รักไม่มีวันตาย Love never die

เป็นเวลาเกือบ 5 ชั่วโมง ที่หมอหนุ่มเข้าไปอยู่ในห้องผ่าตัดและก็เป็นเวลาเกือบ 5 ชั่วโมงเหมือนกันที่กายทิพย์ของคริสได้เฝ้ารอหมอปราชญ์ จนกระทั่งประตูห้องผ่าตัดได้เปิดออกในเวลา 22.00 น. แปะ ทันทีที่หมอปราชญ์เดินออกมาจากห้องเจ้าผีน้อยก็กระเด้งตัวขึ้นด้วยความดีใจ กะว่าจะทวนถามเรื่องที่หมอได้พูดก่อนออกมาผ่าตัดเมื่อ 5 ชั่วโมงที่แล้ว ความคิดนั้นก็ต้องหยุดลง เมื่อเขาสังเกตเห็นใบหน้าที่ดูเหน็ดเหนื่อยของอีกฝ่ายจึงเปลี่ยนคำถามทันที หมอปราชญ์

“พี่สิง เหนื่อยไหม” น้ำเสียงที่ดูเป็นห่วงของเจ้าผีน้อยทำให้ผมละสายตาจากที่คุยกับพยาบาลอยู่มองมาที่ตนเสียงพร้อมกับยิ้มให้บางๆ เป็นเชิงตอบไปว่าไม่เป็นไร เป็นจังหวะเดียวกันกับอาจารย์หมอเดินมาพอดี

“คนไข้เป็นยังไงบ้าง ตาสิง” อาจารย์หมอถามผมขึ้นหลังจากที่พยาบาลเดินออกไปแล้ว

“พ้นขีดอันตรายแล้วครับพ่อ ตอนนี้ต้องคอยดูอาการอย่างใกล้ชิด” ผมตอบกลับด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ

“อือ ออกเวรแล้วนิกลับไปพักเถอะ พ่อไม่กวนละ” คนเป็นพ่อพูดขึ้นเมื่อคนว่าลูกชายเพียงคนเดียวมีอาการเหนื่อยล้าเต็มที

“ครับพ่อ” แล้วทั้งสองก็แยกย้าย

ห้องพักหมอปราชญ์

“พี่สิงงงงง น้ำ ^___^ ” พอเปิดห้องเข้ามาปุ๊บแก้วน้ำเย็นๆก็มาอยู่ตรงหน้าปั๊บ ความมึนงงไม่เท่าความตกใจที่เห็นอีกฝ่ายสามารถถือแก้วน้ำได้ นี่ถ้ามีคนข้างนอกมาเห็นเขาคงวิ่งสี่คูณร้อยไปแล้วเพราะเห็นว่าแก้วลอยได้

“คริส นายทำได้ยังไง? ปกตินายไม่สามารถจับต้องสิ่งของได้นิ” ถึงจะงงและถามแต่ผมก็รับน้ำจากอีกฝ่ายมาถือเอาไว้เอง

“^_^ ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่พอเห็นพี่ทำงานมาเหนื่อยๆก็อยากจะช่วยพี่บ้างก็แค่นั้น” คำตอบบวกกับรอยยิ้มที่จริงใจทำให้ผมยิ้มตอบทันที ทำไมรู้สึกหายเหนื่อยไปเลยนะ

“ขอบใจมากนะ พี่หายเหนื่อยแล้วแหละ ^__^”

ผมพูดเสร็จก็ยกแก้วน้ำขึ้นดื่มก่อนถอนเสื้อกราวออกกำลังจะเอาไปเก็บ

“มา เดียวผมเอาไปเก็บให้ พี่อยู่เฉยๆ” ไม่พูดป่าวคริสดึงเสื้อจากมือผมไปเก็บทันที มันดูแปลก แปลกจนน่าสงสัย

