Don't stop love me หลุมรัก กับดักหัวใจ ยัยตัวร้าย

         ฉันเดินลงบันไดมาข้างล่างหลังจากที่แต่งหน้าทำผมจนสวยพริ้งอย่างมั่นใจเพราะเห็นว่านี่ก็เย็นมาก ๆ แล้วกิจวัติประจำวันของฉันคือการออกไปเที่ยวตามผับตามบาร์กับเพื่อนเช่นทุกวันการได้ออกไปข้างนอกมันทำให้ฉันรู้สึกผ่อนคลาย ดีกว่านอนอุดอู้อยู่ในบ้าน
          ครืด...ครืด...
          โทรศัพท์มือถือรุ่นใหม่ล่าสุดและแพงที่สุดเท่าที่จะหาได้กำลังสั่นเตือนว่ามีสายเข้าอย่างบ้าคลั่งอยู่ในกระเป๋าหลุยส์ ใคร ๆ คงจะคิดว่าโทรศัพท์รุ่นไหน ๆ ก็ใช้ได้ทั้งนั้นแหละ ฟังก์ชั่นต่าง ๆ ก็เหมือน  ๆ กันโทรเข้า-โทรออก ฟังเพลง ถ่ายรูป เล่นโปรแกรมนั้น ทำโปรแกรมนี้ บลาๆๆๆ~ แต่สำหรับฉันมันไม่ใช่ ก็จริงอยู่ที่โทรศัพท์ทำได้เหมือน ๆ กันแต่ฉันมีเงินจะซื้ออ่านะ
          “ว่าไงยัยแก้ว” ฉันกรอกเสียงลงไป
          (ยัยซี แกอยู่ไหน) เสียงหวาน ๆของยัยแก้วตอบกลับมาทันที
          “อยู่บ้านกำลังจะไปแล้ว”
          (อยู่บ้าน!?!ทำไมแกยังอยู่บ้านทุกทีจะรีบออกมาเลยไม่ใช่หรอ?) ปลายสายทำเสียงไม่ค่อยพอใจ
          “อะไรกันแก อีกนานผับกว่าจะเปิด” ฉันตอบ
          (ไม่รู้ล่ะ รีบ ๆมาเลย)
          “ทำเสียงแบบนี้ แปลว่าต้องมีอะไรใช่มั้ย?” ฉันถามอย่างรู้ทัน
          (เซอร์ไพรส์ย่ะ รีบ ๆ มาแล้วกัน แค่นี้นะ)
           ติ๊ด!
          เฮอะ! เซอร์ไพรส์อย่างงั้นหรอ
          ฉันหัวเราะกับความคิดยัยแก้วขณะเดินไปยังโรงจอดรถที่มีแลมโบกินี่คันหรูสีแดงสดราคาหลายสิบล้านจอดอยู่
          “เดี๋ยวครับคุณหนู” จู่ ๆ นายเด็มบอดี้การ์ดของคุณพ่อก็วิ่งมาขวางตรงหน้าฉัน แล้วคว้ากุญแจรถในมือฉันไป
          “อะไร ฉันกำลังรีบนะ เอากุญแจรถมา -*-” ฉันขมวดคิ้วถามพลางแสดงอาการไม่พอใจทันที
          “คุณท่านสั่งห้ามคุณหนูออกไปข้างนอกครับ -_-^^”
         “ว่าไงนะ!!คุณพ่อถึงขนาดสั่งห้ามฉันเลยหรอ” ทำเกินไปแล้วนะ!!
         “ครับ...”
