บุปผาต้องมนตร์ (บุปผาร่ายรัก 2)

“ย๊ากกกส์”

“โอ๊ยยยยย”

เหล่าทหารหลายนายกระเด็นกระดอนออกมาด้วยสภาพบอบช้ำและแพ้พ่ายอย่างหมดท่า แต่ละนายถูกบุรุษผู้นั้นใช้เพลงหมัดมวยจัดการจนสิ้นสภาพไม่อาจลุกขึ้นมาต่อกรได้แม้เหงื่อจะโทรมกายแต่ไม่มีท่าทีเหน็ดเหนื่อยเลยสักนิด แม่ทัพจ้าวซื่อก่วงที่ยืนกอดอกดูการซ้อมหมัดมวยของรองแม่ทัพกับบรรดานายทหารอยู่นั้นได้แต่สูดลมหายใจลึกด้วยความไม่พอใจ

“จิ่นสือ”

บุรุษหนุ่มมิได้เอ่ยตอบเพียงแค่ตวัดสายตามองทางต้นเสียงเมื่อเห็นว่าเป็นบิดาของตนจึงสงบอารมณ์ลงแล้วยกหลังมือขึ้นปาดเหงื่อที่หน้าผาก

“ทุกคนพักได้”

“ขอรับท่านแม่ทัพ”

นายทหารคนอื่นๆช่วยกันพยุงร่างบอบช้ำออกจากสนามซ้อม เมื่อเหลือเพียงสองบุรุษสายเลือดเดียวกันแล้ว แม่ทัพจ้าวซื่อก่วงก็เดินเข้าไปด้วยท่าทีสงบนิ่งเพียงพริบตาชายหนุ่มก็รู้สึกได้ถึงการเคลื่อนไหวเขายกท่อนแขนขึ้นป้องกันหมัดที่พุ่งเข้ามาแม้หมัดนั้นจะชะงักก่อนถูกตัวแต่ก็ส่งพลังปะทะรุนแรงจนต้องถอยหลังไปครึ่งก้าว ชายต่างวัยไม่ปล่อยให้อีกฝ่ายตั้งตัวได้หมัดที่สองตามไปทันที จ้าวจิ่นสือจับจังหวะได้ก็หลบหลีกและเป็นฝ่ายรุกกลับบ้าง แต่กระนั้นก็ยังช้ากว่าบิดาที่ซัดหมัดเข้าไปที่ท้องทำให้บุตรชายถึงกับสำลักความเจ็บปวด

“จิ่นสือ” แม่ทัพจ้าวซื่อก่วงส่ายหน้าไปมา“เจ้าไร้สมาธิเช่นนี้ หากมีศัตรูอยู่เบื้องหน้าก็เอาชีวิตเจ้าโดยง่าย”

“ขออภัยท่านพ่อ”

“พ่อรู้ว่าเจ้าเป็นกังวลเรื่องหลิ่งหลินแต่ก็ไม่ควรไประบายอารมณ์ใส่ทหารชั้นผู้น้อยแบบนั้น”

“ข้า...” ยังไม่ทันพูดอะไรบิดาก็ยกมือห้ามไว้ก่อน

“ยิ่งพูดคำพูดของเจ้าจะยิ่งมัดตัวเอง เจ้ามองหลิงหลินเช่นไรอย่าคิดว่าพ่อไม่รู้”

“ท่านพ่อ” จ้าวจิ่นสืออึกอักจำนนต่อสิ่งที่บิดาเอ่ยออกมา

“ฐานะหรือชาติกำเนิดมิใช่ปัญหา แต่พ่อรู้ว่าหลิ่งหลินไม่ได้คิดกับเจ้าเช่นที่เจ้ารู้สึกอยู่ในขณะนี้และหากเจ้าไม่ระงับใจตนเองก็รั้งแต่จะทำให้ตนต้องเจ็บปวดซ้ำเจ้ายังไม่สามารถแยกแยะเรื่องส่วนตัวหรือหน้าที่ได้ มันก็จะนำความพินาศมาสู่เจ้าและคนรอบข้างเจ้าเข้าใจหรือไม่...จิ่นสือ”

ชายหนุ่มได้เพียงแต่ถอนหายใจหนักหน่วงไม่อาจหาคำแก้ตัวอันใดได้บิดาก็ทำได้เพียงทอดสายตามองด้วยความกังวล

“เจ้าไปสงบสติอารมณ์ที่หอตำราคัดตำราพิชัยยุทธ”

“ท่านพ่อ!”

