บุปผาต้องมนตร์ (บุปผาร่ายรัก 2)

นางได้แต่ถอนหายใจเบาๆ ตั้งใจจะเดินไปหยิบตำราแพทย์กับขนมที่ทำไว้มากินเพลินๆ นานๆ จะมีช่วงเวลาที่ว่างไม่มีคนเจ็บคนป่วยสักคราหนึ่ง แต่ยังไม่ทันไร นางก็รู้สึกว่าหน้าบ้านมีคนมาอีกแล้ว คงเพราะอยู่ที่นี่ถึงสองปีจึงคุ้นชินกับความรู้สึกเหล่านี้ นางเดินมาที่หน้าบ้านก็เห็นพ่อบ้านของจวนแม่ทัพจ้าว  พอเห็นหน้านางก็ยิ้มออกมาทันที

“แม่นางมู่”

“พ่อบ้านตู้” นางทักทาย “ท่านพ่อเพิ่งออกไปดูคนเจ็บเมื่อครู่เอง”

“อ่อ...” เขาพยักหน้าอย่างเข้าใจ

“อาการพี่หลิ่งหลิน เอ่อ...ไม่ใช่ซิ ท่านหญิงเป็นอย่างไรบ้าง มีอะไรผิดปกติหรือไม่เจ้าคะ”

“ไม่มีอะไรแตกต่างจากเดิมนัก แต่ฮูหยินอี้ซิ่วร้อนใจอยากให้ไปดูอาการคุณหนูสักหน่อย”

“ได้เจ้าคะ แต่ไม่รู้ท่านพ่อจะกลับเมื่อไหร่ ถ้าอย่างไรข้าไปดูอาการให้ก่อนดีไหมเจ้าคะ” 

“เห็นทีต้องรบกวนแม่นางมู่แล้ว”

“โปรดรอสักครู่ ข้าน้อยเก็บของสักประเดี๋ยว” 

 หญิงสาวรีบหมุนตัวเดินไปหยิบล่วมยาของตนเอง แล้วนางก็นึกถึง ‘น้องชาย’ ของพี่หลิ่งหลิน ระหว่างที่พี่สาวหมดสติหลับใหลเช่นนี้คงเหงาแย่ นางเดินไปหยิบขนมจินเด รู้ดีว่าในจวนแม่ทัพคงมีของกินอร่อยๆ แต่นางก็จำได้ว่าพี่หลิ่งหลินของนางชื่นชอบขนมที่นางทำขนาดไหน และมักเปรยอยู่เสมอว่าอยากให้น้องชายเอาแต่ใจคนนั้นได้กินขนมอร่อยๆ ฝีมือนาง หญิงสาวยิ้มน้อยๆ ชีวิตนางโดดเดี่ยวเป็นลูกคนเดียวที่ติดตามบิดาที่ชอบเดินทาง จึงทำให้นางไม่มีเพื่อนสนิท ร่วมถึงไม่มีญาติพี่น้องที่ไหน พอได้พบกับเคอหลิ่งหลินแล้ว นางก็รู้สึกราวกับว่านางมีพี่สาวจริงๆ และมีน้องชายอีกคน น้องชายที่นางไม่รู้จัก เพียงแต่ได้ยินเรื่องราวจากปากของเคอหลิ่งหลินเท่านั้น

“ขออภัยที่ให้รอเจ้าคะ” นางรีบเดินเร็วๆออกมาที่หน้าบ้าน ท่านพ่อบ้านยื่นมือไปรับล่วมยามาช่วยถือ แต่นางส่ายหน้าและยื้อไว้ “มิเป็นไรเจ้าคะ ข้าน้อยถือเองได้”

“ล่วมยาของแม่นางมู่ดูท่าจะหนักให้ข้าช่วยเถอะ”   

