The Red Eye Blood ดวงตาแดงเลือด

          7วันก่อนออกเดินทาง

               เวลาผ่านมาจวนจะปิดเทิมหน้าร้อนแล้ว ที่ผ่านมาจะฝึกอุปกรณ์ที่คาสึเมะจนชำนาญพอควรและบางครั้งคาสึเมะลงมาเป็นคู่ซ้อมให้ บอกเลยว่าทักษะทางกายภาพของคาสึเมะสูงมากขนาดไม่ใช่เวทย์มนต์ ฉันยังสู้ไม่ได้เลยยิ่งจังหวะสวนกลับจังหวะหลบแล้วโจมตีทีนี้โอกาศหลบสำเร็จน้อยมาก เห่อเหนื่อยตอนฉันนอนเล่นอยู่ที่ห้องพักร่างกายเพราะเหนื่อยจากการฝึก

            ก๊อกๆๆๆๆ

  "ขอเข้าไปหน่อยมิซาเนะ

  "เข้ามาเลยไม่ได้ล็อก

  "โทษทีที่กวนตอนพักนะ" เธอเดินมานั่งลงบนที่นอนข้างๆฉัน

  "มีอะไรหลอคาสึเมะ

  "ฉันจะมาบอกกำหนดเดินทาง

  "เมื่อไหร่ล่ะที่เราจะออกเดินทาง

  "อีก7วัน และที่มานี้มีอีกเหตุผลคือสาเหตุที่เธอต้องฝึกส่วนนึงเธอรู้อยู่แล้ว อีกส่วนคือการเดินทางมันอาจจะยาวนานมากอาจะเดือนหรือปีก็ได้"

  "ทำไมล่ะ จริงอยู่มันอาจจะนานแต่คาสึเมะเธอย้อนเวลาได้ไม่ใช่หลอ

  "จริงอยู่ฉันสามารถย้อนไปในช่วงเวลานั้นได้ แต่ไม่สามารย้อนเวลาร่างกายมนุษย์ได้" ระหว่างเธอพูดก็มองตั่งแต่หัวจะรดเท้า และหยุดที่หน้าอกแล้วถอนหายใจ

  "มองอะไรยะ" ฉันเอากำปั่นโคกเธอไปที

  "โทษๆ และอีกเหตุผลคือนี้" เธอรูดแขนเสื้อขึ้น มันมีลายคาดเป็นอักษรเวทย์

  "อะไรน่ะคาสึเทะ

  "ผนึกเวทย์ มันจะทำให้ใช่เวทย์ไม่ได้ตามเวลาที่กำหนด มันเป็นบทลงโทษที่ล่ะทิ้งหน้าที่น่ะ

       เธออธิบายจนครบละก็กลับห้องไป ที่เธอก็ใช่เวทย์มนต์ไม่ได้นี้เองและก็ได้รู้เหตุผลเพิ่มเติมอีกการเดินทางนี้จะยาวนานแค่ไหนไม่มีไครรู้สินะ อีก7วันมันจะเริ่มขึ้นไปทำอาหารเย็นดีกว่า

          ครัว

        วันนี้ทำอะไรดีน้าเมนูวันนี้ ดูของในตู้เย็นสิดูจากของในตู้เย็นดูจากของในตู้เย็นละหม้อไฟสินะดีที่สุด ต้มน้ำซุปก่อน ล้า..ลา..ล้า..ลา หั่นหมู เตรียมกุ้ง หันปลาหมึก ล้างผัก

  "แบร่!!

  "ยามิ อย่าแกล้งสิฉันทำกับข้าวอยู่น่ะ

  "วันนี้มีอะไรกินมิซาเนะ

  "หม้อไฟทะเล

  "ขอปลาหมึกเยอะๆน่ะ

  "จ้าๆ

          ยามิจังถึงเธอจะเงียบๆหน่อย แต่ขี่แกล้งเอามากๆดีนะเมื่อกี้ไม่ได้ถือมีดอยู่ถ้าถืออยู่คงตอบสนองละฟันออกไปแน่ เอาล่ะจัดโต๊ะกินข้าวเดียวคนอื่นคงมาแล้ว แล้วซักพักก็ลงมากันแล้วทุกคนนั่งลง คาสึเมะสบตากับฉัน เข้าใจทันทีว่าคาสึเมะต้องการอะไร

  "ทุกคนฉันมะอะไรต้องบอก

  "มีอะไรหลอ"ซึกะเอ่ยถาม

  "ฉันกับคาสึเมะ อีก1อาทิตย์จะออกเดินทาง

  "ออกเดินทางไปไหน"ลุยถามขึ้น

  "ไปนานแค่ไหน"ซึกะถามขึ้นตามมา

  "เราไม่รู้นานแค่ไหน แต่ฉันกับคาสึเมะจะไปตามหาแม่ฉัน

  "แล้วจะกลับมาไหม"ยามิเธอถามมาด้วยหน้าตาเศร้าๆ

  "กลับมาแน่นอน"ฉันตอบแล้วยิ้ม

        หลังจากคนทานเสร็จก็นั่งคุยกันและถามถึงสาเหตุที่เดินทางแล้วถาม ถึงว่ามันมีอันตรายรึป่าว ฉันตอบกลับไปโดยจำใจต้องโกหกว่าไม่อันตรายถึงรู้แก่ใจดีว่ามันอาจถึงตายถ้าประมาทอค่นิดเดียว พอถึง3ทุ้มทุกคนก็แยกย้ายกันไปนอน ส่วนฉันก็เดินไปดึงมือคาสึเมะออกมานอกหอพัก

  "คาสึเมะ เราจะได้กลับมาที่นี้อีกไหม

  "อย่าถามคำถามที่ตอบไม่ได้สิ

  "ทำไมล่ะ ถึงตอบไม่ได้

  "ฉันบอกเลยนะ ว่าฉันเองก็อาจตายในการเดินทางนี้

  "เธอแข็งแกร่งจะตายไป คงไม่ตายง่ายๆหลอกคาวึเมะ

  "มิซาเนะ อะไรที่คิดว่ามันแน่นอนมันก็ไม่แน่นอนเสมอไปหลอก

  "อย่าพูดให้มันหมดกำลังใจสิ

  "ฉันจะไม่ก็หก ฉันจะพูดกับเธอตรงๆมิซาเนะ ถึงฉันจะมีพลังมากแค่ไหนก็ตามก็ยังมีคนที่เก่งกว่าฉัน"

  "มันก็จริง แต่ฉันคิดว่ายังไงเราก็ต้องได้กลับมา ที่ถามเธอก็เพราะอยากได้ความมั่นใจเพิ่ม

  "แล้วได้ไหมล่ะ" เธอตอบแล้วยิ้ม

  "ก็ไม่ได้เลยน่ะสิ"ฉันกระโดนยีหัวคาสึเมะเล่น

  "ไปนอนกันเถอะ

  "คาสึเมะคืนนี้ขอไปนอนห้องเธอด้วยสิ

  "มิซาเนะ เธอคิดจะลักษณ์หลับฉันรึป่าว"เธอพูดแล้วทำท่าละวังตัว

  "จะบ้าหลอ

          ฉันเดินจับมือคาสึเมะกลับเข้าหอ ฉันอยากเก็บเวลาที่มีความนี้ไว้ทุกนาทีเพราะไม่รู้เลยว่าหลังจากนี้จะมีอะไรเกิดขึ้นแต่ฉันมีรางสังหรณ์ว่าการเดินทางในอีก7วันนี้ จะต้องเกิดเหตุการที่ร้ายแรงมากๆแน่นอน

     ติดตามตอนต่อไป