Arachne VII ( บท สายเลือดปลอมที่ 7 )

 
      
 
 
     
 
 
 
 
 
 
 
     จากการยึครองเมืองเป็นรังใหม่ของเธอ ทำให้มืองแห่งนี้ไม่มีประชาชนหลงเหลือเลยแม้แต่คนเดียว ทั่วทั้งเมืองนั้นต่างถูกปกคลุมไปด้วยใยแมงมุมสีดำจำนวนมหาศาล ทั้งยังมีลูกแมงมุมขนาดเล็กไปจนถึงขนาดใหญ่ที่คอยสอดส่องทั้งเมืองอีกด้วย
 
     นี่ก็เข้าสู่ปีที่ 6 หลังจากอารัคเน่ยึดเมืองนี้ไปทำเป็นรังของตัวเอง
     เธอได้เลี้ยงดูเด็กชายมนุษย์คนหนึ่ง
 
     ''ฮ่าๆ ฮ่าๆ ฮ่าๆ ฮ่าๆ ~ !''
 
     ก็เป็นเพียงแค่เด็กน้อย ที่ร่างกายของเขาก็เหมือนเด็กวัยหกขวบทั่วไปเท่านั้น
     เขามักชอบวิ่งเล่นไปมาในสนามหญ้า รอยยิ้มและ...ความสุข
     กระโดดอยู่หลายครั้ง เพื่อจับผีเสื้อเพียงตัวเดียว
     เมื่อพูดถึงผีเสื้อ บริเวณโดยรอบนั้น ย่อมมีดอกไม้สวยงาม
     อารัคเน่ที่กำลังนั่งเชยชมการวิ่งเล่นของลูกตัวเอง
     บรรยากาศตอนบ่ายกับสายลมอ่อนๆ ที่เหมาะแก่การพักผ่อน
     ผีเสื้อตัวหนึ่ง ซึ่งบินมาเกาะนิ้วชี้ขวาของอารัคเน่
 
     ''ผีเสื้ออย่างนั้นหรือ....  สักวัน เด็กคนนั้นก็คงจะโบยบินได้''
     ''ร่าเริงจริงเลยนะคะ เด็กคนนั้น''
     ''น่าแปลกที่การทดลองของเรา ใช้กับเด็กคนนั้นได้ผล''
     ''นั่นสินะคะ แต่ก็สมกับที่เป็นลูกของท่านอารัคเน่แล้วล่ะค่ะ''
 
     คีราโน่นั้น เธอเองก็มีร่างมนุษย์อยู่เช่นกัน โดยตอนนี้เธอกำลังใส่ชุดเมดสีดำปนขาว และยืนอยู่เคียงข้างอารัคเน่ 
     โดยร่างมนุษย์ของเธอนั้นมีลักษณะเป็นผู้หญิงผมสั้นเสมอไหล่ ไว้หน้าม้า ใส่แว่นสี่เหลี่ยม รูปร่างยังสาวแม้อายุจะเทียบเท่าอารัคเน่ก็ตาม บุคลิกของเธอก็มักจะชอบหลับตาตอนพูด และน้ำเสียงดูเรียบง่าย
 
     ตุบ ตุบ ตุบ.....
 
     ''ดูสิ อารัคเน่ ผมจับผีเสื้อได้ด้วยล่ะ ! !''
แบล็คที่จับผีเสื้อได้และกุมมันด้วยมือขวา ก่อนจะส่งให้อารัคเน่ดู
 
     ''แบล็ค.... เจ้าชอบผีเสื้อหรือเปล่า ?''
     ''แน่นอนสิ ! ปีกของมันสวยสุดๆไปเลย !''
     ''งั้นเหรอ... เพราะงั้นเจ้าจึงยิ้มสินะ''
     ''เอ๋... ยิ้มเหรอ แน่นอนสิ ก็มันสนุกนี่นา ~''
 
