กับดักหัวใจ...พี่ชายตัวร้าย

และเมื่อคืนหลังจากที่เขาได้พูดประโยคนั้นออกไป พี่โรมก็ลุกออกมาจากห้องของเขาโดยที่ไม่ได้พูดอะไรกับเขาอีกเลย ซึ่งเขาเองก็ยังไม่เขาใจในสิ่งที่พี่โรมทำและยังคงสับสนมาจนถึงตอนนี้

 

ซีเลนยืนคิดหนักอยู่ตรงหน้าห้องของอีกคนก่อนที่เขาจะยกมือขึ้นมาเคาะที่ประตูเพื่อเรียกอีกคนในห้อง ก็ถึงแม้ว่าเขากับพี่โรมจะโกรธกันยังไงแต่เขาก็ยังต้องมาดูแลพี่โรมอีกอยู่ดี

 

[ก๊อกๆๆ]

 

"พี่โรมครับ สายแล้วนะครับตื่นได้แล้ว"

ดีนะที่พี่โรมมาเจ็บตัวตรงกับวันหยุดพอดีไม่งั้นเขาคงต้องแย่แน่ๆเลย

"พี่โรมครับ...ได้ยินผมหรือเปล่าครับ"

ซีเลนเริ่มรู้สึกใจไม่ดีเมื่อเขาไม่ได้รับเสียงตอบรับใดๆมาจากคนด้านในเลย ซึ่งถ้าเป็นปกติถึงแม้ว่าพี่โรมจะโกรธเขามากขนาดไหนแต่พี่โรมก็ไม่เคยที่จะเงียบใส่เขาขนาดนี้

 

 

"พี่โรม..."

 

ซีเลนกำลังจะอ้าปากเรียกพี่โรมอีกรอบแต่ประตูห้องของพี่โรมดันเปิดออกมาซะก่อน

 

"อ่าว...ผมก็คิดว่าพี่ยังไม่ตื่นซะอีก"

"…………."

ซีเลนพยายามพูดกับอีกคนให้เป็นปกติที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้  แต่…เขาก็ยังไม่ได้ยินคำพูดใดๆออกมาจากปากของอีกคนอยู่ดีซึ่งจะได้กลับมาก็เพียงแค่ท่าทีที่เฉยชาของพี่โรมก็เท่านั้น

"พี่โรม เป็นอะไรหรือเปล่าครับ"

ซีเลนเงยหน้าไปถามอีกคนด้วยหัวใจที่เริ่มจะหวั่นกลัว เพราะพี่โรมไม่เคย…ไม่เคยที่จะเงียบใส่เขาถึงขนาดนี้เลยจริงๆ

"พี่โรมครับ... นี่พี่โรมยังโกรธผมอยู่เหรอครับ..."

ซีเลนหันมาหาพี่โรมที่กะลังขยับตัวเดินผ่านหน้าของเขาไป  และนี่ก็คือประโยคเดียวที่เขาใช่ถามพี่โรมทุกครั้งที่พี่โรมเงียบใส่เขา

 

"เดี๋ยวสิครับพี่โรม...นี่พี่จะออกไปไหนอ่ะ..."

 

 

"ปล่อย...!"

 

มือของซีเลนที่เลื่อนไปคว้าแขนของพี่โรมเอาไว้ถูกสะบัดออกด้วยแรงของพี่โรมก่อนที่ซีเลนจะขยับตัวถอยหลังออกมาจากพี่โรมนิดนึง แต่ถึงแม้ว่าเขาจะตกใจกับสิ่งที่พี่โรมพึ่งจะทำลงไปแต่เขาก็ยังเงยหน้าไปถามคำถามเดิมกับพี่โรมอีกอยู่ดี

 

"พี่โรมจะไปไหนเหรอครับ"

"เรื่องของฉัน"

"แต่พี่ยังเจ็บข้อเท้าอยู่นะครับ"

"เรื่องของฉัน"

"นี่พี่เป็นอะไรอ่ะครับ…"

 

รอบนี้พี่โรมไม่ได้ตอบคำถามของเขาแต่กลับหันหลังใส่เขาก่อนที่จะทำท่าว่าจะเดินออกจากบ้านไป ซีเลนเลยต้องรีบวิ่งไปขวางหน้าของอีกคนเอาไว้ก่อน

 

 

"หลบไป"

 

"ไม่ครับ จนกว่าพี่จะคุยกับผมก่อน…"

 

"ถ้าไม่อยากให้ฉันไปยุ่งกับนาย นายเองก็อย่ามายุ่งกับฉัน และต่อจากนี้ไปก็ต่างคนต่างอยู่ ฉันจะกลับไปอยู่ที่บ้านใหญ่นายจะได้ไม่ต้องมารู้สึกอึดอัดเวลาที่มีฉันอยู่ด้วย ส่วนกุญแจรถ..."

