The Red Eye Blood ดวงตาแดงเลือด

               หลังจากที่ที่เอาชุดมาให้คาสึเมะใส่ฉันพาเธอไปที่ห้องนอน ฉันตัดสินใจให้เธอนอนบนเตียงเนื่องจากเธอบาดเจ็บ
  "คาสึเมะเธอนอนบนเตียงนะ ฉันฟูกเอง
  "อ้าวแล้วทำไมเธอไม่นอนบนเตียงนี้ห้องเธอ
  "คนเจ็บอย่าเรื่องมาก ให้นอนบนเตียงจบนะ
  "ดุจริงๆ มิซาเนะเธอไม่ปราณีคนเจ็บเลย
  "ก็เชื่อฟังกันหน่อย นอนซะทุ้มกว่าแล้ว
          ฉันยืนดูเธอล้มตัวลงนอน ฉันลดไฟลงเหลือไฟไว้ด้วงนึงสำหลับนอน นอนได้ซะทีหวังว่าคงไม่แอบหนีไปไหนตอนเราหลับนะ นอนดีกว่า(_ _)zZzZ  ฉันที่อยู่ดีดีตื่นมากลางดึกหันไปมองนาฬิกา ตี1กว่า หันไปมองที่เตียง!! เธอหายไปฉันรีบหันไปมองที่ว่างสัมภาระเธอเป้อยู่ คาตานะไม่อยู่ฉันรีบวิ่งลงไปชั้นล่าง หาจนทั่วยังไม่เจอ เลยรีบออกไปดูนอกหน้าหอพัก ทันทีที่เปิดเปิดออกก็เจอเธอยืนมองท้องฟ้าอยู่โดยเอาคาตานะ หอของเรามีสนามหญ้าล้อมรอบแล้วก็มีรั้วกั้นอีกทีและที่หน้าหอ มีต้นไม้ใหญ่อยู่ต้นนึง
  "คาสึเมะ ทำไมไม่นอนพัก
  "ฉันนอนไม่หลับนิดหน่อย เลยออกมายืนดูพระจันทร์
  "เธอเดินมาแบบนี้เดียวแผลเปิดกันพอดี
  "ไม่เป็นอะไรฉันไม่เจ็บแผลแล้ว แผลจองฉันหายไวมากน่ะ
  "งั้นฉันขอดูแผลหน่อย
       หลังจากพูดจบ ก็เดินเข้าไปหาเธอเพื่อดูแผลโดยไม่สนใจว่าเธอจะยอมรึป่าว พอเดินเข้าไปถึงเธอยอมให้ดูโดยดีฉันเลิกเสื้อเธอขึ้น "มันไม่มีมันมีแผลที่ฉันเย็บ!!" แต่ที่ตำแหน่งที่เคยมีแผลเหลือใว้เพียงรอยแผลเป็น จากแผลที่ฉันเย็บมันต้องใช่เวลาอย่างน้อย3เดือนถึงจะหายจนกลายเป็นรอยแผลเป็น
  "เป็นไปไม่ได้ แผลมันหายเร็วเกินไป
  "บอกแล้ว เออเธอเป็นคนช่วยฉันใว้สินะ จะให้ฉันตอบแทนยังไงบอกมาสิ
  "ฉันไม่ต้องการอะไรมาก แค่บอกว่าเธอเป็นไครกันแน่ เอาเท่าที่เธอจะบอกได้
  "นั้นสินะ เธออยากรู้เรื่องนี้ที่สุดสินะ
  "เธอบอกฉันได้ไหมล่ะ
  "เธอรู้จักอาการฮอร์โมนเปลี่ยนแปลงไหม
  "รู้มันเป็นอาการที่ ทำให้ฮอร์โมนเพศเปลี่ยนไป
  "ใช่เดิมที่ฉันเป็นผู้ชาย มันเริ่มมีอาการตอนฉันอายุ9ปี แล้วก็กลายเป็นผู้หญิงอย่างสมบูรณ์ตอน12
  "นั้นมัน ก็ไม่ใช่คำอธิบายว่าทำไมแผลเธอถึงหายไว
  "นั้นสินะท่าฉันบอกว่า ฉันไม่ใช่คนละมิซาเนะ
  "หมายความว่ายังไงคาสึเมะ
