The Red Eye Blood ดวงตาแดงเลือด

  "มิซาเนะ เดียวฉันไปบอกแม่เธอก่อนนะว่าทุกอย่างจบแล้ว

  "ขอบใจคาสึเมะฝากด้วย

            ฉันยังคงยืนมองดูร่างกายตัวเองในกระจก ฉันคงกลับไปใช้ชีวิตอย่างปกติไม่ได้แล้วสิเหอ ถอนใจทำไมล่ะฉัน เวลาผ่านไปฉันเดินไปร่างดรูนาฟอนท์ สภาพเละเอาการ์ณท่าเป็นคนธรรมดาคงตายซ้ำไปซ้ำมาจนไม่อยากมาเกิดแล้วล่ะ ฉันโดดลงมายืนดูข้างๆ

  "มิซาเนะ เธอลงมาทำอะไรพร้อมให้คนอื่นเห็นแล้วหลอ" คาสึเมะ ที่กลับเข้ามาถาม

           ฉันกระโดดกลับขึ้นมาที่ชั้น3 แล้วหลบออกมา แอบฟังคนข้างร่างคุยกันซึ้งไม่มีอะไรมากมายเลย

  "เห้ ฉันจะพาเธอกลับไปส่งหอ

  "คาสึเมะเธอคิดว่าฉันกลับไปสภาพนี้ได้

  "เดียวฉันจะใช้เวทย์มายาลวงตาให้ทุกคนเห็นเธอเป็นปกติ

  "ทำได้หลอ จะไม่มีคนจับได้หลอ

  "แน่นอน เออตอนนี้เอเรนอไม่อยู่ที่หอพักน่ะตอนนี้ไปวิ่งเล่นที่ปราสาทแม่เธอ

  "ดีแล้วฉันไม่อยากให้ไครเห็นตอนนี้

         คาสึเมะร่ายเวทย์มายาลวงตาใส่ฉัน แล้วคาสึเมะเปิดประตูมิติแล้วพาฉันกลับก่อนที่ทหารของแม่จะขึ้นมา เธอพาฉันมายืนที่หน้าฉันตกใจมากตอนเห็นคุณมิโฮะ แต่เธอกลับทักทายฉันแบบปกติ ฉันทักทายกลับแล้วรีบเดินกลับมาที่ห้องตัวเอง 

  "เธอจะเอาอะไรรึป่าว 

  "ไม่เอาอะไรแล้วหล่ะ

  "ฉันต้องกลับไป เคลียร์เรื่องที่ปราสาท

  "ไปดีมาดีนะ 

        คาสึเมะไป ฉันก็เอาแต่เก็บตัวอยู่แต่ในห้องออกมาจากห้องแค่อาบน้ำ กินข้าว เข้าห้องน้ำทำซ้ำไปซ้ำมา ผ่านไปสองวันคาสึเมะก็กลับมาพร้อมเอเรนอจัง เธอเปิดประตูวิ่งเข้ามากอดฉัน

  "แม่ปลอดภัยดีสินะ

  "แม่ไม่เป็นไรลูกล่ะ

  "สนุกดี บ้านคุณยายใหญ่มาก

  "ช่วงนี้หนูต้องไปนอนห้องพ่อคาสึเมะก่อนนะ

  "ทำไมล่ะค่ะแม่

  "แม่ไม่สบายค้า

          ฉันส่งเธอกลับห้องคาสึเมะ ฉันนั่งมองนอกห้องคิดถึงทุกวันที่ได้เดินออกไปข้างนอกสนุกสนานเฮฮายิ้มล่า แอ๊ต เสียงประตูเปิดขึ้น

  "ยังไม่นอนอีกหลอ

  "เอเรนอล่ะ คาสึเมะ

  "หลับไปแล้วล่ะ

  "แล้วนี้เธอมาทำอะไรคาสึเมะ

  "มาดูเธอหน่อย

  "ฉันอยากจะถามคำถามหน่อย

  "ถามอะไรล่ะ

  "ฉันอยากถามว่าฉันเป็นแบบนี้ยังรักอยู่รึป่าว" ฉันคลายเวทมนต์ออก

  "จะมีไครรักปีศาจบ้ากามอย่างเธอ นอกจากปีศาจด้วยกันอย่างฉัน

            ทันทีที่เธอพูดจบเธอดึงฉันเข้าไปจูบ ฉันหลับตาลงมันมีรสที่หวานเหมือนความฝัน แต่อย่างคือมันจะมันนานจนจะหายใจไม่ออก เธอปล่อยฉันหายใจหอบๆ พอลืมตาขึ้นก็เจอกับตาสัตว์ร้าย ราฟาเอลเค้ากดฉันลงที่นอน................... เกิดอะไรขึ้นไปคิดเอาเอง

