The Red Eye Blood ดวงตาแดงเลือด

               มั่วแต่บอกเรื่องของโลก หลายคนคงสงสัยสินะว่าเกือบ2ปีที่ผ่านมาฉันทำอะไรบ้าง ที่ผ่านก็แค่กับไปใช่ชีวิตเหมือนก่อนจะมีคาสึเมะเข้ามาแต่ที่ไม่เหมือนเดิมแค่ตอนนี้เป็นจอมเวทย์ ควบคุมผู้ใช้เวทย์ต้องห้ามง่ายง่ายก็ตำรวจเวทย์ แต่ในวันครบรอบที่คาสึเมะจากไปเราจะจัดงานเลี้ยงเล็กๆ เออพวกเราทุกคนยังอยู่ที่หอพักเดิม เพราะโรงม.ปลายที่เราเรียนเป็นโรงเรียนในเครือโรงเรียนม.ต้น
  "มิซาเนะ รอด้วย"ลุยที่เรียกเรามาจากด้านหลังรีบวิ่งมาหยุดข้างๆฉัน
  "เป็นอะไรรึป่าวมิซาเนะเห็นเดิน เหม่อลอย"ฉันยิมให้ลุยแล้วตอบเธอกลับไปว่าไม่เป็นอะ
   "นี้ก็เกือบ2ปีล่ะสินะ ที่ยั้ยนั้นกลายเป็นแบบนั้น" ลุยพูดมาแล้วมองหน้าฉันแล้วยิ้มแหย่ๆ ฉันทำได้เพียงตอบเธอไปว่า "นั้นสินะ" แล้วออกเดินไปโรงเรียนต่อ
         ฉันเองทุกวันนี้เองก็ยังไม่มีแฟนใหม่เลยตั่งแต่คาสึเมะเป็นแบบนั้น ถึงจะมีคนมาสารภาพรักบ้างก็เถอะ มีจดหมายรักมาแทบทุกวันแต่ตัวฉันก็ยังทำใจให้ลืมคาสึเมะไม่ได้ คำพูดของคาสึเมะที่พูดเอาใว้ก่อนจะกลายเป็นหินไปว่า"รอฉันนะ ฉันจะกลับมา"มันยังคงดังในหัวฉันมาตลอด
  "มิซาเนะ แยกกันตรงนี้พักเที้ยงเจอกัน" ลุยแยกทางไปห้องเรียนของตัวเอง
         เหอๆช่วงเวลาที่ไม่มีคาสึเมะ มันชั่งหน้าเบื่อฉันนั่งลงที่นั่งตัวเองแล้วมองออกหน้าต่าง ไม่นานกริ่งเรียนก็ดังขึ้นพร้อมกับอาจารย์ที่เดินเข้าห้องมาอาจารประจำชั้นของเราที่เป็นwizard ระดับ2 เพื่อควบคุมไม่ให้มีการใช่เวทย์มนตร์ในห้องเรียน อาจารย์ประจำชั้นเราเป็นสาวสวยเธอป็อปมากในหมู่นักเรียนไม่ว่าชายหรือหญิง
  "เอาล่ะทุกคน วันนี้เรามีเพื่อนใหม่มาด้วยเอาเธอเข้ามา"เธอหันไปกวักมือเรียนไครซักคนที่อยู่นอกห้อง
         ตอนนี้ตัวฉันไม่ได้สนใจอะไรเลยเอาแต่มองไปรอบๆ แต่ฉันก็ตกใจสุดขีดเมื่อคนที่เดินเข้าห้องมานั้น เป็นรูปร่างที่คุ้นเคย ดวงตาแดงเลือด ผมสีแดงฉาน รูปหน้าสวยคม เธอเดินมาหยุดที่หน้ากระดาน ฉันดึงคาตานะออกจากฝักและกระเข้าไปฟันแต่
  "อ๊ากก!! นี้จะฆ่ากันรึไง"นักเรียนใหม่คนนั้นเอามีประกบดาบรับไว้ได้
  "กลับมาแล้วทำไมไม่บอกไม่มาหาฉันห่ะ"ตัวฉันตอนนี้น้ำไหลร้องไห้ออกมาอย่างหนัก
  "ฉันเพิ่งกลับมาได้ไม่ถึง2วันเอง แต่ฉันก็กลับมาแล้วน่ะมิซาเนะ"เธอพูดออกมาทั่งทีมือยังประกบดาบอยู่
