เทพจักรภพ ชุดที่ 1 รักนี้ต้องเป็นของข้า
6.3
เขียนโดย 
CCat21princess
วันที่ 13 ธันวาคม พ.ศ. 2560 เวลา 18.10 น.
5 ตอน
0 วิจารณ์
6,654 อ่าน
แก้ไขเมื่อ 13 ธันวาคม พ.ศ. 2560 18.24 น. โดย เจ้าของนิยาย
แชร์นิยาย
3) ผู้มีพระคุณหรือเจ้าชีวิต
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ นางาโตะกับยูกิร่วมเดินทางไปด้วยกันโดยยกเรื่องงานและบุญคุณที่นางาโตะใช้อ้างกับยูกิ ทำให้เธอไม่กล้าที่จะปฏิเสธจึงทำได้เพียงเดินเขา
“ท่าทางเจ้าจะเหนื่อยแล้ว”
“ไม่เลยเจ้าค่ะ ยูกิยังไหว”
“เราจะนั่งพักที่นี่ก่อน”
นางาโตะนั่งลงพร้อมกับเอนหลังพิงต้นซากุระสีขาวและเหลียวมองยูกิที่ยืนมองซากุระอยู่ไกลๆ เหมือนว่านางกำลังเกรงกลัวเขา
“เหตุใดถึงได้ยืนไกลจากข้าขนาดนั้น”
“ยูกิไม่อยากรบกวนท่าน”
“ข้อแก้ตัว”
ยูกิรู้สึกเหมือนว่าบุรุษตรงหน้าจะอ่านความคิดของนางได้ทุกอย่างจนไม่กล้าที่จะต่อปากต่อคำอีก นางจึงเลือกที่จะนั่งใต้ต้นลูกพลับที่ออกผลเต็มต้นจนทำให้ต้นไม้ต้นนี้แทบจะกลายเป็นสีส้มตามสีของผลลูกพลับ
“เหตุใดถึงได้เลือกนั่งตรงนั้นเล่า ข้างๆข้ายังมีที่มากพอจะให้เจ้านั่ง”
“ไม่เป็นไรจริงๆเจ้าค่ะ”
นางาโตะเหล่มองนางอีกครั้ง ดูเหมือนว่านางจะมีความในใจที่อยากจะถามกับเขาทั้งท่าที ทำตัวห่างเหินตั้งแต่เดินร่วมทางกันมาทำให้นางาโตะต้องหาทางเค้นความข้องใจนี้จากปากของนาง
“กลัวข้างั้นหรอ”นางาโตะถาม
คำถามของนางาโตะทำให้ยูกิหันไปมองเขาด้วยความสงสัยว่าเขานั้นอ่านความคิดนางได้ทุกๆเรื่องจริง ตอนที่นางาโตะช่วยนางจากเท็งงุตัวนั้น นางสังเกตเห็นการใช้คาถาไฟของเขา จนอดคิดไม่ได้ว่า นางาโตะ เป็นปีศาจ
“ท...ท่านใช้คาถาไฟได้ ท่านเป็นปีศาจใช่หรือไม่”
“หากข้าไม่ได้เป็นปีศาจ เจ้าจะยังกลัวข้าไหม”
“….”
