The Red Eye Blood ดวงตาแดงเลือด

               ฉันเดินไปพร้อมกับคาสึเมะ ซึ่งคาสึเมะมีแผนที่อยู่เธอกำลังพาไปเมืองที่ใกล้ที่สุด เราวิ่งในป่าคาสึเมะสั่งห้ามใช่เวทย์เพราะมันจะปลุกพวกอันเดสขึ้นมา เราวิ่งปนเดินไปในป่าเพราะนอกจากอันเดสในดินยังมีมอนสเตอร์นักล่าอย่างอื่นอีก อีกไกลแค่ไหนน่ะ เวนล่ะ เวทย์ระเบิดอีกแล้วฉันหยิบยันต์แล้วโยนออกไป "ชอตดิส" ฉันใช้ยันต์รบเวทย์ฉับพลันแล้วลงมาหันหลังชนกับคาสึเมะ
  "โทษทีนะที่ต้องใช้เวทย์
  "ดีแล้วขืนโดนระเบิดแล้วโดนพวกอันเดสซ้ำตายแน่
  "แล้วเอาไงต่อดี
  "ใช้อาวุธทางกายภาพเก็บ พวกอันเดสให้หมด
            ฉันดึงมีดสั้นที่เอวมาคาบใว้เล่มนึง แล้วชักปืนทั้ง2กระบอกมาถือเตรียมต่อสู้ พวกมันลุกขึ้นมา ปัง ลั่นกระสุนใส่อันเดส เราสองทำเสียงดังลั่นป่า เหอๆเหนื่อย
  "ไง สงสัยคืนนี้เราสองคนต้องนอนบนต้นไม้ล่ะหล่ะ" คาสึเมะหอบแหกตอนพูด
  "จะนอนอีท่าไหนล่ะเนีย
  "เดียวเงียบก่อน" คาสึเมะทำมือให้ฉันเงียบ
  "มีอะไร" ฉันกระซิบ
  "กลิ่นอายแบบนี้ สิ่งมีชีวิตประเภทhuman ขึ้นต้นไม้เข้าสภาพพร้อมรบ
         ฉันโดนขึ้นต้นไม้แล้วดึงมีดมาคาบอีกครั้ง ประเภทhuman หมายถึงประเภทมนุษย์คือสิ่งมีชีวิตรูปร่างมนุษย์แต่ภายในอาจไม่ใช่มนุษย์ ในตอนนั้นมีคน5คนเดินมาจุดที่เราเดินกับดัก ฉันหันไปมองคาสึเมะเธอพยักหน้าแล้วกระโดดลงไปจับหนึ่งในนั้นเป็นตัวประกัน ฉันโดดตามลงไปแล้วเล็งปืนไปที่คนที่เหลือ
  "พวกนายเป็นไครทำไมว่างกับดักพวกเรา" คาสึเมะถาม
  "แล้วพวกคุณเป็นไคร มาทำอะไรที่นี้" ชายที่ถูกจับถามกลับ
  "เราก็แค่คนที่ผ่านทางมา" คาสึเมะตอบแบบปัดให้พ้นตัว
  "พวกเราเป็นกลุมปัตติวัด พวกเราได้ข่าวว่า1ใน6เขตแดนใหญ่ได้รับการปลดแอกแล้ว" ชายคนนึงในกลุ่มตอบขึ้น
  "แล้วทำไมต้องวางกับดัก" คาสึเมะย้ำเรื่องกับดักอีกครั้ง
  "มันเป็นกับดักเตือนว่ามีคนเข้าใกล้ค่ายของเรา" คนที่โดนจับตอบมา
  "พาเราไปที่ค่ายพักหน่อยได้ไหม" คาสึเมะปล่อยแล้ว
  "ได้สิได้" คนในกลุมนั้นตอบสีหน้าไม่ค่อยพอใจ