“นี่เป็นคำสั่ง”

“รับทราบ”

เขาจำใจรับคำสั่งกึ่งลงโทษนั้นมองบิดาหมุนตัวเดินออกไปแล้วก็ได้แต่กำหมัดแน่นด้วยความโกรธ โกรธตนเองที่ไม่อาจซุกซ่อนความรู้สึกของตนได้มิดชิดแต่น่าประหลาดนักที่คนที่เขาอยากให้รู้ตัวกลับไม่รู้สึกตัวเลยสักนิดซ้ำยังชอบพาตัวเองเข้าไปสู่ที่อันตราย แม้จะยอมรับว่าเคอหลิ่งหลินมีวิทยายุทธไม่ด้อยไปกว่าเขาแต่ครั้งนี้เห็นนางบาดเจ็บหนักกว่าที่เคยเป็นมา ก็พาลให้หงุดหงิด แล้วยังไม่รู้ว่านางไปทำอะไรมาอีกด้วยแต่เชื่อว่าต้องเกี่ยวข้องกับที่นางชอบหายตัวไปบ่อยๆ เหมือนไปพบใครสักคนเป็นแน่

เขาพาร่างกำยำที่ชุ่มเหงื่อกลับมาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่ก่อนจะพาตัวเองไปหอตำราเพื่อรับโทษที่บิดาได้สั่งไว้ ก่อนที่จะเดินไปหอตำราเขาห้ามใจตัวเองมิได้เลี้ยวไปห้องของเคอหลิ่งหลิน ในห้องไม่มีผู้ใดนอกจากร่างที่อยู่บนเตียง น่าแปลกเพราะปกติสาวใช้ประจำตัวจะคอยเฝ้านางมิห่าง เขาได้แต่กวาดตามองไปรอบๆก่อนจะหยุดสายตาที่ใบหน้าของหญิงสาวเบื้องหน้า สีหน้าเริ่มฝาดเลือดขึ้นไม่ขาวซีดเช่นวันแรกๆ นางเหมือนคนนอนหลับไปเท่านั้นชายหนุ่มยกนิ้วมือไล้ใบหน้าอ่อนนุ่มที่ปิดเปลือกตาสนิท หากเป็นเวลาปกติเขาคงไม่ได้ทำเช่นนี้

“เจ้าไปทำอะไรมาหลินเอ๋อร์เมื่อไหร่เจ้าจะตื่นมาทะเลาะกับข้า” เขาถอนหายใจเบาๆราวกับกลัวว่าเสียงทอดถอนใจจะไปรบกวนคนที่หลับอยู่ “หากเจ้าฟื้นขึ้นมา คราวนี้ข้าจะไม่ให้เจ้าคลาดสายตาไปอีกแล้ว”

ชายหนุ่มชะงักชักมือกลับทันทีที่รู้สึกได้ว่ามีการเคลื่อนไหวอยู่หน้าประตู เขายืดตัวขึ้นมือไพล่หลังและหันไปมองทางประตูราวกับรอคอยเพียงอึดใจบานประตูก็เปิดออกพร้อมกับร่างของสาวใช้ที่ประคองอ่างน้ำเข้ามาในห้อง

“คุณชาย” ชุนเอ๋อร์จะย่อกายคารวะแต่จ้าวจิ่นสือยกมือห้ามไว้ก่อน

“มีอะไรก็ทำเถอะข้าแค่แวะมาดูอาการนางเท่านั้น”

“เมื่อครู่แม่นางมู่ก็เข้ามาตรวจดูอาการคุณหนูแล้วเจ้าคะ” ชุนเอ๋อร์รายงาน

“ท่านหมอไม่ได้มาตรวจเองรึ”

“เห็นว่าต้องไปรักษาคนเจ็บที่อื่นแม่นางมู่จึงมาดูอาการคุณหนูแทนเจ้าคะ”

ชายหนุ่มอยากถามอะไรต่อแต่เห็นว่าอีกฝ่ายคงจะเตรียมเช็ดตัวให้หญิงสาวที่หลับใหลจึงได้แต่พยักหน้ารับรู้กำลังจะเดินออกมาก็มองเห็นขนมจินเดในจานที่วางบนโต๊ะ หัวคิ้วขมวดด้วยความสงสัยจนต้องเอ่ยปากถาม