ยูกิไม่ตอบจนนางาโตะรู้สึกใจหาย ไม่คิดว่านางจะสังเกตเห็น นางเป็นมนุษย์คงไม่แปลกที่จะกลัวปีศาจอย่างเขา
“ต่อให้ข้าเป็นปีศาจหรือไม่ได้เป็น เจ้าก็ยังกลัวข้าสินะ”
“หากท่านไม่...กินหัวใจเหมือนเท็งงุและไม่ทำร้ายมนุษย์ ยูกิก็คงไม่กลัวท่าน”
“หัวใจ มันยังน้อยไปสำหรับข้า ปีศาจอย่างข้าต้องกินแบบ.....ทั้งตัว”
คำพูดชวนคิดของนางาโตะทำเอายูกิทั้งกลัวและอายในเวลาเดียวกัน นางหันหลังกลับโดยไม่ทันระวังจนหัวชนกับต้นไม้ โป๊ก! หญิงสาวเซถอยหลังเล็กน้อย ตุบ! ไม่ทันหายเจ็บ ลูกพลับบนต้นก็หล่นใส่หัวของนางซ้ำที่เดิมจนนางนั่งลง มือบางกุมหน้าผาก
“โอ๊ย...ทำไมเราถึงได้ซุ่มซ่ามแบบนี้นะ”
“ฮึฮึ...ซุ่มซ่ามเสียจริง”
นางาโตะแอบยิ้มให้กับท่าทีของหญิงสาว เขาลุกขึ้นและเดินเข้าไปหายูกิ นั่งลงตรงหน้าของนางและจับมือบางของยูกิออกจากหน้าผากมนที่ตอนนี้เกิดรอยแดงจากการถูกของแข็งกระทบใส่ หญิงสาวตกใจเล็กน้อยในการกระทำของนางาโตะ
“อยู่นิ่งๆ”น้ำเสียงที่บอกกับหญิงสาวนั้นแสดงถึงความห่วงใย นางาโตะก้มลงไปเป่ารอยแดงบนหน้าผากของหญิงสาวอย่างแผ่วเบา
รอยแดงไม่ได้หายไปแต่ความรู้สึกที่เจ็บปวดนั้นค่อยๆหายเป็นปลิดทิ้ง ลมเป่าอ่อนๆทำให้ยูกิสัมผัสได้ถึงความอ่อนโยนของเขาจนทำให้แก้มนวลแดงระเรื่อ สายตาของนางที่ไม่รู้ว่าจะมองไปทางไหนก็ยังเป็นหน้าของเขา ยูกิจึงกรอกตาไปมาและกัดปากตัวเองเอาไว้เพื่อข่มความเขินอาย นางาโตะลอบมองคนตรงหน้าและแอบยิ้ม
เทือกเขาฮิโกะ เป็นเทือกเขาป่าทึบและเป็นเขตปกครองของไดเทนงุ 1 ใน 8 เขตปกครอง ผู้ปกครองเทือกเขาฮิโกะมีนามว่า ฮิโกะ หลังจากที่เค้าได้สั่งให้ทหารเท็งงุไปบุกทำลายเมืองอุมิ เมื่อเสร็จสิ้นภารกิจ ทหารเท็งงุที่ส่งไปแต่กลับมาเพียงน้อยนิด
“พวกมนุษย์มีอาวุธอันใด ถึงได้ทำให้พวกเจ้ากลับมาสภาพนี้”ฮิโกะถาม
“ท่านปกครอง! ได้โปรดฟังข้าก่อน พวกเราเจอกับองค์รัชทายาทสุริยเทพ ทำให้เราต้องหนีเอาตัวรอด เท็งงุตนอื่นๆถูกองค์ชายปีศาจนั้นเผาไปหมดแม้แต่กระดูกของทหาร เรายังเก็บมาไม่ได้เลย”เท็งงุตนหนึ่งรีบกราบทูลในเรื่องที่เกิดขึ้น
“เหตุใด องค์รัชทายาทสุริยเทพถึงอยู่โลกมนุษย์”ฮิโกะ เคยได้ยินชื่อเสียงเลืองนามขององค์รัชทายาทสุริยเทพ ว่ากันว่ามี 2 พระองค์ คนโตขึ้นชื่อเรื่องรูปงามที่สุดในจักรภพและคนน้องนั้นเก่งกาจเรื่องการสู้รบเป็นอย่างดี
“ข้าได้ยิน! ก่อนที่องค์รัชทายาทนั้นจะสังหารเท็งงุแต่ละตน เค้าจะเอ่ยนามบอกกับศัตรูก่อนที่จะใช้ไฟเผาเท็งงุ บางตนก็ถูกหักปีกก่อนแล้วใช้คาถาไฟทำให้ให้ทรมาน นามของเขาคือ นางาโตะ”
“นางาโตะ องร์รัชทายาทสุริยเทพที่สองหรือองค์ชายสอง”ฮิโกะเอ่ยนามของนางาโตะอย่างเยือกเย็นเพราะความคิดที่จะให้ผู้ปกครองไดเทนงุคนอื่นๆยอมรับในตัวเขา ดังนั้น หากเขาสามารถสังหารองค์ชายสองได้ พวกผู้นำทั้ง 7 จะต้องมาสยบแทบเท้าของเขา!
