ภารกิจป่วน ข้ามมิติพลิกชะตาโลก!

เวลาพ่านไปครู่หนึ่ง ตอนนี้เป็นเวลาที่ค่อนข้างค่ำแล้วเดนนิสและริงโก้กำลังจะออกจากร้านเบอร์เกอร์กัน
ตึกๆๆๆ-
กลุ่มคนกลุ่มหนึ่งเดินพ่านร้านเบอร์เกอร์ บางคนที่เดินมากับกลุ่มนั้นส่วนหนึ่งเป็นนักเลงเมื่อตอนเช้าที่ปะทะกับริงโก้
“ทุกคนหยุดเดี๋ยวนะ...”
หนึ่งในนักเลงเมื่อตอนเช้ามองเข้าไปในร้านและพบริงโก้อยู่ข้างใน
“นั้นแหละครับคุณคามุ คนนั้นแหละที่โค่นระดับบิ๊กๆอย่างแท็งแมนกับ
ไดนามิค ทริโอได้” ชายคนหนึ่งหนึ่งชี้ไปที่ทางร้าน
ซักพักชายคนหนึ่งที่อยู่หลังสุดก็เดินมาข้างหน้า มีรูปร่างที่สูงและกำยำพอควร ชายคนนั้นคือคามุเจ้าของฉายาโล้นไข่ต้มเพชรฆาตนั้นเอง!
“นั้นนะรึเจ้าริงโก้ที่วันนี้ก่อเรื่องไว้จนตกเป็นที่หมายหัวในหมู่ขุ่มกำลังแห่งสุกี้น้ำ แล้วมันก็เมินคำเชิญของพวกเรามานั่งกินเบอร์เกอร์อย่างนี้นะรึ”
“ปล่อยไว้ไม่ได้แล้วละครับคุณคามุ ยังงี้ต้องจัดการเท่านั้น”
“ไม่ละ..”
“เอ๋? ทำไมกันละครับคุณคามุ”
“วันนี้เราแค่มาดูลาดเลาเฉยๆ พวกเราไม่ควรมีเรื่องตอนนี้ ทางที่ดีเราอย่าพึ่งสร้างปัญหาให้คนไม่เกี่ยวแถวนี้เลยจะดีกว่า”
“แต่ถ้าทำอย่างงี้มันจะยิ่งได้ใจไม่ใช่รึครับ”
คามุเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะหันไปมองนักเลงที่พูดกับเขา
“แล้วที่มันได้ใจไปแบบนี้มันเป็นเพราะอะไรกันละ? เพราะพวกนายเสนอหน้าไปให้เจ้าริงโก้มันจัดการนะสิ!”คามุขึ้นเสียงใส่นักเลงที่พูดกับเขา
กลุ่มนักเลงถึงกลับมีอาการกลัวอย่างเห็นได้ชัด เสียงนั้นดังพอที่เดนนิสพอจะได้ยิน เขาจึงหันออกไปมอง
“เจ้าพวกนักเลงสุกี้น้ำอีกแล้วรึเนี่ย!”
ริงโก้ก็มองออกไปเช่นกัน
“ขืนมีเรื่องกับเจ้าพวกนี้มีหวังฉันก็ได้กลับไปนอนช้ากว่าเดิมแน่ ต้องพยายามหลีกเลี่ยงแล้วละ” ริงโก้พยายามจะหลีกเลี่ยงปัญหาแต่ไม่นาน
พวกกลุ่มนักเลงพวกนั้นก็เดินจากไปจากบริเวณนั้น
“ขอบคุณพระเจ้าที่ไม่เอาเรื่องวุ่นวายมาเพิ่มให้” เดนนิสรู้สึกปลื้มอย่างมาก ซักพักริงโก้ก็เก็บประเป๋าและกำลังเดินออกจากร้าน
เดนนิสตระหนักได้ว่าวันนี้ไม่มีอะไรคืบหน้ากับเจ้าริงโก้เลยแล้วจะกลับไปมือเปล่างั้นรึ
“เฮ้ เดนนิส งั้นฉันกลับก่อนละ ขอบคุณที่เลี้ยงอาหาร”
“เดี๋ยวก่อนเซ่ๆ วันนี้แทบไม่ได้คุยธุระอะไรกันเลย กระเพาะเป็นหลุมดำรึไงกันฟร้ะ!”
