ภารกิจป่วน ข้ามมิติพลิกชะตาโลก!

ณ หน้าประตูโรงเรียนสุกี้น้ำเดนนิสได้พูดคุยกับเด็ก ม.5 ของโรงเรียนที่ทักทายเขาอย่างเป็นมิตรผิดกับคนอื่นที่สักแต่จะกระทืบเขาอย่างเดียว

“เอาเถอะคุณไตเติ้ล ผมรู้ว่าคุณคงค่อนข้างสนิทกับริงโก้เป็นอย่างดี

ถ้างั้นผมก็ฝากโน้ตอันนี้ไว้ให้เขาด้วยก็แล้วกัน” เด็ก ม.5 คนนั้นยื่นโน้ตชิ้นหนึ่งให้กับเดนนิส และเดินจากไปทั้งๆที่เดนนิสยังไม่ทันได้เปิดดูเนื้อความข้างใน

“ฮื้ม? ไอเจ้าเด็กนั้นรึ”เดนนิสซึ่งสงสัยว่าข้างในเป็นอะไร แต่ก็ยังไม่เปิดดูเพราะคิดว่ารอเจ้าตัวมาดูเองน่าจะดีซะกว่าเวลาพ่านไปซักพักก็เห็นริงโก้เดินออกมา ริงโก้เป็นฝ่ายเห็นเดนนิสก่อน

“อ่าว! นั้นนายนี้เอง เพนนิส!”

“อย่าเรียกชื่อให้ชวนเข้าใจผิดแบบนั้นเซ่! ฉันเดนนิสๆ”

“ฮื้ม.. แล้วนี้มารอฉันงั้นรึ?” ริงโก้ถามด้วยความสงสัย

“ก็ใช่นะสิ ทำไมถึงได้ออกมาช้าแบบนี้”

“อ่อ พอดีแทบจะโดนดักตีตลอดทางเลยนะสิ เห็นมีการพูดถึงเรื่องชิงตำแหน่งสุดยอดขุมกำลังกันเต็มไปหมด ฉันนะไม่สนหรอก แค่นี้ก็วุ่นวายจะตายอยู่แล้ว”

“ส..สม เป็นโรงเรียนรวมพวกบ้าพลัง มีเรื่องแบบนี้ด้วย” เดนนิสคิดในใจ

“แล้วที่นายมารอฉันนี้มีธุระอะไรละ”

“อ..อ่อ งั้นเข้าเรื่องเลยละกัน ฉันมีธุระต้องคุยกับนายเป็นการส่วนตัว ทำในที่สาธารณะแบบนี้ไม่ได้หรอก” เดนนิสพูดจบริงโก้ก็แสดงสีหน้าแปลกๆ

“ห..หา? ขอโทษที่นะแต่ฉันเป็นผู้ชายแท้ๆคงทำเรื่องอย่างว่าไม่ได้หรอก”

“แกตีความผิดไปไกลแล้วโว้ย!” เดนนิสรีบตะโกนแก้ต่าง

“ยังไงก็เถอะ ตอนนี้มากับฉันก่อน” เดนนิสพยายามพูดชักชวนริงโก้ให้มาด้วยกัน แต่เหมือนจะไม่ได้ผล

“โทษทีนะ แต่วันนี้ฉันไม่ค่อยว่าง ฉันมีแผนจะกลับบ้านไปนอนยาวๆเลยนะสิ”

“นั้นมันแค่แกขี้เกียจเองต่างหาก!”

ริงโก้สังเกตเห็นกระดาษในมือเดนนิส

“นี้เดนนิสนายถือกระดาษอะไรอยู่นะ”

“อ่อ! ลืมไปซะสนิทเลย มีคนฝากมาให้นายนะ”

“เห๋? มีใครฝากอะไรมาให้ฉันอีกละเนี่ย

ริงโก้คลี่กระดาษออกเพื่ออ่านข้อความ ในกระดาษโน้ตมีข้อความเขียนไว้ว่า

“ริงโก้วันนี้มาที่ดาดฟ้าตึกหลังโรงเรียนด้วย ทางเราสนใจที่จะให้แกมาเข้ากองกำลังพยัคฆ์ทมิฬแห่ง ม.5 ถ้าเกิดว่าแกไม่มาแล้วจะได้รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับแก”

ริงโก้อ่านกระดาษและทำหน้างง

“ถึงฉันจะไม่ค่อยรู้เรื่องแต่ฉันคิดว่ามันคงไม่สำคัญอะไร”ริงโก้ขยำกระดาษเอาเข้ากระเป๋ากางเกง

“เอาละเพนนิส งั้นฉันกลับก่อนละ” ริงโก้กำลังจะเดินกลับ

“เดนนิสโว้ย!” ไม่ได้การภายในวันนี้ก็ต้องมีความคืบหน้าให้ได้

เดนนิสครุ่นคิดอย่างหนักอยู่พักหนึ่งและก็มีความคิดดีๆเข้ามา

“นี้ริงโก้!” เดนนิสเรียกริงโก้ด้วยน้ำเสียงมั่นใจ

“หา ทีอะไรเหรอ”

“นายชอบกินอะไร”

“ฮือ ก็พวกแฮมเบอร์เกอร์ละมั้ง”

“อ่า พอดีเลย วันนี้ฉันเดินพ่านไปเห็นร้านเบอร์เกอร์ลดราคาครึ่งราคามานะ และมีเมนูใหม่เบอร์เกอร์ชีสระเบิดด้วยละนะ!”

ริงโก้มองหน้าเดนนิส

“นายนี้มีความพยายาม แต่มันไม่ได้ผลกับคนอย่างฉันหรอก!” ริงโก้พูดพรางเดินน้ำลายไหล

“การกระทำของนายมันตรงกันข้ามกับพูดนะริงโก้!”

