รักไม่มีวันตาย Love never die

“ตกลงว่ามันเกิดอะไรขึ้น จะเล่าให้พี่ฟังได้หรือยัง” ทันทีที่หมอกันต์ขึ้นมาส่งฟลุคบนห้องก็ถามขึ้นทันที แต่คนที่นั่งอยู่บนรถเข็นไม่ยอมตอบหรือพูดอะไรทั้งนั้น จนหมอกันต์ต้องถอนหายใจเฮียกใหญ่ก่อนจะลงไปนั่งยองๆตรงหน้าคนป่วย

“ฟลุค ฟังพี่นะ การเลือกที่จะเก็บความรู้สึกที่อึดอัดไว้กับตัวเองมันไม่ใช่เรื่องดีนะ ตอนนี้ฟลุคอาจจะยังไม่ไว้ใจพี่ ไม่เป็นไร แต่.......” หมอกันต์ยังพูดไม่จบประโยคดี เสียงของคนนั่งนิ่งมาตลอดก็ดังขึ้น

“ผะ ผมไม่ใช่ไม่ไว้ใจพี่ แต่ผมไม่อย่างให้พี่เดือดร้อน ทุกคนที่อยู่ใกล้ผมต้องเป็นอันตราย พี่ดูอย่างคริสสิ ตอนนี้ยังไม่ฟื้นเลย คริสต้องมารับเคราะห์แทนผมทั้งๆที่คนที่พวกมันตั้งใจจะฆ่า เป็นผม ” ตอนนี้ทุกอย่างที่อยู่ในใจได้ถูกถ่ายทอดออกมาทั้งน้ำตาของลูกผู้ชาย จนหมอกันต์เองถึงกับชะงักเพราะฟลุคไม่เคยร้องไห้ต่อหน้าคนอื่นนอกจากวันที่คริสประสบอุบัติเหตุ แต่ครั้งนี้ฟลุคร้องไห้ต่อหน้าผม ถึงจะไม่ดูฟูมฟายเหมือนผู้หญิงแต่ก็มีลูกสะอึกเป็นระยะๆ จนทำให้ผมรีบโผลเข้าไปกอดปลอบคนตรงหน้า พอโดนปลอบแทนที่จะหยุดร้องกลับสะอึกหนักกว่าเดิมอีก

“ไม่เป็นไรนะฟลุค ไม่เป็นไร ไม่มีใครอยากให้เรื่องมันเกิดขึ้นหรอกนะ พี่เชื่อว่าพ่อกับแม่ของคริสเองก็ไม่ได้โกรธหรือโทษว่าเป็นความผิดของฟลุคเลย ไม่เป็นไรๆ” นานเท่าไรที่ผมยืนปลอบคนที่นั่งอยู่บนรถเข็นจนก้อนสะอึกหายไป เหลือไว้เพียงลมหายใจเข้าออกที่สม่ำเสมอกัน เมื่อเห็นดังนั้นแล้วผมจึงเข็นรถไปที่เตียงนอนแล้วค่อยๆพยุงคนเจ็บขึ้นนอนบนเตียงอย่างเบามือที่สุด หลังจากนั้นก็จัดการเช็ดตัวให้คนเจ็บพร้อมกับเปลี่ยนเสื้อผ้าให้คนเจ็บได้นอนสบายขึ้น ตลอดเวลาที่เช็ดตัวและเปลี่ยนเสื้อผ้าให้คนเจ็บ หมอกันต์มีอาการวูบไหวอยู่ไม่น้อย เขาก็ยังไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แต่พอมองพิจารณาบนใบหน้าของคนตรงหน้าแล้ว ใบหน้าที่สวยราวกับผู้หญิง ขนตาเป็นแพยาวเมื่อเปลือกตาหลับสนิท จมูกเป็นสัน ริมฝีปากเป็นกระจับอมชมพูนิดๆ แค่นี้แหละความคิดที่อยากจะฉวยโอกาสคนตรงหน้าก็แล่นเข้ามาในสมองทันที หมอกันต์ค่อยๆโน้มหน้าของตัวเองเข้าไปใกล้ๆใบหน้าหวานที่หลับสนิท เขาขยับเข้าใกล้ไปเรื่อยๆก็ต้องหยุดชะงักก่อนที่ริมฝีปากของตัวเองจะแตะริมฝีปากของอีกฝ่าย เมื่อจิตใต้สำนึกฝ่ายดีเข้าเตือนสติ

