The Red Eye Blood ดวงตาแดงเลือด

  "มิซาเนะ เดียวฉันไปบอกแม่เธอก่อนนะว่าทุกอย่างจบแล้ว
  "ขอบใจคาสึเมะฝากด้วย
            ฉันยังคงยืนมองดูร่างกายตัวเองในกระจก ฉันคงกลับไปใช้ชีวิตอย่างปกติไม่ได้แล้วสิเหอ ถอนใจทำไมล่ะฉัน เวลาผ่านไปฉันเดินไปร่างดรูนาฟอนท์ สภาพเละเอาการ์ณท่าเป็นคนธรรมดาคงตายซ้ำไปซ้ำมาจนไม่อยากมาเกิดแล้วล่ะ ฉันโดดลงมายืนดูข้างๆ
  "มิซาเนะ เธอลงมาทำอะไรพร้อมให้คนอื่นเห็นแล้วหลอ" คาสึเมะ ที่กลับเข้ามาถาม
           ฉันกระโดดกลับขึ้นมาที่ชั้น3 แล้วหลบออกมา แอบฟังคนข้างร่างคุยกันซึ้งไม่มีอะไรมากมายเลย
  "เห้ ฉันจะพาเธอกลับไปส่งหอ
  "คาสึเมะเธอคิดว่าฉันกลับไปสภาพนี้ได้
  "เดียวฉันจะใช้เวทย์มายาลวงตาให้ทุกคนเห็นเธอเป็นปกติ
  "ทำได้หลอ จะไม่มีคนจับได้หลอ
  "แน่นอน เออตอนนี้เอเรนอไม่อยู่ที่หอพักน่ะตอนนี้ไปวิ่งเล่นที่ปราสาทแม่เธอ
  "ดีแล้วฉันไม่อยากให้ไครเห็นตอนนี้
         คาสึเมะร่ายเวทย์มายาลวงตาใส่ฉัน แล้วคาสึเมะเปิดประตูมิติแล้วพาฉันกลับก่อนที่ทหารของแม่จะขึ้นมา เธอพาฉันมายืนที่หน้าฉันตกใจมากตอนเห็นคุณมิโฮะ แต่เธอกลับทักทายฉันแบบปกติ ฉันทักทายกลับแล้วรีบเดินกลับมาที่ห้องตัวเอง 
  "เธอจะเอาอะไรรึป่าว 
  "ไม่เอาอะไรแล้วหล่ะ
  "ฉันต้องกลับไป เคลียร์เรื่องที่ปราสาท
  "ไปดีมาดีนะ 
        คาสึเมะไป ฉันก็เอาแต่เก็บตัวอยู่แต่ในห้องออกมาจากห้องแค่อาบน้ำ กินข้าว เข้าห้องน้ำทำซ้ำไปซ้ำมา ผ่านไปสองวันคาสึเมะก็กลับมาพร้อมเอเรนอจัง เธอเปิดประตูวิ่งเข้ามากอดฉัน
  "แม่ปลอดภัยดีสินะ
  "แม่ไม่เป็นไรลูกล่ะ
  "สนุกดี บ้านคุณยายใหญ่มาก
  "ช่วงนี้หนูต้องไปนอนห้องพ่อคาสึเมะก่อนนะ
  "ทำไมล่ะค่ะแม่
  "แม่ไม่สบายค้า
          ฉันส่งเธอกลับห้องคาสึเมะ ฉันนั่งมองนอกห้องคิดถึงทุกวันที่ได้เดินออกไปข้างนอกสนุกสนานเฮฮายิ้มล่า แอ๊ต เสียงประตูเปิดขึ้น
  "ยังไม่นอนอีกหลอ
  "เอเรนอล่ะ คาสึเมะ
  "หลับไปแล้วล่ะ
  "แล้วนี้เธอมาทำอะไรคาสึเมะ
  "มาดูเธอหน่อย
  "ฉันอยากจะถามคำถามหน่อย
  "ถามอะไรล่ะ
  "ฉันอยากถามว่าฉันเป็นแบบนี้ยังรักอยู่รึป่าว" ฉันคลายเวทมนต์ออก
  "จะมีไครรักปีศาจบ้ากามอย่างเธอ นอกจากปีศาจด้วยกันอย่างฉัน
            ทันทีที่เธอพูดจบเธอดึงฉันเข้าไปจูบ ฉันหลับตาลงมันมีรสที่หวานเหมือนความฝัน แต่อย่างคือมันจะมันนานจนจะหายใจไม่ออก เธอปล่อยฉันหายใจหอบๆ พอลืมตาขึ้นก็เจอกับตาสัตว์ร้าย ราฟาเอลเค้ากดฉันลงที่นอน................... เกิดอะไรขึ้นไปคิดเอาเอง
           เช้าวันต่อมา
            ฉันตืนขึ้นมามองซ้ายมองขวา ก็ไม่เห็นคาสึเมะแล้วฉันลุกขึ้นนั่งดึงผ้ามาห่มมาปิดตัวเองเอาหลังพึงกำแพง ประตูเปิดออกฉันสะดุ้งเฮือก เพราะคนที่เปิดประตูมา พี่ฮาเอล!!