  "ฉันรอเธอมาตั่งนานน่ะคาสึเมะ"ตัวฉันตอนนี้คุกเข่าลงกับพื้นและร้องให้อย่างเดียว
  "ฉันกลับมาแล้วนะ"ต้อนนี้คาสึเมะนั่งลงกอดฉันแล้วลูบหัวฉันอย่างอ่อนโยน
  "นี้เธอสองคนรู้จักกันด้วยหลอ"อาจารย์ที่ตกใจกระโดดหลบไปในตอนแรกเดินออกมาถาม
  "ก็นะอาจารย์เราเป็นแฟนกันน่ะ"คาสึเมะหันไปตอบแทนฉันที่ยังร้องไห้อยู่
          คาสึเมะปลอบฉันสงบลงและตอนนี้เพื่อนในห้องก็มองฉันแล้วทำตาปิ๊บๆ อาการงงอย่างแรง ฉันหยิบดาบแล้วลุกเดินกลับไปที่นั่งตัวเองแล้วให้คาสึเมะแนะนำตัวหน้าห้องเรียนและก็ถึงช่วงถามแหลกตามปกติเช่นเป็นกับฉันนานรึยังคบกันตอนไหน จนมาถึงคำถามนึง
  "นี้เธอใช่เวทมนต์ได้รึป่าว"อาจารย์ประจำชั้นเป็นคนถามซึ้งมันเป็นคำถามธรรมดามากสำหลับตอนนี้
  "อ้อใช่ได้สิอาจารย์ ก็ฉันเป็น1ใน14ผู้อาวุโสหอกลางเวทมนต์"คาสึเมะตอบหน้าตาเฉิยเออเหลอแทม
        เอ้ย!! ฉันคว้ากระเป๋าแล้ววิ่งไปจับแขนคาสึเมะลากวิ่งออกไปจากห้องเรียนลากกลับไปหอพักทันที ฉันหยุดหอบที่หน้าประตูหอแล้วเดินจูงมือคาสึเมะไปห้องนั่งเล่น ฉันบอกให้เธอนั่งลอแล้วเดินไปเอาชามาให้
  "มิซาเนะ เธอลากฉันออกมาจากห้องเรียนทำไม
  "เธอรู้ใช่ไหม ว่าตอนนี้เวทย์มนต์ถูกเปิดเผิยแล้ว
  "ก็ใช่ ก็เพราะรู้ไงถึงได้บอกไปว่าฉันเป็นอะไร
  "แต่การที่เธอ คาสึเมะบอกไปว่าตัวเองเป็นผู้อาวุโสมันจะทำให้เธอถูกจับตามอง
  "อ่าวหลอแล้วไมเป็นแบบนั้นละ
  "พวกเราwizard ระดับ3-4เองก็ยังปิดบังตัวตนกันเลยเพราะพวกเราเป็นที่หมายตาของแต่ล่ะประเทศเป็นอย่างมาก
  "พอจะเข้าใจล่ะ การที่ฉันปรากฎตัวออกมามันอาจจะเป็นอันตรายได้เพราะมีคนต้องการตัวฉันสินะ
         ระหว่างเราสองคนคุยกัน ตอนนี้คาสึเมะอยู่ในร่างผู้หญิงเหมือนที่เราเคยอยู่ด้วยกัน ฉันล้มตัวลงนอนหนุนตักเธอ เธอมองหน้าฉันแล้วเอามือมาลูบหัวฉันสายตาของเธอดูดีใจมาก 
  "เออคาสึเมะ เธอบอกว่าเธอกลับมาตั้งแต่เมื่อวาน
  "ใช่ๆ ทำไมหลอ
  "เออแล้ว ไอรูปปั้นนั้นล่ะ
  "มันคือเปลือกนอกของราฟาเอลที่แข็งอยู่
  "นี้คาสึเมะหิวยัง
  "หิวสิไม่ได้กินอะไรมาตั้งนาน
  "มาเดียวฉันทำให้กินรอเดียว
        ฉันวิ่งเข้าครัวไปทำอาหาร ให้คาสึเมะเอาตามตรงนะตอนนี้ฉันมีเรื่องมากมายที่อยากคุยอยากถามเธอแต่ฉันพูดไม่ออก มันดีใจมากจนลืมไปทุกอย่างที่อยากพูดอยากถามทำได้แค่ยิ่ม
