Don't stop love me หลุมรัก กับดักหัวใจ ยัยตัวร้าย

         ฉันเดินลงบันไดมาข้างล่างหลังจากที่แต่งหน้าทำผมจนสวยพริ้งอย่างมั่นใจเพราะเห็นว่านี่ก็เย็นมาก ๆ แล้วกิจวัติประจำวันของฉันคือการออกไปเที่ยวตามผับตามบาร์กับเพื่อนเช่นทุกวันการได้ออกไปข้างนอกมันทำให้ฉันรู้สึกผ่อนคลาย ดีกว่านอนอุดอู้อยู่ในบ้าน

          ครืด...ครืด...

          โทรศัพท์มือถือรุ่นใหม่ล่าสุดและแพงที่สุดเท่าที่จะหาได้กำลังสั่นเตือนว่ามีสายเข้าอย่างบ้าคลั่งอยู่ในกระเป๋าหลุยส์ ใคร ๆ คงจะคิดว่าโทรศัพท์รุ่นไหน ๆ ก็ใช้ได้ทั้งนั้นแหละ ฟังก์ชั่นต่าง ๆ ก็เหมือน  ๆ กันโทรเข้า-โทรออก ฟังเพลง ถ่ายรูป เล่นโปรแกรมนั้น ทำโปรแกรมนี้ บลาๆๆๆ~ แต่สำหรับฉันมันไม่ใช่ ก็จริงอยู่ที่โทรศัพท์ทำได้เหมือน ๆ กันแต่ฉันมีเงินจะซื้ออ่านะ

          “ว่าไงยัยแก้ว” ฉันกรอกเสียงลงไป

          (ยัยซี แกอยู่ไหน) เสียงหวาน ๆของยัยแก้วตอบกลับมาทันที

          “อยู่บ้านกำลังจะไปแล้ว”

          (อยู่บ้าน!?!ทำไมแกยังอยู่บ้านทุกทีจะรีบออกมาเลยไม่ใช่หรอ?) ปลายสายทำเสียงไม่ค่อยพอใจ

          “อะไรกันแก อีกนานผับกว่าจะเปิด” ฉันตอบ

          (ไม่รู้ล่ะ รีบ ๆมาเลย)

          “ทำเสียงแบบนี้ แปลว่าต้องมีอะไรใช่มั้ย?” ฉันถามอย่างรู้ทัน

          (เซอร์ไพรส์ย่ะ รีบ ๆ มาแล้วกัน แค่นี้นะ)

           ติ๊ด!

          เฮอะ! เซอร์ไพรส์อย่างงั้นหรอ

          ฉันหัวเราะกับความคิดยัยแก้วขณะเดินไปยังโรงจอดรถที่มีแลมโบกินี่คันหรูสีแดงสดราคาหลายสิบล้านจอดอยู่

          “เดี๋ยวครับคุณหนู” จู่ ๆ นายเด็มบอดี้การ์ดของคุณพ่อก็วิ่งมาขวางตรงหน้าฉัน แล้วคว้ากุญแจรถในมือฉันไป

          “อะไร ฉันกำลังรีบนะ เอากุญแจรถมา -*-” ฉันขมวดคิ้วถามพลางแสดงอาการไม่พอใจทันที

          “คุณท่านสั่งห้ามคุณหนูออกไปข้างนอกครับ -_-^^”

         “ว่าไงนะ!!คุณพ่อถึงขนาดสั่งห้ามฉันเลยหรอ” ทำเกินไปแล้วนะ!!

         “ครับ...”