 

"อย่าไปเลยนะครับ..."

ซีเลนไม่อยากจะเชื่อเลยว่าแค่เรื่องเล็กๆของเมื่อคืน มันจะทำให้พี่โรมคิดมากได้ถึงขนาดนี้

"ทำไมล่ะ ก็นายอึดอัดนักไม่ใช่หรือไงที่มีฉันอยู่ด้วย วันก่อนนายยังบอกกับฉันอยู่เลยว่านายอยากย้ายออกไป"

"แต่ผมไม่เคยบอกว่าผมอึดอัดที่มีพี่อยู่ด้วยเลยนะครับ..."

ซีเลนเงยหน้าไปบอกกับพี่โรมก่อนที่เขาจะรู้สึกว่าขอบตาเขามันจะร้อนๆขึ้นมา  เพราะว่าพี่โรมกำลังเข้าใจเขาผิดและกำลังเข้าใจผิดมากๆเลยด้วย

 

"แต่ว่าคำพูดของนายมันตัดกับการกระทำของนายมากเลยนะซีเลน"

"แต่พี่กำลังเข้าใจผมผิด อย่าออกไปเพราะความเข้าใจผิดเลยนะครับ"

เขาจะบอกกับพี่โรมยังไงดีว่าทุกสิ่งที่เขาทำลงไปมันเป็นเพราะว่าเขารักพี่โรม  แต่พี่โรมเองก็มีพี่เฟย์อยู่แล้ว แต่กลับยังมาทำแบบนั้นกับเขาแล้วจะไม่ให้เขาคิดได้ยังไงกันว่าพี่โรมอ่ะใจร้ายกับเขา

 

"กุญแจรถอยู่ในห้อง ถ้าจะขับก็ระวังด้วยล่ะ"

 

พอหันมาบอกกับเขาเสร็จพี่โรมก็ขยับตัวเดินผ่านหน้าของเขาไปเลย

 

และนี่ไงที่มันเป็นเหตุผลของเขา…ว่าทำไมเขาถึงเลิกรักผู้ชายคนนี้ไม่ได้สักที...ก็เพราะว่าพี่โรมคอยเป็นห่วงเขาแบบนี้ไงเขาถึงได้ไม่อยากให้พี่โรมจากเขาไป ….และทุกความเฉยชาที่ซ้อนเอาไว้ด้วยความห่วงใยจากพี่โรม ซีเลนไม่เคยลืมมันเลย…

…เพราะทุกครั้งที่เขาทำอะไรซุ่มซ่ามจนตัวเองต้องบาดเจ็บ พี่โรมก็จะเป็นคนแรกที่หันมาดุใส่เขา แต่ทุกครั้งที่เขาโดนดุนั้นพี่โรมก็จะคอยถามเขาอยู่เสมอว่าเขาเจ็บมากมั้ยหรือว่าเป็นอะไรมากหรือเปล่า

…ทุกครั้งที่เขาถูกคนเดินชนเวลาที่ต้องไปไหนด้วยกัน พี่โรมก็จะหันมาดุใส่เขา ก่อนที่จะบอกให้เดินระวังๆแล้วก็คอยจับมือของเขาเอาไว้ ไม่ให้เขาเดินห่างตัวไปเลย

…และทุกครั้งที่เขาทำอะไรชักช้าพี่โรมก็จะคอยดุและค่อยเร่งเขาอยู่เสมอว่ามัวทำอะไรอยู่ แต่ก็ยังคงยืนรอเขาอยู่ที่เดิมและไม่เคยที่จะเดินหนีเขาไปไหนเลย

 

 

"ผมไม่ให้พี่ไปครับ..."

