The Red Eye Blood ดวงตาแดงเลือด

               หลังนั่งหมกหมุนกับการทำยันต์และชิกิงามิที่หมดไปครึ่งวัน และแม่กับคาสึเมะก็กลับมาจากท่าทางแล้ว น่าจะทะเราะกันมาและน่าจะแรงด้วย
  "นี้ทั้ง2คนทะเราะอะไรกัน
  "ป่าวลูกแม่ไม่ได้ทะเราะกับคาสึเมะ" แม่หันมาตอบ
  "แล้วเธอลุกมาทำไมหายดีแล้วหลอมิซาเนะ" คาสึเมะมานั่งลงข้างๆ
  "พรุ้งนี้ทั้ง2คนต้องบุกปราสาท เรามีเวลาไม่มากแม่เข้าไปช่วยไม่ได้พลังยังไม่พอ" แม่พูดพร้อมเดินไปนั่งจิบกาแฟ
  "เราสองคนมีเวลาเท่าไหร่ พอจะได้รึป่าว" คาสึเมะรีบถามถึงเวลาที่จะเข้าบุก
  "มีแค่6ชั่วโมง หลังอาทิตย์ส่องแสงเท่านั้นนะทั้ง2คน พรุ้งนี้ต้องมีทหารมาบุกเราแน่แม่จะจัดการเอง"
  "แม่ค่ะเราสองคนมีโอกาศชนะมากแค่ไหน
  "จะถามว่ามากแค่ไหน ก็ 50-50ล่ะกัน แม่ไม่รู้ว่าทั้ง2คนแข็งแกร่งแค่ไหนเอาแบบนี้ล่ะ ไปพักได้แล้ว" พูดแล้วยิ้มๆนิดหน่อย
              ฉันถอดเสื้อคลุมออกแล้วเดินออกนอกโดม มายืนมองเบื้องหน้าฉันมีกองซากศพของคนมากมาย กลิ่นคาวเลือดลอยไปทั่ว ทั้งคนของเราและคนของศัตรู ฉันดึงมีด1ใน3เล่มออกมาดูมันยังมีคราบเลือดอยู่ ฉันทำได้แค่พูดขอโทษต่อเหล่าศพที่อยู่ตรงหน้า และให้คำสัญญากับเหล่าวิญญาณของพวกเค้าว่าพรุ้งนี้มันต้องจบ ฉันเดินกลับไปในโดมคาสึเมะนั่งหลับที่โซฟาส่วนแม่ก็ประชุมแผนตั่งรับกับแม่ทัพทหาร ฉันเดินไปฟังด้วยแล้วก็โดนไล่ไปนอน พอสังเกตุสายตาพวกทหารแหม่อยากขวักลูกตาจริงมองนี้อย่างกะโดนข่มขืนด้วยสายตา ฉันนั่งลงข้างๆคาสึเมะแล้วซบไหล่เธอหลับแต่ก่อนหลับฉันรู้สึกถึงมือที่มารูปฉันรอบ มือแรกใหญ่หน่อยงคงเป็นมือของแม่ มือที่สองมือที่พอพอกับฉันมั้งมันทำให้สบายใจจนหลับไป.......
                 เช้าวันต่อมา
         ลืมตาขึ้นมามันแปลกที่ไม่หนาว แต่มองที่ตัวก็ถึงรู้เสื้อคลุมที่คลุมที่ตัวเสื้อคลุมคาสึเมะตอนนี้พระอาทิตย์ยังไม่ขึ้น พอออกมาจากโดมเจอคาสึเมะยืนกอดอกมองปราสาทอยู่แล้วเธอก็ชี้ไปที่นั้น
  "ที่นั้นมีคนที่เป็นทั้งอาฉันและอาจารย์" เธอพูดโดยไม่หันมามองฉัน
  "วันนี้เราสองคนจะไปช่วยเธอกัน คาสึเมะ
  "มิซาเนะการต่อสู้ครั้งถ้าฉันท่าไม่ดีทิ้งฉันละเอาชีวิตรอดเลยนะ
  "ทำไมพูดแบบนี้คาสึเมะ
