The Red Eye Blood ดวงตาแดงเลือด

               หลังจากคาสึเมะพูดจบ มีผู้หญิงสองคนเดินมารับคนนึงอายุราว30จะ40น่าจะเป็นแม่อีกคนเด็กม.ต้นหน้าตาน่ารักเลยต้องเป็นน้องสาวแน่ๆ 
 
  "ช้าจังเลยนะ ให้รอซะนานเลย" คาสึเมะวิ่งเข้ากอดแม่ของเธอแทบในทันที ส่วนน้องสาวของเธอก็กอดซ้อนอีกที
  "แล้วจะไม่เนะนำเพื่อนลูกหน่อยหลอคาสึเมะ" คาสึเมะแนะนำตัวฉันให้ทั้งสองคนรู้จักแต่ไม่ได้บอกว่าฉันเป็นคนรัก ฉันสวัสดี
 
          หลังจากนั้นทั้งสองคนก็ลากคาสึเมะเข้าไปห้องนั่งเล่น แล้วคุยกันถึงช่วงเวลาที่ผ่านมาแล้วถามไถ่สาระทุกข์สุขดิบ ตามเรื่องตามลาวแล้วถามถึงเรื่องที่ทำไมถึงมาช่วยช้าอีกด้วยคาสึเมะอธิบายว่าตอนนี้มีคนช่วย และบอกสถานะของที่เป็นคนรักของคาสึเมะ
 
  "ฉันขอเธอหน่อยนะ ตาของเธอน่ะมองไม่เห็นใช่ไหม" แม่คาสึเมะถาม ฉันก็ตามไปตามตรงมามันมองไม่เห็นแล้ว แต่เพิ่งเสียแสงสว่างไปไม่นาน
  "แล้วคิดยังไงถึงมาได้มาคบกับลูกสาวฉัน ถึงเดิมจะเป็นผู้ชายก็เถอะ" ฉันหันไปพยักหน้าให้คาสึเมะ มันเป็นการส่งซิกให้เธอคืนร่าง
  "แล้วเธอก็ไม่กลัว หลอว่าที่ลูกฉันเป็นแบบนี้" ฉันตอบแม่คาสึเมะไปว่าฉันเองก็ไม่ใช่คนธรรมดา ก็แปลงร่างซัคคิวบัส
  "พี่สาวนี้เป็นของจริง รึป่าวขอจับได้ไหม" ฉันให้เธอจับเขากับหาง เธอสำรวจตัวฉันไปทั่ว
  "เธอชื่อมิซาเนะใช่ไหม ทำกับข้าวเป็นสินะฉันขอรบกวนเรื่องอาหารเย็นหน่อย" ฉันรับคำ แล้วแม่คาสึเมะก็สั่งให้มิโยที่น้องสาวคาสึเมะพาฉันไปซื้อของ
 
           ฉันกลับร่างคน แล้วลุกออกมากับมิโยเราเดินไปซื้อของกันระหว่างทาง ฉันได้เล่าเรื่องลาวที่เกิดขึ้นระหว่างที่ทั้งสองคนอยู่ในโดมเวลาว่ามีอะไรเปลี่ยนแปลงไปบ้าง
 
  "พี่สาว หนูขอถามหน่อยได้ไหม"
  "ถามมาสิมิโยจัง พี่ตอบได้พี่จะตอบ"
  "ทำไมถึงได้มาชอบพี่ของมิโยล่ะ"
  "มันคงเป็นเพราะ ความใกล้ชิดล่ะมั่งนานเข้าก็ขาดกันไม่ได้"
  "แล้วคบกันมานานแล้วรึยัง"
  "ก็ประมานสองปีแล้วมั่ง ลูก1แล้วด้วย"
  "นี้พี่สองคน ไปไกลขนาดนั้นแล้วหลอ"
  "ไม่ถึงขนาดนั้น ลูกที่รับมาเลี้ยงน่ะแต่ในท้องนี้ก็อีกเรื่อง"
  "หรือว่า พี่สาว"
  "อ่าหะ แล้วสาเหตุที่คาสึเมะกับพี่ที่กลับมาตอนเพราะมีสองสาเหตุ ข้อแรก จำเป็นจะต้องพาสองคนไปที่ปลอดภัย ข้อต่อมาคือเรื่องแต่งงาน "
  "แต่งงาน พี่สาวจะแต่งงานกับพี่หนู"
  "รีบซื้อของ รีบกลับเถอะให้ผู้ใหญ่ลอนานไม่ดี"
        เราซื้อของครบตกลงเรื่องอาหารเย็น แล้วหิ้วของกลับบ้านสองคนยังคุยกันไม่เสร็จ เราเข้าครัวทำอาหารกันสองคน เราจัดโต๊ะเสร็จฉันให้มิโยไปตามทั้งสองคนมา กินข้าว
 