“อ่อ นั้นสิ.. วันนี้คงไม่ได้แล้วละ ค่ำมากแล้ว ถ้าไม่รีบกลับคุงจะโดนแม่จอมพลังเอาไม้ไล่กวดกันพอดี”
“ชิ.. ก็ได้ๆ แล้วนายว่างวันไหนละ”
“ก็ปกติ ฉันก็มีธุระทุกวันเลยละนะ แบบประมาณว่ามีนัดรีบกลับไปนอนกับเตียงหรือไปดูการ์ตูนรายสัปดาห์อะไรประมาณนี้”
“เดี๋ยวๆๆ.. น้นมันไม่ใช่ธุระสำคัญเลยไม่ใช่รึ”
“โอเคๆ.. ไว้วันเสาร์ฉันจะมาหาใหม่ มันเป็นวันหยุดใช่ไหม”
“หา? วันเสาร์ก็ต้องเป็นวันหยุดสิ ถามแปลกๆ”
ขอโทษนะที่ไม่ใช่คนจากโลกฝั่งนี้ตั้งแต่เกิดนะ! เดนนิสคิดขึ้นมาในใจ
“โอเคๆ ไว้เจอกันวันนั้น ฉันจะมาสะสางธุระกับนาย”
“อ่า โอเคเลย ไว้เจอกัน”
“เดี๋ยวก่อน เอาที่อยู่บ้านนายมา”
“รุงรังจริงๆเลยวุ้ย..”
และทั้งคู่ก็สะสางธุระของวันนี้จนเรียบร้อยและเดนนิสจึงเดินทางกลับไปที่ร้านขนมของคุณลุงฮอกริด
ระหว่างทางที่เดนนิสเดินกลับก็มีคนจับตามองเขาอยู่ห่างๆ
“ฮึ.. หมอนั้นนะรึ คนสนิทของเจ้าริงโก้” และแล้วคนที่จับตามองอยู่ก็เดินจากไป
เดนนิสเดินกลับไปถึงหน้าร้านขนม ที่ยังเปิดไฟอยู่แต่ป้ายเขียนว่าปิดแล้ว
เดนนิสเดินไปเข้าไปเคาะให้ฮอกริดรู้ว่าเขากลับมาแล้ว
เอี๊ยด— ประตูเปิดออกเองและพบกับฮอกริดที่กำลังชงชาอยู่
“กลับมาแล้วรึครับคุณเดนนิส สนใจชาสักแก้วกับขนมหวานซักชิ้นไหมครับ”
“อ่า ก็ดีครับ ขอบคุณมากครับ”
และเดนนิสก็นั่งลงที่โต้ะภายในร้าน ฮอกริดเดินเอาน้ำชากับขนมหวานมาให้ หลังจากนั้นจึงถาม
“วันนี้ได้ความคืบหน้าว่าไงบ้างละครับ”
เดนนิสคิดในใจว่าควรจะตอบไปว่าไม่คืบหน้าอะไรเลยดีไหมแต่แล้วก็คิดได้ว่าควรจะตอบอะไรที่มันดูมีน้ำหนักมากกว่านั้นหน่อย
“อ่า วันนี้ก็ได้ติดต่อกับเป้าหมายมากขึ้น แล้วละครับ แต่ยังสามารถสร้างแรงจูงใจมากพอที่จะทำให้เขาเชื่อได้”
“อ่อ ยังงั้นหรอกรึครับ งั้นก็สรุปได้ว่าไม่มีอะไรคืบหน้าสินะครับ”
“อึ๊ก! มันก็จริงละนะ” เดนนิสถึงกับคอตก
“ไม่เป็นไรหรอกครับ สำหรับวันนี้คุณควรไปพักผ่อนก่อนจะดีกว่า”
“ก็ดีเหมือนกันครับ”
หลังจากนั้นทั้งคู่ก็ลงไปห้องพักที่ใต้ดิน เดนนิสเดินกลับเข้าห้องของตัวเองตามเดิม พยายามคิดหาวิธีที่จะทำให้คนบื้อๆอย่างริงโก้เชื่อในเวทย์มนของเขาได้อย่างไร
เดนนิสนอนกลิ้งไปมา ทันใดนั้นก็มีเสียงที่เมจิคสกรีนดังขึ้นมาเหมือนมีคนติดต่อมา
“ฮือ! ใครนะ” เดนนิสใช้เวทย์เพื่อกดตอบรับการติดต่อ
“ฮัลโหล เดนนิสรึป่าวนะ?”
