The Red Eye Blood ดวงตาแดงเลือด

          เช้าวันต่อมา

               เช้านี้เงียบสงบฉันตื่นมาในเจอเพดานห้องที่ไม่คุ้นเคย "ตื่นได้แล้วเราต้องไปกันแล้ว" ฉันลุกไปอาบน้ำ ฉันแช่ตัวลงในอ้างน้ำอุ่นแล้วคิดไปต่างๆนาๆ ว่าเมื่อจบการเดินทางนี้ฉันจะทำอะไรต่อไปดี "มิซาเนะเสร็จรึยัง" จ้าาาาาเสร็จแล้ว เราคงต้องไปแล้วสินะ

  "เธอไม่สบายใจอะไรรึป่าว"คาสึเมะถามทันที ที่ฉันออกจากห้องน้ำ

  "ป่าวคาสึเมะ ฉันแค่คิดว่าท่าได้เจอแม่จะพูดอะไรดี

  "ไม่ต้องคิดจะดีกว่า ตอนนั้นความรู้สึกจะบอกเองว่าทำยังไง

  "ขอบใจนะ

            วันนี้เราจะเดินทางไปยังเขตแดนน้ำแข็งรัตติกาล ที่อยู่ตะวันออกจากเมืองหลวงเราจะใช้เทเลพ็อต ย้ายไปเมืองสุดท้ายที่จะสามารถใชเทเลพ็อตได้ชื่อ ฟาวอลไอซ์ แล้วเดินเท้าต่อ

  "นี้คาสึเมะ

  "มีอะไร

  "หลังจากวาร์ปไปที่ ฟาวอล แล้วจะต้อนเดินทางอีกไกลไหมถึงจะถึงจุดหมาย

  "เดินเท้า3วัน ใช่เวทย์ช่วย2วัน ซึ่งไม่แนะนำเพราะจะทำให้คนที่ไม่ประสงดีรู้ว่าเรามา

        อย่างที่ได้ยินท่าเราไปถึงเมืองฟาวอล แล้วก็ยังต้องเดินทางอีกเป็นวันๆ เราสองคนไปถึงวาร์ปซึงมีคนจำมากพอควนเข้าคิวใช้อยู่ เราต่อแถวที่ขยับเรื่อยๆ

  "นี้เธอ เธอไม่ใช่คนของที่นี้ใช่ไหม" ผู้หญิงที่ด้านหลังของฉันทักขึ้น ลักษณะของตัวสูงกว่าฉันผมสีทองรูปร่างดีเลยล่ะ

  "ใช่ทำไมหลอ" ฉันตอบกลับไปอย่าง งง งง

  "ฉันริชา ยินดีที่รู้จักพวกเธอจะไปไหน

  "ฉันมิซาเนะ เราจะไปฟาวอล

  "มิซาเนะ" คาสึเมะเรียกฉันขึ้นไปบนแท่นวาร์ป

        สีหน้าเธอดุมากตอนเธอร่ายบทวาร์ป เราเคลื่อยย้ายเสร็จ คาสึเมะคว้ามือฉัน "วิ่ง" คาสึเทะพาฉันวิ่งไปในย้านขายของแล้วพาฉันเข้าไปในร้านอาหาร เธอเลือกโต๊ะที่อยู่มุมใกล้ประตูที่สุดเราสั่งอาหาร

  "คาสึเมะมีอะไรทำไมเราต้องวิ่ง" ฉันถามเธอที่หันมองรอบๆตลอด

  "มิซาเนะ ผู้หญิงที่ทักเธอก่อนวาร์ปตามเรามาตั่งแต่เมื่อวาน

  "จริงรึป่าวคาสึเมะ แล้วเธอตามเรามาทำไม

  "เธอคงจะดักปล้นเรา เธอรู้รึป่าวเสื้อคลุมที่เราใส่มีค่าแค่ไหนที่นี้

  "ไม่รู้สิ" ฉันพูดจบอาหารก็ถูกมาเซิฟ

  "เอาเถอะรีบกินเถอะ กินเสร็จเราจะได้เดินทางต่อ

        ฉันชักสงสัยแล้วนะทำไมเธอชอบคุยเรื่องสำคัญก่อนกินข้าวจังเลย เรากินเสร็จแล้วเรารีบออกจากร้าน แล้วเดินไปที่ประตูก่อนออกนอกเมืองเธอสั่งให้ร่ายเวทย์เสริมกำลังและบัฟป้องกันและอื่นๆพอ ออกวิ่งพ้นประตูเมืองเท้านั้นและ สะดุ้งโหย่งเลย