  "มิซาเนะเธอคิดดีแล้วหลอ อายุยังน้อยทำไมถึงได้รีบแต่งงาน" ฉันบอกถึงเรื่องเด็กในท้อง เล่นเอาแม่คาสึเมะอึ้งไปแปบนึง
  "แม่ก็น่าจะรู้ว่าหนู ไม่ได้แค่อายุ16-17แล้ว" คาสึเมะตอบกลับ
  "งั้นได้ ฉันขอคุยกับแม่ของเธอด้วยเพื่อตกลงแต่งงาน" ฉันพยักหน้ารับตกลง แล้วหยิบมือถือโทรหาพี่ฮาเอลให้ติดต่อแม่ ให้มาที่นี้พรุ้งนี้
  "คืนนี้มิซาเนะก็ไปนอนห้องเดียวกับคาสึเมะที่ห้องของคาสึเมะน่ะ" เรากินข้าวกันเสร็จพอดีฉันเลยเก็บจานไปล้าง และไปอาบกับมิโย
             ฉันอาบน้ำเสร็จก็รีบขึ้นมาห้องของคาสึเมะ มาสำรวจทันทีเพราะชุดที่ใส่นี้มิโยจังเอาชุดคาสึเมะมาให้ใส่ ตอนนี้คาสึเมะนอนอ้อนแม่อยู่ข้างร่าง พอเปิดประตูเสื้อผ้าหูย..เสื้อนี้จัดเต็มคาสึเมะสมัยก่อนแต่ตัวเก่งขนาดนี้ เสื้อผ้านี้บอกตามตรงฉันยังอายเลยในฐานะผู้หญิงด้วนกันฉันลื้อเก๊ะดูชั้นในของเธอ โหยบอกตามตรงชุดชั้นในลามกเอาเรื่องฉันไม่กล้าใส่แน่นอน ฉันลื้อเสร็จก็เลยเดินลงไปหาคาสึเมะ ลงไปนั่งดูทีวีกับทั้ง3คน ระหว่างที่ดูมันมีอะไรปัดไปปัดมากวนหางตาฉันเลยขว้าหมับมาใสปากกัด
      อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก
  "นี้อย่าเอาหางคนอื่นเคาไปกัดสิ"
            ฉันไปมองคาสึเมะที่นั่งทำแก้มป่องน้ำตาคอเบ้า นั่งเป่าหางที่โดนฉันกัดงอลฉันแหย่เล่นแกล้งแม่กับมิโยหัวเราะร่าเริ่งแกล้งเล่นกัน มันทำให้รู้สึกว่าบ้านหลังนี้อบอุ่นจังผ่านไปแปบนึงฉันก็รู้สึกง่วงเลยขอตัวขึ้นไปนอนก่อน
      เหอตีหนึ่งละหลอคาสึเมะยังไม่ขึ้นมานอนอีกหลอ ลงไปดูหน่อยดีกว่า พอเดินลงมาก็เห็นไฟห้องนั่งเล่นเปิดอยู่เดินเข้าไปดูเจอคาสึเทะนั่งจิบชาดูทีวี ฉันนั่งลงข้างๆ
 
  "มิโยจังกับคุณน้าล่ะ"
  "เพิ่งไปเข้านอนเมื่อกี้นี้เอง"
  "แล้วเธอล่ะทำไม ไม่ขึ้นไปนอน"
  "คิดถึงเวลาเก่าๆ แล้วลงมามีอะไร"
  "เพิ่งลื้อห้องเธอ เสร็จเลยลงมาน่ะ"
  " อย่าบอกน่ะว่าเห็นหมดแล้ว"
  "คงหมายถึงพวกชั้นในนั้นสินะ"
   "มายยยยยยยยย"
            เรานั่งคุยกันจนฉันเผลอหลับไป.......
     ติงตองงงงงงงงงง
          โอยไครมากันน่ะแต่เช้า ฉันงัวเงียเมาขี้ตาไปเปิดประตู เจอแม่กับพี่ฮาเอลหน้าประตูฉันให้ทั้งสองคนเข้ามาแล้วไปบอกแม่คาสึเมะ ฉันวิ่งไปล้งเปลี่ยนชุดลงมา แม่ฉันกับแม่คาสึเมะก็กำลังทำความรู้จักแล้วก็เริ่มคุยกันถึงเรื่องแต่งงานของฉันกับคาสึเมะ ฉันนั่งลงข้างๆแม่ คาสึเมะนั่งข้างๆแม่ของเธอ พี่ฮาเอลนั่งข้างๆมิโย
           ติดตามตอนต่อไป