         “ฉันจะไป เอากุญแจฉันคืนมา” ฉันแบมือยื่นไปตรงหน้า

         “ไม่ได้ครับ คุณท่านสั่งไว้”เด็มค้าน

         “เอ๊ะ!นี่นายคิดจะลองดีกับฉันหรอ - -*” ฉันเริ่มโวยวายใส่ร่างตรงหน้าอย่างหงุดหงิดที่กล้าขัดคำสั่งฉัน

         “อย่าพยายามเลยครับคุณหนู ผมไม่อยากเดือดร้อน -_-”

         “นายได้เดือดร้อนแน่ฉันจะบอกคุณพ่อเรื่องที่นายขอยืนเงินฉันไปจ่ายหนี้นอกระบบเมื่ออาทิตย์ก่อน!!” ฉันขู่เพราะเงินจำนวนไม่น้อยที่นายนี่ยืมไปคงจะพอเป็นบุญคุณให้ฉันทวงคืนถ้าหากไม่รีบหลีกไป

         “คะ...คุณหนูTOT อย่างนี้ผมก็แย่สิครับ”

         “ถ้าอย่างนั้นส่งกุญแจรถมา”

         “แต่คุณท่าน...”

         “ทุกอย่างจะเรียบร้อย ฉันจะจัดการเอง”

         “ไม่ได้จริง ๆ ครับ (- - )( - -)(- - )( - -)” เด็มส่ายหน้า ฉันถลึงตาใส่อย่างโมโหสุดขีดที่โดนขัดใจ

         ไอ้คนเนรคุณ!!

         “เอามา!!” ฉันคว้ากุญแจรถในมือแต่มันก็สะบัดมือหนีก่อน

          “...”

         “ได้!นายกล้าลองดีกับฉันใช่มั้ย”

         ฉันเดินกระทบไหล่นายเด็มแรง ๆแล้วเดินเชิดหน้าไม่แยแส พลางสั่งให้ลุงชมคนสวนมาเปิดประตูรั้วนายเด็มรีบวิ่งตามฉันมา ฉันจึงรีบโบกแท็กซี่ที่ขับผ่านมาพอดี

         “ไปผับAN ด่วนค่ะ!” ฉันบอกแล้วเร่งให้ลุงคนขับแท็กซี่รีบขับออกไปโดยเร็วเพราะนายเด็มวิ่งเกือบจะถึงตัวรถแล้ว 

 

         +++ผับANย่านสุขุมวิท+++

         ฉันรีบเปิดประตูรถแล้ววิ่งออกมาแต่ก็ต้องชะงักเมื่อลุงคนขับแท็กซี่เรียกไว้ก่อน

          “เดี๋ยวหนู!”

         “อะไรลุง ฉันรีบอยู่นะ” ฉันถามอย่างหงุดหงิด

         “ลุงก็รีบเหมือนกัน”

         “มีอะไรก็รีบ ๆ พูดมา”

         “ค่าแท็กซี่...” ลุงคนขับแท็กซี่ชี้ที่มิเตอร์ที่ปรากฏตัวเลขประมาณสองร้อยกว่าบาทให้ดู

         หน้าแตกเลยฉัน>///<

         “นี่ค่ะไม่ต้องทอน”ฉันรีบเปิดกระเป๋าหยิบแบงค์สีม่วงออกมาหนึ่งใบยัดใส่มือลุงคนขับตาลุงทำตาแวววาว ฉันรีบเดินเข้าไปในผับไม่วายได้ยินลุงนั่นตะโกนกลับมา

         “ขอบใจนะนังหนู”

 

          เสียงเพลงกระหึ่มดังตูม ๆจากรอบทิศทางเร่งเร้าให้วัยรุ่นขาแดนซ์เต้นกระจายวาดรวดลายของตัวเองตามสเต็ปนี่ก็ยังไม่สามทุ่มเลยทำไมวันนี้คนเยอะจังฉันพยายามทำตัวให้เล็กที่สุดเพื่อจะเบียดเข้าไปข้างใน

         ปึ่ก!