“ฮึ ยังไงก็ไปด้วยไม่ได้หรอก พอดีต่อให้ลดราคายังไงฉันก็ไม่มีตังติดตัวมาอยู่ดีละนะ แม่ก็ยังไม่ให้ค่าขนมเพิ่มเลย”

“คนอย่างแกยังต้องรอค่าขนมแม่อยู่รึ..” เดนนิสคิดในใจ

กรอดดด- ไม่ได้การตั้งทำอะไรซักอย่างและทันใดนั้นเดนนิสก็ตัดสินใจได้

“งั้นฉันเลี้ยงนายเอง!”

“โอเค! นำทางไปได้เลยเพนนิสคุง!”

“เลิกเรียกแบบนั้นซะที!”

และในที่สุดทั้งคู่ก็เดินไปที่ร้านเบอร์เกอร์

ในขณะนี้ทางฝากนินามะกำลังคุยกับลูอิสเกี่ยวกับรายละเอียดภารกิจที่นินาเมะถูกส่งมาอย่างละเอียด

“มันเป็นแบบนี้เองสินะ ถึงจะไม่น่าเชื่อแต่พลังที่เธอแสดงให้ฉันเห็นเมื่อกี้เป็นของจริงไม่ผิดแน่” ลูอิสกล่าวกับนินาเมะ

“งั้นนายจะมากลับฉันได้รึป่าว คือฉันต้องไปรายงานภารกิจนะ”

“ขอโทษทีนะแต่เป็นวันนึ้คงไม่ได้ ฉันมีเรื่องสำคัญต้องทำนะ” ลูอิสกล่าวด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นเช่นเคย

“อ..เอ่อ แล้วนายจะว่างวันไหนละ” นินาเมะถามด้วยความเกรงใจและกลัวนิดๆ

“อืม.. งั้นขอเป็นวันเสาร์ละกันนะ” ลูอิสตอบแบบขอไปที

“งั้นอีกสองวันสินะ โอเคเลย” นินาเมะพูดเสร็จแล้วหยุดเดิน

“งั้นเอาเป็นว่านายสัญญาแล้วนะ ฉันจะไปรอนายที่ยิมฝึกการต่อสู้ของนายนะ นายน่าจะไปทุกวันสินะ”

“อ่า ก็ทุกวัน”

“โอเคห้ามเบี้ยวละ” นินาเมะพูดแบบสุขุมปนขู่เล็กน้อย

“งั้นวันนี้เราแยกกันก่อนละกัน”นินาเมะพูดแล้วกำลังจะเดินแยกออกไป

“เธอนะระวังตัวด้วยนะนี้มันก็ค่ำแล้วด้วย” ลูอิศพูดเตือนนินาเมะ

“อื้ม ฉันจะระวัง ขอบใจนะ” พอพูดเสร็จนินาเมะก็ทำท่าจะเดินแยกไปอีกครั้ง

“เดี๋ยวก่อน ฉันยังไม่รู้ชื่อของเธอเลย บอกกันไว้ก่อนคราวหน้าจะได้เรียกสะดวก”

ฉันชื่อ  “นินาเมะ โฮชิฮิเมะ ยินดีที่ได้รู้จัก” นินาเมะหันมายิ้มอ่อนๆให้

“อืม ฉันก็เช่นกัน”

และทั้งสองคนก็แยกย้ายกัน

ณ ร้านเบอร์เกอร์แห่งหนึ่ง

“เฮ้ริงโก้! สนใจฉันหน่อย” เดนนิสพยายามดึงความสนใจริงโก้

“หา? ฉันกำลังกินอยู่ รอให้ฉันกินเสร็จก่อนเซ่” ริงโก้ก้มหน้าก้มตากินต่อ

“เฮ้อ.. โอเคๆ” ในระหว่างรอริงโก้กินเดนนิสพยายามจะโชว์เวทย์อันไหนให้ริงโก้ดูดี เวลานี้ก็ค่ำพอสมควรจึงไม่ค่อยมีลูกค้าในร้าน เจ้าของร้านก้ไม่ได้สนใจมองมาทางนี้เท่าไร

 ดีละฉันก็คงจะรวบรวมเวทย์ไว้ที่มือและให้เจ้าริงโก้มันดูยังไงละ

“จะเป็นความคิดที่ดีจริงๆเล้อ..” ครูซแย้งขึ้นมา

“เอาละเดนนิส ฉันกินเสร็จเรียบร้อยแล้ว นายจะโชว์อะไรให้ฉันดู”

“เอาละนะริงโก้ เงียบไว้นะ แล้วดูนี้” เดนนิสรวบรวมเวทย์ไปที่มือขวาของเขาและปล่อยแสงเล็กๆออกมา ทันใดนั้นก็เกิดเป็นไฟสีเหลืองอ่อนที่นิ้วชี้ของเดนนิส เป็นเวทย์พื้นฐานที่คนระดับเดนนิสพอทำได้

ริงกืทำหน้าอึ้งและร้องออกมา

“เฮ้ยยยยย!!!”

“เบาๆโว้ย!”

ทั้งคู่ต่างตะโกน จนเจ้าของร้านหันหน้ามามองและทำหน้าเหมือนว่าไม่เงียบจะถีบออกจากร้านไปเลย

“เดนนิส ร..หรือว่า นายจะเป็น..” ริงโก้ถามด้วยสีหน้าอึ้งมาก

“ฮึ ใช่แล้วละ ฉันนะน่ะเป็นจอมเว---“

“เป็นนักมายากลที่มีฝีมือไม่เบาเลยนะ”

“เอ๋?..”

โอ้ยยยย เจ้าหมอนี้มันบื้อไปจนถึงขั้นไหนกันละเนี่ย!