“หลิ่งหลินยังไม่ฟื้น ไยมีขนมของหวานในห้องนี้ได้”จำได้ว่าพี่สาวต่างสายเลือดคนนี้โปรดกินขนมหวานนัก เรียกว่ากินแทนข้าวก็ยังได้

“เป็นของแม่นางมู่เจ้าคะนางบอกว่าคุณหนูชอบขนมหวานนัก เผื่อได้กลิ่นจะได้กระตุ้นให้นางตื่นได้เร็วขึ้น”

ได้กลิ่นขนมนี่นะ?ความคิดแบบนี้เป็นหมอได้อย่างไรกัน?

เขาส่ายหน้าไปมาแล้วก้าวเดินออกไปอย่างเงียบๆเดินตรงไปทิศทางที่หอตำราตั้งอยู่

จ้าวจิ่งสือปีนี้อายุครบยี่สิบปีเต็มเขาคือบุรุษผู้ครอบครองใบหน้าหล่อเหลาทรงเสน่ห์ รูปงามคมคายมีคิ้วเข้มเรียงเป็นระเบียบ จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากบาง เมื่อยามแย้มยิ้ม รอยยิ้มก็เรียกความสดใสมีชีวิตชีวาให้แก่ผู้พบเห็นแต่นั้นแหละทำให้เขามักต้องตีสีหน้าเคร่งขรึมตลอดเวลาเขาไม่ต้องการถูกมองเป็นหนุ่มสำอาง เขามีตำแหน่งรองแม่ทัพย่อมต้องการให้คนเคารพยำเกรงมากกว่า

เขาเป็นถึงบุตรชายคนเดียวของแม่ทัพจ้าวซื่อก่วงผู้เกรียงไกรแต่บิดาไม่ค่อยให้เขาได้อยู่ในจวนใกล้ชิดนัก ยามเด็กเคยคิดว่าบิดาไม่รักผลักไสให้ใช้ชีวิตในเมืองหลวงทว่าเมื่อได้ศึกษาเล่าเรียนและฟังคำสอนของท่านแม่จึงค่อยๆ เข้าใจว่าท่านพ่อต้องการให้เขาเก่งทั้งบุ๋นและบู๊ที่สำคัญต้องเก่งกาจด้วยความสามารถของตนเองมิใช่เพราะเป็นลูกชายท่านแม่ทัพ นอกจากร่ำเรียนกับเหล่าราชนิกูลแล้วยังต้องฝึกฝนวรยุทธหนักหน่วงเขาเข้าสอบเหมือนคนทั่วไปไม่มีการเล่นเส้นสายใดๆไต่เต้าจนได้มาใกล้ชิดบิดาในตำแหน่งรองแม่ทัพเช่นนี้

เมื่อเดินไปหยุดที่หน้าบานประตูของหอตำราเขาก็รู้สึกได้ว่ามีการเคลื่อนไหวอยู่ภายใน ในใจก็นึกไปว่าท่านแม่ให้บ่าวไพร่มาทำความสะอาดเขาจึงผลักบานประตูเข้าไปโดยไม่คิดเป็นอย่างอื่น ทว่าเมื่อกวาดสายตามองกลับไม่เห็นผู้ใดนอกจากหญิงสาวที่นั่งบนบันไดสำหรับปีนขึ้นไปหยิบตำราที่วางอยู่ชั้นบนร่างเล็กจดจ่อกับหนังสือในมือราวกับตนเองเป็นตุ๊กตาปั้นประดับอยู่ในห้อง ไม่รับรู้ถึงการเข้ามาของเขาแสงจากหน้าต่างที่ลอดผ่านเข้ามากระทบเสี้ยวหน้านั้นให้ความรู้สึกละมุนตา เท้าของเขาก้าวเข้าไปใกล้แต่กระนั้นร่างเล็กก็ยังไม่มีท่าทีที่จะสนใจเขาจนเมื่อเขาหยุดยืนเบื้องหน้าก้มมองว่านางอ่านอะไรถึงได้สนใจนักหนา เจ้าของร่างบางรู้สึกว่ามีเงาทาบทับที่หน้ากระดาษนางจึงรู้สึกตัวสายตาเลื่อนจากตัวอักษรในหนังสือพบรองเท้าคู่งามที่ตัดเย็บปราณีตพอเงยหน้าขึ้นก็เห็นว่ามีดวงตาคู่คมจ้องมองอยู่ก่อนแล้ว

“อ๊ะ!”