  "มันเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่" พี่ฮาเอลถามขึ้นหลังเดินมานั้งข้างๆ
  "ตั้งแต่จบการต่อสู้ 
  "มันไม่มีวิธีแก้หลอ" เธอลุกขึ้นแล้วเอามือวางบนหัวฉัน
  "หนูไม่รู้พี่ฮาเอล" ฉันร้องให้ออกมา
  "เดียวนะ เดียวนะ ตำราอีกเล่มที่ได้มาจากการฝึกบ้านท่านตา
  "ทำไมพี่ฮาเอล
  "เขาของเธอ ท่ามองจากด่านบนมันเหมือนบนปกไง
         ฉันลุกขึ้นมาทั้งโป๊ๆแบบนั้น เล่นเอาพี่ฮาเอลเอามือปิดปากหน้าแดง ส่งสัยจะอายเพราะไม่เคยฉันโป๊มั้ง ฉันเปิกเก๊ะหยิบมันออกมา แล้วนั่งลง
  "ใจคอน้องพี่จะไม่ใส่เสื้อผ้าเลยรึค้า
  "งั้นแปบนึงค่ะ" ฉันลุกไปหยิบชั้นในช้วงร่างมาใส่แล้วนั่งลง
  "เราล่ะเรามาดูกัน
            ฉันจำได้ว่าครั้งก่อนเปิดเท่าไหร่ก็เปิดไม่ออก ครั้งนี้ฉันเอามือเปิดออกอย่างง่ายๆแล้วก็มีร่างนึงออกมายืน รูปร่างคล้ายฉันแต่เป็นผู้ชาย
                สวัสดี เราชือรีคูบัส เป็นปีศาจอินคูบัส ตำราเล่มนี้เราสร้างขึ้นเพื่อให้ลูกหลานเผ่าเรา ได้รู้ว่าตนเองคืออะไร เราคือปีศาจที่ชอบสิ่งสู่และกินฝัน แต่หลังๆเราเปลี่ยนอาหารมาเป็นเลือดแต่อย่าคุ้นเคยกีบการกินมัน เอาล่ะผู้ที่เปิดตำรานี้ขึ้นมาได้พลังคงตื่นแล้วสิ เธอท่าฉันให้เดาการที่เป็นลูกครึ่งคงอยากกลับร่างเป็นมนุษย์ สาเหตุที่คืนร่างไม่ได้เพราะการล้นของพลัง การจะจัดการพลังส่วนเกินนั้น ต้องผลึกมารที่จะแบกรับพลังส่วนเกินแต่ตอนของเธอคงไม่มีเหลือแล้ว แต่ยังมีวิธีคือการหาชีวิตมาทำสัญญาแบกรับพลังส่วนเกินซึ้งวิธีเขียนอยู่ด่านใน ฝากความคิดถึงให้ภรรยาเราด้วยเธอชื่อซุยเมย์
  "มิซาเนะ เราต้องคาสึเมะนะว่าเรารู้วิธีแก้แล้ว
  "ค่ะงั้นหนูขอแต่งตัวนิดนึง 
      ฉันลุกขึ้นเปิดตูเสื้อผ้า หยิบชุดที่จะใส่โยนลงที่นอน ตอนฉันกำลังใส่ชั้นในท่อนบนก็ได้เสียงคนเปิดประตูห้อง ฉันไปมองแต่ไม่เห็นไครแต่มีคนมากอดที่เอวฉัน
  "ไม่กลัวแม่หลอเอเรนอ
  "ไม่ค่ะแม่ หนูจะทำมันเอง หนูจะทำสัญญากับแม่เอง
  "แม่ทำไม่ได้หลอก แม่ไม่อยากเสี่ยง" ฉันนั่งลงมองหน้าเธอ
  "แม่ค่ะหนูข้อร้องหนูอยากช่วย" แววตาของเอเรนอมีความกล้าและอยากช่วย
  "ก็ได้ เท็นกุออกมา