     -แม้แต่เด็กตัวน้อย ก็ยังสนุกกับการล่า....
     การทรมานผู้อื่น คือหนทางแห่งความสุขของมนุษย์เช่นนั้นหรือ.... เหล่ามนุษย์ที่กินสัตว์อื่นเป็นอาหาร ก็คงจะอยู่ได้เช่นนั้น... เช่นเดียวกับที่เราที่เข่นฆ่ามนุษย์เพื่อความอยู่รอดของตัวเราเอง 
 
     อารัคเน่มองหน้าของแบล็คด้วยท่าทีแปลกประหลาด
     ก่อนที่จะก้มหน้าเหมือนคิดอะไรซักพัก แล้วจึงเงยหน้าไปมองคีราโน่
 
     ''แบล็ค วันนี้เจ้าอายุครบ 6 ขวบแล้วนะ วันนี้คือวันเกิดของเจ้า''
     ''วันเกิด !! วันเกิดคืออะไรเหรอ ! นี่ๆ มันสนุกไหม อารัคเน่ ! ~''
     ''จริงสิ เจ้าไม่เคยจัดงานวันเกิดสินะ เพราะข้าเองก็พึ่งนึกขึ้นได้ ว่ามนุษย์นั้น ก็ต้องจัดงานวันเกิด''
     ''อ๊ะ ! หมายความว่าจะฉลองงั้นเหรอ อารัคเน่ !''
 
     แววตาอันใสซื่อบริสิทธิ์เช่นนั้น เหตุใดจึงทำให้อารัคเน่หวั่นไหว
     คีราโน่ต่างสัมผัสได้อย่างชัดเจน ว่าอารัคเน่นั้น เริ่มเปลี่ยนไปมาก
 
     ''ฉลองงั้นเหรอ.... ไม่ใช่แบบนั้นหรอกนะ แบล็ค วันนี้คือวันที่เจ้าจะเริ่มเป็นผู้ใหญ่''
     ''อ๊ะ หมายความว่าตัวผมจะสูงขึ้นเหมือนคีราโน่กับอารัคเน่เหรอ !''
 
     จู่ๆมือขวาของอารัคเน่ ก็ตบไปที่แก้มซ้ายของแบล็ค 
     ถึงแม้การตบครั้งนี้จะค่อนข้างเบาสำหรับอารัคเน่ แต่แบล็คปลิวกระเด็นไปหลายเมตรเลยทีเดียว... 
     โดยเจ้าตัวนั้นกระเด็นแถไปกับพื้นหญ้าจนเกิดรอยแผลถลอก 
     ส่วนแก้มซ้ายที่โดนตบเมื่อสักครู่ ก็เกิดเป็นรอยแดงบวม... ก่อนที่แบล็ค จะเริ่มร้องไห้ออกมาทันที
 
     ''T^T... ทะ... ทำไมกัน อารัคเน่ ทำไมถึงได้ต่อย(ตบ) ผมล่ะ !''
     ''ข้าพึ่งรู้ตัว ว่าถ้าข้ายังเลี้ยงดูเจ้าแบบนี้ต่อไป เจ้าจะต้องเป็นชายที่อ่อนแอแน่''
     ''อารัคเน่.... ผมเจ็บนะ ทั้งๆที่ไม่เคยตีผมเลยแท้ๆ T^T''
 
     อารัคเน่มองไปยังคีราโน่ 
     ทางด้านคีราโน่ก็แปลงร่างเป็นไม้เท่าให้กับอารัคเน่ ก่อนที่อารัคเน่จะร่ายเวทย์มนต์สร้างแมงมุมยักษ์ขนาดราวๆ 2 เมตรกว่าๆออกมา โดยแมงมุมยักษ์ตัวนั้นมีตัวเป็นสีดำ แววตาสีชมพู มีลายจุดสีแดง แถมตรงปากหรือตามร่างกายของมันยังมีน้ำพิษอยู่ทั่วบริเวณอีกด้วย
 