         “ฉันจะไป เอากุญแจฉันคืนมา” ฉันแบมือยื่นไปตรงหน้า
         “ไม่ได้ครับ คุณท่านสั่งไว้”เด็มค้าน
         “เอ๊ะ!นี่นายคิดจะลองดีกับฉันหรอ - -*” ฉันเริ่มโวยวายใส่ร่างตรงหน้าอย่างหงุดหงิดที่กล้าขัดคำสั่งฉัน
         “อย่าพยายามเลยครับคุณหนู ผมไม่อยากเดือดร้อน -_-”
         “นายได้เดือดร้อนแน่ฉันจะบอกคุณพ่อเรื่องที่นายขอยืนเงินฉันไปจ่ายหนี้นอกระบบเมื่ออาทิตย์ก่อน!!” ฉันขู่เพราะเงินจำนวนไม่น้อยที่นายนี่ยืมไปคงจะพอเป็นบุญคุณให้ฉันทวงคืนถ้าหากไม่รีบหลีกไป
         “คะ...คุณหนูTOT อย่างนี้ผมก็แย่สิครับ”
         “ถ้าอย่างนั้นส่งกุญแจรถมา”
         “แต่คุณท่าน...”
         “ทุกอย่างจะเรียบร้อย ฉันจะจัดการเอง”
         “ไม่ได้จริง ๆ ครับ (- - )( - -)(- - )( - -)” เด็มส่ายหน้า ฉันถลึงตาใส่อย่างโมโหสุดขีดที่โดนขัดใจ
         ไอ้คนเนรคุณ!!
         “เอามา!!” ฉันคว้ากุญแจรถในมือแต่มันก็สะบัดมือหนีก่อน
          “...”
         “ได้!นายกล้าลองดีกับฉันใช่มั้ย”
         ฉันเดินกระทบไหล่นายเด็มแรง ๆแล้วเดินเชิดหน้าไม่แยแส พลางสั่งให้ลุงชมคนสวนมาเปิดประตูรั้วนายเด็มรีบวิ่งตามฉันมา ฉันจึงรีบโบกแท็กซี่ที่ขับผ่านมาพอดี
         “ไปผับAN ด่วนค่ะ!” ฉันบอกแล้วเร่งให้ลุงคนขับแท็กซี่รีบขับออกไปโดยเร็วเพราะนายเด็มวิ่งเกือบจะถึงตัวรถแล้ว 
 
         +++ผับANย่านสุขุมวิท+++
         ฉันรีบเปิดประตูรถแล้ววิ่งออกมาแต่ก็ต้องชะงักเมื่อลุงคนขับแท็กซี่เรียกไว้ก่อน
          “เดี๋ยวหนู!”
         “อะไรลุง ฉันรีบอยู่นะ” ฉันถามอย่างหงุดหงิด
         “ลุงก็รีบเหมือนกัน”
         “มีอะไรก็รีบ ๆ พูดมา”
         “ค่าแท็กซี่...” ลุงคนขับแท็กซี่ชี้ที่มิเตอร์ที่ปรากฏตัวเลขประมาณสองร้อยกว่าบาทให้ดู
         หน้าแตกเลยฉัน>///<
         “นี่ค่ะไม่ต้องทอน”ฉันรีบเปิดกระเป๋าหยิบแบงค์สีม่วงออกมาหนึ่งใบยัดใส่มือลุงคนขับตาลุงทำตาแวววาว ฉันรีบเดินเข้าไปในผับไม่วายได้ยินลุงนั่นตะโกนกลับมา
         “ขอบใจนะนังหนู”
 
          เสียงเพลงกระหึ่มดังตูม ๆจากรอบทิศทางเร่งเร้าให้วัยรุ่นขาแดนซ์เต้นกระจายวาดรวดลายของตัวเองตามสเต็ปนี่ก็ยังไม่สามทุ่มเลยทำไมวันนี้คนเยอะจังฉันพยายามทำตัวให้เล็กที่สุดเพื่อจะเบียดเข้าไปข้างใน
         ปึ่ก!