         จู่ ๆก็มีคนเดินมาชนฉันเข้าอย่างแรงทำให้เซไปโดนวัยรุ่นชายกลุ่มข้าง ๆตอนนี้เหมือนกับฉันนั่งตักเขาอยู่กลาย ๆ ฉันจึงรีบลุกขึ้น

         “ขอโทษ!” ฉันหันไปขอโทษแล้วกำลังจะเดินต่อมือของคนที่ฉันนั่งตักเขาไปเมื่อกี้คว้าแขนฉันไว้ก่อน

         “จะเอาอะไร -*-” ฉันขมวดคิ้วถาม พลางมองมือที่จับแขนตัวเองด้วยแววตาเชิงดุเล็กน้อยแล้วรีบสะบัดออก

        “ไม่คิดจะรับผิดชอบเลยหรือไง ^^” เขาถาม

         “ฉันไม่ได้ไปทำหัวนายแตก ไหล่หลุด ซี่โครงหักสักหน่อยไม่เห็นต้องรับผิดชอบอะไรนี่ - -*”

         “มันก็ใช่แต่เมื่อกี้คุณยังนั่งตักผมอยู่เลย ^^” นายนั่นมองฉันด้วยสายตาลวนลามแต่จู่ ๆ มือ ๆ หนึ่งก็คว้าเข้าที่เอวของฉันไปกอดไว้

         “นี่!!...” ฉันกำลังจะหันไปว่าผู้มาเยือนคนใหม่แต่ด้วยแสงที่ส่องถึงไม่มากทำให้ฉันมองเห็นเขาแค่ราง ๆ ไม่ชัดเท่าไหร่

         “เดี๋ยวฉันจัดการเอง” ร่างสูงโน้มตัวมากระซิบข้างหูฉัน

         เสียงนี้มันคุ้น ๆ นะ = =?

         “เฮ้!นายมายุ่งอะไรด้วย!” วัยรุ่นชายคนเดิมถามพลางจะคว้าตัวฉันแต่ร่างสูงที่กอดเอวฉันอยู่กลับปัดมันออกอย่างรำคาญ

         “เห้ย อะไรวะ!!” วัยรุ่นคนนั้นขึ้นเสียง

         “อยากได้ยัยนี่มากหรือไง” ร่างสูงถาม

         เสียงนี้ เอ๊ะ!หรือว่า...O.o

         “นิวเยียร์!!” ฉันร้องขึ้นอย่างตกใจ

         “ฉันได้เคลียร์กับเธอยาวแน่แต่ก่อนอื่นขอจัดการไอ้หน้าอ่อนนี่ก่อน แล้วถ้าเธอไม่หุบปากเงียบ ๆ ฉันจะส่งเธอให้มัน” นิวเยียร์พูดเสียงลอดไรฟัน

         แล้วฉันจะทำอะไรได้เล่า T^T

         “ส่งผู้หญิงคนนี้มาให้ฉัน”

         ฉันไม่ใช่สิ่งของนะเฟ้ย!>O<

         “ไม่ได้!ฉันให้ยัยนี่กับแกไม่ได้หรอก”

         ใช่แล้ว มันต้องอย่างนั้น

         “อยากมีเรื่องหรือไงวะ”

         คนรอบ ๆเริ่มหันมามองอย่างสนใจ

         “ก็บอกว่าไม่ได้ไงอยากตายหรือไงวะ!”

         ฉันเริ่มหดเหลือสองนิ้วอายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ไหนแล้ว

         “นิวเยียร์พอเถอะ ฉันอายคน TTOTT” ฉันสะกิดแขนอีตานิวเยียร์เบา ๆ

         “เฉย ๆ น่า - -*”ไอ้บ้านี่พูดไม่พอ ทำไมต้องกดหัวฉันเอาหน้าซบกับอกตัวเองด้วยเล่า>O<

         “ปล่อยฉัน!ปล่อยนะ”

         “โอ๊ย!ยัยบ้าหยิกฉันทำไม -*-” นิวเยียร์คว้าข้อมือฉันแล้วตะคอกใส่

         “แล้วนายกอดฉันทำไมล่ะ =^=” ฉันย้อน

         “ก็หุบปากซะสิหรืออยากไปกับไอ้หน้าอ่อนนี่”

         “I’m sorryT^T”

         “ถ้างั้นก็เงียบ”

         ฉันรูดซิบปากทันที

         “จะเอาอะไรว่ามา” ร่างสูงหันไปถามวัยรุ่นชายคนเดิมต่อ

         “แลกกับผู้หญิงคนนี้หรอ” ชี้มาที่ฉัน

         “เออ!” ร่างสูงกระแทกเสียงใส่

         “เงินไงล่ะ ฉันขายต่อให้”