     ''แบล็ค เจ้าจงสู้กับแมงมุมตัวนี้ให้ชนะซะ''
     ''ทะ... ทำไมกัน อารัคเน่ ผมสู้กับแมงมุมตัวขนาดนี้ไม่ไหวหรอกนะ !''
     ''แบล็ค.. ข้ารู้นะ เจ้าเคยฆ่าแมงมุมของข้าหลายครั้งแล้ว''
     ''อะ... เอ๋ ก็มันมากัดผมนี่นา.... ''
     ''ข้าไร้ความสามารถในการควบคุมแมงมุมตัวเล็ก เพราะเหตุนั้นเจ้าก็อาจจะถูกมันกัดอยู่บ่อยๆ เจ้าเองก็ได้รับสายเลืิอด(นม)ของข้าไปแล้ว เพราะงั้นพิษจึงไม่ส่งผลกับเจ้า แต่เจ้าก็ฆ่าแมงมุมขนาดเล็กของข้าอยู่ดี แบล็ค....''
     ''อะ... อะไรกัน''
     ''เจ้าโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว เจ้าจงทำให้ได้''
 
     ถึงแม้ตลอดเวลาที่ได้อยู่กับอารัคเน่ แบล็คจะเคยเห็นแมงมุมจนชินไปแล้ว แต่ครั้งนี้ต่างออกไป เพราะแมงมุมที่ตัวเองเห็นอยู่เป็นประจำได้กลายเป็นศัตรูเข้าให้แล้ว จึงไม่แปลกที่แบล็คจะกลัวจนตัวสั่น ก่อนที่จะตัดสินใจวิ่งหนี
     แต่ทว่า อารัคเน่ไม่ยอมให้หนี เธอร่ายเวทย์สร้างใยขนาดย่อมๆครอบคลุมทั่วบริเวณ เพื่อจัดเวทีประลองระหว่างแบล็คและแมงมุมตัวนั้น
 
     ''เจ้าหนีไม่ได้แล้ว แบล็ค เจ้าจึงกลายเป็นผู้ใหญ่ซะ !''
     ''อะ... อารัคเน่ ! ผมกลัว ผมกลัววว T^T''
 
-กลัวงั้นเหรอ.. ถ้าอย่างนั้น
     อารัคเน่ร่ายเวทย์ตรงไม้เท้า เพื่อสร้างมีดเล่มหนึ่ง แล้วโยนไปให้แบล็ค เพื่อให้เขาใช้มีดเล่มนั้นในการต่อสู้กับแมงมุมยักษ์ แต่ทางแบล็คเนี่ยสิ ขายังสั่นอยู่เลย ไม่แม้แต่จะกล้าจับมัดเล่มนั่นด้วยซ้ำ นั่งสั่นอ้ำอึงๆ ทำอะไรไม่ถูก กระทั่งอารัคเน่หมดความอดทน สั่งให้แมงมุมเข้าไปทำร้ายแบล็ค
 
     แมงมุม 8 ขา เข้าจู่โจมแบล็คแบบออมมือ โดยการใช้ขาข้างหนึ่ง ดีดใส่ร่างกายของแบล็คจนกระเด็นออกไปหลายเมตร ทำให้เขาได้รับแผลถลอกตามผิวหนังเพื่มขึ้นมาอีก
 
-ลุกขึ้นสิ อย่าทำให้ข้าต้องผิดหวัง
 
     ''เป็นอะไรไป... ถ้าไม่สู้ ก็ไม่ชนะ ถ้าไม่ชนะ ก็ตาย''
     ''ตะ... ตายงั้นเหรอ ! ผมไม่อยากตายนะ อารัคเน่ ทำไมถึงทำกับผมแบบนี้ !''
     ''แบล็ค ข้าจะสอนอะไรเจ้าซักหน่อย เจ้ากินเนื้อสัตว์เป็นอาหารใช่หรือไม่ ?''
     ''อ... อารัคเน่ ?''
     ''เจ้านั้น กินอาหารโดยการฆ่า นั้นคือความถูกต้องของเจ้าที่ต้องทำ หากวันหนึ่งมีคนมาฆ่าเจ้าเพื่อความถูกต้องบ้างล่ะ เจ้าจะเอาตัวรอดได้หรือไม่ ?''
     ''มะ... ไม่ไหวหรอก อารัคเน่ พอเถอะนะ''
     ''ข้าบอกไปแล้วนี่ ว่าเจ้าต้องเป็นผู้ใหญ่ เจ้าจงเอาชนะแมงมุมของข้าให้ได้''
 