         จู่ ๆก็มีคนเดินมาชนฉันเข้าอย่างแรงทำให้เซไปโดนวัยรุ่นชายกลุ่มข้าง ๆตอนนี้เหมือนกับฉันนั่งตักเขาอยู่กลาย ๆ ฉันจึงรีบลุกขึ้น
         “ขอโทษ!” ฉันหันไปขอโทษแล้วกำลังจะเดินต่อมือของคนที่ฉันนั่งตักเขาไปเมื่อกี้คว้าแขนฉันไว้ก่อน
         “จะเอาอะไร -*-” ฉันขมวดคิ้วถาม พลางมองมือที่จับแขนตัวเองด้วยแววตาเชิงดุเล็กน้อยแล้วรีบสะบัดออก
        “ไม่คิดจะรับผิดชอบเลยหรือไง ^^” เขาถาม
         “ฉันไม่ได้ไปทำหัวนายแตก ไหล่หลุด ซี่โครงหักสักหน่อยไม่เห็นต้องรับผิดชอบอะไรนี่ - -*”
         “มันก็ใช่แต่เมื่อกี้คุณยังนั่งตักผมอยู่เลย ^^” นายนั่นมองฉันด้วยสายตาลวนลามแต่จู่ ๆ มือ ๆ หนึ่งก็คว้าเข้าที่เอวของฉันไปกอดไว้
         “นี่!!...” ฉันกำลังจะหันไปว่าผู้มาเยือนคนใหม่แต่ด้วยแสงที่ส่องถึงไม่มากทำให้ฉันมองเห็นเขาแค่ราง ๆ ไม่ชัดเท่าไหร่
         “เดี๋ยวฉันจัดการเอง” ร่างสูงโน้มตัวมากระซิบข้างหูฉัน
         เสียงนี้มันคุ้น ๆ นะ = =?
         “เฮ้!นายมายุ่งอะไรด้วย!” วัยรุ่นชายคนเดิมถามพลางจะคว้าตัวฉันแต่ร่างสูงที่กอดเอวฉันอยู่กลับปัดมันออกอย่างรำคาญ
         “เห้ย อะไรวะ!!” วัยรุ่นคนนั้นขึ้นเสียง
         “อยากได้ยัยนี่มากหรือไง” ร่างสูงถาม
         เสียงนี้ เอ๊ะ!หรือว่า...O.o
         “นิวเยียร์!!” ฉันร้องขึ้นอย่างตกใจ
         “ฉันได้เคลียร์กับเธอยาวแน่แต่ก่อนอื่นขอจัดการไอ้หน้าอ่อนนี่ก่อน แล้วถ้าเธอไม่หุบปากเงียบ ๆ ฉันจะส่งเธอให้มัน” นิวเยียร์พูดเสียงลอดไรฟัน
         แล้วฉันจะทำอะไรได้เล่า T^T
         “ส่งผู้หญิงคนนี้มาให้ฉัน”
         ฉันไม่ใช่สิ่งของนะเฟ้ย!>O<
         “ไม่ได้!ฉันให้ยัยนี่กับแกไม่ได้หรอก”
         ใช่แล้ว มันต้องอย่างนั้น
         “อยากมีเรื่องหรือไงวะ”
         คนรอบ ๆเริ่มหันมามองอย่างสนใจ
         “ก็บอกว่าไม่ได้ไงอยากตายหรือไงวะ!”