         เราสองคนเดินตามคนพวกนั้นไป คาสึเมะหันมาส่งซิกให้ฉันปลดเวทย์ที่ตาเพื่อดูออร่า ออร่าคนพวกนี้มีสีออกม่วงๆมันเป็นของคนที่มีความสงสัยและละวังตัว เราเดินตามพวกเค้ามาซักพักก็เหมือนเดินผ่านม่านอะไรซักอย่าง พอพ้นมันก็เห็นหมู่บ้านขนาดเล็กที่นี้มีคนของหลายพิภพ คนที่พาเรามาอธิบายว่า ที่ได้รับการปกป้องจากเวทย์ของราชาองค์ก่อนแล้วชี้ไปที่รูปปั่น เค้าพาเราเดินไปที่แค้มกลางหมู่บ้าน เรานั่งลงสอบถามพวกเค้าและกินอาหารและคุยกันฉันสอดส่องสายตาดูออร่าของคนรอบๆ แล้วในตอนนั้นคนของที่นี้ ก็พาคนคนนึงมาเค้าว่าจับตัวได้ใกล้นี้ ทันทีที่เค้าเห็นฉันก็เดินมาคุกเข่าตรงหน้าฉัน ฉันทำมือว่าไม่ต้องเพราะนี้เป็นทหารของแม่
  "องค์หญิงท่านฮาเอลและองค์ราชนีมีข้อความส่งถึงท่าน" เค้ายื่นผลึกน้ำแข็งส่งสารมาให้
  "ขอบใจนะเราจะร่ายเวทย์ให้แล้วรีบกลับไปบอกแม่เราว่าเราปลอดภัยดี" ฉันร่ายเวทย์ให้เค้าแล้วเปิดประตูให้เค้าแล้วส่งเค้าไป
         ฉันหยิบผลึกของแม่มาบีบให้แตก แล้วร่างของแม่ก็ปรากฏขึ้น "ลูกทางพิภพเราเริ่มถูกแซกแซงจากคนของพิภพอื่นแล้ว ทางแม่จะดึงความสนใจใว้ให้รีบไปช่วยเธอซะ" ร่างของแม่หายไปฉันหันไปหาคาสึเมะ เธอพยักหน้าตามเคย ตานี้ของพี่ฮาเอลสินะ ฉันบีบผลึกแตกออก "น้องสาวพี่ตอนนี้ที่หอพักเริ่มมีคนแปลกหน้า มาป้วนเปลี่ยนที่หอพักเราแล้ว แต่ไม่ต้องห่วงท่านแม่ส่งมาช่วยคุ้มกันแล้วโชคดีนะน้องพี่" หลังจากที่พี่ฮาเอลหายไป ก็มีคนกลุ่มนึงเดินมาคุกเข่าลงตรงหน้าฉัน 
      ลุกขึ้นเถอะทุกคนฉันไม่ใช่คนที่ทุกควรคุกเข่าให้
           ฉันเดินหนีแล้วความือคาสึเมะกระโดดหายไปในอากาศ ไปหยุดอยู่บนต้นไม้ใหญ่ต้นนึงแล้วนั่งลงบนกิ่งของมัน มองพระจันทร์สีแดง
  "กังวลเรื่องที่หอพักใช่ไหม
  "นิดหน่อย
  "คืนนี้นอนพักเถอะเดียวฉันเฝ้าให้
  "ขอบใจนะ
               เช้าวันต่อมา
       แสงอรุณกระทบหน้ามันทำให้ตื่นขึ้น เห็นคาสึเมะยืนกอดอกอยู่ เธอหันมายิ้มแล้วแล้วชุดมือฉันยืนขึ้น "ไปหาที่กินข้าวเช้ากัน" ฉันกระโดดลงต้นไม้แล้วเดินตามคาสึเมะไปเจอชายคนที่ถูกคาสึเมะจับเมื่อวาน
  "เมื่อวานผมลืมเนะนำตัว ผมชื่อทีฟ" เค้าเนะนำตัว
  "ฉันมิซาเนะ นี้คาสึเมะ" ฉันแนะนำตัวเราสองคน
  "คุณมิซาเนะสินะที่เป็นองค์หญิง" เค้าหันมาถามฉัน
  "อย่านะอย่าเรียกฉันว่าองค์หญิงนะ เรียกฉันมิซาเนะจะดีกว่า" ฉันรีบตัดบท
        หลังจากนั้นเค้าจะพาเราไปทานอาหารเช้า ระหว่างทางคาสึเมะถามทีฟถึงเมืองที่ใกล้ที่สุดได้คำตอบกลับมาว่า มันถูกยึดเป็นป้อมชายแดนไปแล้ว มันทำให้ฉันดีใจที่ยังไม่ได้ไปที่นั้น