The Red Eye Blood ดวงตาแดงเลือด
เขียนโดย Bloodlas
วันที่ 5 พฤศจิกายน พ.ศ. 2560 เวลา 13.32 น.
แก้ไขเมื่อ 27 มกราคม พ.ศ. 2561 00.45 น. โดย เจ้าของนิยาย
39) เพื่อนผู้เสียสละ
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ"มิซาเนะ เดียวฉันไปบอกแม่เธอก่อนนะว่าทุกอย่างจบแล้ว
"ขอบใจคาสึเมะฝากด้วย
ฉันยังคงยืนมองดูร่างกายตัวเองในกระจก ฉันคงกลับไปใช้ชีวิตอย่างปกติไม่ได้แล้วสิเหอ ถอนใจทำไมล่ะฉัน เวลาผ่านไปฉันเดินไปร่างดรูนาฟอนท์ สภาพเละเอาการ์ณท่าเป็นคนธรรมดาคงตายซ้ำไปซ้ำมาจนไม่อยากมาเกิดแล้วล่ะ ฉันโดดลงมายืนดูข้างๆ
"มิซาเนะ เธอลงมาทำอะไรพร้อมให้คนอื่นเห็นแล้วหลอ" คาสึเมะ ที่กลับเข้ามาถาม
ฉันกระโดดกลับขึ้นมาที่ชั้น3 แล้วหลบออกมา แอบฟังคนข้างร่างคุยกันซึ้งไม่มีอะไรมากมายเลย
"เห้ ฉันจะพาเธอกลับไปส่งหอ
"คาสึเมะเธอคิดว่าฉันกลับไปสภาพนี้ได้
"เดียวฉันจะใช้เวทย์มายาลวงตาให้ทุกคนเห็นเธอเป็นปกติ
"ทำได้หลอ จะไม่มีคนจับได้หลอ
"แน่นอน เออตอนนี้เอเรนอไม่อยู่ที่หอพักน่ะตอนนี้ไปวิ่งเล่นที่ปราสาทแม่เธอ
"ดีแล้วฉันไม่อยากให้ไครเห็นตอนนี้
คาสึเมะร่ายเวทย์มายาลวงตาใส่ฉัน แล้วคาสึเมะเปิดประตูมิติแล้วพาฉันกลับก่อนที่ทหารของแม่จะขึ้นมา เธอพาฉันมายืนที่หน้าฉันตกใจมากตอนเห็นคุณมิโฮะ แต่เธอกลับทักทายฉันแบบปกติ ฉันทักทายกลับแล้วรีบเดินกลับมาที่ห้องตัวเอง
"เธอจะเอาอะไรรึป่าว
"ไม่เอาอะไรแล้วหล่ะ
"ฉันต้องกลับไป เคลียร์เรื่องที่ปราสาท
"ไปดีมาดีนะ
คาสึเมะไป ฉันก็เอาแต่เก็บตัวอยู่แต่ในห้องออกมาจากห้องแค่อาบน้ำ กินข้าว เข้าห้องน้ำทำซ้ำไปซ้ำมา ผ่านไปสองวันคาสึเมะก็กลับมาพร้อมเอเรนอจัง เธอเปิดประตูวิ่งเข้ามากอดฉัน
"แม่ปลอดภัยดีสินะ
"แม่ไม่เป็นไรลูกล่ะ
"สนุกดี บ้านคุณยายใหญ่มาก
"ช่วงนี้หนูต้องไปนอนห้องพ่อคาสึเมะก่อนนะ
"ทำไมล่ะค่ะแม่
"แม่ไม่สบายค้า
ฉันส่งเธอกลับห้องคาสึเมะ ฉันนั่งมองนอกห้องคิดถึงทุกวันที่ได้เดินออกไปข้างนอกสนุกสนานเฮฮายิ้มล่า แอ๊ต เสียงประตูเปิดขึ้น
"ยังไม่นอนอีกหลอ
"เอเรนอล่ะ คาสึเมะ
"หลับไปแล้วล่ะ
"แล้วนี้เธอมาทำอะไรคาสึเมะ
"มาดูเธอหน่อย
"ฉันอยากจะถามคำถามหน่อย
"ถามอะไรล่ะ
"ฉันอยากถามว่าฉันเป็นแบบนี้ยังรักอยู่รึป่าว" ฉันคลายเวทมนต์ออก
"จะมีไครรักปีศาจบ้ากามอย่างเธอ นอกจากปีศาจด้วยกันอย่างฉัน
ทันทีที่เธอพูดจบเธอดึงฉันเข้าไปจูบ ฉันหลับตาลงมันมีรสที่หวานเหมือนความฝัน แต่อย่างคือมันจะมันนานจนจะหายใจไม่ออก เธอปล่อยฉันหายใจหอบๆ พอลืมตาขึ้นก็เจอกับตาสัตว์ร้าย ราฟาเอลเค้ากดฉันลงที่นอน................... เกิดอะไรขึ้นไปคิดเอาเอง
เช้าวันต่อมา
ฉันตืนขึ้นมามองซ้ายมองขวา ก็ไม่เห็นคาสึเมะแล้วฉันลุกขึ้นนั่งดึงผ้ามาห่มมาปิดตัวเองเอาหลังพึงกำแพง ประตูเปิดออกฉันสะดุ้งเฮือก เพราะคนที่เปิดประตูมา พี่ฮาเอล!!
"มันเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่" พี่ฮาเอลถามขึ้นหลังเดินมานั้งข้างๆ
"ตั้งแต่จบการต่อสู้
"มันไม่มีวิธีแก้หลอ" เธอลุกขึ้นแล้วเอามือวางบนหัวฉัน
"หนูไม่รู้พี่ฮาเอล" ฉันร้องให้ออกมา
"เดียวนะ เดียวนะ ตำราอีกเล่มที่ได้มาจากการฝึกบ้านท่านตา
"ทำไมพี่ฮาเอล
"เขาของเธอ ท่ามองจากด่านบนมันเหมือนบนปกไง
ฉันลุกขึ้นมาทั้งโป๊ๆแบบนั้น เล่นเอาพี่ฮาเอลเอามือปิดปากหน้าแดง ส่งสัยจะอายเพราะไม่เคยฉันโป๊มั้ง ฉันเปิกเก๊ะหยิบมันออกมา แล้วนั่งลง
"ใจคอน้องพี่จะไม่ใส่เสื้อผ้าเลยรึค้า
"งั้นแปบนึงค่ะ" ฉันลุกไปหยิบชั้นในช้วงร่างมาใส่แล้วนั่งลง
"เราล่ะเรามาดูกัน
ฉันจำได้ว่าครั้งก่อนเปิดเท่าไหร่ก็เปิดไม่ออก ครั้งนี้ฉันเอามือเปิดออกอย่างง่ายๆแล้วก็มีร่างนึงออกมายืน รูปร่างคล้ายฉันแต่เป็นผู้ชาย
สวัสดี เราชือรีคูบัส เป็นปีศาจอินคูบัส ตำราเล่มนี้เราสร้างขึ้นเพื่อให้ลูกหลานเผ่าเรา ได้รู้ว่าตนเองคืออะไร เราคือปีศาจที่ชอบสิ่งสู่และกินฝัน แต่หลังๆเราเปลี่ยนอาหารมาเป็นเลือดแต่อย่าคุ้นเคยกีบการกินมัน เอาล่ะผู้ที่เปิดตำรานี้ขึ้นมาได้พลังคงตื่นแล้วสิ เธอท่าฉันให้เดาการที่เป็นลูกครึ่งคงอยากกลับร่างเป็นมนุษย์ สาเหตุที่คืนร่างไม่ได้เพราะการล้นของพลัง การจะจัดการพลังส่วนเกินนั้น ต้องผลึกมารที่จะแบกรับพลังส่วนเกินแต่ตอนของเธอคงไม่มีเหลือแล้ว แต่ยังมีวิธีคือการหาชีวิตมาทำสัญญาแบกรับพลังส่วนเกินซึ้งวิธีเขียนอยู่ด่านใน ฝากความคิดถึงให้ภรรยาเราด้วยเธอชื่อซุยเมย์
"มิซาเนะ เราต้องคาสึเมะนะว่าเรารู้วิธีแก้แล้ว
"ค่ะงั้นหนูขอแต่งตัวนิดนึง
ฉันลุกขึ้นเปิดตูเสื้อผ้า หยิบชุดที่จะใส่โยนลงที่นอน ตอนฉันกำลังใส่ชั้นในท่อนบนก็ได้เสียงคนเปิดประตูห้อง ฉันไปมองแต่ไม่เห็นไครแต่มีคนมากอดที่เอวฉัน
"ไม่กลัวแม่หลอเอเรนอ
"ไม่ค่ะแม่ หนูจะทำมันเอง หนูจะทำสัญญากับแม่เอง
"แม่ทำไม่ได้หลอก แม่ไม่อยากเสี่ยง" ฉันนั่งลงมองหน้าเธอ
"แม่ค่ะหนูข้อร้องหนูอยากช่วย" แววตาของเอเรนอมีความกล้าและอยากช่วย
"ก็ได้ เท็นกุออกมา
"ข้ามาแล้วขอรับนายหญิง
"ฝากเธอตามคาสึเมะกับแม่ฉันมาที