 

 

ซีเลนรีบวิ่งตามพี่โรมออกมาจากบ้านก่อนที่เขาจะเลื่อนแขนเข้าไปกอดพี่โรมเอาไว้จากทางด้านหลัง ณ ชั่วโมงนี้...นาทีนี้เขาไม่สนใจอะไรอีกแล้วนอกจากการรั้งพี่โรมเอาไว้

 

"ปล่อย...ซีเลน"

 

"ไม่...จนกว่าพี่จะบอกกับผม ว่าพี่จะไม่ออกไป"

ซีเลนเลยต้องเก็บอาการสะอื้อของตัวเองเอาไว้ก่อนที่เขาจะบอกกับพี่โรมออกไป เขาพยายามแล้วว่าจะไม่ร้องให้แต่เขาก็ทำไม่ได้จริงๆ

 

"นี่นายร้องให้..."

 

แต่เพราะน้ำตาของเขาที่มันกำลังไหลออกมาเลยทำให้พี่โรมต้องแกะมือเขาออกก่อนที่จะหันมามองหน้าเขา

"ผมขอโทษครับ ฮึก...แต่ผม...ฮึก...ไม่อยากให้พี่ไปจริงๆ…"

สุดท้ายซีเลนก็กั้นน้ำตาของตัวเองเอาไว้ไม่ไหว เขาเลยปล่อยมันให้ไหลออกมาก่อนที่จะพยายามบอกกับอีกคน

"หยุดร้องให้เดี๋ยวนี้เลยนะซีเลน นี่นายโตแล้วนะ..."

พี่โรมเลยหันมาดุใส่เขาก่อนที่จะเลื่อนมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาให้กับเขา  แต่ให้ตายเถอะ...พอทำไมพี่โรมยิ่งปลอบเขาถึงยิ่งอยากร้องมันออกมานะ

"นี่ซีเลน…นี่นายเป็นอะไรไปเนี่ย…"

และเพราะพี่โรมไม่รู้ว่าจะต้องปลอบเขายังไงพี่โรมเลยถามขึ้นก่อนที่จะดึงตัวเขาเข้าไปกอดเอาไว้  

…สงสัยว่าพี่โรมคงจะตกใจที่รอบนี้พอยิ่งปลอบเขาก็ยิ่งร้องให้ออกมา ซึ่งเขาเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมเขาถึงหยุดร้องให้ไม่ได้สักที

 

 

"ถ้านายยังไม่หยุดร้อง...ฉันจะไปจริงๆด้วย"

 

"ไม่...ผมไม่ให้พี่ไป..."

ซีเลนร้องบอกกับพี่โรมทั้งๆที่เขาเองก็ยังหยุดร้องให้ไม่ได้สักที

 

"แล้วทำไมฉันต้องทำตามที่นายขอด้วย"

พี่โรมเลยถามขึ้นก่อนที่จะเลื่อนมือมาแกะมือของเขาที่กอดพี่โรมอยู่นั้นออก และทันทีที่แขนของเขาถูกพี่โรมดึงออกมาจากตัวของพี่โรม เขาเลยต้องพลั้งปากพูดบางอย่างออกมาด้วยความตกใจ

 

 

"เพราะผมรักพี่..!"

 

 

"มะ...เมื่อกี้นายพูดว่าอะไรนะ..."

 

พี่โรมเลยขยับมาจับหน้าเขาให้เงยหน้าขึ้นไปหาก่อนที่จะถามออกมาอีกครั้ง

 

"เออ...คือ..คือว่า..."

นี่เขาจะทำยังไงดี...เขาจะตอบอีกคนกลับไปว่าอะไรดี…

 

"คือ..อะไรซีเลน ถ้านายไม่ยอมพูด ฉันจูบนายตรงนี้แน่"

 

"มะ...ไม่ได้นะครับ"

ซีเลนเลยต้องรีบยกมือขึ้นมาปิดปากของตัวเองก่อนที่เขาจะส่ายหัวเพื่อห้ามอีกคน

"ถ้าไม่ได้ นายก็พูดมา"

พี่โรมเลยเลื่อนมือของตัวเองขึ้นมาดึงมือของเขาที่ใช้ปิดปากอยู่นั้นออกก่อนที่จะขยับมาถามเขาอีกครั้ง

 

 

"ผม..รักพี่ครับ…"

สุดท้าย ซีเลนเลยจำใจต้องพูดมันออกมาอีกครั้งก่อนที่เขาจะได้มองสบตากับอีกคน

 

 

"สุดท้าย…นายก็ยอมพูดมันออกจนได้นะซีเลน"

พี่โรมเลยว่าเขายิ้มๆก่อนที่จะก้มหน้าลงมาจูบที่หน้าผากของเขาเบาๆ

 

"ที่พูด...พี่หมายความว่ายังไงครับ…"

 

นั้นสิ...ที่บอกว่ายอมพูดออกมาจนได้มันหมายความว่ายังไงกัน

 

 

"นี่…นายคิดว่าฉันจะทิ้งนายไปจริงๆอย่างงั้นเหรอซีเลน"

"นี่...นี่หมายความว่ายังไงครับ..."