     แง๊ ~ ! !
     น้ำตาที่ไหลพรากของแบล็ค ร้องไห้ไม่ต่างจากเด็กงองแงคนหนึ่งเท่านั้น
     แหกปากโวยวาย ร้องไห้อย่างไม่มีเหตุผลเหมือนเด็กทั่วไป
     ไม่มีคิดที่จะต่อสู้ หรือหนีทั้งนั้น... ยังไง ก็อยากให้คนเป็นแม่ใจดีกับตัวเอง
     ไม่สิ คงเพราะอาจจะรู้อยู่แล้ว ว่าอารัคเน่คงไม่ทำร้ายตัวเองจนเกินไป
 
     ''ฮือออ ฮืออ T^T อารัคเน่ ผมกลัววว พอเถอะนะ ผมกลัว... ผมกลัว ~''
 
     อารัคเน่ยืนนิ่งไปพักหนึ่ง
 
     ''คีราโน่ ทำไมข้าถึงรู้สึกเสียวบริเวณหน้าอก.... เหมือนข้างในจะรู้สึกแปลกๆ''
     ''เหมือนท่านจะเริ่มเสียใจแล้วนะคะ.... นี่แหละคือความเสียใจที่ท่านอยากสัมผัสค่ะ การที่เด็กคนนั้นเกิดน้ำตา นั่นก็อาจจะเป็นสาเหตุค่ะ''
     ''งั้นเหรอ.... แต่คนที่เจ็บปวดคือแบล็คนะ ไม่ใช่ข้าสักหน่อย แล้วเหตุใดข้าจึงได้เจ็บปวด''
     ''นั่นคงเป็นเพราะความรักที่มีต่อเด็กคนนั้น ท่านอารักเน่ กำลังหลงรักในตัวมนุษย์ค่ะ''
     ''เจ้าคงพูดถูก แต่ยังไงข้าก็จะไม่หยุด จนกว่าแบล็คจะโตเป็นผู้ใหญ่''
 
     อารัคเน่สั่งแมงมุมตัวนั้นอีกครั้ง โดยการใช้ขาหนึ่งข้างของแมงมุม ดีดใส่ร่างกายของแบล็คที่กำลังนั่งร้องไห้ จนทำให้แบล็คปลิวกระเด็นออกไปจนได้รับแผลช้ำตามตัวมากกว่าเดิม ตามมาด้วยประสงค์ร้ายของเธอ คือการใช้ไม้เท้าสร้างภาพลวงตาเพื่อหลอกลวงแบล็ค
 
     ''แบล็ค.... เจ้าเห็นสุนัขตัวนี้ไหม ?''
 
     แบล็คที่กำลังนอนร้องไห้อย่างเจ็บปวด ได้เริ่มส่งสายตาไปมองภาพลวงตาของอารัคเน่ โดยภาพลวงตาที่ว่านั้น มันคือสุนัขตัวน้อยที่กำลังนอนหายใจหอบๆแฮ่กๆกำลังจะตาย ร่างกายเริ่มเน่าปื่อยราวกับตอนพิษของแมงมุมเล่นงาน และสุนัขน้อยตัวนี้เอง มันคือสุนัขที่แบล็คเก็บมาเลี้ยงได้ไม่นาน 
 
     ''น่ะ... นั่นมัน จีโน่นี่นา.... อารัคเน่ทำไมจีโน่ถึงป่วยล่ะ ! !''
     ''จีโน่ของเจ้าโดนพิษของแมงมุมตัวนี้ ถ้าเจ้าไม่ฆ่ามัน จีโน่ก็จะเริ่มตายไปทีละน้อย''
     ''มะ... ไม่จริง อารัคเน่ ช่วยจีโน่หน่อยสิ !''
     ''แล้วทำไมเจ้าถึงไม่ช่วยจีโน่เองล่ะ แบบนี้ยังเรียกตัวเองว่าเจ้าของได้อีกหรือ ?''
     ''อะ.. อารัคเน่ ทะ... ทำไม...''
     ''หยิบมีดเล่มนั้น แล้วจงช่วยเหลือจีโน่ของเจ้าซะ''
 