ในที่สุดพ่อบ้านก็คว้าล่วมยาที่เป็นกล่องไม้สี่เหลี่ยมของนางไปถือ นางได้แต่แอบถอนหายใจเบาๆ แล้วเดินตามไปที่รถม้า  เงื่อนไขเดียวที่จะให้นางไปรักษาก็คือต้องมารับและมาส่งนางด้วย  นางไม่ได้ถือตัวว่าตนเองเป็นหมอให้ผู้เคารพแต่เพราะนาง ‘หลงทิศ’ ขนาดอยู่เมืองนี้มาสองปี นางยังจำทางไม่ได้ ครั้งก่อนที่คุณชายเฉินอาการทรุดหนัก นางออกจากบ้านเพื่อไปตามหาเคอหลิ่งหลิน รู้เพียงแค่ว่าอยู่จวนแม่ทัพจ้าว นางถามทางไปทั่วแต่ก็ยังเลี้ยวผิด โชคดีที่เคอหลิ่งหลินกำลังจะไปหาคุณชายเฉินอยู่แล้วจึงเห็นนางเข้าทำให้นางไม่ต้องร้องไห้เพราะหลงทางในเมืองที่อยู่มาถึงสองปีแล้ว

ไม่นานนักก็มาถึงที่หมาย หญิงสาวลงจากรถม้าแล้วเดินตามพ่อบ้านไปที่ห้องของเคอหลิ่งหลิน เมื่อเปิดประตูห้องก็พบฮูหยินอี้ซิ่วนั่งรออยู่ก่อนแล้ว นางย่อตัวคารวะตามมารยาทแล้วจึงขอไปจับชีพจรหญิงสาวที่ยังไม่ได้สติ แต่กระนั้นสีหน้าก็ดีขึ้นแก้มฝาดเลือด ดูเหมือนคนหลับไปเท่านั้น

“เป็นอย่างไรบ้าง เมื่อไหร่นางจะฟื้น”

“ข้าน้อยยังไม่อาจบอกได้ว่าท่านหญิงจะฟื้นเมื่อใด แต่สีหน้าของท่านหญิงดีขึ้นมาก ชีพจรก็ชัดเจนขึ้น ระหว่างนี้ต้องรบกวนพี่ชุนเอ๋อร์พลิกตัวท่านหญิงบ่อยๆ จะได้ไม่เกิดรอยช้ำจ้ำเลือดเพราะการนอนท่าเดียวนานเกินไปเจ้าคะ”

“ปกติข้าชอบดุนางที่ซุกซนเกินเหตุ อยากเห็นนางเรียบร้อยเป็นกุลสตรีแต่พอเห็นนางเอาแต่นอนแบบนี้ ข้าใจคอไม่ดีเลยจริงๆ”

“ฮูหยินโปรดวางใจ อย่างไรแล้วท่านหญิงต้องฟื้นอย่างแน่นอนเจ้าคะ” มู่ฟางเหนียงมองสีหน้าฮูหยินชั่งใจอยู่ครู่หนึ่งก่อนเอ่ยปากออกไป

“เรียนจ้าวฮูหยิน ข้าน้อยขอบังอาจจับชีพจรของท่านได้หรือไม่เจ้าคะ”

“เอ๋? ข้าป่วยรึ”

“สีหน้าท่านอ่อนเพลียมากเจ้าคะ”

“จริงด้วยเจ้า ฮูหยินเอาแต่เป็นห่วงคุณหนู ข้าวปลาอาหารท่านก็กินได้นิดเดียวเองนะเจ้าคะ อย่างไรให้แม่นางมู่ตรวจดูสักเถิดเจ้าคะ” ชุนเอ๋อร์พูดด้วยความเป็นห่วง

“ข้าว่าข้าไม่ได้เป็นอะไรหรอก แต่ถ้าทำให้พวกเจ้าสบายใจก็ตรวจดูสักนิดก็ได้”

“เจ้าคะ” มู่ฟางเหนียงจับชีพจรของจ้าวฮูหยิน แล้วขอให้นางอ้าปากกว้างๆเพื่อดูลิ้น ลิ้นเป็นฝ้าขาว

“ช่วงนี้จ้าวฮูหยินเดินทางตากแดดบ่อยหรือไม่เจ้าคะ”

“ฮืม ระยะนี้ไปวัดวาอารามรวมทั้งศาลเจ้าบนบานให้หลิ่งหลินตื่นฟื้นเป็นปกติแทบทุกวัน” ฮูหยินอี้ซิ่วตอบ

“ระยะนี้อากาศร้อน จ้าวฮูหยินควรดื่มน้ำให้มากพักผ่อนให้เพียงพอ อย่าได้กังวลเรื่องอื่นไป และใช้น้ำเกลือผสมน้ำอุ่นเล็กน้อยคนให้ละลายแล้วนำมากลั้วคอบ้วนปากจะช่วยลดอาการฝ้าขาวที่ลิ้นและเจ็บคอได้เจ้าคะ”