ฉันร่ายเวทย์คลุมตัว และเปิดห้องฝึกแล้วพวกเราสามคนก็เข้ามายืนรอคาสึเมะกลับแม่ พอทั้งคนมาถึง แม่ก็กำลังว่าคาสึเมะอยู่ประมานว่า เธอทำอย่างนี้ได้ยังไงลูกสาวฉันยังเรียนอยู่น่ะ เท็นกุมากระซิบบอกว่าเจอทั้งสองคนอยู่ด้วยกัน แล้วแม่ก็มาแควะฉันเรื่องอะไรไม่รู้ แต่ท่าให้เดาก็คงเรื่องเมื่อคืนฉันคลายเวทย์ทำเอาแม่ตกใจละอึ้ง
"มิซาเนะ เรียกเรากลับมามีเรื่องอะไร
"คาสึเมะฉันรู้วิธีกลับร่างเดิมแล้ว
ฉันอธิบายถึงสิ่งที่ได้รับรู้จากตำราและความคิดของเอเรนอ ทุกคนขัดค้านและพยายามหาทางใหม่ แต่เอเรนอยืนกรานที่จะทำและยืนยันการตัดสินใจของตัวเอง ทุกคนจึงต้องยอม ฉันวาดวงแหวนเวทย์ดาวหกแชก แล้วถามเอเรนอว่าพร้อมนะ "พร้อมค่ะแม่" ฉันเปิดตำราออกแล้วอ่านขขั้นตอน เล่นเอาอายนิดๆ ฉันกัดปากตัวเองจนเลือดแล้วจูบเอเรนอ พันธะสัญญาแบกรับ แสงสว่างขึ้นที่วงเวทย์ ฉันรู้สึกได้ถึงการไหลออกของพลัง แต่หลังจากผ่านไปแปบเดียวเอเรนอก็ล้มลงและมีอาการชัก ฉันช้อนตัวเธอเอาใว้ในอ้อมแขนเธอมีอาการสำลักเลือด เลือดไหลออกตาออกจมูกฉันพยายามเอาปาดเลือด ฉันเอาแต่ร้องให้แล้วพูดได้แค่คำว่าอย่าตายนะ อย่าตายจนเธอนิ่งไปใจฉันสลายเลยตอนนั้น แต่ตอนนั้นชิกิงามิตัวนึงบินออกมาจากกระเป๋าเอเรนอ
"นายหญิงขอรับ ผมฝากสิ่งนี้ให้นายหญิงตัวน้อยด้วย" เท็นกุยื่นพัดที่เค้าถืออยู่ให้
"เท็นกุนายจะทำอะไร" ฉันพูดไม่ทันจบ เท็นกุกลายเป็นลูกไฟแล้วรอยเข้าร่างเอเรนอ
ฉันเอามาคว้าชิกิงามิ ที่เป็นร่างสถิดของเท็นกุฉันหลับตาลงจับสัมพัสจิต ฉันรู้ได้ว่ามีดวงจิตหนึ่งในสองแตกสลายฉันใจหาย แต่ทันทีที่รู้สึกร้อนในมือฉันเปิดมือออกชิกิงามิตัวนั้นไฟลุกไหม้ มันโล่งใจปนเสียใจ ฉันยังรู้สึกได้ถึงการไหลของพลังจากตัวฉันไปที่เอเรนอตอนนี้ฉันกลับเป็นคนแล้ว แต่หมดแรง แรงที่แม้จะอุ้มลูกตัวเองยังไม่มี ฉันพยายามออกแรง พยายามจะอุ้มเอเรนอจนในที่สุดก็อุ้มไหว แต่นั้นเพราะฉันแปลงร่างเป็นซัคคิวบัส ฉันอุ้มเธอกลับมาที่ห้องฉันแล้วเอาผ้าเช็ดเลือดออกแต่ตัวฉันเพลียมากจนหลับไป
ติดตามตอนต่อไป
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