมาอีกครั้งก่อนที่เขาจะได้มองสบตากับอีกคน
 
 
"สุดท้าย…นายก็ยอมพูดมันออกจนได้นะซีเลน"
พี่โรมเลยว่าเขายิ้มๆก่อนที่จะก้มหน้าลงมาจูบที่หน้าผากของเขาเบาๆ
 
"ที่พูด...พี่หมายความว่ายังไงครับ…"
 
นั้นสิ...ที่บอกว่ายอมพูดออกมาจนได้มันหมายความว่ายังไงกัน
 
 
"นี่…นายคิดว่าฉันจะทิ้งนายไปจริงๆอย่างงั้นเหรอซีเลน"
"นี่...นี่หมายความว่ายังไงครับ..."
…พอพี่โรมยิ่งพูดเขาก็ยิ่งไม่เข้าใจ
 
"ฉันก็แค่หลอกนายไง…ว่าฉันจะไป"
 
"ไอ่พี่โรม...!!"
 
 
"ชู่วววส์...พูดไม่เพราะเลยนะซีเลน"
"ก็พี่โรมหลอกผม..."
"เออ...ก็ถ้าฉันไม่หลอกนาย แล้วนายจะยอมพูดมันออกมาหรือไงนี่ดีเท่าไหร่แล้วที่ฉันไม่ใช่วิธีของไอ่ก้องมัน"
 
"วิธี...? วิธีอะไรเหรอครับ"
 
ซีเลนเงยหน้าไปถามอีกคนด้วยความอยากอยากรู้
 
"ก็ปล้ำนายไง..."
 
"พี่โรม...!!"
 
"หยุดถามแล้วเข้าบ้านกันเถอะ ฉันร้อนแล้ว"
พอพูดจบพี่โรมก็ขยับตัวมาอุ้มเขาก่อนที่จะเดินเข้าไปในบ้านเลย
 
แล้ว...แล้วไหนว่าเจ็บข้อเท้าไง…?
 
"พี่โรมครับปล่อยผมเถอะ ข้อเท้าพี่..."
"ฉันไม่ได้เป็นอะไร"
"นี่...อย่าบอกนะครับว่าเรื่องนี้ก็หลอกผมอ่ะ"
"อืม...แต่ไม่ใช่แผนของฉันนะ เพราะเป็นแผนของไอ่ก้องมัน"
ฝากไว้ก่อนเถอะไอ่พี่ก้องบ้า…สุดท้ายก็มาบอกกับพี่โรมจนได้ว่าเขารู้สึกยังไงกับพี่โรม
…แล้ว…แล้วว่าแต่นี่พี่เฟย์จะรู้เรื่องนี้ด้วยมั้ยเนี่ย….
 
 
"แล้วนี่…พี่เฟย์รู้เรื่องนี้ด้วยมั้ยครับ"
"ไม่อ่ะ.. มีแค่พวกฉันสองคนเท่านั้นที่รู้"
พี่โรมเลยหันมาบอกกับเขาก่อนที่จะขยับไปวางเขาลงตรงโซฟา
 
"แล้ว...เรื่องเมื่อคืน…"
 
"อันนั้นนายยั่วฉันเอง.."
"จะบ้าเหรอครับพี่โรม..."
"เอาเถอะๆ...ไหนฉันขอดูหน้าของคนขี้แยหน่อยดิ"
พี่โรมเลยพูดขึ้นก่อนที่จะเลื่อนมือมาเช็ดคาบน้ำตาให้กับเขาแทน
 
"นี่พี่..ไม่ได้เกลียดผมใช่มั้ยครับ"
"แล้วทำไมฉันต้องเกลียดนายด้วยล่ะห๊ะซีเลน"
"เพราะผมเป็นผู้ชาย และผมก็…"
"เป็นเพราะแบบนี้ใช่มั้ยนายถึงไม่อยากให้ฉันรู้ความรู้สึกของนาย"
"ครับ"
ซีเลนพยักหน้ารับก่อนที่เขาจะก้มหน้าลงเพื่อหลบสายตาของอีกคน จริงๆแล้วมันไม่ใช่แค่เรื่องนี้หรอกนะที่เขาเป็นกังวลเพราะมันยังมีเรื่องของพี่เฟย์ด้วยต่างหากล่ะ
 
"จำเอาไว้นะซีเลน ว่าฉันไม่มีวันที่จะเกลียดนาย…"
 พี่โรมค่อยๆเลื่อนมือขึ้นมาเชยคางของเขาให้เงยหน้าขึ้นไปมองสบตากันก่อนที่พี่โรมจะ.... 
 