“จริงด้วย ช่วงนี้ข้านอนไม่ค่อยหลับ ซ้ำยังเจ็บคออีกด้วย”

“ข้าน้อยจะเขียนเทียบยาให้ เป็นยาบำรุงสุขภาพเจ้าค่ะ”   น้ำเสียงหวานใสเอ่ยอย่างสงบชวนให้คนฟังสบายใจ “ส่วนท่านหญิงข้าน้อยจะปรับยาบำรุงให้”

“เสียงของเจ้านี่ทำให้คนฟังสงบใจลงได้มาก เอาล่ะ...ข้าเห็นเจ้าอยู่ก็สบายใจ ใจจริงอยากเชิญเจ้ากับพ่อของเจ้ามาอยู่เสียด้วยกันจนกว่าหลิงหลิ่นจะฟื้น แต่สามีข้าก็เตือนสติว่าพวกเจ้าเป็นหมอ ชาวบ้านเดือดร้อนเจ็บป่วยจะไปหาใคร หากท่านหมอมู่ว่าไม่เป็นอะไรข้าก็ย่อมต้องเชื่อใจผู้เป็นหมอ”

“ขอบพระคุณเจ้าคะ”

“เอาล่ะ ข้าจะไปพักผ่อนเสียหน่อย ข้าเหลืออะไรเจ้าก็บอกชุนเอ๋อร์หรือพ่อบ้านได้”

“ข้าน้อยทราบแล้วเจ้าคะ”

จ้าวฮูหยินตบหลังมือของมู่ฟางเหนียงเบาๆ และมองใบหน้าอ่อนหวานอย่างเอ็นดู แม้หญิงสาวตรงหน้าจะแต่งกายด้วยเสื้อผ้าเนื้อหยาบ และสีซีดจางจากการซักหลายต่อหลายครั้ง แต่ดวงตาที่เป็นประกายและกิริยาอ่อนหวานนี้เป็นที่น่าประทับใจเสียจริง

“อ่อ! ได้ยินว่าเจ้าชอบอ่านหนังสือ ในห้องตำรามีหนังสือมากมายนัก เจ้าจะหยิบยืมไปอ่านที่บ้านก็ได้ แต่ต้องเอากลับมาคืนนะ”

“จริงหรือเจ้าคะ” ดวงตากลมเบิกกว้างอย่างดีใจ แล้วก็นึกว่าได้ว่าแสดงอาการดีใจเกินไปนางก็หลุบตาลง แต่เรียกเสียงหัวเราะจากจ้าวฮูหยินได้

“เอาซิ ไปเลือกไปหยิบเอาได้ จะอ่านนานแค่ไหนก็ได้แต่เอามาคืนก็พอ”

“ขอบพระคุณเจ้าคะ ข้าน้อยจะดูแลอย่างดีที่สุด”

มู่ฟางเหนียงดีใจเป็นที่สุด นางชอบอ่านหนังสือหรือตำราต่างๆ แต่เพราะฐานะของนางและพ่อ นางจะซื้อของใช้แต่ละอย่างต้องคิดแล้วคิดอีก พอได้ยินเช่นนี้หัวใจของนางก็พองโตด้วยความดีใจและซาบซึ้งใจที่ฮูหยินอี้ซิ่วเมตตานาง นางรอส่งฮูหยินอี้ซิ่วออกจากห้องไปแล้ว ก็หันไปดูเคอหลิ่งหลินที่หลับอยู่บนเตียง 

“พี่สาว” นางเรียกด้วยรอยยิ้ม เดินไปหยิบขนมจินเดออกมา  “ท่านชอบขนมของหวานนัก วันนี้ข้าทำขนมงาหรือจินเดมาด้วย ท่านพ่อไม่ชอบของหวาน ท่านรีบตื่นมากินขนมฝีมือข้าเสียทีซิ ท่านรีบตื่นเถอะนะรอบกายท่านมีแต่คนรักและเป็นห่วงท่าน ท่านควรรีบตื่นให้พวกเขาดีใจได้แล้วนะ”.