“เจ้าไปรักษาตัวให้ดี ศึกครั้งหน้าข้าจะออกไปพบกับองค์ชายปีศาจนั้นเอง”ฮิโกะหันไปมองสั่งกับเท็งงุที่รอดมาได้เพื่อเตรียมตัวให้พร้อมกับแผนการณ์ร้ายที่กำลังจะเกิดขึ้น
“ท่านคะ ผู้ปกครองซาบุโร่มาถึงแล้วเจ้าค่ะ”เท็งงุอีกตนเข้ามาแจ้งให้ฮิโกะทราบการมาเยือนของซาบุโร่
“ให้เข้ามา ส่วนพวกเจ้าออกไปหมด”แค่ได้ยินนามของผู้มาเยือน ฮิโกะ จึงต้องไล่ทหารทั้งหมดออกไปจากห้องโถงนี้ก่อน
ซาบุโร่ เป็นผู้ปกครองเทือกเขาอิสึนะ 1 ใน 8 เขตที่ไดเทนงุปกครองเช่นกัน การมาเยือนของซาบุโร่นั้นถือว่าไม่ใช่เรื่องดีนักสำหรับฮิโกะ
“ข้ามาดูผลงานของเจ้า ได้ยินว่าเจ้าออกล่าที่เมืองอุมิ แล้วได้หัวใจมามากน้อยแค่ไหนกัน”ทันทีที่เจอหน้าฮิโกะ ซาบุโร่ก็ถามด้วยแววตาเจ้าเล่ห์
“ท่านมาพบข้าเพียงเพราะเรื่องแค่นี้งั้นหรือ”
ซาบุโร่เดินขึ้นไปนั่งบนที่นั่งของผู้ปกครองด้วยท่าทีผยองต่อหน้าฮิโกะ ฮิโกะไม่สามารถทำอะไรกับซาบุโร่ได้เนื่องจากซาบุโร่ทำให้ฮิโกะได้ขึ้นเป็นผู้ปกครองไดเทนงุ
“เจ้าเกิดมาจากเท็งงุกับไดเทนงุ ดังนั้นเจ้าไม่มีสายเลือดตรงของไดเทนงุ ผู้ปกครองส่วนใหญ่จึงไม่เห็นด้วยที่เจ้าจะปกครองในระดับเดียวกับไดเทนงุ มีเพียงข้าที่เสนอเจ้าให้ขึ้นเป็นผู้ปกครองได้”
“ท่านไม่ต้องเอ่ยทวงบุญคุณกับข้า เรื่องนี้ข้าไม่มีทางลืมอยู่แล้ว”เพราะเกิดมาจากแม่เท็งงุและพ่อไดเทนงุ สายเลือดผสมทำให้ฮิโกะรู้สึกแปลกแยกจากไดเทนงุผู้อื่นมาก เค้าทำได้เพียงเก็บปมด้อยนี้ให้มันสุมไฟในใจของเขาตลอดมา
“ไม่ให้ข้าพูดคงไม่ได้ เพราะการที่ข้ามาที่นี่ เพื่อมาเอาหัวใจที่ทหารของเจ้าไปเสี่ยงตายกลับมา”
“ครั้งนี้ข้าได้มาน้อยนิด หากจะแบ่งให้กับท่าน เกรงว่าจะไม่...ปึ่ก!”ยังไม่ทันที่ฮิโกะจะได้พูดจบ ซาบุโร่บินออกมาจากที่นั่งเพื่อเข้ามาหาฮิโกะและใช้แขนล็อคคอจากข้างหลังพร้อมใช้ขวานยักษ์หันปลายคมเข้าหาคอของฮิโกะ
“ฟังข้านะ เจ้าเด็กน้อย...ข้าเป็นผู้มีพระคุณของเจ้า หากข้าขออะไร เจ้าต้องให้ข้าได้ทุกอย่างแม้กระทั่งหัวใจของเจ้า”ฮิโกะเหลือบมองปลายคมขวานที่ส่องประกายราวกับว่ามันพร้อมที่จะบั่นคอเขาได้ทุกเมื่อ
“ข้าจะให้ทหารเอา ส่งของไปบนเทือกเขาอิสึนะ”
เมื่อได้ยินแบบนั้นแล้ว ซาบุโร่จึงยอมเก็บอาวุธและตบไหล่ของฮิโกะเมื่อสงบใจ แววตาเจ้าเล่ห์มองฮิโกะเป็นเพียงทาสรับใช้ของเขาเท่านั้น
“ดีมาก เด็กน้อยของข้า”
หลังจากที่ซาบุโร่เดินออกไปจากห้องโถงแล้ว ด้วยความเจ็บใจของฮิโกะเค้าจึงระบายมันกับเหล่าแจกันดอกไม้ที่ถูกจัดวางเป็นของประดับ เพล้ง! แต่ตอนนี้มันกลายเป็นขยะไปเสียแล้ว