         ฉันเริ่มหดเหลือสองนิ้วอายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ไหนแล้ว
         “นิวเยียร์พอเถอะ ฉันอายคน TTOTT” ฉันสะกิดแขนอีตานิวเยียร์เบา ๆ
         “เฉย ๆ น่า - -*”ไอ้บ้านี่พูดไม่พอ ทำไมต้องกดหัวฉันเอาหน้าซบกับอกตัวเองด้วยเล่า>O<
         “ปล่อยฉัน!ปล่อยนะ”
         “โอ๊ย!ยัยบ้าหยิกฉันทำไม -*-” นิวเยียร์คว้าข้อมือฉันแล้วตะคอกใส่
         “แล้วนายกอดฉันทำไมล่ะ =^=” ฉันย้อน
         “ก็หุบปากซะสิหรืออยากไปกับไอ้หน้าอ่อนนี่”
         “I’m sorryT^T”
         “ถ้างั้นก็เงียบ”
         ฉันรูดซิบปากทันที
         “จะเอาอะไรว่ามา” ร่างสูงหันไปถามวัยรุ่นชายคนเดิมต่อ
         “แลกกับผู้หญิงคนนี้หรอ” ชี้มาที่ฉัน
         “เออ!” ร่างสูงกระแทกเสียงใส่
         “เงินไงล่ะ ฉันขายต่อให้”
         “นี่!ฉันไม่ใช่ผู้หญิงขายตัวนะ แล้วอีกอย่างฉันก็ไม่ได้เป็นอะไรกับนายด้วย” ฉันโวยอย่างโมโห
          หน็อย!ขายฉันให้อีตานิวเยียร์เนี่ยนะ
         เฮอะ!ประสาท
         “งั้นก็ไปกับฉันสิ ^^” รอยยิ้มปีศาจชัด ๆ
         “...!!!” ไอ้... จะด่ามันยังไงดี
         ปึ่ก
         ธนบัตรสีเทาหลายใบก็ถูกปาใส่หน้าเด็กหนุ่มมันรีบลนลานเก็บราวกับเงินจะละลายสลายหายไป
         “แค่นี้คงพอ”นิวเยียร์บอกพลางฉุดข้อมือฉันให้เดินตามไป
         “จะพาฉันไปไหน เพื่อนฉันรออยู่นะ” ใช่ ยัยแก้วกำลังรออยู่กับยัยอิมป่านนี้คงจะด่าฉันสารพัดแล้ว
         “ฉันขอเคลียร์กับเธอก่อน”
         “ฉันเดินเองได้น่า อย่าลากดิ คนนะเฟ้ยที่ดึงอยู่!-0-” ฉันร้องท้วง
         “เหรอ นึกว่าอย่างอื่น” นิวเยียร์หันมาทำหน้ากวนประสาท
         “เอาล่ะ ถึงที่ที่ฉันจะจัดการกับยัยคุณหนูขี้วีนอย่างเธอแล้ว” เมื่อถึงจุดที่คนไม่พลุกพล่านนิวเยียร์ก็เริ่มเปิดประเด็น
         “นี่นาย!...”
         “หยุดเลยนะห้ามเถียง” ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดอะไรไอ้บ้านี่ก็แทรกขึ้นมาก่อน
         “พูดมาสิ มีธุระอะไรไม่ทราบ” ฉันกอดอกพลางเชิดหน้า
         “ทำไมเธอถึงทำตัวแบบนี้”
         “ฉันไปทำอะไร” ฉันแสร้งทำหน้าไม่รู้
         “ดื้อกับคุณอาไงแล้วเมื่อกี้ด้วย ถ้าฉันมาไม่ทันเธอไม่โดนมันลากไปไหนต่อไหนแล้วหรอ?”
         “นี่คุณพ่อสั่งให้นายตามฉันมาหรอ!”
         “ใช่ ฉลาดนี่คุณอามาหาฉันหลังจากที่เธอวีนแตกใส่ ให้ช่วยดัดนิสัยเธอสักหน่อยเพราะท่านเองก็เอือมระอากับนิสัยเอาแต่ใจของเธอไม่ต่างไปจากฉัน”
         “อย่ามาว่าฉันนะ!”
         “แค่นี้ก็รับความจริงไม่ได้”
         “ชิ!แล้วนายรู้ได้ไงว่าฉันมาที่นี่”
         “ที่ที่ผีเสื้อกลางคืนอย่างเธอชอบไปจะมีสักกี่ที่กัน” นิวเยียร์พูดอย่างมีเลศนัย
         “นายสะกดรอยตามฉันมาหรอ”
         “ใช่!ตั้งแต่หน้าบ้านเลยล่ะ และอีกอย่างฉันเองก็มีนัดที่นี่ด้วยแหม~อะไรจะช่างเหมาะเจาะปานนี้ ฮ่าๆๆ” ร่างสูงหัวเราะชอบใจ
         “น่าขำตรงไหนไม่ทราบยะ =O=”
         “ฮ่าๆหน้าเธอเหวอเป็นบ้าเลย”
         “คราวนี้หมดธุระแล้วใช่มั้ย ฉันไปล่ะ” ฉันบอกแล้วกำลังหมุนตัวกลับ
         “เสียใจเธอห้ามห่างฉันเกินสามเมตรระหว่างอยู่ที่นี่ ^O^” เขาบอก
         “อะไรนะ!!!OoO”  ฉันร้องขึ้นกับคำสั่งบ้า ๆ ของเขา
         “ฟังไม่ผิดหรอก”
         “...!!”
