The Red Eye Blood ดวงตาแดงเลือด

          เช้าวันเดินทาง
               วันนี้แล้วสินะที่เราจะได้ไปตามหาคุณแม่ ตอนนี้ฉันกำลังจัดเป้ตามคาสึเมะสั่งเสื้อผ้า4ชุดและส่วนมากเป็นอาหารสำเร็จรูป จำพวกอาหารกระป๋องเยอะมากนำหนักของเป้เกือบ20กิโลมีแต่อาหารซะ90เปอเซน แล้วตอนคาสึเมะไปไหนก็ไม่รู้สั่งๆ แล้วก็หายไปไหนไม่รู้จะออกเดินทางอยู่แล้วนัดเวลาเองระหาย น่าจับมาตีจริงลงไปนั่งลอข้างร่างดีกว่า เหอๆไปไหนของเค้านะคาสึเมะ
  "มิซาเนะ?? เก็บของเสร็จแล้วหลอ
  "เก็บเสร็จแล้ว ไปไหนมาคาสึเมะ
  "ไปเอานี้มาให้เธอ" คาสึเมะหยิบชุดคลุมสึขาวออกมา
  "ทำไมฉันต้องใส่ด้วย" รับมามองซ้ายมองขวา
  "มันจะช่วยตานทางเวทย์ได้ในระดับนึง แทมมีเวทย์ฟื้นฟูระดับต่ำอีก และช่วยป้องกันสภาพอากาศและช่วยปรับอุณภูมิ ไหใส่ได้แล้วเราจะเดินทางแล้ว"
        เหอตัวมันจะใหญ่ไปรึป่าว พอเอามันมาสุดตัวเสื้อเป็นตัวคลุมจากไหร่จนถึงเท้า แล้วด้านหน้าจะมีสายขาด3เส้น อุก!! อึดจังมันน่าจะหลวมนี้หลังจากคาดสายลัดกับกระดุมเสร็จชุดมันหดลงตามขนาดตัวเลย เหอโล่งขึ้นละมันคายตัวแล้วสิ มันไม่คุ้นเลย 
  "นี้คาสึเมะ ชุดนี้ไปเอามาจากไหน
  "ฉันสั่งทำมาจากหอกลาง
  "เราจะไปกันรึยัง
  "ไปบอกทุกคนก่อนว่าเราจะไปกันแล้ว
          เราสองคนไปหาทุกคนที่ตอนนี้เรียนอยู่ที่โรงเรียน พวกเราไล่บอกทุกคนในหอพักว่าเราจะไปกันแล้ว ทุกคนต่างอวยพรให้เราทั้งสองคนปลอดภัยถึงเพื่อนคนอื่นในโรงเรียนจะงงกับ้างก็เถอะหลังจากนั้นฉันกับคาสึเมะ ก็เดินไปสนามกีฬาการเดินทางครั้งนี้ไปค่อนข้างไกล ต้องใช่พื้นที่ในการเปิดประตู
  "พร้อมรึยังมิซาเนะ
  "พร้อมแล้วเอาเลยคาสึเมะ
         ฉันหันกลับไปมองที่ตึกเรียนสมาชิกของหอพักทุกคนโบกมือให้ "มิซาเนะไปได้แล้ว" ฉันหันกลับแล้วกระโดดเข้าประตูไป ตอนนี้ฉันรอยอยู่ในประตูตามหลังคาสึเมะอยู่ หลังจากอยู่แบบนั้นประมาน3นาที ก็เห็นแสงสว่างจากด่านหน้า "เราจะถึงแล้วเตรียมตัว" คาสึเมะเตือนให้เตรียมตัวถึงพื้นแล้วคาสึเมะก็หันเท้าไปทางแสง ฉันทำตามหลังจากหลุดผ่านแสงเท้าสำพัดพื้น มันเป็นหิมะ??