  "หนาวหนาว ทำไมหนาวจัง

  "เลิกบ่นเดียวชุดปรับอุณภูมิ แล้วเดียวก็ชินเดียวบัฟจะหมดก่อน

  "หมดก็ร่ายใหม่สิ

  "หลังจากนี้ เราจะไม่ใช่เวทย์อีกหากไม่จำเป็นเข้าใจนะ" เธอหน้าดุใส่

       คาสึเมะออกวิ่งนำ ฉันรีบวิ่งตาม เราออกวิ่งโดยไม่หยุดพัก เราวิ่งออกห่างเมื่องมาได้ประมานครึ่งวันเราหยุดพักกินข้าว ตอนนั้นเธอเตือนฉันให้สังเกตุรอบๆค่อยระวังเยติกับหมีขาวพวกมันชอบสุ้มในหิมะออกมาโจมตีเรากินอาหารเสร็จ เราที่จะออกวิ่งต่อแต่ตอนนี้บัฟก็หมดแล้วเลยช้าลงมากเราวิ่งกันจนทองฟ้าแสงเริ่มลดลง

  "วันนี้เราหาที่พักแทวนี้ก่อน มิซาเนะ" เธอเดินหาที่สำหลับที่นอนคืนนี้

  "แล้วเราจะนอนตรงไหน" ที่ต้องถามแบบนั้นเพราะรอบๆมีแต่ต้นไม้กับหิมาที่ท้วมมิดเท้า

  "เดี๋ยวฉันจัดการเองส่วยเธอกางเวทย์คุ้มกันระดับ2ที" เธอพูดจบก็ดึงมีดจากเอวแล้วขุดหิมะ

  "จ๋าจ๋า เดียวฉันการให้เดียวนี้" ฉันเอามีดสลักวงแหวนแล้วร่ายเวทย์

         หลังจากกางเวทย์คุ้มกันเสร็จหันกลับมาดูคาสึเมะ ก็เจอกับหลุมเส้นผ่าศูนย์กลาง2เมตรเห็นจะได้ลึกประมาน60เซน คาสึเมะขุดหลุมทำเป็นที่พักหลบหนาวทำให้อุ่นมากขึ้น ฉันวาดวงเวทย์อักคีแล้วจุดไฟใว้

  "มิซาเนะ วันนี้เหนื่อยรึป่าว

  "นิดหน่อย กินมื้อค่ำกันเถอะ

  "อะนี้ใช้อุ่นซุปกระป๋อง" เธอโยนหม้อสนามมาให้

  "แล้วเมื่อกลางวันไม่เอาให้ ให้ฉันเถะไอติมซุปยุได้" ฉันโวยใส่คาสึเมะ

  "โทษทีมิซาเนะ ฟังนะหลังจากนี้หากเราเกิดพัดหลงจากฉันขึ้นมาละก็ ทำทุกวิธีทางเอาชีวิตรอดไปที่จุดนัดหมาย" เธอยื่นแผนที่คัดลอกมาให้

  "หมายความวว่าไงคาสึเมะ

  "ในแผนที่จะมีจุดแดงนั้นคือเรา แล้วเส้นสีแดงคือเส้นทางที่จะพาเราไปถึงจุดหมาย

  "แล้วท่าฉันไปถึงจุดหมายแล้วจะให้ทำยังไงต่อ

  "ท่าไปถึงแล้วให้ลอที่นั้น2-3วัน หากฉันยังไม่ถึงให้คิดว่าฉันตายก่อนได้เลยแล้วทำตามแผนต่อไป