         ฉันจะบ้าตาย TT^TT 
         “อย่าทำหน้าทุเรศแบบนั้นสิ”
         กร๊าซซซซซซซซซซซซซซ~
         “นายมันปีศาจ”
         “ปีศาจอะไรหล่อขนาดนี้”
         แหวะ!- -^^
          “หลงตัวเองชะมัด” ฉันทำหน้าบูดอย่างอารมณ์เสียก่อนที่โทรศัพท์จะสั่นขึ้นอีกครั้ง
         ครืด...ครืด...
         “ฮัล...”
         (ยัยตัวดีเธออยู่ไหน!!)เสียงแหลม ๆ ของยัยอิมตะโกนออกมาทางโทรศัพท์จนฉันต้องเอาออกห่างหู
         “หมาไล่กัดนิดหน่อย พวกแกอยู่โต๊ะเดิมใช่มั้ย”ฉันถามก่อนจะหน้านิวเยียร์
         “เธอว่าฉันเป็นหมาหรอ!” เขาโวย พลางจะแย่งโทรศัพท์ฉัน
         (นั่นเสียงใคร แกอยู่กับใคร) ยัยอิมถามสวนมาทันที
         “แค่นี้นะเดี๋ยวฉันค่อยเล่าให้ฟัง หมาจะกัดอีกแล้ว” ฉันรีบกดวาง
         “นี่เธอ!!เอาโทรศัพท์มาให้ฉันเดี๋ยวนี้” นิวเยียร์พยายามยื้อแย่งฉันจึงเบี่ยงตัวหลบ
         “ไม่!>O<”
         “เอามา!”
         “ม่ายยย!”ฉันหันหลังกลับเตรียมจะวิ่ง
         “เห้ย!” เขาเข้ามารั้งตัวฉันจากด้านหลังแขนของเขาคล้องเอวฉันไว้ไม่ให้หนีไปไหนได้
          “นาย!...OxO” ฉันหันขวับไปว่าแต่ทว่าจมูกของฉันดันไปชนกับแก้มแถมมุมปากฉันดันไปแนบกับริมฝีปากของเขา ตึกตัก ๆ เสียงหัวใจฉันเต้นแรงเหมือนจะระเบิดออกมา
          “ไอ้บ้า! ไอ้คนฉวยโอกาส!ไอ้ทุเรส! อุบาทชาติชั่วไม่กลัวบาปที่สุดเลยอะ แหวะ>~<”ฉันผละออกทันทีที่ได้สติคืนมาพลางเอามือเช็ดปากตัวเอง
            “พอเลย ๆ ด่ามาซะขนาดนี้เหมือนฉันไปข่มขืนเธองั้นแหละ โธ่เอ้ย! ใครกันแน่ที่ฉวยโอกาส ฉันแค่โอบเธอไว้เฉย ๆ เธอนั่นแหละหันมาจูบฉันเอง เนี่ย! ตรงเนี๊ยะ- -^^”เขาชี้ที่มุมปาก ยื่นหน้ามาให้ฉันดูใกล้ ๆ
            “ยี้~ เอาหน้าห่วย ๆ ของนายออกไปนะ>//<”ฉันเอามือดันหน้านิวเยียร์
            “ทำไม หน้าฉันห่วยตรงไหน ดูดีออกขนาดนี้ ดูสิ ดู ๆๆ ^O^”
            “อ๊ายยยย ไอ้บ้านี่ บอกว่าห่วยก็ห่วยสิ ขืนยื่นหน้ามาอีกฉันตบแน่=O=”ฉันง้างมือขึ้นกลางอากาศ เขาถึงกับผงะถอยหลัง
            “ผู้หญิงอะไร โรคจิตชะมัด อยากจูบก็จูบ อยากตบก็ทำท่าจะตบซะงั้น-_-;”
            “นี่นายว่าฉันโรคจิตหรอ อยากโดนใช่มั้ย ห๊ะ!-*-”
            “อู๊ย ๆ เปล่าคร้าบ ไม่อยากโดนคร้าบบบ^0^”