“ที่ทำแบบนี้ อยากได้อะไรละ เจ้าผีน้อย” พอเห็นการกระทำของคริสผมก็อดที่จะแกล้งไม่ได้ เลยเดินตามหลังชะโงกหน้าไปกระซิบข้างหู เจ้าผีน้อยสะดุ้งโหย่งหันกลับมาทันที ด้วยความที่ตกใจบวกกับความที่รีบหันทำให้เสียหลักเกือบล้ม(?) โชคดีที่ผมมือไวกว่าคว้าไว้ได้(?)แต่ เอิ่ม อากาศ ครับ ผมคว้าได้เฉพาะอากาศเพราะร่างของคริสร่วงลงไปกับพื้นห้องไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

“โอ๊ย!!!! พี่เล่นอะไรนิ” คริส

ผมหัวเราะทันทีที่เห็นหน้ายุ่งๆของอีกฝ่ายส่งค้อนวงใหญ่มามองผม

“ผีเจ็บเป็นด้วยเหรอ^^” ผม

ก่อนที่ผมจะโดนค้อนใหญ่จากคริสไปมากกว่านี้

“พี่ขอโทษ ไม่โกรธพี่นะพี่สัญญาว่าจะช่วยให้เราได้กลับมาเป็นคนเหมือนเดิม” ผมพูดพร้อมกับนั่งยองๆตรงหน้าร่างที่นั่งอยู่กับพื้นห้องด้วยสายตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความจริงใจส่งไปให้เขา

“จริงเหรอพี่สิง พะ พี่จะช่วยคริสจริงๆ ใช่ไหม เย้ๆๆๆๆ”

อีกฝ่ายแสดงความดีใจอย่างเห็นได้ชัดพร้อมกับกระโจนเข้ากอดผมด้วยความดีใจ กระโจนเข้าหาโดยที่ผมไม่ทันตั้งตัวเลยเสียหลักล้มลงไปนอนกับพื้นโดยมีอีกร่างตามลงมา

กอด ที่ผมสัมผัสได้ว่าไม่ได้กอดเอาแค่เพียงอากาศ แต่มันคือการกอดที่สัมผัสได้ถึงการมีชีวิตอยู่ของอีกฝ่ายอย่างคนปกติทั่วไป สายตาที่ประสานกันของผมกับน้องถึงแม้จะเป็นผู้ชายด้วยกันแต่มันทำให้ผมรู้สึกแปลกๆ หัวใจของผมเต้นทำงานผิดปกติ มันทั้งเต้นแรง เร็ว และก็รัวไปหมด นี่ผมไม่ได้เป็นโรคหัวใจใช่ไหม

“คริส ดีใจไปหรือป่าว” ผมรีบชิงพูดขึ้นก่อนที่ผมจะคิดตะเลิดเปิดเปิงไปมากกว่านี้ ทำให้เจ้าผีน้อยตกใจอ้าปากเหวอ ทำตาโตทันที รีบดีดตัวลุงจากอีกฝ่ายทันที

“มะ มะเมื่อกี้ พะ พะ พี่จับตัวผม ดะ ได้เหรอ” ถึงกับติดอ้างเลยทีเดียว

“อือ เป็นอะไร หน้าแดงเชียว ^^” ผมอดที่จะแซวไม่ได้

“ผะ ผะ ผมป่าว ////” แค่นี้แหละแล้วก็หายแวบไปทันที

“เจอกันที่บ้านนะคริส^___^” ผมรีบตะโกนบอกพร้อมกับหยิบกระเป๋าที่วางอยู่บนโต๊ะ ที่อีกฝ่ายคงเตรียมเอาไว้ให้เพราะผมจำได้ว่ากระเป๋าถูกห้อยไว้ตรงที่แขวนเสื้อกราว

"พี่สัญญาว่าจะช่วยเราให้ได้    คริส " 

ผมสัญญากับตัวเองก่อนที่ผมจะยิ้มให้แล้วสะพายกระเป๋าเดินออกไปทันที

มาอัพให้แล้วนะคะ ช่วงนี้งานยุ่ง เน็ตเน่าไปหน่อย คิคิ