Don't stop love me หลุมรัก กับดักหัวใจ ยัยตัวร้าย

ความรัก...ไม่อาจแลกเปลี่ยน ไม่อาจทดแทนและไม่อาจเสแสร้งแกล้งทำ 

เพราะความรักคือความจริงที่ปราศจากเงื่อนไขใด ๆ

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

          “ไม่มีทาง!!ยังไงซีก็ไม่ทำ!!” เสียงตวาดดังกึกก้องภายในห้องโถงขนาดใหญ่ เสียงนั้นไม่ใช่ใครมันเป็นเสียงของฉันเอง ก็คุณพ่อน่ะสิบังคับให้ฉันไปทำงานที่บริษัท มันน่าเบื่อจะตายวัน ๆ ต้องคอยไปจัดการอย่างนู้นบริหารอย่างนี้น่าจะปล่อยให้พวกพนักงานทำกันไปเองซะก็สิ้นเรื่อง จะทำให้มันลำบากยุ่งยากทำไมกันนอนรอเงินก็พอแล้ว ดีจะตาย

          “ไม่ได้นับวันลูกยิ่งทำตัวเหลวไหลมากเข้าไปทุกที ที่ผ่านมาทุกคนคงจะตามใจมากเกินไป”                         

          “คุณพ่อ!!” ฉันลุกขึ้นมองหน้าคุณพ่ออย่างไม่เกรงกลัว         

          “เลิกตวาดใส่พ่อสักที!ลูกไม่ใช่เด็กๆแล้วนะ ที่จะทำตัวไร้สาระแบบนี้ไปวัน ๆ พ่อเป็นพ่อหัดเห็นหัวเกรงใจพ่อบ้าง เพราะลูกเป็นแบบนี้ แม่เขาถึงได้ตรอมใจตายไปไง!!”            

          คำพูดคุณพ่อทำฉันอึ้งไปชั่วขณะ พูดอะไรไม่ออกได้แต่กำมือสองข้างแน่นร่างฉันสั่นเล็กน้อยด้วยความโกรธ          

          คุณพ่อพูดเกินไปแล้ว!!                          

          “ไม่จริง!! เป็นไปไม่ได้ที่คุณแม่ต้องตายไม่ใช่เพราะคุณพ่อเองหรอคะ ที่เอาแต่ทำงานจนเป็นบ้าเป็นหลังไม่สนใจคุณแม่ที่เฝ้าคอยคุณพ่อรอทานอาหารเย็นพร้อมหน้ากันจนดึกดื่นแทบทุกวันจนโรคหัวใจกำเริบ คุณพ่อต่างหากที่ฆ่าคุณแม่ ไม่ใช่ซีได้ยินมั้ยคะว่าไม่ใช่ซี!!!”         

          “ศรัณย์พัทรา!!”          

          เพี๊ยะ!          

          ใบหน้าฉันสะบัดหันไปตามแรงเหวี่ยงฝามือของคุณพ่อฉันรู้สึกชาวูบไปทั่วตัว ก่อนยกมือสัมผัสที่แก้มตัวเอง                                             

          “คุณพ่อ...” ฉันครางชื่อคุณพ่อเบาๆเสียงฉันมันช่างแหบเหลือเกิน         

          “พ่อ..พ่อขอโทษ...คือ..พ่อ...”                           

          “คุณพ่อใจร้าย...อึก...คุณพ่อตบซี...คุณพ่อใจร้าย...ทำเกินไปแล้ว...ฮึก...” น้ำตาฉันเอ่อล้นรอบดวงตาก่อนจะไหลอาบแก้ม ก้อนสะอึกแข็ง ๆวิ่งขึ้นมาจุกอยู่ที่ลำคอทำให้พูดติด ๆ ขัด ๆ

          “คือพ่อ...พ่อ...”          

          “ซีเกลียดคุณพ่อ!ได้ยินมั้ยคะว่าซีเกลียดคุณพ่อ!!”          

          ฉันโพลงพูดออกไปด้วยความโกรธก่อนจะวิ่งออกจากห้องมาเจอกับบรรดาเหล่าลูกน้องของคุณพ่อและพวกแม่บ้านยืนออกันอยู่ 6-7 คนแอบยืนฟังอยู่ด้วยความสอดรู้ ฉันหันกลับไปค้อนตาขวางใส่อย่างคาดโทษทำเอาพวกนั้นหน้าเสียก่อนจะแจ้นหายกลับไปทำหน้าที่ของตนเอง  

                ปัง!          

          ฉันปิดประตูห้องเสียงดังอย่างใส่อารมณ์สุดๆแล้วเดินดุ่มๆไปที่โต๊ะเครื่องแป้ง

          “กรี๊ดดดด!! ” ฉันทุบแล้วปัดข้าวของทุกอย่างบนโต๊ะลงพื้นระเนระนาดเพื่อระบายอารมณ์ที่ร้อนรุ่มในใจ          

          ตุ้บ! ตุ้บ! ตุ้บ!           