  "เมื่อวานฉันโดนแม่เธอจวกเรื่องที่เธอบาดเจ็บน่ะ
  "งี้นี้เองมิน่าถึงทะเราะกันมา
  "เอาละไปเตรียมตัวอีกไม่นานแสงตะวันจะขึ้นแล้ว
          ฉันเดินเข้ามาในโดมอีกครั้งแล้วไปหาที่เปลี่ยนชุดใสชุดออกรบขององค์หญิงเขตแดนน้ำแข็ง คาสึเมะเองก็ใส่ชุดตัวเก่งเหมือนกัน เราสองคนก้าวพ้นโดมมีทหารเข้าแถวชูธงส่งเราสู่การต่อสู้ แม่เองก็ยืนมองดูเราสองคนโดยไม่พูดอะไร ฉันออกวิ่ง วิ่งผ่านทุ้งราบซากศพตรงเข้าเมืองสู่ปราสาแต่มันแปลกๆคือที่นี้ไม่มีทหาร เราสองคนวิ่งชนประตูปราสาทกระเด็นแต่ทันทีที่เหยียบปราสาท มันขนลุกสู่มีกลิ่นเลือดเต็มไปหมด
         มากันแล้วสิน่ะ ฉันลอพวกเธออยู่บัลลังก์ราชามาเลยไม่กับดักไม่มีทหาร
  "คาสึเมะ
  "อืมได้ยินเหมือนกันสินะ
  "เอาไงดี
  "มีแต่ตองไปต่อเท่านั้น
       โดยปกติแล้วบัลลังก์จะอยู่ชั้น3 ฉันวิ่งตามคาสึเมะเป็นแทวตรงเราวิ่งพลวดไปเปิดประตูห้องที่คาดว่าน่าจะเป็นบัลลังก์ เด็กๆไม่จริงคนที่นั่งอยู่บนบัลลังก์ราชาเป็นเด็กในชุดดำ
                     ยินดีตอนรับ เราดรูนาฟอนท์ ขอต้อนรับสู้ปราสาทของเรา
   ฉันหันมามองหน้าคาสึเมะ "อย่าประมาท" คาสึเมะเตือน ฉันปิดกระเป้ายันต์ เตรียมการตั้งรับเต็มอัตราศึก
  "ใจเย็นๆ เด็กๆที่น่ารัก" ดรูนาฟอนท์พูดพร้อมลุกขึ้นมาเดิน
  "คงใจเย็นไม่ได้หลอก ตัวของเธอมีแต่วิญญาณที่กรีดร้องเต็มไป" ฉันตอบกลับแทบในทันที
  "เดียวเธอก็ต้องเป็นหนึ่งในนั้น เอ๊ะชุดนั้นใช่องค์หญิงของเขตแดนน้ำแข็ง" เธอมองฉันตั่งแต่จรดเท้า
  "ฉันมี1คำถาม เมลฟิช บลัดเฮฟเว้นอยู่ไหน" คาสึเมะที่เงียบอยู่นานถามขึ้น
  "ถ้าอยากเจอต้องจากฉันให้ได้ก่อนนะ" พูดจบดรูนาฟอนท์พุ้งเข้าใส่โจมตีฉัน
             แต่ในจังหวะนั้นคาสึเมะเข้ามาปะทะขวางใว้ แล้วกลางเวทย์คุ้มกันฟีลฮีลผนึกดาวห้าแชกคลุมตัวเองแล้วอัญเชิญชิกิงามิจิ้งจอกสามหางมาคุ้มกันแล้วผสานแชร์ความเสียตามรูปแบบ ทั้งสองคนก็ปะทะกันอย่างหนักแล้ว จากที่สังเกตุอีกฝ่ายเป็นไฟลท์เตอร์เหมือนคาสึเมะ แต่ปัญหาใหญ่ฟเลยนะอีกฝ่ายเร็วกว่าแรงกว่า ฉันต้องเปลี่ยนเวทย์ฟื้นฟู
  "คาสึเมะหลีกเหลี้ยงการปะทะซัก30วิ
  "รับทราบ จะพยายาม
