The Red Eye Blood ดวงตาแดงเลือด

               ระหว่างทางที่บินกลับหอ "แม่ แม่ใช่รึป่าวค่ะ" เธอถามแล้วเอามือขึ้นมารูปหน้าฉัน เธอจับเจอเขาเธอยิ้ม พอมองเห็นหอพักก็ชะลอตัวลงยืนที่หน้าประตู ฉันคืนร่างเดินอุ้มเอเรนอกลับไปนอนที่ห้อง ฉันนั่งรูปหัวเอเรนออยู่ซักพักก็จับความรู้สึกของการรวมตัวของกระแสเวทมนต์ที่มากผิดปกติ ฉันลุกเดินออกจากห้องก่อนปิดประตูฉันมองหน้าเธอที่หลับแล้วปิดประตู ฉันเดินลงมายืนที่หน้าหอมองดูประตูเคลื่อนย้ายที่เปิดออกที่ระบาน บานแล้วบานเล่า คนแล้วคนเล่าที่เดินออกมาจากประตู

  "คุณเป็นไครโปรดแสดงตัว" คนนึงในกลุ่มตะโกนถาม ฉันตอบกลับไปแค่ชื่อ ฮิราอิ มิซาเนะ หลังจากนั้นมีคนเดินไปบอกเค้าว่าฉันเป็นไคร

  "พวกเราขอให้คุณเปิดทางให้เรา เรามาจับกุมปีศาจโบราณเรารู้ว่ามันอ่อนแออยู่" ตอนนั้นคาสึเมะก็ตามมาทัน เธอกระโดดมาหยุดตรงหน้าฉัน ทำท่าล้วงลงในกระเป๋าฉันขวางเธอใว้

  "ถ้าคิดจะมาเอาลูกฉันไปก็ข้ามศพฉันไปก่อน วันนี้ฉันฆ่าไปแล้วหนึ่งจะฆ่าเพิ่มอีกหากจำเป็น" ฉันเดินไปตรงหน้าพวกเค้าแล้วแปลงร่างเป็น ซัคคิวบัสยืนตรงหน้าพวกเค้า

  "ตอนนี้ฉันไม่สนใจอะไรไครทั้งนั้น" พวกเค้าถอยหลังแล้วหนึ่งในนั้นก็ส่งข้อความเวทย์ ฉันเดินออกมาทิ้งระยะห่าง แล้วก็มีประตูบานนึงเปิดออก มีชายอายุประมาณ40กว่าออกมา

  "แม่ปีศาจตรงนั้น ยอมไปกับเราซะดีดี" ขอโทษด้วยฉันไปกับพวกคุณไม่ได้ ฉันตอบกลับแล้วคนในกลุ่มนั้นก็บอกชื่อกับตำแหน่งฉันในหอกลาง

  "ผู้บัญชาการหน่วยควมคุมการใช่เวทย์ ของโลกฝั่งนี้ทำไมพวกเราไม่เคยรู้เลยนะว่าคุณเป็นปีศาจ" คาสึเมะฝากเอเรนอด้วย ฉันหันไปบอกเธอ คาสึเมะเดินเข้าหอแล้วตัวฉันก็หันกลับมาเผชิญหน้ากับชายคนนั้น

  "แม่ปีศาจเธอเลือกแบบนี้เองนะ ทันเดอร์แฟร์" เค้าสัดเวทย์สายฟ้าพร้อมวิ่ง เข้าใส่ฉัน ฉันเองพุ้งหลบแล้วพุ้งสวนเข้าปะทะกับเค้า

  "ฉันเองก็ไม่ได้อยากเกิดมาเป็นแบบนี้ แต่แค่ยอมรับมันและใช่มันทางที่ถูกเท่านั้น" เราแลกหมัดกันสลับกับอัดแหลกแจกเวทย์

  "ฝีมือดี แต่เอาชนะผมไม่ได้หลอกแม่ปีศาจย้อมแพ้ซะ" ฉันไม่อยากเอาจริง กลับไปซะฉันไม่อยากฆ่าไครอีก ฉันยอมทำทุกอย่างเพราะเด็กคนนั้นเป็นแบบนี้เพราะฉัน

  "มันไม่เกี่ยวอะไรทั้งนั้น ยังไงปีศาจก็คือปีศาจ โฮรี้แฮมเมอร์" เค้าสัดเวทย์ค้อนแสงศักสิทธ์ใส่ฉัน มันแรงมากขึ้นเมื่อฉันอยู่ในร่างปีศาจ 

          ตอนนี้ฉันลุกไม่ขึ้นมันหนักเหมือนมีอะไรมาทับหลัง แล้วแทมมีความร้อนเหมือนไฟเผาไหม้ที่ร่างกายทั้งร่าง ฉันหลับลงฝืนร่างกายขยับแขนจับที่ปลอกคอเรียกชุดออกศึกที่ปราสาทเขตแดนน้ำแข็งมา ที่นั้นจะมีหุ่นที่ใส่ชุดนี้รูปร่างเหมือนกับฉันโดยมีปลอกคอที่ฉันใส่เป็นสื่อเคลื่อนย้าย

  "เธอเป็นไคร ทำไมถึงมีชุดนั้น" เค้าตกใจผงะเมื่อเห็นชุด เหมือนเค้ารู้จักมัน ฉันกระโจนเข้าใส่เค้าแต่ก่อนที่ฉันจะถึงตัวเค้า มีคนมาหยุดใว้

  "ราฟสั่งให้คน ของเธอกลับไปซะอย่ามายุ่งกับลูกกับหลานของฉันอีก" คนที่มาปรากฏตัวห้ามฉันคือแม่ ท่านตะคอกใส่ชายคนนั้นและบอกให้เค้าสั่งคนอื่นถอยกลับไป