         “นี่!ฉันไม่ใช่ผู้หญิงขายตัวนะ แล้วอีกอย่างฉันก็ไม่ได้เป็นอะไรกับนายด้วย” ฉันโวยอย่างโมโห

          หน็อย!ขายฉันให้อีตานิวเยียร์เนี่ยนะ

         เฮอะ!ประสาท

         “งั้นก็ไปกับฉันสิ ^^” รอยยิ้มปีศาจชัด ๆ

         “...!!!” ไอ้... จะด่ามันยังไงดี

         ปึ่ก

         ธนบัตรสีเทาหลายใบก็ถูกปาใส่หน้าเด็กหนุ่มมันรีบลนลานเก็บราวกับเงินจะละลายสลายหายไป

         “แค่นี้คงพอ”นิวเยียร์บอกพลางฉุดข้อมือฉันให้เดินตามไป

         “จะพาฉันไปไหน เพื่อนฉันรออยู่นะ” ใช่ ยัยแก้วกำลังรออยู่กับยัยอิมป่านนี้คงจะด่าฉันสารพัดแล้ว

         “ฉันขอเคลียร์กับเธอก่อน”

         “ฉันเดินเองได้น่า อย่าลากดิ คนนะเฟ้ยที่ดึงอยู่!-0-” ฉันร้องท้วง

         “เหรอ นึกว่าอย่างอื่น” นิวเยียร์หันมาทำหน้ากวนประสาท

         “เอาล่ะ ถึงที่ที่ฉันจะจัดการกับยัยคุณหนูขี้วีนอย่างเธอแล้ว” เมื่อถึงจุดที่คนไม่พลุกพล่านนิวเยียร์ก็เริ่มเปิดประเด็น

         “นี่นาย!...”

         “หยุดเลยนะห้ามเถียง” ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดอะไรไอ้บ้านี่ก็แทรกขึ้นมาก่อน

         “พูดมาสิ มีธุระอะไรไม่ทราบ” ฉันกอดอกพลางเชิดหน้า

         “ทำไมเธอถึงทำตัวแบบนี้”

         “ฉันไปทำอะไร” ฉันแสร้งทำหน้าไม่รู้

         “ดื้อกับคุณอาไงแล้วเมื่อกี้ด้วย ถ้าฉันมาไม่ทันเธอไม่โดนมันลากไปไหนต่อไหนแล้วหรอ?”

         “นี่คุณพ่อสั่งให้นายตามฉันมาหรอ!”

         “ใช่ ฉลาดนี่คุณอามาหาฉันหลังจากที่เธอวีนแตกใส่ ให้ช่วยดัดนิสัยเธอสักหน่อยเพราะท่านเองก็เอือมระอากับนิสัยเอาแต่ใจของเธอไม่ต่างไปจากฉัน”

         “อย่ามาว่าฉันนะ!”

         “แค่นี้ก็รับความจริงไม่ได้”

         “ชิ!แล้วนายรู้ได้ไงว่าฉันมาที่นี่”

         “ที่ที่ผีเสื้อกลางคืนอย่างเธอชอบไปจะมีสักกี่ที่กัน” นิวเยียร์พูดอย่างมีเลศนัย

         “นายสะกดรอยตามฉันมาหรอ”

         “ใช่!ตั้งแต่หน้าบ้านเลยล่ะ และอีกอย่างฉันเองก็มีนัดที่นี่ด้วยแหม~อะไรจะช่างเหมาะเจาะปานนี้ ฮ่าๆๆ” ร่างสูงหัวเราะชอบใจ

         “น่าขำตรงไหนไม่ทราบยะ =O=”

         “ฮ่าๆหน้าเธอเหวอเป็นบ้าเลย”

         “คราวนี้หมดธุระแล้วใช่มั้ย ฉันไปล่ะ” ฉันบอกแล้วกำลังหมุนตัวกลับ

         “เสียใจเธอห้ามห่างฉันเกินสามเมตรระหว่างอยู่ที่นี่ ^O^” เขาบอก

         “อะไรนะ!!!OoO”  ฉันร้องขึ้นกับคำสั่งบ้า ๆ ของเขา

         “ฟังไม่ผิดหรอก”

         “...!!”

