Romanlove หยุดดื้อนะ ระวังจะเจอดี

ณ โรงพยาบาล
 ฉันใจไม่ดีเลย เอาได้แต่เดินรอบๆหน้าห้องICU ฉันหวังแค่ว่าแม่จะไม่เป็นอะไรนะ.. แม่จ๋า..
เอี้ยดด โอ้ะ มีคนออกมาแล้ว " คุณหมอคะ แม่ฉัน.. "
"แม่คุณปลอดภัยแล้วนะครับ ไม่มีอาการหน้าเป็นห่วง แต่หมอว่าเราควรให้คนไข้พักฟื้นที่นี่ก่อนนะครับ เพื่อความสบายใจของคุณด้วย"
"ตกลงตามนั้นเลยค่ะคุณหมอ ฉันเข้าไปเยี่ยมแม่ได้ใช่มั้ยคะ"
"เดี๋ยวหมอขอตรวจเช็คอีกรอบนะครับ หากดีขึ้นแล้วก็สามารถเข้าไปเยี่ยมได้ครับ"
"ค่ะคุณหมอ ขอบคุณมากนะคะ"
"ไม่เป็นไรครับ มันคือหน้าที่ หมอขอตัวก่อนนะครับ " ฉันน้อมรับพร้อมส่งยิ้มเพื่อเป็นการรับน้ำใจ..
"มารับศพแม่หรอ" ...ใครกัน ปากหมาสินดี!! ฉันรีบหันไปเพราะคำไม่เข้าหูบ้าๆนั่น!
"นายมาทำไม ออกไปเลยนะ ถ้าจะมาพูดคำสิ้นคิดแบบนี้!" นายนั่นก็เอาแต่ยืนยิ้มหัวเราะ คิดว่าสนุกนักสินะ กับการมาพูดจาหมาๆแบบนี้กับฉัน เหอะ!
"เธอไม่มีสิทธ์มากระแทกคำใส่ฉัน!"
"หุบปาก! ฉันจะยอมนายทุกอย่าง แต่นายอย่ามากล่าวถึงแม่ฉันแบบนี้"
"แล้วสิ่งที่เธอทำกับแม่ฉัน.."
" นายก็มาลงที่ฉันสิ! จะมายุ่งกับแม่ฉันรึไง!! สิ้นคิด! "
ฉันบอกเลย ณ จุดๆนั้นฉันยอมไม่ได้จริงๆและแน่นอนว่าไม่มีใครมี่รับได้กับการที่มาพูดแบบนี้กับตัวเอง!
"ก็ได้ ครั้งนี้ฉันไม่อยากมีปากเสียงกันคนแบบเธอหรอกนะ"
"ออกไปได้ละ ไม่เรียนรึไง"
"ยุ่งไม่เข้าเรื่อง" โถ่เอ้ย นี่ฉันเป็นรุ่นพี่นายนะ พูดให้ดีๆบ้างสิ
"นี่ฉันเกิดก่อนนายนะ! จะพูดอะไรคิดซะบ้างสิ"
"ก็แค่เกิดก่อน แต่ไม่ได้สร้างคุณงามความดีอะไรให้นับถือนิ่ แถมยังทำตัวต่ำทราม" ฉันเอาแต่อ่ำอึงในคำพูด เออสิ ใช่ นายพูดถูกถูกทุกอย่าง
" ไปกันได้ละ! " อยู่ๆก็พุ่งมากระชากมือฉัน นายมันบ้าไปแล้ว!
"นายจะบ้ารึไง ปล่อยนะ!! ฉันจะอยู่ดูแลแม่ฉัน"
"ฉันไม่สน แต่เธอต้องไปกับฉัน!"
"ไปไหน"
" กลับไปเรียนไง" พูดไม่ทันขาด นายนั่นส่งยิ้มแปลกๆมาให้ฉันอีกแล้ว ยังไงซะแม่ฉันก็สำคัญ
"ฉันไม่ไป! วร้าย!" ตาบ้านี่ทำอะไรกัน!!
"อย่ามาดื้อกับฉัน กุน" ตานั่นอุ้มฉันพาดบ่า ฉันก็ดิ้นสิคะ จะอยู่ในตานี่ลวนลาม้บบนี้หรอ
"ปล่อยฉันนะ!" ดิ้นๆ สุดแรงของฉัน
"เธอคิดว่าตัวเบานักรึไง!" ตุ้บ! ... กรี้ดดดดดดดด มีมือหนักๆมาลงที่ก้นอันบอบบางของฉัน ถึงแม้จะอดทนแค่ไหนฉันก็ไม่ยอมหรอกนะ!
"โอ้ย!!" ฉันวางนิ้วชี้และนิ้วโป้งบิดเนื้อของเค้าแล้วจิกเล็บเข้าไปลึกๆ หึ แบบนี้ต้องเจอบ้าง!!
"เห้ยๆ นายจะพาฉันไปไหนน่ะ!!" นายนี่จะพาฉันไปไหนกัน!!
 
ณ มหาลัย
เอี้ยดดดดดดดดตึ้ก!! เสียงเบรกรถของตาบ้านี่
"โอ้ยย หัวฉัน! นายขับรถดีๆไม่ได้รึไงห้ะะะ!" ฉันหันไปมองไอ้ผู้ชายบ้านี่ด้วยความโมโห โถ่เอ้ย นี่ฉันต้องมาทนนายนี่จริงๆหรอเนี่ย
 
   "แก ใครวะ ที่นั่งอยู่บนรถของปลื้มอ่ะ" เสียงบุคคลภายนอกแทรกเข้ามาในรถ ซึ่งฉันรู้เลยว่าไม่เป็นผลดีต่อฉันแน่ๆ
 
" หึ " อยู่ๆนายนั่นก็ยิ้มมุมปากขึ้นมา.. นาย..คิดจะทำอะไรน่ะ ปุริม.. "คอยดูต่อไปนะ"
ตานั่นพูดบ้าอะไรกัน เห้ยๆเปิดประตูไปไหน นายนั่นเปิดประตูแล้วเดินอ้อมมาทางฝั่งฉัน ตึ้ก!
" นายมาเปิดประตูให้ฉันทำไม"
"ลงมา" ฉันไม่ลงให้โง่หรอกนะ!
" ไม่! ฉันจะกลับไปโรงพยาบาลหาแม่ฉัน! นายนี่มันเล่นอะไรไม่เข้าเรื่องจริงๆเลย!"
"จะลงไม่ลง" ตานั่นยกคิ้วข้างขวาขึ้น มันต้องมีอะไรแน่ๆ..
"ไม่!" ฉันตอบแบบไม่คิดอะไรทั้งนั้น.. เห้ยยย
"ได้" อยู่ๆมีมือสอดเข้ามาระหว่างเบาะ นายจะทำอะไรน่ะ!! ฮึ้บบ!! นายนั่นอุ้มฉันขึ้นมา.. พร้อมสายตาคู่นั้น.. ยี๋ สยอง
"กรี้ดดดดดดดด อีนี่มันเป็นใครรร" เสียงคนรอบข้างเอ่ยฉัน โห๋ยยยยยย
"นาย!! ปล่อยฉันนะ!!!! นายคิดจะทำอะไรน่ะ!!"
"ก็อุ้มเธออ้อมมหาลัยไง น่าสนุกดีนะ" นายมันบ้าไปแล้ว ปล่อยฉันนะะะะ ใครก็ได้ ช่วยฉันที