-จีโน่จะตายงั้นเหรอ... ไม่เอานะ แบบนั้นน่ะ
     ขณะที่น้ำตาเริ่มลดน้อยลง เป็นเวลากว่าหลายนาทีกว่าแบล็คจะลุกขึ้นยืนได้ ในขณะที่เขาลุกขึ้นยืนนั้น เขาได้ใช้มือขวาปาดน้ำตาของตัวเอง พร้อมกับทำแววตามุ่งมั่น เขาเริ่มตัดสินใจจะช่วยเหลือจีโน่จากพิษของแมงมุม โดยไม่รู้เลยว่านั่นคือภาพลวงตา.... เมื่อนั้นแบล็คได้หยิบมีดขึ้นมาพร้อมกับตั้งท่าต่อสู้
 
-จะต้องช่วยจีโน่ให้ได้ !
     แบล็คได้วิ่งเข้าไปจู่โจมแมงมุมตัวนั้นโดยการใช้มีดแทงแบบตรงๆ แต่ยังไม่ทันได้เข้าไปถึงตัว ก็โดนแมงมุมตัวนั้นใช้ขาดีดใส่ร่างกายของแบล็คจนกระเด็นออกไปหลายเมตร แต่ครั้งนี้ต่างออกไปโดยสิ้นเชิง โดยแบล็คกระเด็นออกมาหลายเมตรก็จริง แต่ไม่ได้ล้มลง เขาสามารถประคองร่างกายตัวเองได้ และดีดตัวพุ่งเข้าโจมตีอีกรอบทันที
     และครั้งนี้ ก็คงต่างออกไปอีกเช่นเคย เมื่อแมงมุมยักษ์ตัวนั้น กำลังจะดีดขาใส่แบล็คอีกครั้ง แต่แบล็คกลับโถมตัวเข้าใส่ พร้อมกับเอาทั้งร่างกายกอดขาแมงมุมตัวนั้นอย่างแน่นแฟ้น แล้วใช้มีดที่มือขวา แทงใส่แมงมุมตัวนั้นทันที
     แต่ไม่ใช่แทงเพียงครั้งเดียว แบล็คเริ่มหน้าเลือดเหมือนคนบ้าคลั่ง ใช้มีดแทงเข้ารัวๆจนแมงมุมเสียการทรงตัว ก่อนที่มันจะเริ่มสะบัดขาของตัวเองจนแบล็คกระเด็นถอยหลังออกไป
     แมงมุมร้องอย่างเจ็บปวด กระทั่งวินาทีนั้นอารัคเน่สั่งแมงมุมตัวนั้นให้เพื่มระดับการโจมตี เพื่อเข้าสู่ขั้นตอนต่อไป จากที่แมงมุมใช้เพียงขาเดียวต่อสู้ จะกลายเป็นทั้งหมด 8 ขา และสู้อย่างเต็มรูปแบบ
 
แววตาสีดำตายด้านของแบล็ค.....
 