  "อาจารย์ ทุกคนถอนกำลังเราจับกุมไม่ได้แล้วถึงอยากเราก็ชนพวกเค้าไม่ได้" อาจารย์ตอนที่ชายคนนั้นเรียกแม่ว่าอาจารย์ทำเอาอาปากค้าง แล้วสั่งหน่วยปราบปีศาจถอนกำลัง

  "แม่มาได้ยังไงค่ะ" ฮาเอลบอกแม่ แม่หันมาบอกว่าพี่ฮาเอลเป็นคนบอกว่าฉันมีปัญหา แล้วแม่หันมาถามถึงเอเรนอฉันก้มหน้าลง

  "ลูกไปดูเอเรนอ แล้วที่หลังทำอะไรนึกถึงหลานแม่อีกคนในท้องด้วย ส่วนเรื่องนี้แม่จะจัดการมันไม่ให้มีปัญหา" ค่ะแม่หนูขอโทษ ฉันขอโทษแล้วทำตามแม่บอก

        ฉันเดินเงียบๆ ขึ้นมาห้องตัวเองคาสึเมะนั่งที่เตียง ส่วนเอเรนอพยายามลุกเดินหาเก้าอี้นั่ง เธอเดินยื่นมือพยายามควานหามัน มันทำฉันเสียใจร้องให้ออกมา ฉันเดินไปจับมือจูงไปนั่งที่เก้าอี้

  "เอเรนอ เป็นยังไงบ้างลูก

  "มันมืดแทมลำบากมากด้วย

  "ไม่ว่ายังก็ตาม แม่จะทำทุกทางเพื่อให้ลูกมองเห็นอีกครั้ง

  "คืนนี้เธอกับเอเรนอนอนพักซะมิซาเนะ ฉันเฝ้ายามเอง

  "ขอบใจคาสึเมะฝากด้วยนะ

             ฉันลุกขึ้นมาจูงมือเอเรนอไปที่ห้องอาบน้ำ ฉันอาบน้ำให้เธอแต่งตัวให้เธอพาเธอมานั่งที่โต๊ะป้อนข้าวเธอ แม่ที่เคลียเรื่องกับทีมหน่วยปราบปีศาจ ฉันพาเอเรนอไปนั่งหน้าทีวี แล้วเปิดรายการเพลงให้เธอฟัง ส่วนฉันกลับมาคุยกับแม่

  "แม่จัดการเรื่องของลูกให้หมดแล้ว ตำแหน่งลูกเรื่องที่ลูกเป็นปีศาจจะไม่มีปัญหา

  "ขอบคุณค่ะแม่

  "มีอะไรลูกสีหน้าลูกเกมือนมีเรื่อง อยากจะขอ

  "ใช่ค่ะ แม่สามารถปลูกถ่ายดวงตาหนูให้เอเรนอได้รึป่าว

  "ทำได้หรือว่าลูกจะยกตาตัวเองให้เอเรนอ

  "ใช่ค่ะหลังจากนี้อีก4วันแม่ช่วยปลูกถ่ายตาหนูให้เอเรนอด้วย

  "ลูกคิดดีแล้วหลอแม่ไม่ยอมนะ

  "หนูขอล่ะเคารพการตัดสินใจของหนูด้วย

        ตกเย็นหลังจากกินข้าวเย็น เปลี่ยนชุดนอนให้เอเรนอแล้วพาเธอเข้านอนแต่ก็ไม่หลับ เธอคุยกับฉันไปเรื่อย ส่วนตัวฉันก็หยิบเวทย์ที่ฉันเคยคิดค้นมาดัดแปลง ซึ่งมันเหลือเวลาไม่มากฉันลุกขึ้นเดินมาหาเอเรนอเอามือจับที่หัวเธอถ

  "เอเรนออีก4วันลูกจะได้แสงสว่างคืน

  "แม่หมายความว่าไง

  "อีก4วันลูกจะรู้เอง นอนซะ

             4วันต่อมา

      ฉันพาเอเรนอเข้ามิติฝึกซ้อม ซึ่งแม่เตียมการผ่าตัดปลูกถ่ายดวงตา ฉันขึ้นนอนบนเตียงแม่ร่ายเวทย์นิทราใส่ฉันกับเอเรนอ............

  "เป็นยังไงบ้างลูก

  "ก็โอเค แม่หยิบที่คาดให้ทีค่ะ

  "อะนี้ลูกมันคืออะไร

         บทร่าย : ตัวเรานั้นไร้แสง เราจึงจะหยิบยืมแสงนั้นจากความืด eye dom   

 เวทย์  eye dom 

 มันช่วยกลางโดมเวทย์ซึ้งขนาดต่างกันตามความต้องการ มันมีความความสามารถแปลสภาพสูงเมื่อกระทบกับอะไรมันจะคล้ายเยลลี้ที่มันจะหุ้มหากโดมนั้นชนกับเก้าอี้มันจะกลายเป็นรูปเก้าอี้ เราจะรู้ทุกอย่างที่อยู่ในรัศมีว่ามันคืออะไรรูปร่างอะไร แทมช่วยมีความแม่นยำในการจับกระแวงเวทย์อีกด้วย 

            ฉันร่ายเวทย์eye dom ใส่ผ้าคาดแล้วคาดที่ตามัดมันใว้เพราะผ้าคาดนี้ฉันวาดวงเวทย์ และใช่มันเป็นสื่อกลางกระแสเวทย์ ฉันลุกขึ้นเดินไปตามภาพที่ส่งมาในสมองฉันหยุดข้างเธอ

  "แม่หนูมองเห็นแม่แล้ว

        ติดตามตอนต่อไป