…พอพี่โรมยิ่งพูดเขาก็ยิ่งไม่เข้าใจ

 

"ฉันก็แค่หลอกนายไง…ว่าฉันจะไป"

 

"ไอ่พี่โรม...!!"

 

 

"ชู่วววส์...พูดไม่เพราะเลยนะซีเลน"

"ก็พี่โรมหลอกผม..."

"เออ...ก็ถ้าฉันไม่หลอกนาย แล้วนายจะยอมพูดมันออกมาหรือไงนี่ดีเท่าไหร่แล้วที่ฉันไม่ใช่วิธีของไอ่ก้องมัน"

 

"วิธี...? วิธีอะไรเหรอครับ"

 

ซีเลนเงยหน้าไปถามอีกคนด้วยความอยากอยากรู้

 

"ก็ปล้ำนายไง..."

 

"พี่โรม...!!"

 

"หยุดถามแล้วเข้าบ้านกันเถอะ ฉันร้อนแล้ว"

พอพูดจบพี่โรมก็ขยับตัวมาอุ้มเขาก่อนที่จะเดินเข้าไปในบ้านเลย

 

แล้ว...แล้วไหนว่าเจ็บข้อเท้าไง…?

 

"พี่โรมครับปล่อยผมเถอะ ข้อเท้าพี่..."

"ฉันไม่ได้เป็นอะไร"

"นี่...อย่าบอกนะครับว่าเรื่องนี้ก็หลอกผมอ่ะ"

"อืม...แต่ไม่ใช่แผนของฉันนะ เพราะเป็นแผนของไอ่ก้องมัน"

ฝากไว้ก่อนเถอะไอ่พี่ก้องบ้า…สุดท้ายก็มาบอกกับพี่โรมจนได้ว่าเขารู้สึกยังไงกับพี่โรม

…แล้ว…แล้วว่าแต่นี่พี่เฟย์จะรู้เรื่องนี้ด้วยมั้ยเนี่ย….

 

 

"แล้วนี่…พี่เฟย์รู้เรื่องนี้ด้วยมั้ยครับ"

"ไม่อ่ะ.. มีแค่พวกฉันสองคนเท่านั้นที่รู้"

พี่โรมเลยหันมาบอกกับเขาก่อนที่จะขยับไปวางเขาลงตรงโซฟา

 

"แล้ว...เรื่องเมื่อคืน…"

 

"อันนั้นนายยั่วฉันเอง.."

"จะบ้าเหรอครับพี่โรม..."

"เอาเถอะๆ...ไหนฉันขอดูหน้าของคนขี้แยหน่อยดิ"

พี่โรมเลยพูดขึ้นก่อนที่จะเลื่อนมือมาเช็ดคาบน้ำตาให้กับเขาแทน

 

"นี่พี่..ไม่ได้เกลียดผมใช่มั้ยครับ"

"แล้วทำไมฉันต้องเกลียดนายด้วยล่ะห๊ะซีเลน"

"เพราะผมเป็นผู้ชาย และผมก็…"

"เป็นเพราะแบบนี้ใช่มั้ยนายถึงไม่อยากให้ฉันรู้ความรู้สึกของนาย"

"ครับ"

ซีเลนพยักหน้ารับก่อนที่เขาจะก้มหน้าลงเพื่อหลบสายตาของอีกคน จริงๆแล้วมันไม่ใช่แค่เรื่องนี้หรอกนะที่เขาเป็นกังวลเพราะมันยังมีเรื่องของพี่เฟย์ด้วยต่างหากล่ะ

 

"จำเอาไว้นะซีเลน ว่าฉันไม่มีวันที่จะเกลียดนาย…"

 พี่โรมค่อยๆเลื่อนมือขึ้นมาเชยคางของเขาให้เงยหน้าขึ้นไปมองสบตากันก่อนที่พี่โรมจะ.... 

 

 อ๊ะ....นี่พี่โรมจูบเขาอีกแล้วนะ

 

"อื่ออ..."

