The Red Eye Blood ดวงตาแดงเลือด

               ฉันดึงเอเรนอเข้ามากอดใว้ "แม่ขอดูเอเรนอหน่อยมิซาเนะ" แม่เดินมาดูอาการหลังปลูกถ่ายตา "ไม่อาการต่อต้านตาดวงใหม่โอเคล่ะแค่ต้องละมัดละวัง" ฉันนั่งลงตรงหน้าเอเรนอ
 
  "แม่รู้ว่าเอเรนอกำลังคิดอะไรอยู่ อย่าโทษตัวเองเลย
  "แต่แม่ค่ะ หนู
  "มาจับมือแม่ออกไปข้างนอกกัน
  
            เราสองคนจับมือฉันเปิดประตูออกจากมิติฝึกซ้อม หลังออกมามันทำเอาปวดทรุดลงคุกเข่าเพราะกระแสเวทย์มันผิดเพี้ยนมากจนควบคุมยาก ต้องนั่งลงค่อยๆปรับสมาธิจนพอใหว้ลุกขึ้นเดิน เท่าที่เวทย์eye dom ส่งภาพมาในหัวตอนนี้คือหน้าหอพักพอลองยกมือมาดูก็เห็นมือตัวเองใช้ได้ พอเดินเข้าหอพักเหมือนนัดกันมาทุกคนอยู่ครบเลยแต่ลำบากนิดนึงเรื่องแยกเยะว่าไครเป็นไคร แต่พอเห็นเอาผ้าคาดตาและเอเรนอกลับมามองเห็น ทุกลากฉันไปถามคำถามพออธิบายจบทุกคนเงียบ ฉันลุกเดินจูงมือเอเรนอขึ้นไปที่ห้อง แล้วรู้สึกถึงว่ามีคนยืนพิงประตูห้องกอดอก ฉันให้เอเรนอเข้าไปก่อน
 
  "ทำไปจริงๆด้วยสิ มิซาเนะ"
  "ก็ตัดสินใจที่จะทำมัน และเป็นหน้าที่ฉันที่แทนตัวเองว่าแม่ของเด็กคนนั้น"
  "เราเคารพในการตัดสินใจของเธอมิซาเนะ"
  "ขอบใจคาสึเมะ แล้วเธอมีอะไร"
  "เราจะมาบอกว่าพรุ้งนี้ เราจะพาเธอไปเจอแม่กับน้องสาวฉันแต่คงต้องเลื่อนไปก่อน"
  "ไม่เป็นอะไรพรุ้งนี้ก็พรุ้งนี้ แต่เดียวฝากดูเอเรนอทีน่ะ ฉันจะออกไปเดินหน่อย"
  "ได้ระวังตัวด้วย"
        พอเดินออกมาข้างนอกนี้ อยากบ้าตายเพราะรถที่วิ่งเร็วมันทำกระแสเวทมนต์ปั่นป่วน แต่ต้องอดทดทำความคุ้นเคยกับมันเพราะเราจะต้องใช้ชีวิตที่เหลือกับมันแบบนี้ไปตลอด เดินไปเดินมาอยู่ดีดีมากยุดหน้าสำนักงานหน่วยควบคุมการใช้เวทย์ ฉันตัดสินใจเดินเข้าไปคนส่วนมากเป็นปกติแต่คนระดับสูงมาหน่อย จะรู้ว่าพวกเค้ากลัวฉัน ฉันเดินไปที่บอทค่าหัวฉันเจอปัญหา อ่านหนังสือไม่ได้แต่โชคดีที่มีเวทย์อ่านหนังสือสำหลับคนตาบอด คงต้องดัดแปลงผ้าคาดตาอีกมาก
 
  "หัวหน้าครับ มีรายงานครับ"
  "รองหัวหน้าคุณไม่กลัวฉันรึไง"
  "ก็กลัวนิดหน่อยครับแต่ตั้งแต่ผมทำงานกับคุณมา คุณใจดีกับทุกคนช่วยเหลือทุกคน"
  "ขอบใจสำหลับเอกสาร รอรับกลับไปด้วยเลย"
         ฉันเปิดแฟ้มดูมันมีจดหมายแทรกอยู่ฉันแกะ ออกแล้วใช่เวทย์อ่านมันเรื้อหาเกี่ยวกับสถานะที่แท้จริงของฉันและที่ตัวฉันเป็นปีศาจแต่ได้รับรองความปลอดภัยจากแม่ที่รับประกันว่าฉันไม่เป็นอันตรายและแทมมีคาสึเมะรับรองอีกด้วย ส่วนฝั่งแฟ้มเอกการมีเนื้หาประมาณว่าเลื่อนขั้นฉันจากwizard ระดับ3ขึ้นเป็นระดับ4และดำรงตำแหน่งเดิมที่หน่วยควบคุมเวทย์และเลื่อนขั้นเอเรนอจากwizard ระดับ1ขึ้นเป็น3เพื่อจับตาดูเป็นเวลา3ปี พอไล่อ่านเนื้อหาจนครบเซ็นรับถุงมือฉันส่งเอกสารให้รองหัวหน้า แล้วเดินเข้าห้องทำงานเคลียร์งานจนตกเย็น ลูกน้องบางคนก็สงสัยน์ว่าทำไมฉันต้องผ้ามาคาดตา พอบอกว่าตอนนี้ฉันตาบอดข่าวนี้แผล่ไปใวมากแปบเดียวรู้กันหมด ตอนกำลังออกรู้สึกได้ว่าถูกสายจ้องมอง ฉันเดินก้าวออกมาจากสำนักงานประมาณ600เมตร
 