     แบล็คเป็นฝ่ายเข้าจู่โจม โดยการวิ่งเข้าไปในครั้งนี้มันต่างจากเมื่อครู่โดยสิ้นเชิง ทั้งสปีดความเร็ว ความคล่องตัว สายตา และความรู้สึก ราวกับดึงทุกอย่างของร่างกายออกมาใช้ทั้งหมดในการโค่นล้มแมงมุมตัวนี้
     ถึงแม้ทางด้านแมงมุมจะใช้ขาทั้งหมดของตัวเองในการโจมตีแบล็ค แต่แบล็คกลับโยกหลบได้อย่างสบายแถมอาศัยจังหวะที่แมงมุมโจมตีพลาด ใช้มีดเฉือนขาไปพลางอีกต่างหาก จนกระทั่งวิ่งเข้าไปใต้ท้องของมันได้สำเร็จ แล้วใช้มีดแทงเข้าใต้ท้อง ก่อนที่แมงมุมตัวนั้นจะเริ่มกระโดดถอยห่างไปตั้งหลัก
     แต่.... ในขณะที่แมงมุมตัวนั้นกำลังกระโดดหนีลอยกลางอากาศ เสี้ยววินาทีนั้นแบล็คเองก็ไม่ยอมปล่อยให้มันรอด ปามีดเล่มนั้นใส่ร่างกายของแมงมุมได้อย่างแม่นยำ จนเลือดสีดำสาดออกมาเลยทีเดียว
     ก่อนที่แมงมุมตัวนั้นจะค่อยๆร่วงลงพื้นดิน แต่มันก็ยังพอตั้งหลักได้อยู่ แบล็คไม่รอช้า อาศัยจังหวะนี้วิ่งเข้าไปจู่โจมอีกครั้ง... ถึงแม้มันจะโจมตีใส่แบล็ค แต่แบล็คก็ยังเล่นมุกเดิม นั่นคือกระโดดโถมเข้าไปกอดตรงขาของแมงมุม แถมยังใช้ปากกัดขาแมงมุมอีกต่างหาก
     จะว่าฟันคมเหมือนนักเขมือบก็คงไม่ผิด แบล็คสามารถกัดขาของแมงมุมตัวนั้นจนเป็นรอยแหว่งได้เลยทีเดียว แถมกลืนลงท้องอีกต่างหาก ก่อนจะกระโดดเหมือนลิง ว่องไวจนแมงมุมมองแทบไม่ทัน... รู้ตัวอีกทีแบล็คก็กระโดดเข้ามากัดหัวของแมงมุมจนขาดเป็นชิ้นเป็นอัน
 
กัด กัด กัด งับ งับ งับ !
 
     แมงมุมนั้น พอดูดีๆแล้ว หากโจมตีจากด้านบน
     มันจะไปทำอะไรใครได้....
     ด้วยเหตุนี้ แบล็คที่กัดกินร่างกายแมงมุมอยู่ส่วนบนลำตัว
     จึงได้เปรียบเป็นอย่างมาก
 
     เฮือดดดดดดดดดดดดด !!!!!!!!!
     เลือดสีดำของแมงมุมที่สาดกระจาย
     จนท้ายที่สุด มันก็ล้มลง
 
     ''พอแค่นั้นแหละ....''
 
     อารัคเน่ร่ายเวทย์ที่ไม้เท้า สั่งให้ใยแมงมุมจำนวนหนึ่ง เข้าไปจับกุมแบล็ค เพื่อให้เขาหยุดคลั่ง ส่วนทางด้านแมงมุมตัวนั้น อารัคเน่ใช้เวทย์รักษาเพียงพริบตาเดียว ก็กลับกลายเป็นสภาพปกติทันทีทันใด 
สภาพอันยับเยินของแมงมุมตัวนั้น... มันหายอย่างไร้ร่องรอย
 
     ''แฮ่ก..... แฮ่ก ~''
 
     หลังจากที่แบล็คเริ่มทยอยหยุดคลั่งแล้ว ก็เริ่มกลับมาเป็นสภาพปกติ พร้อมทั้งอาการเหนื่อยหอบ เหงื่อท่วมร่างกาย แววตาสั่นเหมือนฤทธิ์ยากำลังจะหมด กระทั่งหันมามองอารัคเน่ด้วยสติที่พอพูดคุยได้
 