          หนังสือนิตยสารวารสารเล่มแล้วเล่มเล่าถูกฉันขว้างปาเกลื่อนกลาดที่พื้นก่อนจะหันไปคว้าแจกันดอกไม้ปาลงพื้นตามไปแต่พลาดท่าเศษแจกันกลับกระเด็นโดนแขนฉันบาดเป็นทางยาว         

          “โอ๊ย!” ฉันร้องออกมาด้วยความแสบที่แผลพลางทรุดตัวลงนั่งที่เตียงแล้วใช้มืออีกข้างกุมแผลไว้                           

          ก๊อกๆ         

          “คุณหนู เป็นอะไรหรือเปล่าคะ? เสียงดังจนป้าไปยินเสียงถึงข้างล่าง” เสียงป้าอุ่นร้องถามฉันจากหน้าห้องด้วยความเป็นห่วง         

          “ซีโดนแจกันบาด ช่วยหยิบกล่องพยาบาลให้หน่อยค่ะ” ฉันตอบ เสียงตึงตังๆที่ป้าอุ่นรีบเดินไปเอากล่องพยาบาลให้ฉันดังเป็นระยะก่อนที่ประตูห้องฉันจะถูกเปิดออก 

          “ว๊าย!ทำไมเลือดออกมากขนาดนี้ล่ะคะคุณหนู OoO” ทันทีที่ป้าอุ่นร้องทักฉันก็ก้มมองมือที่กุมแขน                                      

          ทำไมเลือดออกมามากขนาดนี้ O.o?

          “ป้าว่าคุณหนูไปหาหมอเถอะนะคะ”

          “ไม่ค่ะ แผลแค่นี้ไม่เจ็บมากเท่าไหร่หรอก” มั้ง ToT

          “แต่ว่า...” ยังไม่ทันที่ป้าอุ่นจะพูดจบฉันก็แทรกขึ้นซะก่อน

          “รีบทำแผลเถอะค่ะ”

          “โอ๊ย! เบาๆสิคะ ซีเจ็บนะ T.T” ฉันเอ็ดป้าอุ่นที่เอาสำลีชุบแอลกอฮอล์จนชุ่มมาเช็ดที่แผล         

          “ขะ...ขอโทษค่ะ TOT”         

          5 นาทีต่อมา

          “เจ็บชะมัด” ฉันบ่นอุบอิบ ขณะป้าอุ่นเก็บอุปกรณ์ทำแผล

          “เป็นยังไงบ้างคะคุณหนู ทนหน่อยนะคะ แผลจะได้ไม่อักเสบมากพรุ่งนี้แผลคงจะตึง แล้วก็ระวังอย่าให้โดนน้ำนะคะ แผลจะเน่าได้” ป้าอุ่นบอก

          “ค่ะ จะระวัง” ฉันพยักหน้ารับ

          “แล้วอะไรที่ทำให้คุณหนูอาละวาดทำลายข้าวของจนห้องเละเทะขนาดนี้ล่ะคะ” ป้าอุ่นเริ่มถามด้วยความสงสัย พลางกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ห้องฉันมองหน้าป้าอุ่นเล็กน้อยที่บอกว่า ‘ฉันอาละวาด’ แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรออกไป

            ฉันเริ่มเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ป้าอุ่นฟังเพราะฉันรู้สึกรักและผูกพันธ์กับป้าอุ่นที่เลี้ยงฉันมาตั้งแต่แบเบาะไม่มีใครที่ฉันไว้ใจได้เท่าป้าอุ่นอีกแล้ว

          ฉันผล็อยหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้จำได้คร่าวๆว่าคุยกับป้าอุ่นอยู่นานสองนาน ช่างเถอะ นึกไปก็ปวดหัวเปล่าๆฉันค่อยๆชันตัวขึ้นนั่งก่อนจะพบว่าห้องถูกจัดเรียงไว้อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยเหมือนเดิมแล้วพลางสายตาไปสะดุดกับแก้วใส่ยาใบเล็กในแก้วมียาสีขาวอยู่ 2 เม็ดและแคปซูลอีก 1 เม็ดใต้แก้วมีกระดาษแผ่นเล็ก ถูกทับไว้อยู่ ฉันจึงหยิบมันขึ้นมาอ่าน 

          ‘คุณหนูคะ ป้าไปจัดยาแก้ปวดกับยาแก้อักเสบไว้ให้แล้วอย่าลืมทานยานะคะ

                                                                                                                      ป้าอุ่น’

          “ขอบคุณนะคะ เพราะมีป้าฉันถึงรู้สึกเหมือนคุณแม่ยังอยู่ใกล้ ๆ เสมอ” ฉันพูดและยิ้มออกมาก่อนจะรีบกินยาทั้งหมดอย่างไม่ลังเลใจ