  "แล้วท่าเธอไปถึงก่อนฉันล่ะ แล้วท่าฉันไปไม่ทัน3วันล่ะ

  "นั้นสินะ ท่าไครไปถึงก่อนใช้เวทย์ไฟบอลยิ่งขึ้นฟ้าทุกวัน 3เวลาจนครบ3วันแล้วในกรณีที่ฉันไปถึงก่อนฉันจะสลัก ตัวอักษรRใว้ที่ประตูให้เธอตรวจดูแต่ท่าเป็นถึงก่อนก็ทำใว้เหมือนกัน

  "ตามนั้นเลยล่ะกัน

  "นอนกันเถอะ

  "ขอนอนกอดเธอได้ไหมคาสึเมะ

  "มาสิ" คาสึเมะทำมือให้ฉันไปหา ฉันลุกเดินไปนอนลงข้างๆกอดคาสึเมะหลับไป

                    วันต่อมา

         ฉันที่กำลังหลับอยู่สะดุ้งตื่นจากการเตือนของเวทย์คุ้มกัน เวทย์คุ้มกันจะเตือนต่อเมื่อมีมนุษย์เข้ามาในเขตคุ้มกันและมันจะกันไม่มอนเตอร์เข้ามาใกล้ ฉันลุกขึ้นมาเจอคาสึเมะที่เพิ่งตืนมาก่อนหน้าฉันแปบเดียว เธอเอาทำท่าให้เงียบ แล้วเขียนอักษร "ร่ายบัฟ ให้เงียบที่สุด" แล้วคาสึเมะก็ร่ายเวทย์บางอย่าง แล้วว่างระเบิดประจุไฟฟ้าใว้ ฉันจัดเก็บของลงเป้อย่างเร็วแล้วสัญญาณจากคาสึเมะ เธอเงียบอยู่ซักพัก "ไปไป" เธอออกวิ่งฉันรีบตามไปติดๆ เราออกวิ่งกันสุดฝีเท้า "ตูมมมมมมม" เสียงระเบิดที่น่าจะดังมาจากที่เรานอนเมื่อคืน

  "คาสึเมะ มะกี้เสียงอะไร

  "กับดักที่ฉันวางใว้ ฉันวางระเบิดประจุไฟฟ้าและร่ายเวทย์พลางตากับเวทย์เพิ่มผลระเบิดใว้

  "แล้วคนพวกนั้นจะไม่ตายเอาหลอ

  "ไม่ถึงตายหลอก อย่างมากก็โดนทำให้เป็นอัมพาตชั่วคราวประมานชัวโมงนึง

          ฉันได้คำตอบจนหายสงสัย เราวิ่งกันเรื่อยๆ แต่พอวิ่งมาประมานชั่วโมงนึงเราก็เจอกับพายุหิมาที่รุนแรงมากเอาเรื่อง ทำให้การเดินทางช้าลงพวกเราค่อยๆเดินไปอย่างช้าๆ เนื่องจากทัศนะวิสัยแย่มาก คาสึเมะคอยเดินบังพายุหิมะให้ฉัน แต่เราเดินไปเท่าไหร่รอบๆตัวไม่เปลี่ยนแปลงอะไรเลย เหมือนว่าเราเดินวนเป็นวงกลม ฉันพอสังเกตุรอบๆได้เพราะคาสึเมะบังพายุให้ ว่ามันผิดปกติอย่างมาก

  "คาสึเมะหยุดก่อน มันแปลกๆ

  "รู้สึกเหมือนกันสินะ เอาไงดี

  "ฉันว่าเหมือน เหมือนเราเดินเป็นวงกลม

  "นั้นสิ มิซาเนะจัดการที

  "เวทย์ลบล้างสินะ" ดิสพ้อย ฉันร่ายเวทย์และตบลงพื้น พายุหิมะหายไป

  "เวนแล้ว miller eye " คาสึเมะหน้าถอดสีทันที ที่มองเห็นรอบๆ