แต่...สติของหมอหนุ่มก็ต้องขาดสะบั่น เมื่อใบหน้าหวานขยับเพื่อเปลี่ยนองศาหน้า ด้วยความที่ใกล้กันมากจึงทำให้ริมฝีปากของทั้งสองเผลอแตะกันโดยไม่ได้ตั้งใจ หมอหนุ่มรีบขยับออกจากตรงนั้นทันทีก่อนที่จะควบคุมตัวเองไม่ให้รังแกคนบนเตียงนั้นไปมากกว่านี้

ทางด้านเจ้าผีน้อยที่ตามติดหมอปราชญ์อยู่ตลอดเวลาตอนนี้เริ่มงอนจัด เมื่อรู้ว่าเพื่อนของตัวเองถูกล้อมทำร้าย แต่ไม่สามารถช่วยอะไรได้เลยแถมคนที่สามารถมองเห็นเขาก็ไม่คิดที่จะช่วยกันเลย

“หมอ ตกลงหมอจะไม่ช่วยผมใช่ไหม” เสียงนิ่งเรียบภายในห้องพักดังขึ้นเมื่อผมเปิดประตูเข้ามา น้ำเสียงที่ดูห่างเหินติดเย็นชานิดๆ ทำให้ผมต้องเป็นฝ่ายประนีประนอม

“แล้วคริสจะให้พี่ช่วยยังไง พี่เป็นหมอนะ ไม่ใช่ตำรวจ” ผมตอบกลับเจ้าผีน้อยพร้อมกับเดินมานั่งที่เก้าอี้ของตัวเองโดยมีเจ้าผีน้อยนั่งหน้างออยู่บนโต๊ะ ก่อนจะมองหน้าแล้วพูดต่อ

“อีกอย่าง ตอนนี้หมอกันต์เพื่อนของพี่ก็อยู่กับฟลุคเพื่อนของนาย หมอกันต์ไม่ยอมให้ฟลุคเป็นอะไรหรอก เชื่อพี่สิ” ทันทีที่ได้ยินผมพูดแบบนั้นเจ้าผีน้อยก็เงยหน้าทำตาโตมองผมด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย

“ทำไม ?” คริสเอียงคอถามผมทันที “...............” ผมไม่ได้ตอบเพียงแค่ยิ้มน้อยๆที่มุมปาก ทำให้เจ้าผีน้อยโผล่ขึ้นมาทันที

“เป็นไปไม่ได้ ไม่ ไม่ ไม่” เขาคงจะรู้ว่าผมจะตอบอะไรเขารีบส่ายหัวปฏิเสธทันทีอย่างไม่เชื่อ ด้วยความที่ว่าสนิทกับฟลุคมากจนไม่ได้คิดว่าเพื่อนของตัวเองจะชอบ ผู้ชาย ได้

“หึ คอยดูไปก็แล้วกัน นายไม่ต้องเชื่อพี่หรอกให้สังเกตเอาเอง” ผมพูดขึ้นพร้อมกับลุกใส่เสื้อกราว

“เอ๊าะ! แล้วเรื่องของนายพี่จะช่วย ในส่วนที่พี่สามารถช่วยได้นะ เจ้าผีขี้งอน ^^” ก่อนออกจากห้องไปผมได้ทิ้งประโยคที่ทำให้ดวงจิตที่นั่งทำหน้าเหวอๆอยู่มีรอยยิ้มขึ้นมาทันที

“^______^”