            “ฉันจะไปหาเพื่อน นายมีธุระอะไรก็ไปทำ อย่ามาเกะกะฉัน เข้าใจ๊”ฉันบอก ก่อนจะเดินเข้ามาในโถงของผับอีกครั้ง
            “ไม่เข้าใจ ก็ฉันถูกสั่งให้ตามประกบเธอนี่ คิดว่าฉันอยากทำนักรึไง”
            “ก็ไม่ต้องทำ แค่นั้นก็จบ”
            “แต่คุณอาสั่ง ฉันไม่อยากเสียคำพูด=^=”
            “โอ๊ย นี่! ฉันไม่บอกคุณพ่อหรอกน่า- -*”ฉันหยุดเดินแล้วหันไปบอกร่างสูงที่เดินตามมา
            “ไม่ล่ะ คำพูดเธอมันเชื่ออะไรไม่ได้-*-”
            ฉันกัดปากตัวเองเล็กน้อย เอาเหอะ พูดยังไงอีตานี่คงไม่เปลี่ยนใจแน่
            “งั้นก็ตามใจแล้วกัน!”ฉันสะบัดหน้าหนีแล้วเดินไปหายัยแก้วที่นั่งโบกมือให้ฉันอยู่ไม่ไกล
 
 
            “ยัยซี ฉันนึกว่าแกเบี้ยวไม่มาซะแล้วนะเนี่ย”ทันทีที่ฉันมาถึงโต๊ะ เพื่อนสาวตัวดีของฉันก็รีบโวย
            “ฉันมานานแล้วย่ะ”ฉันทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาก่อนจะหันไปบอก
            “ฉันโทร.หาแกกี่ที ๆ ก็กำลังมาบ้างล่ะ โดนหมากัดบ้างล่ะ แล้วไหนล่ะ O.o”ยัยอิมชะเง้อมองหาใครสักคน
            “อะไรของแก หาใครหรอ O.o?”ฉันถาม พลางหันไปมองตาม
            “คนนั้นไง >O<”แก้วบอก แล้วสะกิดฉัน
            “ก็ใครล่ะ= =?”
            “คนในโทรศัพท์ไงแก^O^”
            “อ๋อ อีตานั่น...น่ะหรอ นี่ไง”ฉันบอก พลางผายมือออกไป อ้าว? หายไปไหนซะแล้ว โธ่เอ้ย ก็นึกว่าจะแน่
            “ไหนล่ะ?”ยัยอิมถาม ด้วยสีหน้าที่อยากรู้มากกกกกกกก
            “อ๋อ ไม่มีอะไรหรอก แค่คนที่หน้าผับน่ะ แล้วแกล่ะแก้ว เร่งฉันมา มีอะไร”ฉันรีบเปลี่ยนเรื่องพูดเพื่อปัดความขี้สงสัยของเพื่อนทั้งสองออกไป
            “อีกแปป รออีกแปป เซอร์ไพรส์แน่ ^O^”ยัยแก้วบอกฉัน ก่อนจะยิ้มจนแก้มแทบปริ มันจะต้องมีอะไรดี ๆ กำลังจะเกิดขึ้นแน่นอน
            “นั่นไง มาพอดี พี่คิม ทางนี้ค่ะ ๆ ^^”ยัยแก้วตะโกนเรียกใครสักคน พลางกวักมือเรียกแล้วรีบเดินไปหาอย่างรีบร้อน ฉันมองตามด้วยความสงสัย
            “ยัยซี ยัยอิม นี่ไงพี่คิมที่ฉันคบมา 3 ปี พี่คิมคะ นี่ยัยซีกับยัยอิม เพื่อนของแก้วค่ะ”ยัยแก้วเดินควงแขนร่างสูงโปร่งมาแนะนำให้รู้จัก ดูจากลักษณะท่าทางถือว่าผู้ชายเป็นคนหน้าตาดีคนหนึ่งเลยทีเดียว
            “สวัสดีค่ะ พี่คิม *O*”ยัยอิมทำตาแวววาวส่งประกายวิ๊งค์ ๆ ไปให้