 

ซีเลนเลยส่งเสียงท้วงพี่โรมในลำคอก่อนที่เขาจะเลื่อนมือขึ้นมาทุบไหล่ของพี่โรมเบาๆ ถึงแม้ว่าเขาจะสารภาพรักกับพี่โรมไปแล้วก็จริงแต่พี่โรมเองก็ยังไม่มีสิทธิ์ที่จะมาทำอะไรแบบนี้กับเขานะ

 

 

 

"นี่…ฉันหิวแล้วอ่ะ นายจะให้ฉันกินข้าวหรือว่ากินนายต่อดี"

"พี่โรม...!"

ซีเลนเงยหน้าขึ้นไปมองหน้าของอีกคนที่ตอนนี้ได้ถอนริมฝีปากออกมาจากปากของเขาเรียบร้อยแล้ว

"ฉันล้อเล่นหรอกหน่า งั้นเราไปกินข้าวกันเถอะ"

"ผมเดินเองได้ครับ..."

ซีเลนรีบร้องบอกออกไปเมื่อเห็นว่าพี่โรมขยับมาอุ้มเขาอีกครั้ง

"งั้นก็ไปกันเถอะ..."

พอพูดจบพี่โรมก็เลื่อนมือมาจูงมือของเขาให้เดินไปที่โต๊ะอาหารก่อนที่พวกเขาทั้งสองคนจะได้ลงมือกินมื้อเช้ากัน  แต่จะว่าไปแล้วพอเขาได้บอกความรู้สึกของตัวเองออกไป  เขาก็รู้สึกดีใจนะที่พี่โรมไม่ได้รังเกียจเขาแถมยังทำตัวน่ารักกับเขามากขึ้นกว่าเดิมอีก

 

 

 

 

 

"นี่ซีเลน ฉันจะออกไปแล้วนะ"

เสียงของพี่โรมทำให้ซีเลนที่กำลังนั่งอยู่หน้าตรงทีวีหันไปมองก่อนที่เขาจะขยับลุกขึ้นไปหาพี่โรม

"ขับรถระวังด้วยนะครับ"

"อืม...รู้แล้ว"

"แล้วนี่พี่โรมจะกลับมากี่โมงเหรอครับ"

"ยังไม่รู้เลย ฉันบอกให้ออกไปด้วยกันก็ไม่เชื่อ"

"พี่ไปฉลองกับพวกเพื่อนๆกันเถอะครับ ถ้าพาผมไปด้วยพี่ต้องมาดูแลผมอีกนะ"

"ฉันก็ดูแลนายมาตลอดอยู่แล้วไม่ใช่หรือไง"

พี่โรมหันมาบอกกับเขาก่อนที่จะก้มหน้าลงมาหอมแก้มของเขาเบาๆ  ซีเลนล่ะไม่เข้าใจตัวเองจริงๆเลยว่าทำไมเขาถึงไม่ยอมขัดขืนพี่โรม  และถ้าขืนว่าเขายอมแบบนี้บ่อยๆมีหวังพี่โรมคงต้องได้ใจแน่…

 

 

 และพอหลังจากที่พี่โรมได้ออกไปฉลองกับพวกเพื่อนๆกันแล้ว ซีเลนก็นั่งเล่นอยู่ข้างนอกได้อีกสักพักก่อนที่เขาจะขยับเดินไปปิดบ้านแล้วก็เดินเข้าไปนั่งทำการบ้านอยู่ในห้องของตัวเองแทน แต่พอทำไปสักพักซีเลนก็ถูกความง่วงเข้าเล่นงาน เขาเลยต้องรีบขยับลุกขึ้นไปเก็บหนังสือลงที่เดิมก่อนที่จะขึ้นไปนอนลงบนเตียง

 

 

แต่แล้วเขาก็ต้องสะดุ้งตกใจตื่นขึ้นมาในช่วงของกลางดึกเมื่อเขาได้ยินเสียงเคาะประตูจากใครบางคนที่อยู่ทางด้านนอก

…นี่พี่โรมไม่ได้เอากุญแจบ้านไปด้วยงั้นเหรอ

 

"นี่มันกี่โมงแล้วเนี่ย..."

 

ซีเลนถามตัวเองขึ้นก่อนที่เขาจะเลื่อนมือไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดดูเวลา

 

"ตีสาม...! นี่ออกไปตั้งแต่ตอนสองทุ่มแล้วกลับมาตอนตีสามเนี่ยนะ แล้วไหนบอกจะรีบกลับมาไง"

ซีเลนเลยต้องหันมาบ่นกับตัวเองอีกรอบก่อนที่เขาจะรีบขยับลุกขึ้นมาจากเตียงเพื่อไปดูอีกคน ที่ตอนนี้คงจะเมาจนหมดสภาพไปแล้วล่ะมั้ง

 

 

"พี่โรม..."