     ''อะ... อารัคเน่ จีโน่จะรอดไหม ?''
     ''แน่นอนสิ เจ้าทำได้ดีแล้ว''
     ''ล่ะ... แล้ว เหมือนผมจะควบคุมตัวเองไม่ได้.... ''
     ''อ้อ.... นั่นเรียกว่า 'เบอเซิร์ก' น่ะ มันคืออาการของจิตที่บ้าคลั่ง ยิ่งนองเลือดหรือสู้มากเท่าไหร่ ก็จะยิ่งรวดเร็วและแข็งแกร่งขึ้น ตอนเด็กๆเจ้าก็ดื่มนมจากข้าทุกวันนี่ ฉันใส่สารกันพิษ พร้อมจิตบ้าคลั่งไปด้วย''
     ''ทะ... ทำไมกัน''
     ''บอกไปแล้วนี่... เจ้าต้องแข็งแกร่ง เจ้าต้องเป็นผู้ใหญ่''
     ''อะ... อารัคเน่''
     ''เจ้าจะเป็นผู้ใหญ่แล้ว ต่อจากนี้จะไม่มีคนป้อนข้าวเจ้า ข้าจะไม่อาบน้ำกับเจ้า จะไม่นอนด้วยกับเจ้า และจะไม่มอบนมให้เจ้าอีกต่อไป เจ้าจะต้องยืนหยัดด้วยตัวเอง เมื่อใดที่เจ้าสิ้นหวัง จะมีคีราโน่คอยช่วยเจ้าเสมอ''
     ''อึก.... อะ....''
     ''คงเหนื่อยสินะ งั้นเจ้าก็หลับให้สบายก่อนแล้วกัน''
 
     หลังจากอารัคเน่พูดจบ แบล็คก็หลับไปซะอย่างนั้น ทางด้านคีราโน่ก็กลับกลายเป็นร่างหญิงสาวเมดเหมือนเดิม กระทั่งเธอเดินไปอุ้มแบล็คด้วยท่าเจ้าหญิง ก่อนจะส่งแบล็คให้อารัคเน่อุ้มแทน
 
     อารัคเน่ลูบแก้มของแบล็คเบาๆ
 
     ''เด็กคนนี้ ทำได้ดีเกินคาดนะคะ''
     ''นั่นสินะ... สำหรับการต่อสู้ครั้งแรก ทำได้ขนาดนี้''
     ''แล้วท่านอารัคเน่ จะทำสิ่งใดต่อไปหรือคะ ?''
     ''เอาไว้ค่อยจัดเตรียมการต่อสู้ให้เด็กคนนี้อีกครั้ง''
 
-งั้นครั้งสุดท้าย ที่ข้าจะมอบเลือดให้กับเจ้า เจ้าจงดื่มด่ำกับมันซะ
 
     และนี่คือครั้งสุดท้าย ที่แบล็คจะได้ดูดนมของอารัคเน่ ทั้งๆที่กำลังหลับ
     มันก็เป็นเพียงภาพๆหนึ่ง ก่อนที่ทุกอย่างจะหายไป
 
 
 
_____________________________________
 
 
After.....
 
     ณ เมืองหลวง (อพานเต้) ย่านการค้าที่มีร้านค้าต่างๆมากมาย ผู้คนต่างเดินพลุกพล่าน ทั้งนักเรียน ทหาร ประชาชน พ่อค้า แม่ค้า มันเป็นเมืองหลวงที่มีประชากรเยอะพอสมควรเลยทีเดียว แถมใจกลางเมืองยังมีปราสาทขนาดใหญ่มหึมาขององกษัตริย์อีกด้วย
 
     ชายหนุ่มผมสีดำคนหนึ่ง รูปร่างหน้าตาดี หุ่นของเขามีกล้ามที่พอประมาณ แววตาสีดำไร้แวว อายุประมาณ 16 ปี ใส่ฮูดสีน้ำตาล แบกสัมภาระไว้ที่ไหล่ขวา ราวกับคนบ้านนอกที่กำลังจะมาทำงานในเมืองหลวง
 
     ข้อมือขวาของเขา สวมกำไรข้อมือ
 
     ''ที่นี่สินะ ที่ๆฉันจะมาเรียน.... ''
     ''นี่ที่แหละ... นายจะได้แข็งแกร่งขึ้นซักทีนะ''
     ''พูดอะไรบ้าๆ คีร่าโน่ ฉันแข็งแกร่งอยู่แล้วต่างหาก''
 
 
 
 
 
 
*****************************
 
จากคนเขียน...
 
คนเขียนนิยายทุกคนกระหายคอมเม้นและคำวิจารณ์มาก
 
ช่วยๆวิจารณ์หรือคอมเม้นหน่อยเด้ออ จะได้เอาไปปรับปรุงกันต่อไป ^^