         ฉันจะบ้าตาย TT^TT 

         “อย่าทำหน้าทุเรศแบบนั้นสิ”

         กร๊าซซซซซซซซซซซซซซ~

         “นายมันปีศาจ”

         “ปีศาจอะไรหล่อขนาดนี้”

         แหวะ!- -^^

          “หลงตัวเองชะมัด” ฉันทำหน้าบูดอย่างอารมณ์เสียก่อนที่โทรศัพท์จะสั่นขึ้นอีกครั้ง

         ครืด...ครืด...

         “ฮัล...”

         (ยัยตัวดีเธออยู่ไหน!!)เสียงแหลม ๆ ของยัยอิมตะโกนออกมาทางโทรศัพท์จนฉันต้องเอาออกห่างหู

         “หมาไล่กัดนิดหน่อย พวกแกอยู่โต๊ะเดิมใช่มั้ย”ฉันถามก่อนจะหน้านิวเยียร์

         “เธอว่าฉันเป็นหมาหรอ!” เขาโวย พลางจะแย่งโทรศัพท์ฉัน

         (นั่นเสียงใคร แกอยู่กับใคร) ยัยอิมถามสวนมาทันที

         “แค่นี้นะเดี๋ยวฉันค่อยเล่าให้ฟัง หมาจะกัดอีกแล้ว” ฉันรีบกดวาง

         “นี่เธอ!!เอาโทรศัพท์มาให้ฉันเดี๋ยวนี้” นิวเยียร์พยายามยื้อแย่งฉันจึงเบี่ยงตัวหลบ

         “ไม่!>O<”

         “เอามา!”

         “ม่ายยย!”ฉันหันหลังกลับเตรียมจะวิ่ง

         “เห้ย!” เขาเข้ามารั้งตัวฉันจากด้านหลังแขนของเขาคล้องเอวฉันไว้ไม่ให้หนีไปไหนได้

          “นาย!...OxO” ฉันหันขวับไปว่าแต่ทว่าจมูกของฉันดันไปชนกับแก้มแถมมุมปากฉันดันไปแนบกับริมฝีปากของเขา ตึกตัก ๆ เสียงหัวใจฉันเต้นแรงเหมือนจะระเบิดออกมา

          “ไอ้บ้า! ไอ้คนฉวยโอกาส!ไอ้ทุเรส! อุบาทชาติชั่วไม่กลัวบาปที่สุดเลยอะ แหวะ>~<”ฉันผละออกทันทีที่ได้สติคืนมาพลางเอามือเช็ดปากตัวเอง

            “พอเลย ๆ ด่ามาซะขนาดนี้เหมือนฉันไปข่มขืนเธองั้นแหละ โธ่เอ้ย! ใครกันแน่ที่ฉวยโอกาส ฉันแค่โอบเธอไว้เฉย ๆ เธอนั่นแหละหันมาจูบฉันเอง เนี่ย! ตรงเนี๊ยะ- -^^”เขาชี้ที่มุมปาก ยื่นหน้ามาให้ฉันดูใกล้ ๆ

            “ยี้~ เอาหน้าห่วย ๆ ของนายออกไปนะ>//<”ฉันเอามือดันหน้านิวเยียร์

            “ทำไม หน้าฉันห่วยตรงไหน ดูดีออกขนาดนี้ ดูสิ ดู ๆๆ ^O^”

            “อ๊ายยยย ไอ้บ้านี่ บอกว่าห่วยก็ห่วยสิ ขืนยื่นหน้ามาอีกฉันตบแน่=O=”ฉันง้างมือขึ้นกลางอากาศ เขาถึงกับผงะถอยหลัง

            “ผู้หญิงอะไร โรคจิตชะมัด อยากจูบก็จูบ อยากตบก็ทำท่าจะตบซะงั้น-_-;”