  "ไครกันที่แอบอยู่ตรงนั้น" ตะโกนถามออกไปเพราะว่ารู้สึกถึงจิตของคน ที่หลบมุมถนนด้านหน้าแล้วก็มีเสียงฝีเท้าเดินออกมาจากตรงนั้น ผู้ชาย?หรือผู้หญิง?น
  "ที่ข่าวมาว่าหัวหน่วยควบคุมเวทย์ตาบอดนี้เรื่องจริงสินะ" ผู้ชายสินะเค้าเดินออกมายืนตรงหน้า และเสียงที่พูดมาข่วยยืนยันได้ 
  "ถึงเธอจะเป็นหัวหน่วยควบคุมเวทย์ แต่ก็เป็นปีศาจมีพวกมีเงินมามดมายที่ต้องการปีศาจโบราณอย่างเธอ" เค้ากระโดดพุ้งเข้าหาฉัน แต่ปัญหาตอนนี้คือตัวฉันรับความเสียหายไม่ได้เลยไม่จะเสียลูกไปแน่นอน แต่ยังดีที่กระโดดหลบทัน
  "นักล่ารับจ้างสิ เราไม่อยากฆ่าไครท่าไม่จำเป็นไปซะ" ฉันตั้งหลักผสานมือ จ้องมองเค้า ผนึกดาวห้าแชก
  "คิดว่าเวทย์ของเล่นแบบนี้จะจับได้รึไง" เค้าพังมันออกมา เค้ายิงเวทย์ประจับกุมผลอัมพาตแช่แข็งใส่แล้วโจมตีประชิด
  "ในเมื่อเวทย์จับกุมระกลางเอาไม่อยู่" ผนึกกล่องสี่ลักษณ์ ผนึกดาวห้าแชกสองชั้นหลอมเหล็กต่อผสาน ผนึกดาวห้าแชกสี่ลักษณ์ ฉันยิงสัญญาณขึ้นฟ้า ประมาณ5นาทีคนของหน่วยก็มาฉันแจ้งขอหาและส่งต่อไปคุมขัง
 
         พอส่งตัวคนร้ายเสร็จ ก็เดินไปแวะร้านเค้กกับร้านโคล็อกเกะซื้อกลับบ้านไปฝากเอเรนอกับคนที่หอพัก เจอแม่ยืนคุยกับเอเรนออยู่หน้าเล่นกันอยู่ที่รู้ได้เพราะส่วนสูงและกระแสเวทย์ที่แผ่ออกมา ฉันเดินเข้าส่งเค้กกับขนมให้เอเรนอเอาไปจัดจาน
  "แม่เอเรนอมีอะรึป่าว"
  "เอเรนอมาถามถึงสิ่งที่เห็น เธอเห็นออร่าน่ะแม่เลยปิดให้"
  "แม่ค่ะ แม่ช่วยอยู่ที่นี้กับพี่ฮาเอลจนกว่าจะจบงานแต่งานหนูได้ใหม"
         ตุบ.........
  "หะแต่งงานกับไคร" พี่ฮาเอลตกลงมาจากต้นถามขึ้น
  "ก็รู้อยู่แล้ว พรุ้งนี้จะไปคุยกับแม่คาสึเมะ"
  "แม่ไม่มีปัญหา แต่ไปช่วยพี่สาวลูกก่อนเถอะ"
  "คืนนี้น้องสาวตัวแสบมานอนห้องคุยกันกับพี่เลย"
 
      ฉันยิ้มเหะๆ แล้วเดินขวงแขนทั้งสองคนเข้าหอพัก เราทั้งสีคนของครอบครัวและว่าที่สมาชิกใหม่อีกคน นั่งกินโคล็อกเกะและตบท้ายด้วยเค้กกับชาคนอื่นต่างกลับบ้านของตัวเองเพราะมันปิดเทิมตั่งแต่วันี้เหลือแค่เรา