“เจ้าเข้ามาทำอะไรในนี้”

จ้าวจิ่นสือเพียงแค่ขมวดคิ้วเล็กน้อยเพียงนางเงยหน้าขึ้นเขาก็จำได้ว่าเคยเจอหญิงสาวผู้นี้มาก่อนนางติดตามท่านหมอมู่มารักษาเคอหลิ่งหลินถ้าจำไม่ผิดคงเป็นบุตรสาวของท่านหมอชื่อ...ชื่ออะไรนะ

อารามตกใจมู่ฟางเหนียงรีบลุกขึ้นแต่เพราะรีบร้อนจึงไม่ระวังเท้าที่เหยียบขั้นบันไดนั้นพลาดจนนางหน้าคะมำไปด้านหน้านางห่วงหนังสือในมือจึงกอดมันแน่นดวงตากลมหลับปี๋ปะทะกับแผงอกกำยำดุจกำแพงหินเข้าเต็มแรง

จ้าวจิ่นสือมองกิริยาอาการของหญิงสาวแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจอย่างหงุดหงิดเจอผู้หญิงมารยาให้ท่ามาหลายต่อหลายครั้ง ทั้งแสร้งทำเป็นของตก เดินสะดุดหกล้มจู่ๆ เป็นลมล้มพับ มารยาเหล่านี้ช่างน่าเบื่อนักและเขาก็คิดว่าหญิงสาวคนนี้ก็ลงทุนเจ็บไม่น้อยเพราะเขาไม่ได้สะเทือนเลยสักนิดเห็นนางยังทรงตัวไม่ได้ไม่รู้ว่าจะอิงในอกของเขานานแค่ไหนจึงใช้สองมือจับไหล่สองข้างของนางดันนางออกจากอกกว้างของเขาแล้วก็เห็นว่านางแนบหนังสือไว้กับอกหางตามีน้ำตาเม็ดเล็กใสเกาะอยู่.

ผลงานเล่มใหม่ของ "เพลงมีนา" ออกแล้ว เช่นเดิมเป็น "นิยายจีนย้อนยุค" เล่มนี้ไม่ยาวและไม่สั้นมากนักกับเรื่อง
"วางใจเถอะ ข้าไม่เห็นอะไรทั้งสิ้น"
สนใจอ่านคลิ๊กได้เลยครับ

อีกหนึ่งนิยายแนวจีนย้อนยุคของ "เพลงมีนา" ที่อยากจะแนะนำคือเรื่อง
"ท่อนแขนมังกร" ซึ่งก็เป็นอีกเรื่องหนึ่งที่ติดอันดับหนังสือขายดีอย่างรวดเร็วจนมีเสียงเรียกร้องให้ทำเป็นหนังสือเล่ม
วันนี้เราลดราคาให้โหลดอ่านในราคา 199 บาท (มีจำนวน 699 หน้า)
สนใจอ่านคลิ๊กได้เลยครับ



อีกหนึ่งผลงานที่อยากแนะนำของ "เพลงมีนา" คือ "บุปผาต้องมนตร์" เป็นนิยายภาคต่อของ "บุปผาร่ายรัก" ซึ่งเรื่องนี้ได้การันตีความแรง 5 วันกับยอด 110 โหลด จนติดอันดับหนังสือขายดีอีกหนึ่งเล่ม หากต้องการอ่านเล่มนี้ควรที่จะอ่านภาค 1 ก่อน (บุปผาร่ายรัก) ถึงจะรู้เนื้อเรื่องที่ผ่านมา
สนใจอ่านคลิ๊กได้เลยครับ



เชิญพบกับนิยายจีนย้อนยุค "บุปผาร่ายรัก" ภาคแรกของเรื่อง "บุปผาต้องมนต์" ซึ่งเล่มแรกนี้ก็การันตีความแรงติดอันดับหนังสือขายดีเพียงลงขายไม่กี่สัปดาห์
สนใจอ่านคลิ๊กได้เลยครับ




เชิญติดตามนิยายของ "เพลงมีนา" และของ "ผิงดาวสำนักพิมพ์"