เมื่อแสงสว่างหายไป ความมืดเข้ามาแทนที่ การเดินทางของนางาโตะกับยูกิจึงได้หยุดพักอีกครั้งที่ถ้ำในป่านี้ พวกเค้าก่อไฟขึ้นมาเพื่อให้ความอบอุ่นในยามค่ำคืน
“ท่านยังไม่ได้บอกเลยว่าจะให้ยูกิทำงานอะไรเพื่อแลกกับที่อยู่”
“หาคน”
“หาคน? หาใครหรอเจ้าค่ะ”
นางาโตะไม่รู้ว่าจะบอกกับยูกิยังไง หากบอกไปว่าองค์รัชทายาทโชเท็นหายตัวไปก็กลัวจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ หากเรื่องภายในวังโชเท็นถูกเปิดเผยไป อิทามะ ราชาโชเท็นจะต้องเดือดร้อนเป็นแน่
“เจ้ารู้แค่ว่า เจ้าต้องช่วยข้าตามหาคนก็พอ”
“แล้วยูกิจะรู้ได้ยังไงว่าคนไหนที่ท่านกำลังตามหา”
สิ่งที่ยูกิพูดก็ทำให้นางาโตะลืมคิดไปว่าหากต้องตามหาใครสักคนจะต้องรู้ข้อมูลของคนที่ตามหา นางาโตะกรอกตาไปมาเพื่อคิดหาข้อแก้ตัว
“จริงๆแล้วงานของเจ้าก็คืออยู่กับข้า”
“O.o?! อะไรเจ้าค่ะ”
“ใช่ งานของเจ้าคือต้องอยู่กับข้าและอยู่ใกล้ๆข้าด้วย หากเจ้าคิดหนีจากข้า ข้าจะจับเจ้ากินไม่ให้เหลือเลย”
“ทำไมต้องทำให้กลัวตลอดเลยนะ”ยูกิพึมพำกับตนเอง
“เจ้าว่าอะไรนะ”
“เอ่อ...ยูกิบอกว่าในป่านี้มันดูน่ากลัวเจ้าค่ะ”
มาอีกแล้วเพคะ
“ท่าทางเจ้าจะเหนื่อยแล้ว”
“ไม่เลยเจ้าค่ะ ยูกิยังไหว”
“เราจะนั่งพักที่นี่ก่อน”
นางาโตะนั่งลงพร้อมกับเอนหลังพิงต้นซากุระสีขาวและเหลียวมองยูกิที่ยืนมองซากุระอยู่ไกลๆ เหมือนว่านางกำลังเกรงกลัวเขา
“เหตุใดถึงได้ยืนไกลจากข้าขนาดนั้น”
“ยูกิไม่อยากรบกวนท่าน”
“ข้อแก้ตัว”
ยูกิรู้สึกเหมือนว่าบุรุษตรงหน้าจะอ่านความคิดของนางได้ทุกอย่างจนไม่กล้าที่จะต่อปากต่อคำอีก นางจึงเลือกที่จะนั่งใต้ต้นลูกพลับที่ออกผลเต็มต้นจนทำให้ต้นไม้ต้นนี้แทบจะกลายเป็นสีส้มตามสีของผลลูกพลับ
“เหตุใดถึงได้เลือกนั่งตรงนั้นเล่า ข้างๆข้ายังมีที่มากพอจะให้เจ้านั่ง”
“ไม่เป็นไรจริงๆเจ้าค่ะ”
นางาโตะเหล่มองนางอีกครั้ง ดูเหมือนว่านางจะมีความในใจที่อยากจะถามกับเขาทั้งท่าที ทำตัวห่างเหินตั้งแต่เดินร่วมทางกันมาทำให้นางาโตะต้องหาทางเค้นความข้องใจนี้จากปากของนาง
“กลัวข้างั้นหรอ”นางาโตะถาม
คำถามของนางาโตะทำให้ยูกิหันไปมองเขาด้วยความสงสัยว่าเขานั้นอ่านความคิดนางได้ทุกๆเรื่องจริง ตอนที่นางาโตะช่วยนางจากเท็งงุตัวนั้น นางสังเกตเห็นการใช้คาถาไฟของเขา จนอดคิดไม่ได้ว่า นางาโตะ เป็นปีศาจ
“ท...ท่านใช้คาถาไฟได้ ท่านเป็นปีศาจใช่หรือไม่”
“หากข้าไม่ได้เป็นปีศาจ เจ้าจะยังกลัวข้าไหม”
“….”