  "ทำให้ดูคงจะง่ายกว่า ช่วยหลับตาลงจนกว่าจะได้คำว่าลืมตานะ
       ฉันหลับตาลงตามที่เธอบอก "เธอพูดอะไรน่ะ" ฉันได้ยินพูดอะไรบ่างอย่าง "มิซาเนะเธอลืมตาได้แล้ว" ฉันลืมขึ้น คนที่ยืนตรงฉันเป็นผู้ชายผมสีเงินสวยยาวปะบ่า หน้าขาวสวยหล่อเอามาก ตาเค้าเหมือนคนง่วงนอนแต่ในตาดุร้ายราวสัตว์ป่าแต่ทะว่าแววตากลับเศร้ามาก ฉันกะพริมตาทุกอย่างกลับเป็นเหมือนเดิม
  "ผู้ชายคนเมื้อกี้คือ
  "ฉันเองละมิซาเนะ นั้นคือร่างที่ฉันควรจะเป็น
  "แล้วเธอคือตัวอะไรกันแน่
       ตอนนี้ฉันรู้สึกกลัว เธออย่างมากเพราะสิ่งที่ฉันเห็นมนุษย์ธรรมดาทำไม่ได้แน่ ความสามารถฉันแปลกประหลาดแล้วแต่เธอแปลกยิ่งกว่า
  "ไม่ต้องกลัวฉันหลอก แต่สิ่งที่ฉันคืออะไรกันแน่นั้นถึงเวลาฉันจะบอกเอง
  "ทำไมฉันต้องเชื่อละว่าเธอจะไม่ทำอะไรฉันกับคนในหอพักนี้
  "เดิมทีฉันก็เป็นคนธรรมดาอย่างพวกเธอไงละ
  "ถึงอย่างนั้นก็เถอะ
  "เอาหยั่งงี้แล้วกัน ฉันจะทำสัญญากับเธอ
  "สัญญาอะไร
  "สัญญาว่าฉันจะไม่ทำร้ายพวกเธอทุกคนที่อยู่ในหอพักนี้หรือคนในครอบครัวพวกเธอ
  "แล้วทำสัญญายัง เพราะมันฟังแล้วไม่มีอะไรผูกมัดได้เลยหรือเชื่อได้เลย
  "มันคือพันธะสัญญา เงินตราชีวิต ผลของมันหากฉันผิดสัญญาคือฉันตาย
      ฉันตัดสินใจ ที่จะทำสัญญากับคาสึเมะเธอดึงคาตานะและกีดกลางฝ่ามือตัว และเธอก็ทำกับฉันเช่นเดียวกัน เธอเอามีที่มีแผลจับกับมือฉันที่มีแผลแล้วเธอก็ได้กล่าวคำสัญญา "เราขอทำสัญญาต่อเลือดในมือซ้ายที่ใหลรวมกันว่าเราจะไม่ทำร้ายไครที่เธอคนนี้ห้ามทำ หากผิดคำสัญญาเราจะต้องดับสูญ" หลังจากนั้นคาสึเมะก็คุกเข่าลง แล้วปล่อยมือ แผลที่มือฉันหายไปในทันที ที่ปล่อยมือ
  "มิซาเนะ การทำสัญญาเสร็จสิ้น
  "เสร็จแล้วหรือ ฉันรู้สึกว่ามันไม่อะไรเปลี่ยน
  "ยื้นมือมาสิ
      ฉันยื้นมือไปให้เธอเอามีดกัดปลายนิ้วมือฉัน ฉันตกใจดึงกลับเอานิ้วมาดูดแผลทันที
  "เธอทำอะไรคาสึเมะ
  "ก็จะให้เธอดูผลของสัญญาไง
     แล้วเธอยื้นมือขวาที่นิวชี้มีแผลมีดบาด แล้วมันก็เป็นนิวเดียวมือข้างเดียวกับที่ฉันถูกเธอเอามีดกีดเมื่อกี้
  "มันหมายความว่ายังไง แผลนี้
  "หากฉันทำอะไรเธอ มันก็จะเกิดกับฉันรวมถึงคนที่เธอไม่ต้องการด้วยสบายใจขึ้นรึยัง