           เช้าวันต่อมา

            ฉันตืนขึ้นมามองซ้ายมองขวา ก็ไม่เห็นคาสึเมะแล้วฉันลุกขึ้นนั่งดึงผ้ามาห่มมาปิดตัวเองเอาหลังพึงกำแพง ประตูเปิดออกฉันสะดุ้งเฮือก เพราะคนที่เปิดประตูมา พี่ฮาเอล!!

  "มันเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่" พี่ฮาเอลถามขึ้นหลังเดินมานั้งข้างๆ

  "ตั้งแต่จบการต่อสู้ 

  "มันไม่มีวิธีแก้หลอ" เธอลุกขึ้นแล้วเอามือวางบนหัวฉัน

  "หนูไม่รู้พี่ฮาเอล" ฉันร้องให้ออกมา

  "เดียวนะ เดียวนะ ตำราอีกเล่มที่ได้มาจากการฝึกบ้านท่านตา

  "ทำไมพี่ฮาเอล

  "เขาของเธอ ท่ามองจากด่านบนมันเหมือนบนปกไง

         ฉันลุกขึ้นมาทั้งโป๊ๆแบบนั้น เล่นเอาพี่ฮาเอลเอามือปิดปากหน้าแดง ส่งสัยจะอายเพราะไม่เคยฉันโป๊มั้ง ฉันเปิกเก๊ะหยิบมันออกมา แล้วนั่งลง

  "ใจคอน้องพี่จะไม่ใส่เสื้อผ้าเลยรึค้า

  "งั้นแปบนึงค่ะ" ฉันลุกไปหยิบชั้นในช้วงร่างมาใส่แล้วนั่งลง

  "เราล่ะเรามาดูกัน

            ฉันจำได้ว่าครั้งก่อนเปิดเท่าไหร่ก็เปิดไม่ออก ครั้งนี้ฉันเอามือเปิดออกอย่างง่ายๆแล้วก็มีร่างนึงออกมายืน รูปร่างคล้ายฉันแต่เป็นผู้ชาย

                สวัสดี เราชือรีคูบัส เป็นปีศาจอินคูบัส ตำราเล่มนี้เราสร้างขึ้นเพื่อให้ลูกหลานเผ่าเรา ได้รู้ว่าตนเองคืออะไร เราคือปีศาจที่ชอบสิ่งสู่และกินฝัน แต่หลังๆเราเปลี่ยนอาหารมาเป็นเลือดแต่อย่าคุ้นเคยกีบการกินมัน เอาล่ะผู้ที่เปิดตำรานี้ขึ้นมาได้พลังคงตื่นแล้วสิ เธอท่าฉันให้เดาการที่เป็นลูกครึ่งคงอยากกลับร่างเป็นมนุษย์ สาเหตุที่คืนร่างไม่ได้เพราะการล้นของพลัง การจะจัดการพลังส่วนเกินนั้น ต้องผลึกมารที่จะแบกรับพลังส่วนเกินแต่ตอนของเธอคงไม่มีเหลือแล้ว แต่ยังมีวิธีคือการหาชีวิตมาทำสัญญาแบกรับพลังส่วนเกินซึ้งวิธีเขียนอยู่ด่านใน ฝากความคิดถึงให้ภรรยาเราด้วยเธอชื่อซุยเมย์

  "มิซาเนะ เราต้องคาสึเมะนะว่าเรารู้วิธีแก้แล้ว

  "ค่ะงั้นหนูขอแต่งตัวนิดนึง 

      ฉันลุกขึ้นเปิดตูเสื้อผ้า หยิบชุดที่จะใส่โยนลงที่นอน ตอนฉันกำลังใส่ชั้นในท่อนบนก็ได้เสียงคนเปิดประตูห้อง ฉันไปมองแต่ไม่เห็นไครแต่มีคนมากอดที่เอวฉัน