 อ๊ะ....นี่พี่โรมจูบเขาอีกแล้วนะ
 
"อื่ออ..."
 
ซีเลนเลยส่งเสียงท้วงพี่โรมในลำคอก่อนที่เขาจะเลื่อนมือขึ้นมาทุบไหล่ของพี่โรมเบาๆ ถึงแม้ว่าเขาจะสารภาพรักกับพี่โรมไปแล้วก็จริงแต่พี่โรมเองก็ยังไม่มีสิทธิ์ที่จะมาทำอะไรแบบนี้กับเขานะ
 
 
 
"นี่…ฉันหิวแล้วอ่ะ นายจะให้ฉันกินข้าวหรือว่ากินนายต่อดี"
"พี่โรม...!"
ซีเลนเงยหน้าขึ้นไปมองหน้าของอีกคนที่ตอนนี้ได้ถอนริมฝีปากออกมาจากปากของเขาเรียบร้อยแล้ว
"ฉันล้อเล่นหรอกหน่า งั้นเราไปกินข้าวกันเถอะ"
"ผมเดินเองได้ครับ..."
ซีเลนรีบร้องบอกออกไปเมื่อเห็นว่าพี่โรมขยับมาอุ้มเขาอีกครั้ง
"งั้นก็ไปกันเถอะ..."
พอพูดจบพี่โรมก็เลื่อนมือมาจูงมือของเขาให้เดินไปที่โต๊ะอาหารก่อนที่พวกเขาทั้งสองคนจะได้ลงมือกินมื้อเช้ากัน  แต่จะว่าไปแล้วพอเขาได้บอกความรู้สึกของตัวเองออกไป  เขาก็รู้สึกดีใจนะที่พี่โรมไม่ได้รังเกียจเขาแถมยังทำตัวน่ารักกับเขามากขึ้นกว่าเดิมอีก
 
 
 
 
 
"นี่ซีเลน ฉันจะออกไปแล้วนะ"
เสียงของพี่โรมทำให้ซีเลนที่กำลังนั่งอยู่หน้าตรงทีวีหันไปมองก่อนที่เขาจะขยับลุกขึ้นไปหาพี่โรม
"ขับรถระวังด้วยนะครับ"
"อืม...รู้แล้ว"
"แล้วนี่พี่โรมจะกลับมากี่โมงเหรอครับ"
"ยังไม่รู้เลย ฉันบอกให้ออกไปด้วยกันก็ไม่เชื่อ"
"พี่ไปฉลองกับพวกเพื่อนๆกันเถอะครับ ถ้าพาผมไปด้วยพี่ต้องมาดูแลผมอีกนะ"
"ฉันก็ดูแลนายมาตลอดอยู่แล้วไม่ใช่หรือไง"
พี่โรมหันมาบอกกับเขาก่อนที่จะก้มหน้าลงมาหอมแก้มของเขาเบาๆ  ซีเลนล่ะไม่เข้าใจตัวเองจริงๆเลยว่าทำไมเขาถึงไม่ยอมขัดขืนพี่โรม  และถ้าขืนว่าเขายอมแบบนี้บ่อยๆมีหวังพี่โรมคงต้องได้ใจแน่…
 
 
 และพอหลังจากที่พี่โรมได้ออกไปฉลองกับพวกเพื่อนๆกันแล้ว ซีเลนก็นั่งเล่นอยู่ข้างนอกได้อีกสักพักก่อนที่เขาจะขยับเดินไปปิดบ้านแล้วก็เดินเข้าไปนั่งทำการบ้านอยู่ในห้องของตัวเองแทน แต่พอทำไปสักพักซีเลนก็ถูกความง่วงเข้าเล่นงาน เขาเลยต้องรีบขยับลุกขึ้นไปเก็บหนังสือลงที่เดิมก่อนที่จะขึ้นไปนอนลงบนเตียง
 
 
แต่แล้วเขาก็ต้องสะดุ้งตกใจตื่นขึ้นมาในช่วงของกลางดึกเมื่อเขาได้ยินเสียงเคาะประตูจากใครบางคนที่อยู่ทางด้านนอก
…นี่พี่โรมไม่ได้เอากุญแจบ้านไปด้วยงั้นเหรอ
 
"นี่มันกี่โมงแล้วเนี่ย..."
 