  "ก็ดีขึ้นนิดหน่อย
  "เอาล่ะไปนอนกันเถอะ มิซานเนะพรุ้งนี้เธอต้องไปเรียนนิ ฉันเองก็ต้องตื่นแต่เช้า
  "เอางั้นก็ได้
      ถึงฉันจะยังกลัวเธออยู่หน่อยๆ แต่ก็สบายใจขึ้นเพราะสัญญาเราสองคนกลับมาที่ห้องนอนแล้วเข้านอนตามปกติ ในเช้าต่อมาฉันตื่นแล้วแต่คาสึเมัยังไม่ตื่นฉันอาบน้ำแต่งตัวตามปกติแล้วไปโรงเรียน ฉันนั่งคิดถึงเรื่องเมื่อคืนจนโดนอาจารย์ดุเอา จนเลิกเรียน ฉันไปซื้อของมาทำอาหารให้ทุกคนทานหลังจากครั้งที่แล้วล้มเหลวเพราะช่ายคาสึเมะ
  "กลับมาแล้วหรือจ๊ะ มิซาเนะ
  "กลับมาแล้วค่ะ คุณมิโฮะ เออเห็นคนป่วยหนูรึป่าวจ๊ะ
  "คาสึเมเจังนะหลอ ออกไปตอนสายๆนะจะยังไม่กลับมาเลย
    ฉันเดินเอาของเข้าครัวแล้วเริ่มทำอาหารลอทุกคนกลับมา โดยมีคุณมิโฮะช่วย ระหว่างทำอาหารทุกคนทะยอยกลับมา พออาหารเริ่มเสร็จก็เอาไปจัดบนโต๊ะจนทุกคนมาทานกันแต่คาสึเมะก็ยังไม่กลับ
  "อาหารอร่อยดีนะ มิซาเนะ
  "ขอบคุณค่ะ คุณยามิ
  "ไครสอนเธอทำอาหารหลอ มิซาเนะ
  "คุณแม่นะค่ะ คุณมิโฮะ
  "ลุยเธอไม่คิดจะพูดอะไรหน่อยหลอ
  "ยุ้งน่าซึกะ คนกำลังกิน
  "ปล่อยเธอกินไปเถอะค่ะคุณซึกะ
  "นั้นสินะมิซาเนะ
       ฉันแบ่งอาหารทุกอย่างเก็บใว้ส่วนนึงให้คาสึเมะ พอทุกคนทานเสร็จฉับเก็บจานมาล้าง แล้วซักพัก คาสึเมะก็กลับมา
  "เธอไปไหนมา นั่งก่อนเดียวฉันเอาอาหารมาให้ วันนี้ฉันทำเลี้ยงทุกคน
  "อ่าอ่า ฉันไปซื้อของมาเข้าห้องนิดหน่อย
  "ห๊ะ!! ซื้อของเข้าห้องหมายความว่าไง
  "คุณมิโฮะ ยังไม่ได้บอกเธอหลอ ว่าฉันจะอยู่ที่หอพักนี้ด้วย เพราะโรงเรียนที่ฉันสมัคคือที่เดียวกับพวกเธอ
  "จริงดิ ทำไมเป็นแบบนั้น
  "ฉันยังไม่บอกสินะ ว่าท่าเธอตายฉันตายด้วย ฉันเลยตัดสินใจอยู่ที่นี้จนกว่าจะจบม.ปลาย
  "แล้วเธอไปเรียนเมื่อไหร่
  "อาทิตย์หน้าเพราะขอเวลาเรื่องแผลที่ท้องเพราะ ท่าไวเกินไปมันน่าสงสัยน่ะ
       ฉันเอาอาหารมาให้คาสึเมะเสร็จแล้วไปอ้าบน้ำอย่างงง เพราะว่าคนที่รู้เรื่องของคาสึเมะมีฉันคนเดียว เธอสมัคเรียนได้ไงเพราะตอนที่ฉันเอาเสื้อผ้าให้เธอไม่มีเอกสารสักอย่าง แต่ชั่งมันเถอะก็ดีเหมือนกันจะได้จับตาดูเธอ แต่คงลำบากแน่อาทิตย์หน้า เอาเถอะปล่อยให้มันเป็นเรื่องของวันพรุ้งนี้
     ติดตามตอนต่อไป