ยูกิไม่ตอบจนนางาโตะรู้สึกใจหาย ไม่คิดว่านางจะสังเกตเห็น นางเป็นมนุษย์คงไม่แปลกที่จะกลัวปีศาจอย่างเขา
“ต่อให้ข้าเป็นปีศาจหรือไม่ได้เป็น เจ้าก็ยังกลัวข้าสินะ”
“หากท่านไม่...กินหัวใจเหมือนเท็งงุและไม่ทำร้ายมนุษย์ ยูกิก็คงไม่กลัวท่าน”
“หัวใจ มันยังน้อยไปสำหรับข้า ปีศาจอย่างข้าต้องกินแบบ.....ทั้งตัว”
คำพูดชวนคิดของนางาโตะทำเอายูกิทั้งกลัวและอายในเวลาเดียวกัน นางหันหลังกลับโดยไม่ทันระวังจนหัวชนกับต้นไม้ โป๊ก! หญิงสาวเซถอยหลังเล็กน้อย ตุบ! ไม่ทันหายเจ็บ ลูกพลับบนต้นก็หล่นใส่หัวของนางซ้ำที่เดิมจนนางนั่งลง มือบางกุมหน้าผาก
“โอ๊ย...ทำไมเราถึงได้ซุ่มซ่ามแบบนี้นะ”
“ฮึฮึ...ซุ่มซ่ามเสียจริง”
นางาโตะแอบยิ้มให้กับท่าทีของหญิงสาว เขาลุกขึ้นและเดินเข้าไปหายูกิ นั่งลงตรงหน้าของนางและจับมือบางของยูกิออกจากหน้าผากมนที่ตอนนี้เกิดรอยแดงจากการถูกของแข็งกระทบใส่ หญิงสาวตกใจเล็กน้อยในการกระทำของนางาโตะ
“อยู่นิ่งๆ”น้ำเสียงที่บอกกับหญิงสาวนั้นแสดงถึงความห่วงใย นางาโตะก้มลงไปเป่ารอยแดงบนหน้าผากของหญิงสาวอย่างแผ่วเบา
รอยแดงไม่ได้หายไปแต่ความรู้สึกที่เจ็บปวดนั้นค่อยๆหายเป็นปลิดทิ้ง ลมเป่าอ่อนๆทำให้ยูกิสัมผัสได้ถึงความอ่อนโยนของเขาจนทำให้แก้มนวลแดงระเรื่อ สายตาของนางที่ไม่รู้ว่าจะมองไปทางไหนก็ยังเป็นหน้าของเขา ยูกิจึงกรอกตาไปมาและกัดปากตัวเองเอาไว้เพื่อข่มความเขินอาย นางาโตะลอบมองคนตรงหน้าและแอบยิ้ม
เทือกเขาฮิโกะ เป็นเทือกเขาป่าทึบและเป็นเขตปกครองของไดเทนงุ 1 ใน 8 เขตปกครอง ผู้ปกครองเทือกเขาฮิโกะมีนามว่า ฮิโกะ หลังจากที่เค้าได้สั่งให้ทหารเท็งงุไปบุกทำลายเมืองอุมิ เมื่อเสร็จสิ้นภารกิจ ทหารเท็งงุที่ส่งไปแต่กลับมาเพียงน้อยนิด
“พวกมนุษย์มีอาวุธอันใด ถึงได้ทำให้พวกเจ้ากลับมาสภาพนี้”ฮิโกะถาม
“ท่านปกครอง! ได้โปรดฟังข้าก่อน พวกเราเจอกับองค์รัชทายาทสุริยเทพ ทำให้เราต้องหนีเอาตัวรอด เท็งงุตนอื่นๆถูกองค์ชายปีศาจนั้นเผาไปหมดแม้แต่กระดูกของทหาร เรายังเก็บมาไม่ได้เลย”เท็งงุตนหนึ่งรีบกราบทูลในเรื่องที่เกิดขึ้น
“เหตุใด องค์รัชทายาทสุริยเทพถึงอยู่โลกมนุษย์”ฮิโกะ เคยได้ยินชื่อเสียงเลืองนามขององค์รัชทายาทสุริยเทพ ว่ากันว่ามี 2 พระองค์ คนโตขึ้นชื่อเรื่องรูปงามที่สุดในจักรภพและคนน้องนั้นเก่งกาจเรื่องการสู้รบเป็นอย่างดี