  "ไม่กลัวแม่หลอเอเรนอ

  "ไม่ค่ะแม่ หนูจะทำมันเอง หนูจะทำสัญญากับแม่เอง

  "แม่ทำไม่ได้หลอก แม่ไม่อยากเสี่ยง" ฉันนั่งลงมองหน้าเธอ

  "แม่ค่ะหนูข้อร้องหนูอยากช่วย" แววตาของเอเรนอมีความกล้าและอยากช่วย

  "ก็ได้ เท็นกุออกมา

  "ข้ามาแล้วขอรับนายหญิง

  "ฝากเธอตามคาสึเมะกับแม่ฉันมาที

           ฉันร่ายเวทย์คลุมตัว และเปิดห้องฝึกแล้วพวกเราสามคนก็เข้ามายืนรอคาสึเมะกลับแม่ พอทั้งคนมาถึง แม่ก็กำลังว่าคาสึเมะอยู่ประมานว่า เธอทำอย่างนี้ได้ยังไงลูกสาวฉันยังเรียนอยู่น่ะ เท็นกุมากระซิบบอกว่าเจอทั้งสองคนอยู่ด้วยกัน แล้วแม่ก็มาแควะฉันเรื่องอะไรไม่รู้ แต่ท่าให้เดาก็คงเรื่องเมื่อคืนฉันคลายเวทย์ทำเอาแม่ตกใจละอึ้ง 

  "มิซาเนะ เรียกเรากลับมามีเรื่องอะไร

  "คาสึเมะฉันรู้วิธีกลับร่างเดิมแล้ว

          ฉันอธิบายถึงสิ่งที่ได้รับรู้จากตำราและความคิดของเอเรนอ ทุกคนขัดค้านและพยายามหาทางใหม่ แต่เอเรนอยืนกรานที่จะทำและยืนยันการตัดสินใจของตัวเอง ทุกคนจึงต้องยอม ฉันวาดวงแหวนเวทย์ดาวหกแชก แล้วถามเอเรนอว่าพร้อมนะ "พร้อมค่ะแม่" ฉันเปิดตำราออกแล้วอ่านขขั้นตอน เล่นเอาอายนิดๆ ฉันกัดปากตัวเองจนเลือดแล้วจูบเอเรนอ พันธะสัญญาแบกรับ แสงสว่างขึ้นที่วงเวทย์ ฉันรู้สึกได้ถึงการไหลออกของพลัง แต่หลังจากผ่านไปแปบเดียวเอเรนอก็ล้มลงและมีอาการชัก ฉันช้อนตัวเธอเอาใว้ในอ้อมแขนเธอมีอาการสำลักเลือด เลือดไหลออกตาออกจมูกฉันพยายามเอาปาดเลือด ฉันเอาแต่ร้องให้แล้วพูดได้แค่คำว่าอย่าตายนะ อย่าตายจนเธอนิ่งไปใจฉันสลายเลยตอนนั้น แต่ตอนนั้นชิกิงามิตัวนึงบินออกมาจากกระเป๋าเอเรนอ

  "นายหญิงขอรับ ผมฝากสิ่งนี้ให้นายหญิงตัวน้อยด้วย" เท็นกุยื่นพัดที่เค้าถืออยู่ให้

  "เท็นกุนายจะทำอะไร" ฉันพูดไม่ทันจบ เท็นกุกลายเป็นลูกไฟแล้วรอยเข้าร่างเอเรนอ

        ฉันเอามาคว้าชิกิงามิ ที่เป็นร่างสถิดของเท็นกุฉันหลับตาลงจับสัมพัสจิต ฉันรู้ได้ว่ามีดวงจิตหนึ่งในสองแตกสลายฉันใจหาย แต่ทันทีที่รู้สึกร้อนในมือฉันเปิดมือออกชิกิงามิตัวนั้นไฟลุกไหม้ มันโล่งใจปนเสียใจ ฉันยังรู้สึกได้ถึงการไหลของพลังจากตัวฉันไปที่เอเรนอตอนนี้ฉันกลับเป็นคนแล้ว แต่หมดแรง แรงที่แม้จะอุ้มลูกตัวเองยังไม่มี ฉันพยายามออกแรง พยายามจะอุ้มเอเรนอจนในที่สุดก็อุ้มไหว แต่นั้นเพราะฉันแปลงร่างเป็นซัคคิวบัส ฉันอุ้มเธอกลับมาที่ห้องฉันแล้วเอาผ้าเช็ดเลือดออกแต่ตัวฉันเพลียมากจนหลับไป

           ติดตามตอนต่อไป