 

แต่พอซีเลนเปิดประตูห้องของตัวเองออกไปปุ๊บเขาก็ต้องเจอเข้ากับอีกคนที่กำลังยืนอยู่ตรงหน้าห้องของเขาพอดี นี่ตอนแรกเขาคิดว่าอีกคนยังอยู่ตรงนอกบ้านซะอีก ทั้งๆที่บ้านก็เข้ามาแล้ว...แล้วพี่โรมจะมาเคาะห้องของเขาทำไมล่ะกันเนี่ย

 

"ทำไม ถึงมายืนอยู่ตรงนี้ล่ะครับ"

"ฉันปวดหัว..."

"นี่พี่ปวดหัวเหรอครับ"

ซีเลนเลยรีบขยับตัวเข้าไปหาพี่โรมก่อนที่เขาจะเลื่อนมือขึ้นไปแตะที่หน้าผากของพี่โรมเบาๆ

 

"ตัวก็ไม่ร้อนนิครับ ผมว่าพี่เมาแล้วมากกว่า"

 

"ฉันไม่ได้เมานะ แต่ฉันปวดหัวจริงๆ..."

"ถ้างั้น...เดี๋ยวพี่เข้าไปนั่งรอในห้องก่อนนะครับ ผมจะไปหยิบยามาให้"

"แต่ฉันไม่อยากกินยา"

พอพี่โรมบอกออกมาแบบนั้นซีเลนเลยต้องเงยหน้าขึ้นไปมองหน้าของพี่โรมก่อนที่เขาจะต้องขมวดคิ้วเข้าหากัน…นี่พี่โรมเป็นอะไรกันแน่

 

"ถ้าพี่ไม่กินยาแล้วจะให้ผมทำยังไงล่ะครับ"

"ฉันร้อน..."

"งั้นจะอาบน้ำมั้ยครับ เดี๋ยวผมจะไปเตรียมน้ำอุ่นไว้ให้"

"ไม่เอา..."

"งั้นก็เช็ดตัว..."

ซีเลนเลยถามอีกคนขึ้นก่อนที่เขาจะค่อยๆคลี่ยิ้มออกมา…เขาไม่เชื่อหรอกนะ ว่าคนที่มายืนอ้อนให้เขาทำนู้นทำนี่ให้อยู่ตรงหน้านี้อ่ะจะไม่เมา

"อืมก็ได้..."

 

 

"ดะ...เดี๋ยวครับพี่โรม...นี่มันห้องของผมนะครับส่วนห้องของพี่อยู่ทางโน่น"

 

 ซีเลนรีบขยับไปคว้าตัวของพี่โรมที่กำลังจะเดินตรงเข้าไปในห้องนอนของเขา

"แต่ฉันจะนอนห้องนี้..."

"ไม่ได้นะครับ"

ซีเลนว่าอยู่แล้วเชียวว่าทำไมพี่โรมถึงต้องมายืนอยู่ตรงหน้าห้องของเขาด้วย

และนี่…ถ้าบอกว่าตัวเองไม่ได้เมา...งั้นนี่ก็คือแผนของพี่โรมอีกแล้วนะสิ  ไม่ได้...เพราะฉะนั้นครั้งนี้เขาจะยอมให้พี่โรมมาหลอกเขาอีกไม่ได้

 

"แล้วทำไมฉันจะนอนห้องนี้ไม่ได้..."

 

พี่โรมเลยขยับก้มหน้าลงมาหาเขาก่อนที่จะถามออกมา

 

"ก็เพราะว่าห้องนี้มันเป็นห้องนอนของผมไงครับ"

 

"แต่ฉันจะนอน..."

 

พอพี่โรมพูดจบซีเลนก็ถูกพี่โรมอุ้มเข้าไปในห้องนอนของตัวเองก่อนที่พี่โรมจะพาเขาไปวางลงบนเตียงเลย

ไอ่พี่โรมเจ้าเล่ห์...ก็ถ้าจะมาบังคับกันแบบนี้ ก็ไม่จำเป็นที่จะต้องมายืนอ้อนเขาให้เหนื่อยหรอกนะ….

 

 

 

 

 

 

...............................................................................................................

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะค่ะ

แล้วเจอกันใหม่ในตอนหน้าค่ะ