            “ผมได้ยินเรื่องของพวกคุณสองคนจากแก้วบ่อย ๆ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ ^^”พี่คิมอะไรนั่น ส่งมือไปเช็คแฮนด์กับยัยอิม ก่อนจะหันมามองฉัน
            “ยินดีที่ได้รู้จักครับ คุณซีเนียร์”มือหนา ๆ ยื่นมาอยู่ตรงหน้าฉัน ฉันส่งยิ้มแหย ๆ ไปให้ ก่อนจะยกมือขึ้นไหว้แทน
            “สวัสดีค่ะ ขอโทษทีนะคะ ฉันเป็นคนไทยเลยชอบอะไรไทย ๆ ไม่นิยมการเช็คแฮนด์ค่ะ^^”
            ดูท่าทางอีตาพี่คิมจะหน้าหงายเล็กน้อย คนอะไรแววตาเจ้าชู้ชะมัด ยัยแก้วนะยัยแก้ว ทำไมไปคบกับคนแบบนี้ได้
            “แหะ ๆ เอาอย่างนี้นะคะ เรามานั่งคุยกันก่อนดีกว่า พี่คิมจะรับอะไรดีคะ^_^”ยัยแก้วพูดขึ้นตัดบรรยากาศที่กำลังเริ่มไม่ดีออก
            “อะไรก็ได้ แก้วสั่งให้ พี่ก็ทานได้ทั้งนั้นแหละครับ ^^”
            “งั้นฉันขอไปเข้าห้องน้ำก่อนแล้วกัน”ฉันบอก ก่อนจะรีบเดินตรงออกมาทันที รู้สึกไม่ถูกชะตากับพี่คิมของยัยแก้วคนนี้สักเท่าไหร่ นั่งด้วยแล้วอึดอัดชะมัด ฉันเดินตรงมาเรื่อย ๆ ก่อนจะพบกับป้ายที่เขียนไว้ว่า ‘ดาดฟ้า’
            สูดอากาศหน่อยน่าจะดี
 
            แอด...
            ฉันผลักประตูดาดฟ้าออกก่อนจะต้องถึงกับผงะ เพราะร่างสูงที่กำลังคุกเข่าให้กับร่างบางอีกคนที่ยืนหันหลัง ใบหน้าของคนที่คุกเข่าราวกับกำลังขอร้องอ้อนวอนอยู่ดูเจ็บปวดเกินกว่าจะลุกขึ้นยืนได้
            “ขอร้องล่ะ ชาด้า...อย่าทำแบบนี้เลยนะ...เรากลับมาเป็นเหมือนเดิม...ไม่ได้หรอ”ร่างสูงพูด ตัวเขาดูสั่น ๆ เล็กน้อย
            “ขอโทษนะ แต่ฉันมาไกลเกินกว่าจะย้อนกลับไปแล้ว”ร่างบางนั้นหันกลับมามองหน้าเขา เธอพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย เหมือนไม่รู้สึกอะไร
            “ทำไมล่ะ ทำไมเราถึงมาลงเอยกันแบบนี้ ผมทำผิดอะไร ช่วยบอกผมทีเถอะ...นะ”เขาเอือมมือไปจับมือเธอ แต่ถูกสะบัดออกอย่างไร้เยื้อใย
            “ไม่เลย ฉันผิดเองแหละ ฉันไม่ได้รักคุณแล้ว เพราะฉันกำลังจะหมั้นกับคนที่พ่อเลือกให้”เธอบอก ก่อนทำท่าจะเดินหนี ฉันรีบวิ่งไปแอบหลังประตูทันที
            “คุณก็ปฏิเสธไปสิ ไหนคุณบอกว่าอยากแต่งงานกับผม...อยากเป็นคนรักของผมตลอดไป แต่ทำไมเราถึงเดินมาพบกับ...จุดจบ”
            “...”