ซีเลนถามตัวเองขึ้นก่อนที่เขาจะเลื่อนมือไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดดูเวลา
 
"ตีสาม...! นี่ออกไปตั้งแต่ตอนสองทุ่มแล้วกลับมาตอนตีสามเนี่ยนะ แล้วไหนบอกจะรีบกลับมาไง"
ซีเลนเลยต้องหันมาบ่นกับตัวเองอีกรอบก่อนที่เขาจะรีบขยับลุกขึ้นมาจากเตียงเพื่อไปดูอีกคน ที่ตอนนี้คงจะเมาจนหมดสภาพไปแล้วล่ะมั้ง
 
 
"พี่โรม..."
 
แต่พอซีเลนเปิดประตูห้องของตัวเองออกไปปุ๊บเขาก็ต้องเจอเข้ากับอีกคนที่กำลังยืนอยู่ตรงหน้าห้องของเขาพอดี นี่ตอนแรกเขาคิดว่าอีกคนยังอยู่ตรงนอกบ้านซะอีก ทั้งๆที่บ้านก็เข้ามาแล้ว...แล้วพี่โรมจะมาเคาะห้องของเขาทำไมล่ะกันเนี่ย
 
"ทำไม ถึงมายืนอยู่ตรงนี้ล่ะครับ"
"ฉันปวดหัว..."
"นี่พี่ปวดหัวเหรอครับ"
ซีเลนเลยรีบขยับตัวเข้าไปหาพี่โรมก่อนที่เขาจะเลื่อนมือขึ้นไปแตะที่หน้าผากของพี่โรมเบาๆ
 
"ตัวก็ไม่ร้อนนิครับ ผมว่าพี่เมาแล้วมากกว่า"
 
"ฉันไม่ได้เมานะ แต่ฉันปวดหัวจริงๆ..."
"ถ้างั้น...เดี๋ยวพี่เข้าไปนั่งรอในห้องก่อนนะครับ ผมจะไปหยิบยามาให้"
"แต่ฉันไม่อยากกินยา"
พอพี่โรมบอกออกมาแบบนั้นซีเลนเลยต้องเงยหน้าขึ้นไปมองหน้าของพี่โรมก่อนที่เขาจะต้องขมวดคิ้วเข้าหากัน…นี่พี่โรมเป็นอะไรกันแน่
 
"ถ้าพี่ไม่กินยาแล้วจะให้ผมทำยังไงล่ะครับ"
"ฉันร้อน..."
"งั้นจะอาบน้ำมั้ยครับ เดี๋ยวผมจะไปเตรียมน้ำอุ่นไว้ให้"
"ไม่เอา..."
"งั้นก็เช็ดตัว..."
ซีเลนเลยถามอีกคนขึ้นก่อนที่เขาจะค่อยๆคลี่ยิ้มออกมา…เขาไม่เชื่อหรอกนะ ว่าคนที่มายืนอ้อนให้เขาทำนู้นทำนี่ให้อยู่ตรงหน้านี้อ่ะจะไม่เมา
"อืมก็ได้..."
 
 
"ดะ...เดี๋ยวครับพี่โรม...นี่มันห้องของผมนะครับส่วนห้องของพี่อยู่ทางโน่น"
 
 ซีเลนรีบขยับไปคว้าตัวของพี่โรมที่กำลังจะเดินตรงเข้าไปในห้องนอนของเขา
"แต่ฉันจะนอนห้องนี้..."
"ไม่ได้นะครับ"
ซีเลนว่าอยู่แล้วเชียวว่าทำไมพี่โรมถึงต้องมายืนอยู่ตรงหน้าห้องของเขาด้วย
และนี่…ถ้าบอกว่าตัวเองไม่ได้เมา...งั้นนี่ก็คือแผนของพี่โรมอีกแล้วนะสิ  ไม่ได้...เพราะฉะนั้นครั้งนี้เขาจะยอมให้พี่โรมมาหลอกเขาอีกไม่ได้
 
"แล้วทำไมฉันจะนอนห้องนี้ไม่ได้..."
 
พี่โรมเลยขยับก้มหน้าลงมาหาเขาก่อนที่จะถามออกมา
 
"ก็เพราะว่าห้องนี้มันเป็นห้องนอนของผมไงครับ"
 
"แต่ฉันจะนอน..."
 
พอพี่โรมพูดจบซีเลนก็ถูกพี่โรมอุ้มเข้าไปในห้องนอนของตัวเองก่อนที่พี่โรมจะพาเขาไปวางลงบนเตียงเลย
ไอ่พี่โรมเจ้าเล่ห์...ก็ถ้าจะมาบังคับกันแบบนี้ ก็ไม่จำเป็นที่จะต้องมายืนอ้อนเขาให้เหนื่อยหรอกนะ….
 
 
 
 
 
 
...............................................................................................................
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะค่ะ
แล้วเจอกันใหม่ในตอนหน้าค่ะ