The Red Eye Blood ดวงตาแดงเลือด

               เหออิ่มจัง อุฟ... เดินชนประตูยังไม่ชินกับสภาพแบบนี้ อาบน้ำๆ ฉันเข้าหยิบชุดนอนเดินออกมาเจอร่างๆเล็กยืนตรงหน้า เธอคว้ามือฉันจูงเดินไปที่ห้องอาบน้ำแล้วหยุด

  "แม่ รอแป๊บนะค่ะเดียวหนูมาอาบด้วย"

  "จะจะ เดียวแม่รอเอเรนอ"

         เอเรนอวิ่งคลุก..คลุก มาแล้วดึงมือเข้าห้องถอดชุด ตอนถอดชุดเอเรนอค่อยมาช่วยถอด ตอนอาบน้ำเธอก็คอยหยิบสบู่เหลวกับแชมพูให้ มันทำให้ฉันคิดว่าตอนเอเรนอกำลังโทษตัวเองมันให้ฉันต้องตัดสินใจว่าต้องคุยกันให้รู้เรื่อง ตอนแช่น้ำ

  "เอเรนอลูก หนูกำลังโทษตัวเองใช่ไหม"

  "............"

  "จำวันแรกที่เราเจอกันได้ไหม"

  "จำได้ค่ะ"

  "ถามหน่อยสิทำไมวันนั้นถึงได้มาช่วยแม่ทั้งที่เราไม่รู้จักกัน"

  "แค่เห็นคนลำบากแล้วต้องช่วย"

  "แล้วตอนที่แม่ต้องการร่างแบ่งพลังล่ะ"

  "หนูคิดว่ามันเป็นสิ่งที่ทำได้ก็จะตอบแทนบุญคุณ"

  "มันก็เหมือนกันนั้นและ"

  "ไม่เหมือนนน (YY)"

  "ไม่ต้องร้องให้ ตอนนี้เอเรนอกับพี่ตอนนี้แค่ไม่ใช่คนรู้จักแต่เป็นแม่ลูก"

  "แต่เราก็ไม่ใช่แม่ลูกกันจริงๆนี้ค่ะ"

  "คำว่าแม่ไม่จำเป็นต้องผูกพันทางสายเลือด และคนเป็นแม่ทำได้ทุกอย่างเพื่อลูกถึงต้องตายก็ตาม"

  "เหอ....(YY)"

          ฉันนั่งกอดเธอใว้อย่างนั้นเธอซบลงที่อกฉัน "ขอบคุณค่ะแม่" ฉันลุกออกจากห้องอาบน้ำแล้วบอกเธอว่าจะไปนอนก่อนพรุ้งนี้มีธุระแต่ เช้าเธอยิ้มรับฉันนึกในใจยังดีที่ยังรับรู้ถึงรอยยิ้มนั้นได้ ฉันกลับมาห้องนั่งลงที่เตียงคิดอะไรต่ออะไร

           แก๊กแอ๊ด..........

  "นั่งทำไมมืดๆ ไม่เปิดไฟ"

  "ถามแบบเหมือนประชดกันเลย คาสึเมะ"

  "แล้วเอเรนอ เธอไปไหน"

  "อาบน้ำ ต้องปล่อยให้เธออยู่คนเดียวก่อนต้องให้เวลาเธอ"

  "แล้วนั่งทำอะไร ประหม่าเรื่องพรุ้งนี้หลอ"

  "ก็นิดหน่อย ตอนนี้ฉันสภาพแบบนี้ด้วยล่ะ"

  "ไม่ต้องคิดมาก ปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามFortuna จะเสี่ยงทาย"

           คาสึเมะเดินออกจากห้องไป ฉันนั่งยิ้ม โชคดีจังเลยนะเราทุกอย่างมันเริ่มตั่งแต่วันนั้น วันที่เราได้พบเจอกันที่บาดเจ็บจากของมีคม ฉันที่พยายามช่วยแต่เธอกลับขอว่าอย่าพาส่งโรงพยาบาล

        หย่าาาาาาา....ตุบ......

  "อย่ากระขึ้นที่นอนสิเอเรนอ"

  "แม่ช่วยเล่านิทานก่อนนอนให้ฟังหน่อย"

  "อืม......ได้สิ"

  "เรื่องอะไร บอกหน่อยนะ นะ"

  "เรื่องราวของสาวผมแดง"

        เรื่องมันอยู่ว่า วันนึงมีหญิงสาวผมสีน้ำตาลตัวค่อนข้างเล็กหน้าก็ไม่สวยไม่แย่น่ะ เธอเดินกลับจากซื้อเธอได้คนล้มพอหันไปก็เจอหญิงสาวผมแดงล้มจ้มกองเลือดอยู่...........ฯ

               เช้าวันต่อมา

        ฮึบบบบบบ บิดขี่เกียจแล้วสบายตัวจัง ล้างหน้า อ่าต้องไปบอกพี่ฮาเอลว่าวันนี้ฝากดูเอเรนอแต่ยังง่วงอยู่เลยชงกาแฟกินหน่อยดีกว่า เออลืมนาฬิกา ดีนะที่นฬิกาข้อมือเราเป็นแบบเข็มไม่ใช่ดิจิตอล มองนาฬิกาละนึกย้อนกลับความสัมพันธ์ของฉันกับคาสึเมะเรานั้นเริ่มจากสัญญานั้นสินะ