            “นี่นายว่าฉันโรคจิตหรอ อยากโดนใช่มั้ย ห๊ะ!-*-”

            “อู๊ย ๆ เปล่าคร้าบ ไม่อยากโดนคร้าบบบ^0^”

            “ฉันจะไปหาเพื่อน นายมีธุระอะไรก็ไปทำ อย่ามาเกะกะฉัน เข้าใจ๊”ฉันบอก ก่อนจะเดินเข้ามาในโถงของผับอีกครั้ง

            “ไม่เข้าใจ ก็ฉันถูกสั่งให้ตามประกบเธอนี่ คิดว่าฉันอยากทำนักรึไง”

            “ก็ไม่ต้องทำ แค่นั้นก็จบ”

            “แต่คุณอาสั่ง ฉันไม่อยากเสียคำพูด=^=”

            “โอ๊ย นี่! ฉันไม่บอกคุณพ่อหรอกน่า- -*”ฉันหยุดเดินแล้วหันไปบอกร่างสูงที่เดินตามมา

            “ไม่ล่ะ คำพูดเธอมันเชื่ออะไรไม่ได้-*-”

            ฉันกัดปากตัวเองเล็กน้อย เอาเหอะ พูดยังไงอีตานี่คงไม่เปลี่ยนใจแน่

            “งั้นก็ตามใจแล้วกัน!”ฉันสะบัดหน้าหนีแล้วเดินไปหายัยแก้วที่นั่งโบกมือให้ฉันอยู่ไม่ไกล

 

 

            “ยัยซี ฉันนึกว่าแกเบี้ยวไม่มาซะแล้วนะเนี่ย”ทันทีที่ฉันมาถึงโต๊ะ เพื่อนสาวตัวดีของฉันก็รีบโวย

            “ฉันมานานแล้วย่ะ”ฉันทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาก่อนจะหันไปบอก

            “ฉันโทร.หาแกกี่ที ๆ ก็กำลังมาบ้างล่ะ โดนหมากัดบ้างล่ะ แล้วไหนล่ะ O.o”ยัยอิมชะเง้อมองหาใครสักคน

            “อะไรของแก หาใครหรอ O.o?”ฉันถาม พลางหันไปมองตาม

            “คนนั้นไง >O<”แก้วบอก แล้วสะกิดฉัน

            “ก็ใครล่ะ= =?”

            “คนในโทรศัพท์ไงแก^O^”

            “อ๋อ อีตานั่น...น่ะหรอ นี่ไง”ฉันบอก พลางผายมือออกไป อ้าว? หายไปไหนซะแล้ว โธ่เอ้ย ก็นึกว่าจะแน่

            “ไหนล่ะ?”ยัยอิมถาม ด้วยสีหน้าที่อยากรู้มากกกกกกกก

            “อ๋อ ไม่มีอะไรหรอก แค่คนที่หน้าผับน่ะ แล้วแกล่ะแก้ว เร่งฉันมา มีอะไร”ฉันรีบเปลี่ยนเรื่องพูดเพื่อปัดความขี้สงสัยของเพื่อนทั้งสองออกไป

            “อีกแปป รออีกแปป เซอร์ไพรส์แน่ ^O^”ยัยแก้วบอกฉัน ก่อนจะยิ้มจนแก้มแทบปริ มันจะต้องมีอะไรดี ๆ กำลังจะเกิดขึ้นแน่นอน

            “นั่นไง มาพอดี พี่คิม ทางนี้ค่ะ ๆ ^^”ยัยแก้วตะโกนเรียกใครสักคน พลางกวักมือเรียกแล้วรีบเดินไปหาอย่างรีบร้อน ฉันมองตามด้วยความสงสัย

            “ยัยซี ยัยอิม นี่ไงพี่คิมที่ฉันคบมา 3 ปี พี่คิมคะ นี่ยัยซีกับยัยอิม เพื่อนของแก้วค่ะ”ยัยแก้วเดินควงแขนร่างสูงโปร่งมาแนะนำให้รู้จัก ดูจากลักษณะท่าทางถือว่าผู้ชายเป็นคนหน้าตาดีคนหนึ่งเลยทีเดียว