“นินาเมะ!” เดนนิสรู้สึกดีใจที่ได้ยินเสียงนั้น
“อะ อื้อ ฉันเองแหละ”
“เป็นยังไงบ้าง ภารกิจของเธอในวันนี้ลุล่วงไปได้ด้วยดีรึป่าว”
“อื้อ แน่นอนเลย”
“น..นั้นสินะ” เดนนิสรู้วิตกทันทีเมื่อรู้ว่าเขายังไม่คืบหน้าไปไหนเลย
“ฉันติดต่อกับเป้าหมายเรียบร้อยแล้วละ กะจะนัดเจอวันเสาร์นี้นะเพื่อติดต่อไปทางสมาคม”
“อ่อ สมกับเป็นนินาเมะจริงๆเลย ฉันคงต้องพยายามมากกว่านี้แล้วละ”
“ทางของนายละเดนนิส เป็นยังไงบ้าง”
“เป้าหมายของฉันไม่ยอมเชื่อฉันเลย หมอนั้นมันบื้อแบบสุดๆไปเลยละ!”
“ลำบากหน่อยนะเดนนิสคุง” นินาเมะยิ้มอ่อนๆ
“ก็..ก็นะ”
“รู้ไหมเดนนิส เป้าหมายของฉันนะ เป็นผู้ชายที่ค่อนข้างหน้ากลัวพอสมควรเลยละ เป็นคนที่ต่อสู้เก่งๆสุดๆไปเลย พอได้เห็นฝีมมือแล้วยังกับปีศาจแนะ จัดการคนที่มาเล่นงานฉันซะง่ายดายเลย”
อยู่ๆหน้าริงโก้ที่ไล่กระทืบพวกนักเลงก็ลอยมาในหัวของเดนนิส
“ผ..ผู้ชายงั้นรึ! นินาเมะระวังตัวด้วยนะพวกมันนะคือสัตว์ป่าจะโจมตีเมื่อไรก็ไม่รู้ แถมเธอยังบอกว่าเป็นที่น่ากลัวอีก”
เดนนิสพูดไปโดยไม่นึกถึงเพศสภาพของตัวเอง..
“อ..อื้อ ฉันว่าไม่เป็นไรหรอก ถึงจะยังไม่รู้จักดี แต่เค้าดูค่อนข้างอ่อนโยนกับฉันนะน่ะ”
“ย..ยังงั้นเหรอ ก็ดีแล้วละสินะ แต่ก็ต้องระวังตัวอยู่ดีนะ! จำไว้ด้วย!”
เดนนิสขึ้นเสียงด้วยสีหน้าอธิบายอยาก
นินาเมะทำสีหน้าแปลกๆเล็กน้อยก่อนจะตอบไปอย่างเรียบง่ายว่า
“จ..จ้ะ”
ก้อกๆๆ
เสียงเคาะประตูดังขึ้นทางฝั่งนินาเมะ
ซักพักภาพทางฝั่งห้องนอนของนินาเมะก็มีผู้หญิงเดินเข้ามา
แต่งตัวด้วยยูนิฟอร์มค่อนข้างคล้ายกับลุงฮอกริด
น่าจะเป็นที่ปรึกษาของนินาเมะละมั้ง เดนนิสคิดขึ้นมา
“เออเดนนิส ขอโทษด้วยนะเดียวฉันต้องไปทำธุระก่อนนะ ไว้คุยกันใหม่นะ”
“อื้อ โชคดีละนินาเมะ ดูแลตัวเองด้วยนะ”
“เธอก็ด้วยละเดนนิส” นินาเมะยิ้มอ่อนๆอย่างที่ทำเป็นประจำก่อนจะตัดสัญญาณไป
เดนนิสนอนกลิ้งกลับไปนอนทีเดิมและคิดว่าววันนี้ควรพักผ่อนส่วนปัญหาของวันข้างหน้าก็ควรให้ตัวเดนนิสในวันข้างหน้าเป็นคนจัดการ
.
.
.