                          มิซาเนะ บทร่าย : เราจะฟื้นคืน มวลพฤกษาที่ใกล้ตาย เหล่าชีวิตที่ใกล้ดับสูญให้ฟื้นคืนเช่นเดิมอีกครั้ง ไฮฮีล
        ไฮฮีล เป็นเวทมนต์ฟื้นฟูระดับ3แบบต่อเนื่อง มันจะทำให้รับภาระหนักช่วงแรก หลังจากที่ให้จิ้งจอกสามหางซัพพอร์ต คาสึเมะในบางจังหวะเหมือนดรูนาฟอนท์จงใจสัดเวทมนต์ใส่มาทางฉัน ฉันค่อนสั่งจิ้งจอกยิงลูกไฟสกัดและเสริมคาสึเมะ ฟุบ........... เวทย์คุ้มกันชั้นแตกลงเวทย์ผนึกดาวห้าแชกด้วย แต่ที่สำคัญฉันรีบคลายเวทย์แชร์ในทันทีแล้วเอามือจับไปที่ไหร่ขวาซึ้งตอนนี้มันไม่มีแล้ว ฉันหันไปมองด่านหลังเจอแขนตัวเองตกอยู่ ฉันขาอ่อนคุกเข่าลงกับพื้นมันไม่เจ็บในตอนแรกต่อพอผ่านไปแปบนึงเจ็บอย่างคาดไม่ถึงเลย
  "คาสึเมะ ไม่ต้องมาช่วย ตั้งสมาธิกับการต่อสู้ซะ
           ฉันต้องบังคับอัญเชิญแกออกมาสินะ ฉันหยิบชิกิงามิตัวนึงออกแล้วเตะเลือดที่แขนขวาแล้วโยนออกไป
                 บทร่าย : เราขออัญเชิญ วิญญาณผู้พิทักษ์แดนใต้ ด้วยสายเลือด เต่างูทิศใต้เก็นบุ
  "คุ้มกันฉันที เก็นบุ
  "ทำยังไงได้อัญเชิญข้ามาแล้วนิ
          ฉันดึงยันต์มาอีกสองใบ ใบนึงฉันโยนไปที่แขนตัวเองแล้วแช่แข็งส่วนอีกใบก็ใช้กับไหล่ตัวเอง ฉันหันไม่คาสึเมะตอนนี้รังสีฆ่าฟันรุนแรงมาก แล้วเธอก็ใช้พาสซีฟตัวเองออกมา ตอนนี้คาสึเมะคืนร่างเป็นราฟาเอลแล้ว "ราฟาเอล ฉันจัดการตัวเองแล้วไม่ต้องห่วง" ฉันตะโกนบอกเพื่อให้เค้าไม่ต้องกังวล ตอนนี้ฉันทำได้แค่ต้องใช้เวทย์ใส่คาสึเมะโดยตรง ตอนนี้ผมใช่เวทย์แชร์ไม่ได้เพราะแขนขาดไปข้างสมดุลของกระแสเวทย์มันหายไป
  "แกนี้เอง ผู้มีสิทธ์สืบบัลลังก์ ราฟาเอล บลัดเฮฟเว้น" ดรูนาฟอนท์พูดพร้อมยิ้มอย่างโรคจิต
  "แล้วทำไมล่ะ พ่อไม่เคยมาดูมาสนใจฉัน ฉันก็คือฉัน" ราฟาเอลพุ้งเข้าใส่ดรูนาฟอนท์
  "ดีเลยพอฉันกินแก ฉันจะเป็นราชินีอย่างแท้จริง" ดรูนาฟอนท์หัวเราะ
                ตัวดรูนาฟอนท์ ค่อยแดงขึ้นแดงขึ้นพลังของเธอกำลังสูงขึ้นจนตอนนี้ จนราฟาเอลเริ่มสู้ไม่ได้ ตอนนี้เสียเปรี่ยบมากถูกอันเป็นกระสอบทราย ตอนนี้ฉันเริ่มทนดูไม่ได้แล้ว ราฟาเอลกระเด็นมานอนตรงหน้า ฉันไปไฟลท์เตอร์ที่ไม่เก่งแต่ก็ต้องสู้ ฉันดึงมีดเล่มนึงมาคาบตามเดิมและถืออีกเล่มใว้ในมือ ฉันวิ่งเข้าใส่ดรูนาฟอนท์