  "เออมิซาเนะ ฉันมิของมาให้
  "อะไรหลอ
  "เอานี้ แม่เธอฝากมาให้"คาสึเมะยื่นกำไรข้อมือสีฟ้าครามมาให้ฉัน
  "ได้มาจากแม่หลอเธอเจอแม่ฉันที่ไหน"ฉันจับไหล่ของคาสึเมะแล้ว
  "ฉันเจอแม่เธอที่ห้องสีดำแห่งนึงตอนกลายเป็นหิน"ตอนที่เธอตอบเธอก้มหน้าลง
  "เธอไปที่นั้นได้ยังไง แล้วจะไปได้ยังไง
  "ที่เธอไม่สมควรไปมิซาเนะ แต่ฉันสัญญาจะพาไปหาแม่เธอแน่นอน"
  "ที่นั้นมันไม่ใช่ที่คนเป็นอยู่ถึงจะไม่รู้ว่าที่ไหนก็เถอะแต่ที่นั่นไม่ใช่ที่ของคนเป็น
  "ที่นั้นเป็นดินแดนวิญญาณ แต่แม่เธอยังไม่ตายแค่จำศีล
  "งั้นหลอดีใจจัง จริงนะฉันจะได้เจอกับแม่อีกจริงนะคาสึเมะ
  "ฉันสัญญามิซาเนะ
  "งั้นไปทำอาหารต่อก่อนนะ
          การที่คาสึเมะกลับมาครั้งนี้ ไม่ได้แค่กลับมาจากบททดสอบแห่งความตายแต่ยังเอาข่าวดีจากคุณแม่มาให้ด้วย คุณแม่ยังไม่ชีวิตอยู่สินะแม่ค่ะรอนะอยู่จะตามหาคุณแม่ให้เจอให้ได้ เอาล่ะทำกับข้าวให้เสร็จแล้วเอาไปให้คาสึเมะกินดีกว่าคงหิวแย่ล่ะ ฉันยกอาหารมาให้คาสึเมะกิน
  "เออคาสึเมะ เธอโดนทดสอบอะไรก่อนกลับมา
  "ไม่เลย ฉันถูกร้องขอมากกว่า"เธอตอบกลับมาก่อนตักอาหารใส่ปาก
  "ถูกร้องขอเรื่องอะไร"ฉันนั่งยิ้มระหว่างมองดูคสึเมะกินข้าว
  "ให้ตามหาแม่เธอกับอาจารย์ฉันที่หลับอยู่ที่ไหนซักแห่งน่ะมิซาเนะ
  "อาจารย์ของคาสึเมะใช่เมลฟิชน่ะหลอ
  "อ่าใช่แล้วแต่ตอนนี้ฉันยังไม่มีเบาะแสอะไรเลยทีจะตามหา
  "พักผ่อนก่อนเถอะ เดียวค่อยคิดใหม่เดียวฉันไปเปลี่ยนชุดก่อนนะคาสึเมะ
            ฉันลุกเดินกลับมาที่ห้อง พอทันทีที่ปิดประตูห้อง กำไรข้อมือก็มีแสงสว่างออกมาจากกำไร แล้วก็มีร่างนึงค่อยๆปรากฏ
  "มิซาเนะลูก ข้อความนี้จะปรากฏต่อเมื่อลูกอยู่คนเดียว"ร่างคุณแม่ที่ปรากฏออกมาจากำไรพูดออกมากับฉัน
  "มิซาเนะลูก กำไรนี้แม่ฝากราฟาเอล(คาสึเมะ)มาให้ลูกเพื่อเป็นเบาะแสตามหาแม่ แม่เองก็ไม่มั่นใจว่าตัวเองอยู่ที่ไหนแต่ที่แน่ๆแม่อยู่ที่เขตแดงน้ำแข็งรัตติกาล แม่บอกได้แค่นี้แม่ต้องไปแล้วนะแม่นักลูกนะ"ทันทีที่แม่พูดจบร่างจของแม่ก็ค่อยๆหายไป
          ฉันรีบวิ่งลงไปหาคาสึเมะเพื่อบอกเบาะแส นี้กับเธอฉันวิ่งลงไปหยุดตรงหน้าเธอ แต่คาสึเมะยิ้มอย่างรู้ว่าฉันกำลังจะพูดอะไร
         ติดตามตอนต่อไป