            “สวัสดีค่ะ พี่คิม *O*”ยัยอิมทำตาแวววาวส่งประกายวิ๊งค์ ๆ ไปให้

            “ผมได้ยินเรื่องของพวกคุณสองคนจากแก้วบ่อย ๆ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ ^^”พี่คิมอะไรนั่น ส่งมือไปเช็คแฮนด์กับยัยอิม ก่อนจะหันมามองฉัน

            “ยินดีที่ได้รู้จักครับ คุณซีเนียร์”มือหนา ๆ ยื่นมาอยู่ตรงหน้าฉัน ฉันส่งยิ้มแหย ๆ ไปให้ ก่อนจะยกมือขึ้นไหว้แทน

            “สวัสดีค่ะ ขอโทษทีนะคะ ฉันเป็นคนไทยเลยชอบอะไรไทย ๆ ไม่นิยมการเช็คแฮนด์ค่ะ^^”

            ดูท่าทางอีตาพี่คิมจะหน้าหงายเล็กน้อย คนอะไรแววตาเจ้าชู้ชะมัด ยัยแก้วนะยัยแก้ว ทำไมไปคบกับคนแบบนี้ได้

            “แหะ ๆ เอาอย่างนี้นะคะ เรามานั่งคุยกันก่อนดีกว่า พี่คิมจะรับอะไรดีคะ^_^”ยัยแก้วพูดขึ้นตัดบรรยากาศที่กำลังเริ่มไม่ดีออก

            “อะไรก็ได้ แก้วสั่งให้ พี่ก็ทานได้ทั้งนั้นแหละครับ ^^”

            “งั้นฉันขอไปเข้าห้องน้ำก่อนแล้วกัน”ฉันบอก ก่อนจะรีบเดินตรงออกมาทันที รู้สึกไม่ถูกชะตากับพี่คิมของยัยแก้วคนนี้สักเท่าไหร่ นั่งด้วยแล้วอึดอัดชะมัด ฉันเดินตรงมาเรื่อย ๆ ก่อนจะพบกับป้ายที่เขียนไว้ว่า ‘ดาดฟ้า’

            สูดอากาศหน่อยน่าจะดี

 

            แอด...

            ฉันผลักประตูดาดฟ้าออกก่อนจะต้องถึงกับผงะ เพราะร่างสูงที่กำลังคุกเข่าให้กับร่างบางอีกคนที่ยืนหันหลัง ใบหน้าของคนที่คุกเข่าราวกับกำลังขอร้องอ้อนวอนอยู่ดูเจ็บปวดเกินกว่าจะลุกขึ้นยืนได้

            “ขอร้องล่ะ ชาด้า...อย่าทำแบบนี้เลยนะ...เรากลับมาเป็นเหมือนเดิม...ไม่ได้หรอ”ร่างสูงพูด ตัวเขาดูสั่น ๆ เล็กน้อย

            “ขอโทษนะ แต่ฉันมาไกลเกินกว่าจะย้อนกลับไปแล้ว”ร่างบางนั้นหันกลับมามองหน้าเขา เธอพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย เหมือนไม่รู้สึกอะไร

            “ทำไมล่ะ ทำไมเราถึงมาลงเอยกันแบบนี้ ผมทำผิดอะไร ช่วยบอกผมทีเถอะ...นะ”เขาเอือมมือไปจับมือเธอ แต่ถูกสะบัดออกอย่างไร้เยื้อใย

            “ไม่เลย ฉันผิดเองแหละ ฉันไม่ได้รักคุณแล้ว เพราะฉันกำลังจะหมั้นกับคนที่พ่อเลือกให้”เธอบอก ก่อนทำท่าจะเดินหนี ฉันรีบวิ่งไปแอบหลังประตูทันที

            “คุณก็ปฏิเสธไปสิ ไหนคุณบอกว่าอยากแต่งงานกับผม...อยากเป็นคนรักของผมตลอดไป แต่ทำไมเราถึงเดินมาพบกับ...จุดจบ”

            “...”