            “...ชาด้า มองหน้าผมสิ แล้วบอกว่าที่จริงคุณยังรักผม แล้วผมจะไปคุยกับพ่อคุณเอง นะชาด้านะ...”
            “คุณไม่เข้าใจหรือไง เราเดินคนละเส้นทางกันแล้ว ทางของเรามันกลายเป็นเส้นขนาน มันไม่สามารถกลับมาบรรจบกันได้อีก คุณเข้าใจมั้ย”
            “ทำไม ทำไมถึงเป็นแบบนี้ ไหนคุณบอกผมหน่อยสิ ว่าผมด้อยกว่าผู้ชายที่พ่อคุณหามาให้ยังไง บ้านผมก็มี รถผมก็มี หน้าที่การงานผมก็มี แล้วอีกไม่นานผมก็จะขึ้นเป็นประธานบริษัทแทนคุณพ่ออยู่แล้ว ผมมันไม่ดีตรงไหน...หือ”ร่างสูงเงยหน้ามองเธอทั้งน้ำตา จะว่าไป เขาก็น่าสงสารนะ ถ้าเป็นฉัน ฉันก็คงทนไม่ได้เหมือนกัน
            “ฟังฉันนะ ไม่ใช่ว่าคุณไม่ดี คุณน่ะมีดีทุกอย่าง ไม่ว่าจะฐานะ หน้าตา หรือชื่อเสียงเงินทอง คุณดีกว่าเขาทุกอย่าง แต่ฉัน...ฮึก...ฉันมันไม่ดีเอง ได้ยินมั้ย ฉันมันไม่ดีเอง...ฮืออ...”ร่างบางหันมาปล่อยโฮตรงหน้าเขา ร่างสูงยืนขึ้นแล้วโอบกอดเธอไว้ ราวกับเธอจะหายตัวไป
            “อย่าโทษตัวเองเลยนะ ผมจะถือว่าเราไม่เคยคุยเรื่องนี้กัน โอเคมั้ย...เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมนะ”
            “ปล่อยฉันไปเถอะนะ ฉันไม่ได้รักคุณแล้ว...ฮึก...ฮือ ๆ”
            “คุณว่าอะไรนะ...”
            “ฉัน...ฉันรักเขา รักผู้ชายที่คุณพ่อเลือกให้ รักมานานแล้ว รักก่อนจะพบกันคุณด้วยซ้ำ”
            “ชาด้า...”เขาปล่อยแขนออกจากร่างเธออย่างหมดแรง
            “ฮึก..ฉันขอโทษ...”
            “4 ปีที่ผ่านมาของเรา...มันเคยมีความหมายกับคุณมั้ย ไหนคุณบอกผมหน่อยสิ! บอกผมมา!!!”ร่างสูงเขย่าตัวเธอราวกับจะกลายเป็นบ้าไปแล้ว
            “ไปเถอะ...ชาด้า ผมไม่มีอะไรจะพูดแล้ว”เขาปล่อยมือออก แล้วหันหลังให้เธอ
            “ฉันขอ...”
            “ไปซะ!!”เขาตวาดเสียงดัง ก่อนที่ร่างบางจะวิ่งแจ้นตรงมาทางฉัน เธอตกใจที่เห็นฉันเล็กน้อยก่อนจะวิ่งลงบันไดไป
            เอ๊ะ ผู้หญิงคนนี้ ...หรือว่าผู้ชายคนนั้นจะเป็น...
            ผัวะ! ผัวะ! ผัวะ!
            ฉันยืนมองร่างสูงที่กำลังกระหน่ำหมัดชกกำแพงอย่างบ้าคลั่ง ทันใดนั้นเขาก็หันมามองฉัน ฉันและเขาต่างเบิกตาโพลงด้วยความตกใจไม่แพ้กัน ร่างสูงคนนั้นไม่ใช่ใครแต่เป็นเขา
            “นิวเยียร์!!OoO”
            “ซีเนียร์...”