           เธอคิดว่าจะสู้ฉันได้หลอแม่หนู

            ฉันทุ้มสุดตัวสู้ตายถวายชีวิตเลย แต่ก็ถูกเธอซัดกระเด็นออกมาฉันพยายามลุกขึ้น แต่ตอนนี้ขามันสั่นไปหมดยืนไม่ขึ้น ดรูนาฟอนท์กำลังเดินไปหาราฟาเอล

  "ฉันไม่ให้แกเตะต้องเค้าหลอกดรูนาฟอนท์

  "แม่หนูคิดว่าหยุดฉันได้ก็เอาเลย

           มะกี้ตอนถูกซัตมีดเล่มนึงหลุดออกจากปาก ตอนนี้เหลือมีดแค่สองเล่มที่ตัวขามันยังขยับไม่ได้ ฉันเอามีดแทงขาตัวเองทั้ง2ข้างเพื่อเรียกประสาทความรู้สึกกลับมา ฉันยืนขึ้นเอามีดเล่มที่แทงขามาคาบและดึงมีดอีกเล่มมาถือ ตายเป็นตายงานนี้

                  มิซาเนะหนีไป หนีไปอย่สู้

         ราฟาเอลสั่งให้หนีแต่ฉันไม่ฟัง ฉังพุ้งใส่ต่อสู้ทั้งเตะทั้งฟันแล้วชนเต็มที่ ตาของฉันค่อยๆมองชัดขึ้นเฉียบคมขึ้น มือตัวเองค่อยๆเปลี่ยนไปแขนซ้ายที่ขาดมีความรู้สึกกลับมาฉันใช้มันได้ มีดที่คาบถูกกัดแตกฉับต่อยฉันเตะฉันทุบ ฉันกระหน่ำทุกอย่างใส่ดรูนาฟอนท์ ทุ้มมันลงพื้นฉันทำได้แค่ทุบๆ ทุบมันให้ตาย ฉันทำทุกอยากให้มันตายจนพื้นทะลุลงไป ฉันที่กำลังจะโดดตามลงไป

  "พอ พอได้แล้วมิซาเนะเธอชนะแล้ว" ราฟาเอลขว้าตัวฉันเอาใว้

  "ยัง มันยังไม่ตายฉันต้องฆ่ามัน

  "ดูตัวเองในกระจกสิว่านี้ใช่เธอรึป่าว" ราฟาเอลตะคอกใส่

            ฉันหันไปมองตัวเองในกระจก สีผมดำอมม่วง มีเขางอกออกมาจากข้างหัวมาด้านหน้าและเชิดขึ้น รอยศักสีม่วงคาดที่ตาและที่มุมปากทั้งสองข้าง สีผิวสีดำ ตาขาวเป็นสีดำในตาเป็นเหมือนงู มีปีกไม่ใหญ่มากเหมือนค้างคาว มีหางยาวปลายเป็นโพดำ ตัวฉันกลายเป็นอะไรไปเนียปีศาจงั้นหลอ พอมองดูมือตัวเองเล็บสีม่วง ฉันกลายเป็นซัคคิวบัส

          ติดตามตอนต่อไป