            “...ชาด้า มองหน้าผมสิ แล้วบอกว่าที่จริงคุณยังรักผม แล้วผมจะไปคุยกับพ่อคุณเอง นะชาด้านะ...”

            “คุณไม่เข้าใจหรือไง เราเดินคนละเส้นทางกันแล้ว ทางของเรามันกลายเป็นเส้นขนาน มันไม่สามารถกลับมาบรรจบกันได้อีก คุณเข้าใจมั้ย”

            “ทำไม ทำไมถึงเป็นแบบนี้ ไหนคุณบอกผมหน่อยสิ ว่าผมด้อยกว่าผู้ชายที่พ่อคุณหามาให้ยังไง บ้านผมก็มี รถผมก็มี หน้าที่การงานผมก็มี แล้วอีกไม่นานผมก็จะขึ้นเป็นประธานบริษัทแทนคุณพ่ออยู่แล้ว ผมมันไม่ดีตรงไหน...หือ”ร่างสูงเงยหน้ามองเธอทั้งน้ำตา จะว่าไป เขาก็น่าสงสารนะ ถ้าเป็นฉัน ฉันก็คงทนไม่ได้เหมือนกัน

            “ฟังฉันนะ ไม่ใช่ว่าคุณไม่ดี คุณน่ะมีดีทุกอย่าง ไม่ว่าจะฐานะ หน้าตา หรือชื่อเสียงเงินทอง คุณดีกว่าเขาทุกอย่าง แต่ฉัน...ฮึก...ฉันมันไม่ดีเอง ได้ยินมั้ย ฉันมันไม่ดีเอง...ฮืออ...”ร่างบางหันมาปล่อยโฮตรงหน้าเขา ร่างสูงยืนขึ้นแล้วโอบกอดเธอไว้ ราวกับเธอจะหายตัวไป

            “อย่าโทษตัวเองเลยนะ ผมจะถือว่าเราไม่เคยคุยเรื่องนี้กัน โอเคมั้ย...เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมนะ”

            “ปล่อยฉันไปเถอะนะ ฉันไม่ได้รักคุณแล้ว...ฮึก...ฮือ ๆ”

            “คุณว่าอะไรนะ...”

            “ฉัน...ฉันรักเขา รักผู้ชายที่คุณพ่อเลือกให้ รักมานานแล้ว รักก่อนจะพบกันคุณด้วยซ้ำ”

            “ชาด้า...”เขาปล่อยแขนออกจากร่างเธออย่างหมดแรง

            “ฮึก..ฉันขอโทษ...”

            “4 ปีที่ผ่านมาของเรา...มันเคยมีความหมายกับคุณมั้ย ไหนคุณบอกผมหน่อยสิ! บอกผมมา!!!”ร่างสูงเขย่าตัวเธอราวกับจะกลายเป็นบ้าไปแล้ว

            “ไปเถอะ...ชาด้า ผมไม่มีอะไรจะพูดแล้ว”เขาปล่อยมือออก แล้วหันหลังให้เธอ

            “ฉันขอ...”

            “ไปซะ!!”เขาตวาดเสียงดัง ก่อนที่ร่างบางจะวิ่งแจ้นตรงมาทางฉัน เธอตกใจที่เห็นฉันเล็กน้อยก่อนจะวิ่งลงบันไดไป

            เอ๊ะ ผู้หญิงคนนี้ ...หรือว่าผู้ชายคนนั้นจะเป็น...

            ผัวะ! ผัวะ! ผัวะ!

            ฉันยืนมองร่างสูงที่กำลังกระหน่ำหมัดชกกำแพงอย่างบ้าคลั่ง ทันใดนั้นเขาก็หันมามองฉัน ฉันและเขาต่างเบิกตาโพลงด้วยความตกใจไม่แพ้กัน ร่างสูงคนนั้นไม่ใช่ใครแต่เป็นเขา

            “นิวเยียร์!!OoO”

            “ซีเนียร์...”