“ข้าได้ยิน! ก่อนที่องค์รัชทายาทนั้นจะสังหารเท็งงุแต่ละตน เค้าจะเอ่ยนามบอกกับศัตรูก่อนที่จะใช้ไฟเผาเท็งงุ บางตนก็ถูกหักปีกก่อนแล้วใช้คาถาไฟทำให้ให้ทรมาน นามของเขาคือ นางาโตะ”
“นางาโตะ องร์รัชทายาทสุริยเทพที่สองหรือองค์ชายสอง”ฮิโกะเอ่ยนามของนางาโตะอย่างเยือกเย็นเพราะความคิดที่จะให้ผู้ปกครองไดเทนงุคนอื่นๆยอมรับในตัวเขา ดังนั้น หากเขาสามารถสังหารองค์ชายสองได้ พวกผู้นำทั้ง 7 จะต้องมาสยบแทบเท้าของเขา!
“เจ้าไปรักษาตัวให้ดี ศึกครั้งหน้าข้าจะออกไปพบกับองค์ชายปีศาจนั้นเอง”ฮิโกะหันไปมองสั่งกับเท็งงุที่รอดมาได้เพื่อเตรียมตัวให้พร้อมกับแผนการณ์ร้ายที่กำลังจะเกิดขึ้น
“ท่านคะ ผู้ปกครองซาบุโร่มาถึงแล้วเจ้าค่ะ”เท็งงุอีกตนเข้ามาแจ้งให้ฮิโกะทราบการมาเยือนของซาบุโร่
“ให้เข้ามา ส่วนพวกเจ้าออกไปหมด”แค่ได้ยินนามของผู้มาเยือน ฮิโกะ จึงต้องไล่ทหารทั้งหมดออกไปจากห้องโถงนี้ก่อน
ซาบุโร่ เป็นผู้ปกครองเทือกเขาอิสึนะ 1 ใน 8 เขตที่ไดเทนงุปกครองเช่นกัน การมาเยือนของซาบุโร่นั้นถือว่าไม่ใช่เรื่องดีนักสำหรับฮิโกะ
“ข้ามาดูผลงานของเจ้า ได้ยินว่าเจ้าออกล่าที่เมืองอุมิ แล้วได้หัวใจมามากน้อยแค่ไหนกัน”ทันทีที่เจอหน้าฮิโกะ ซาบุโร่ก็ถามด้วยแววตาเจ้าเล่ห์
“ท่านมาพบข้าเพียงเพราะเรื่องแค่นี้งั้นหรือ”
ซาบุโร่เดินขึ้นไปนั่งบนที่นั่งของผู้ปกครองด้วยท่าทีผยองต่อหน้าฮิโกะ ฮิโกะไม่สามารถทำอะไรกับซาบุโร่ได้เนื่องจากซาบุโร่ทำให้ฮิโกะได้ขึ้นเป็นผู้ปกครองไดเทนงุ
“เจ้าเกิดมาจากเท็งงุกับไดเทนงุ ดังนั้นเจ้าไม่มีสายเลือดตรงของไดเทนงุ ผู้ปกครองส่วนใหญ่จึงไม่เห็นด้วยที่เจ้าจะปกครองในระดับเดียวกับไดเทนงุ มีเพียงข้าที่เสนอเจ้าให้ขึ้นเป็นผู้ปกครองได้”
“ท่านไม่ต้องเอ่ยทวงบุญคุณกับข้า เรื่องนี้ข้าไม่มีทางลืมอยู่แล้ว”เพราะเกิดมาจากแม่เท็งงุและพ่อไดเทนงุ สายเลือดผสมทำให้ฮิโกะรู้สึกแปลกแยกจากไดเทนงุผู้อื่นมาก เค้าทำได้เพียงเก็บปมด้อยนี้ให้มันสุมไฟในใจของเขาตลอดมา
“ไม่ให้ข้าพูดคงไม่ได้ เพราะการที่ข้ามาที่นี่ เพื่อมาเอาหัวใจที่ทหารของเจ้าไปเสี่ยงตายกลับมา”