  "ข้ามาแล้วขอรับนายหญิง
  "ฝากเธอตามคาสึเมะกับแม่ฉันมาที
           ฉันร่ายเวทย์คลุมตัว และเปิดห้องฝึกแล้วพวกเราสามคนก็เข้ามายืนรอคาสึเมะกลับแม่ พอทั้งคนมาถึง แม่ก็กำลังว่าคาสึเมะอยู่ประมานว่า เธอทำอย่างนี้ได้ยังไงลูกสาวฉันยังเรียนอยู่น่ะ เท็นกุมากระซิบบอกว่าเจอทั้งสองคนอยู่ด้วยกัน แล้วแม่ก็มาแควะฉันเรื่องอะไรไม่รู้ แต่ท่าให้เดาก็คงเรื่องเมื่อคืนฉันคลายเวทย์ทำเอาแม่ตกใจละอึ้ง 
  "มิซาเนะ เรียกเรากลับมามีเรื่องอะไร
  "คาสึเมะฉันรู้วิธีกลับร่างเดิมแล้ว
          ฉันอธิบายถึงสิ่งที่ได้รับรู้จากตำราและความคิดของเอเรนอ ทุกคนขัดค้านและพยายามหาทางใหม่ แต่เอเรนอยืนกรานที่จะทำและยืนยันการตัดสินใจของตัวเอง ทุกคนจึงต้องยอม ฉันวาดวงแหวนเวทย์ดาวหกแชก แล้วถามเอเรนอว่าพร้อมนะ "พร้อมค่ะแม่" ฉันเปิดตำราออกแล้วอ่านขขั้นตอน เล่นเอาอายนิดๆ ฉันกัดปากตัวเองจนเลือดแล้วจูบเอเรนอ พันธะสัญญาแบกรับ แสงสว่างขึ้นที่วงเวทย์ ฉันรู้สึกได้ถึงการไหลออกของพลัง แต่หลังจากผ่านไปแปบเดียวเอเรนอก็ล้มลงและมีอาการชัก ฉันช้อนตัวเธอเอาใว้ในอ้อมแขนเธอมีอาการสำลักเลือด เลือดไหลออกตาออกจมูกฉันพยายามเอาปาดเลือด ฉันเอาแต่ร้องให้แล้วพูดได้แค่คำว่าอย่าตายนะ อย่าตายจนเธอนิ่งไปใจฉันสลายเลยตอนนั้น แต่ตอนนั้นชิกิงามิตัวนึงบินออกมาจากกระเป๋าเอเรนอ
  "นายหญิงขอรับ ผมฝากสิ่งนี้ให้นายหญิงตัวน้อยด้วย" เท็นกุยื่นพัดที่เค้าถืออยู่ให้
  "เท็นกุนายจะทำอะไร" ฉันพูดไม่ทันจบ เท็นกุกลายเป็นลูกไฟแล้วรอยเข้าร่างเอเรนอ
        ฉันเอามาคว้าชิกิงามิ ที่เป็นร่างสถิดของเท็นกุฉันหลับตาลงจับสัมพัสจิต ฉันรู้ได้ว่ามีดวงจิตหนึ่งในสองแตกสลายฉันใจหาย แต่ทันทีที่รู้สึกร้อนในมือฉันเปิดมือออกชิกิงามิตัวนั้นไฟลุกไหม้ มันโล่งใจปนเสียใจ ฉันยังรู้สึกได้ถึงการไหลของพลังจากตัวฉันไปที่เอเรนอตอนนี้ฉันกลับเป็นคนแล้ว แต่หมดแรง แรงที่แม้จะอุ้มลูกตัวเองยังไม่มี ฉันพยายามออกแรง พยายามจะอุ้มเอเรนอจนในที่สุดก็อุ้มไหว แต่นั้นเพราะฉันแปลงร่างเป็นซัคคิวบัส ฉันอุ้มเธอกลับมาที่ห้องฉันแล้วเอาผ้าเช็ดเลือดออกแต่ตัวฉันเพลียมากจนหลับไป
           ติดตามตอนต่อไป