  "หนาวรึป่าวมิซาเนะ
  "นิดหน่อย
  "งั้นเราอยู่ในเมืองนี้ก่อน
  "ทำไมล่ะทำไมไม่เดินทางไปเขตแดนน้ำแข็งรัตติกาลเลยล่ะ
  "ข้อแรกต้องให้เธอชินกับอากาศก่อนเพราะในเมืองมีเวทย์ควบอากาศในเมืองจะอุ่นกว่านอกเมืองครึ่งนึง และอีกอย่างฉันไม่มีแน่ใจฉันไม่แน่ใจเรื่องที่ตั้งของเขตแดนน้ำแข็งรัตติกาล"
  "อ้ออืม แต่ก่อนหาของกิน
  "หะ???" เธอเอากุมหัว
         ถึงคาสึเมะจะกุมหัวแต่ก็พาฉันไปบาร์ที่นึง ระหว่างทางที่เดินมาคาสึเมะอธิบายคล้าวๆเกียวกับเมืองนี้ว่า ชื่อเมือง rozen ice เป็นเมืองหลวงของที่นี้ มันทำให้ฉันเข้าใจว่าทำไมถึงมีคนเยอะและในบาร์นี้ มันทำให้นึกถึงบาร์ยุคคาวบอยในหนังฝรั่ง เราสองคนนั่งลงและมีคนมารับออเด๋อแล้วคาสึเมะก็ถามข้อมูลจากเธอ ได้คำตอบมาว่าเธอเองก็ไม่รู้แต่มีคนที่รู้คือคนเฝ้าหอสมุดหลวงที่อยู่กลางเมือง
  "มิซาเนะร่างกายเริ่มชินกับอากาศรึยัง
  "เริ่มชินแล้วล่ะ
  "งั้นรีบกินกันเถอะ กินเสร็จจะได้ไปต่อ
  "ค้าๆ
          หลังจากเรากินเสร็จ เราสองคนเดินตามทางไปกลางเมืองเราสองคนเดินถามทางกันจนมาถึงหอสมุดหลวง เราไปถามพนักงานที่เคาเตอร์เธอบอกให้เราขึ้นไปชั้น2ฝั่งขวาฝั่งแผนที่ประเทศเราสองคนเดินขึ้นมาจนเจอชายคนนึงค้อนข้างอายุเยอะ
  "ขอโทษน่ะค่ะคุณที่นั่งตรงนั้น" เธอถามชายคนนึงที่นั่งอ่านหนังสือหันหลัง
  "ฉันหลอสาวน้อย" ชายมีอายุหันหลังกลับมาตอบ
  "ค่ะ ฉันราฟฟาลเราต้องการทราบทางไปแขตแดนน้ำแข็งรัตติกาล"คาสึเมะแนะนำตัวเอง
  "ฉันมอแลน ที่ทีเธอต้องการไปนั้นตอนนี้มันถูกห้ามเนื่องจากเส้นทางอันตรายเกินไป" มอแลนตอบกลับมาอย่างหน้าตาเคร่งเครียด
  "ทำไมล่ะค่ะ คุณมอแลน" คาสึเมะย้นคิวชนกัน
  "ชาวเมืองปัตติเศษ ที่จะให้คนนอกเข้าไปจนตอนนี้มันอันตรายมาก
  "ไม่เป็นไรค่ะ เราจำเป็นต้องไปขอเส้นทางให้เราเถอะค่ะ
  "งั้นฉันขอเหตุผล ที่จะเอาแผนที่ให้พวกเธอไปเสี่ยง" มอแลนถามกลับมาอย่างรวดเร็ว
  "ที่นั้นอาจจะมีแม่หนูอยู่ก็ได้น่ะค่ะหนูขอแผนทีนะค่ะ" ฉันที่ปล่อยให้คาสึเมะคุยตลอดตอนนี้ฉันเอ่ยปากขึ้นมาเอง
  "งั้นหลอ งั้นฉันคงห้ามไม่ได้สินะ ถึงฉันจะไม่ให้แผนที่พวกเธอ พวกเธอก็คงไปกันเองอยู่ดีฉันคงต้องทำได้เพียงช่วยพวกเธอสินะ" เค้าตอบพร้อมถอนหายใจแล้วหยิบแผนที่คัดลอกแล้วเขียนเส้นทางไปแขตแดนน้ำแข็งรัตติกาลให้
  "ขอบคุณมากค่ะที่ช่วยพวกเรา" ฉันก้มหัวขอบคุณมอแลน
          คาสึเมะเธอรับแผนที่มาแล้วก็ขอบคุณมอแลน แล้วเดินมากับฉัน "คืนนี้เราพักกันที่นี้ก่อน" คาสึเมะบอกฉันทันทีที่เดินออกจากหอสมุดหลวง ฉันพยักหน้ารับเราสองคนเดินหาที่พัก จนได้ที่นึงเราสองคนเข้ามานั่งในห้อง
  "เธอเป็นอะไรรึป่าว มิซาเนะ
  "ไม่เป็นอะไรคาสึเมะ ฉันแค่กังวลว่าเราจะไปถึงที่นั้นได้รึป่าว
  "ไม่เป็นไรเราจะได้เจอกับแม่เธอแน่ๆ" คาสึเมะดึงฉันมากอดปลอบใจ
  "ขอบใจนะ
            ติดตามตอนต่อไป