  "มาแล้วหลอ ช้าจังนะคาสึเมะ"

  "รู้ได้ยังไง อุซ่าย่องมาแล้วน่ะ"

  "เธอลืมไปแล้วว่าตอนนี้ ฉันใช่อะไรมองแทนตา"

  "นั้นสิ ไปกันเถอะยังต้องนั่งรถไฟอีกไกล"

  "งั้นขอเก็บถ้วยกาแฟก่อนน่ะ"

         เราสองคนขึ้นรถไฟขบวนแรกประมาณ30แล้วเปลี่ยนขบวนขึ้น อีกประมาณชั่วโมงนึงระหว่างทางคาสึเมะจูงมือฉันตลอดไม่ปล่อยมือเลย เราเดินเท้าอีกประมาณ15นาที มาหยุดลงหน้าบ้านหลังนึงมันมีโดมเวทย์อะไรบ่างอย่างคุมอยู่ ฉันยื่นมือไปจะจับ

  "อย่าจับน่ะ เดียวเธอจะติดไปด้วย"

  "มันคือเวทย์อะไร "

  "มันคือ ทามรีเซ็ต เวทย์เวลาที่ถูกกำหนดด้วยเงื่อนไขหากฝ่าฝืนเงือนใขเวลาจะย้อนกลับไปยังจุดที่กำหยด"

  "คาสึเมะเธอเป็นใช่มันหลอ"

  "ใช่ ก่อนเข้าไปขอเล่าอะไรนิดนึง เธอเห็นชายคนนั้นไหม"

  "อ้อ เห็นสิทำไมหลอ"

  "นั้นคือนักฆ่า ในคืนนั้นคืนที่เมลฟิชจากเรา หมอนั้นได้มาที่บ้านเราเป็นคนเปิดประตูทันทีที่เปิดประตูมันพยายามฆ่าเรา เราต่อสู้ขัดขืนแม่กับน้องสาวเราวิ่งออกมาดูแต่เราพลาดถูกมันทำร้ายอาการสาหัสนอนจอมกองเลือดแต่ยังพอมีสติ เห็นมันฆ่าแม่กับน้องเราต่อหน้าต่อตา เสียงน้องตอนนั้นยังติอยู่ในหูเลย"

  "แล้วไงต่อ"

  "ตอนนั้นเรารวบรวมแรงเฮือกสุกท้าย วาดวงแหวนเวทย์ต้องห้ามด้วยเลือด ทามรีไวร์ ย้อนเวลากลับไปตอนเที่ยงวันนั้น เราปรึกษากับเมลฟิช เธอบอกให้เราใช่เวทย์บทนี้ทำให้ทุกอย่างเป็นแบบนี้ไง"

  "แล้วจะเอายังไงต่อ"

  "เดียวเราจะเตรียมการต่อสู่ มิซาเนะเธอลบเวทย์นี้ทีน่ะ"

  "ได้เลยเตรียมตัวนะ"

            มิซาเนะ บทร่าย : ด้วยแสงจันทร์ที่สาดส่อง มันจะลบล้างวัตตะทั้งสี่ให้จางหาย ผลึกจันทรากลืนแสง เวทย์ลบล้าง สาปจันทรา

  "ลุยเลยคาสึเมะ" ฉันกระโดดถอยขึ้นที่สูง มองดูโดมเวทย์ที่กำลังร้าวและแตกลง แต่ยังไม่ทันแตกดีคาสึเมะพุ้งชนโดมเวทย์สะกระจาย

  "ฝากซัพพอร์ตที แต่ไม่ต้องใช้เวทย์แชร์น่ะ" ฉันแยกเขี้ยวใส่ร่ายเวทย์เสริมแกร่งวัตถุใส่รั้วกับตัวบ้าน แล้วค่อยซัพพอร์ตคาสึเมะ

  "คาสึเมะเบามือหน่อย เดียวบ้านพัง" รู้แล้วน่า คาสึเมะตะโกนสวนมา แล้วหันกลับไปไล่ทับนักฆ่าต่อ ฉันตั่งสมาธิค่อยช่วยเหลือต่อ

  "มิซาเนะ ระวังมันไปทางนั้นแล้ว" นักฆ่าวิ่งพุ้งมาทางฉัน ฉันยิ้มฉันคืนร่างเฉพาะส่วนเรียกเคากับแขนซัค ออกมาทุบหมอนั้นกระเด็นลงพื้น แล้วลงไปซ้ำอีกหาหกหมัด แล้วแช่แข็งฉันยิงสัญญาณเวทย์แจ้งเจ้าหน้าที่ควบคุมเวทย์ของพื้นที่มารับไป

            ตอนนี้เราสองคนยืนอยู่หน้าบ้าน คาสึเมะมีอาการกล้าๆกลัวๆ อย่างเห็นได้ชัดเลยฉันเอามือไปจับที่ไหร่คาสึเมะ "แม่กับน้องเธอรออยู่ไปกันเถอะ" ฉันเดินนำไปเปิดประตูแล้วดึงมือคาสึเมะเข้ามา

         กลับมาแล้วนะคะ

                ติดตามตอนต่อไป