“ครั้งนี้ข้าได้มาน้อยนิด หากจะแบ่งให้กับท่าน เกรงว่าจะไม่...ปึ่ก!”ยังไม่ทันที่ฮิโกะจะได้พูดจบ ซาบุโร่บินออกมาจากที่นั่งเพื่อเข้ามาหาฮิโกะและใช้แขนล็อคคอจากข้างหลังพร้อมใช้ขวานยักษ์หันปลายคมเข้าหาคอของฮิโกะ
“ฟังข้านะ เจ้าเด็กน้อย...ข้าเป็นผู้มีพระคุณของเจ้า หากข้าขออะไร เจ้าต้องให้ข้าได้ทุกอย่างแม้กระทั่งหัวใจของเจ้า”ฮิโกะเหลือบมองปลายคมขวานที่ส่องประกายราวกับว่ามันพร้อมที่จะบั่นคอเขาได้ทุกเมื่อ
“ข้าจะให้ทหารเอา ส่งของไปบนเทือกเขาอิสึนะ”
เมื่อได้ยินแบบนั้นแล้ว ซาบุโร่จึงยอมเก็บอาวุธและตบไหล่ของฮิโกะเมื่อสงบใจ แววตาเจ้าเล่ห์มองฮิโกะเป็นเพียงทาสรับใช้ของเขาเท่านั้น
“ดีมาก เด็กน้อยของข้า”
หลังจากที่ซาบุโร่เดินออกไปจากห้องโถงแล้ว ด้วยความเจ็บใจของฮิโกะเค้าจึงระบายมันกับเหล่าแจกันดอกไม้ที่ถูกจัดวางเป็นของประดับ เพล้ง! แต่ตอนนี้มันกลายเป็นขยะไปเสียแล้ว
เมื่อแสงสว่างหายไป ความมืดเข้ามาแทนที่ การเดินทางของนางาโตะกับยูกิจึงได้หยุดพักอีกครั้งที่ถ้ำในป่านี้ พวกเค้าก่อไฟขึ้นมาเพื่อให้ความอบอุ่นในยามค่ำคืน
“ท่านยังไม่ได้บอกเลยว่าจะให้ยูกิทำงานอะไรเพื่อแลกกับที่อยู่”
“หาคน”
“หาคน? หาใครหรอเจ้าค่ะ”
นางาโตะไม่รู้ว่าจะบอกกับยูกิยังไง หากบอกไปว่าองค์รัชทายาทโชเท็นหายตัวไปก็กลัวจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ หากเรื่องภายในวังโชเท็นถูกเปิดเผยไป อิทามะ ราชาโชเท็นจะต้องเดือดร้อนเป็นแน่
“เจ้ารู้แค่ว่า เจ้าต้องช่วยข้าตามหาคนก็พอ”
“แล้วยูกิจะรู้ได้ยังไงว่าคนไหนที่ท่านกำลังตามหา”
สิ่งที่ยูกิพูดก็ทำให้นางาโตะลืมคิดไปว่าหากต้องตามหาใครสักคนจะต้องรู้ข้อมูลของคนที่ตามหา นางาโตะกรอกตาไปมาเพื่อคิดหาข้อแก้ตัว
“จริงๆแล้วงานของเจ้าก็คืออยู่กับข้า”
“O.o?! อะไรเจ้าค่ะ”
“ใช่ งานของเจ้าคือต้องอยู่กับข้าและอยู่ใกล้ๆข้าด้วย หากเจ้าคิดหนีจากข้า ข้าจะจับเจ้ากินไม่ให้เหลือเลย”
“ทำไมต้องทำให้กลัวตลอดเลยนะ”ยูกิพึมพำกับตนเอง
“เจ้าว่าอะไรนะ”
“เอ่อ...ยูกิบอกว่าในป่านี้มันดูน่ากลัวเจ้าค่ะ”
มาอีกแล้วเพคะ
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
7 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
6 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
6 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
